ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ζητείται Ελληνας…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img alt="ellas" class="alignnone size-large wp-image-22171" height="326" src="http://freepen.gr/wp-content/uploads/2013/04/ellas-500x333.jpg" width="540" /></div> 
Από τα βάθη των 2400 και πλέον χρόνων ακούγεται απελπισμένα η κραυγή του κυνικού Διογένους, σήμερα, με αναμμένο “λαδοφάναρο” καταμεσήμερον, να αναζητεί αντί “άνθρωπον” Ελληνα και ό,τι απομένει από Ελλάδα. 
του Στέλιου Συρμόγλου 
Αν ζούσε ο Διογένης σήμερα θα “αντλούσε εις πίθον Δαναίδων”. Η Ελλάδα η ανθρωπογεννήτρα δεν υφίσταται. Η μητέρα της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης και της Τέχνης, του Ηρακλέους και του κλέους, του Προμηθέως, του Πολιτισμού, των “Παρθενώνων” και των “Μαραθώνων, η Ελλάδα που, κατά τον Κικέρωνα, υπέταξε αν και είχε υποδουλωθεί, τον άγριο νικητή και εισήγαγε τις τέχνες στον αγροίκο Λάτιο, δεν υπάρχει. 
Την Ελλάδα του ανεπανάληπτου χιλιετούς Βυζαντίου, της “Μεγάλης Ιδέας”, των Μακεδονομάχων, του αιωνίου, του άφθαρτου και ακατάλυτου πνεύματος, την “άλλοτε του κόσμου η νεότης, της υφηλίου η ψυχή…”, αντικατέστησε η Ελλάδα της αγωνίας, της μιζέριας, της πολιτικής απάτης, της ψυχικής φθοράς και της διαφθοράς. Η Ελλάδα των μνημονιακών και αντιμνημονιακών κραυγών, του πολιτικού αυταρχισμού και του βλακώδους πολιτικού δεσποτισμού. Η Ελλάδα της απόγνωσης, αλλά ταυτόχρονα των πολιτών-παθητικών θεατών κακότεχνων πολιτικών παραστάσεων. Η Ελλάδα με τους χιλιάδες αυτόχειρες και άλλους που αυτόκτονοι οδηγούνται εις “οδόν απωλείας”. 
Η Ελλάδα με την χαμένη τιμή του “πόθεν έσχες” των πολιτικών. Η Ελλάδα των κενόλογων καταγγελιών και των μεθοδεύσεων για ικανοποίηση πρόσκαιρων πολιτικών οφελών. Η Ελλάδα των ευκαιριακών πολιτικών σκοπιμοτήτων, η αποικία των ευαπάτητων πολιτών, χωρίς καν να διασώζεται, έστω σε κάποιο βαθμό, η αυτοσυνείδηση και η αίσθηση της προσωπικής ισορροπίας. Η Ελλάδα της εφιαλτικής οικονομικής κρίσης με ό,τι αυτή συνεπάγεται για τη ζωή των Ελλήνων, αλλά και της βαθιάς κρίσης των αξιών. 
Η Ελλάδα της πολιτικής ακαμψίας και της λαικής αμηχανίας. Η Ελλάδα των Λυμεώνων του κρατικού χρήματος, της κακοδιοίκησης, των αφανών επιχειρηματικών κλικών και των νόμιμων σπειρών. Η Ελλάδα της διαψευδόμενης λαικής προσδοκίας, αλλά ταυτόχρονα του ωχαδερφισμού και της φοβίας του λαού, από την οποία επωφελούνται οι ευκαιριακοί ψευδοσωτήρες, πουλώντας ελπίδα. 
Η Ελλάδα ψυχορραγεί. Μητροκτόνοι οι Ελληνες με την ανοχή τους για: 
- Την παραβίαση του Συντάγματος από τους πολιτικούς των ευκαιριακών σκοπιμοτήτων και της αυταρχικής λογικής. 
- Την αντιπαιδεία και αγλωσσία. 
- Την κατάλυση των αξιών και της ευγένειας. 
- Την απώλεια της εθνικής ταυτότητας. 
- Την αποκοπή από την παράδοση. 
- Τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής. 
- Την κατάλυση του αστικού καθεστώτος. 
- Την παραγραφή και πλαστογράφηση της ιστορίας. 
- Την “άνιση” ισότητα και λιτότητα. 
- Το “σπάταλο” κράτος, των απατεώνων και ληστών. 
- Την καταστροφική κοινωνική οκνηρία και την εφιαλτική ανεργία. 
- Την πρωτοφανή ανικανότητα και ανευθυνότητα στα κοινά. 
- Την εθνική ανυποληψία και αναξιοπιστία. 
- Την υποβάθμιση του φιλοτίμου, την εγκληματική απάθεια και ανασφάλεια. 
Κατάντησαν την Ελλάδα, όπως ορθά διατυπώθηκε από κάποιον φιλόσοφο, “κράτος όζον πτωμαίνης”. Με τα κοράκια ολόγυρα να “μυρίζονται” το πτώμα και να διαμοιράζονται τα ιμάτια… Και, προ των στιγμών της επιθανάτιας κρίσης, η διασπορά στην κοινωνία της διχόνοιας από τους κυβερνώντες. Με τρόπους πολλούς, Καλά αμπαλαρισμένους. Αυτή είναι η αδήριτη πραγματικότητα, η οποία δεν συνειδητοποιείται σ’ όλο το εύρος της, απρά μόνον αφού συντελεσθεί. Οπως δεν είχε συνειδητοποιηθεί το 1897, το 1922 και τις τελευταίες δεκαετίες με την “αλλαγή” και τον “εκσυγχρονισμό” ή την “επανίδρυση” του κράτους. 
Πρόκειται στην πραγματικότητα περί “τραγελαφικής” κατάστασης. Πρόκειται περί παραλογισμού, που δεν μπορεί να απαντήσει στο “πως καταντήσαμε έτσι”. Εκτός κι αν η απάντηση ( και βέβαια δεν μας αρέσει…) μπορεί να αναζητηθεί στον χαρακτηρισμό του Ελληνα από τον αμερικανό δικαστή δικαστή Ν.Κέλλυ, το 1939, στον οποίον, μεταξύ των άλλων, υπογραμμίζεται: 
” Εκτισε τον παρθενώνα και μεθυσθείς εκ της αίγλης του, αφήκε, βραδύτερον, να γίνει στόχος των οβίδων. Ανέδειξε τον Σωκράτη, για να τον δηλητηριάσει. Εθαύμασε τον Θεμιστοκλή, για να τον αποπέμψει. Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη, για να τον καταδιώξει. Εκτισε επί της ουσίας το Βυζάντιο, για να το εκτουρκίσει. Ετριπλασίασε την Ελλάδα και παρ’ ολίγον να την κηδεύσει. Κόπτεται την μιαν στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί τον αρνούμενο να υπηρετήσει το ψεύδος.Παράδοξον πλάσμα, ατίθασον, περίεργον, ημίκαλον, ημίκακον, ασταθές, αβέβαιων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρον ο Ελλην. Οικτίρατέ τον, θαυμάσατέ τον, αν θέλετε, ταξινομήσατέ τον, αν μπορείτε” . 
 
<a href="http://freepen.gr/">πηγή</a>

Ζητείται Ελληνας…

Από τα βάθη των 2400 και πλέον χρόνων ακούγεται απελπισμένα η κραυγή του κυνικού Διογένους, σήμερα, με αναμμένο “λαδοφάναρο” καταμεσήμερον,...

Διαβάστε την συνέχεια

Έντρομες εκπλήξεις

Ellada simera 0 Πολιτική 18:42

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><img border="0" height="384" src="http://www.e-afipnisi.gr/img/0e23f371129aecc6b2033620b226f8d7simaia-elladas.jpg500.jpg" width="640" /></div> 
Γράφει ο Βασίλης Καπετάνγιάννης 
 
Αν δεν είχε μεσολαβήσει το δημοσίευμα της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (21/4) όπου παρουσιάστηκαν τα ευρήματα του Βαρόμετρου της Metron Analysis για το καθεστώς της δικτατορίας (1967-1974), κατά την οποία το 30% του δείγματος φέρεται να απαντά ότι «στη δικτατορία τα πράγματα ήταν καλύτερα», η «επέτειος» του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967 θα είχε περάσει μάλλον απαρατήρητη, πέραν των καθιερωμένων μηνυμάτων του Προέδρου της Δημοκρατίας, των πολιτικών κομμάτων και άλλων φορέων. 
 
Κατά τους αναλυτές της «Ελευθεροτυπίας» η ερμηνεία φαίνεται πολύ απλή: είναι αποτέλεσμα της φτώχειας και της απόγνωσης στις οποίες έχει φέρει την κοινωνία η μνημονιακή πολιτική. Τα Μνημόνια, λοιπόν, μήτηρ πάσης κακίας και νόσου της κοινωνίας. Αν τα «καταργήσουμε» ή τα «αναστείλουμε» ευλόγως έπεται ότι τα πάντα θα επανέλθουν στην προτέρα ιδανική τους κατάσταση. Ευτυχώς οι αρθρογράφοι του Athens Voice και άλλοι αλλού πρόσφεραν πολύ πιο σύνθετες αναλύσεις πέραν των ανωτέρω επικίνδυνων απλουστεύσεων ούτως ώστε όσες δυνάμεις ενδιαφέρονται γνήσια για το φαινόμενο να μπορέσουν να το συζητήσουν νηφάλια και να το αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά στην πράξη. 
 
Εάν οι αναλυτές της «Ε» είχαν κάνει τον κόπο να ανατρέξουν στα φύλλα της εφημερίδας από 13 έως 18 Απριλίου 1997, θα ανακάλυπταν τις εξαιρετικές επεξεργασίες του Τάκη Καφετζή σχετικά με την έρευνα που είχε πραγματοποιήσει για λογαριασμό της εφημερίδας το Ινστιτούτο V-PRC τον Μάρτιο του 1997 (Η 21η Απριλίου στη συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας), στην 30κοστή δηλαδή επέτειο του πραξικοπήματος. Εξ όσων δύναμαι να ενθυμούμαι ακόμη Μνημόνια τότε δεν υπήρχαν. Η «έκπληξη» των ευρημάτων εκείνων με πιο νωπά τα βιώματα, τις παραστάσεις και τις προσλαμβάνουσες ως εγγύτερα προς το γεγονός, μπορεί να εντοπιστεί σε πολλά και ενδιαφέροντα ευρήματα που αναλύονται, ως έδει, με ψυχρό τρόπο, μεταξύ των οποίων και το υψηλό ποσοστό του 47% του συνολικού δείγματος το οποίο πιστεύει ότι «η δικτατορία έκανε και καλό και κακό στην Ελλάδα» ενώ μόνο το 38.7% ( ο αμιγής αντιδικτατορικός πυρήνας) δηλώνει ότι «έκανε μόνο κακό στην Ελλάδα». 
 
Συγκριτική ανάλυση των δυο αυτών ερευνών δεν μπορεί να γίνει εδώ. Ίσως ένα από τα κοινά τους χαρακτηριστικά να είναι οι αυταρχικές πολιτικές τάσεις, όπως ταξινομούνται στον άξονα Αριστερά-Δεξιά καθώς ορισμένες διφορούμενες και «γκρίζες» ζώνες των απαντήσεων. 
 
Κάθε φαινόμενο για να αντιμετωπιστεί πρέπει πρωτίστως να κατανοηθεί στις πολύπλοκες διαστάσεις του. Η επίκληση αορίστως στο «δημοκρατικό φρόνημα», ο στρουθοκαμηλισμός και ο εφησυχασμός, ο ρητορικός εξορκισμός των δαιμόνων βλάπτουν την υγεία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Η διαπραγμάτευση μεταξύ παρόντος και σημαντικών ιστορικών γεγονότων είναι συνεχής, επηρεάζεται από την οικονομική και πολιτική συγκυρία, ενισχύει ή αποδυναμώνει στερεότυπα και μύθους, οδηγείται σε νέες ερμηνείες και συνθέσεις που δεν είναι αναγκαστικά ορθολογικές ούτε προς το συμφέρον του δημοκρατικού πολιτεύματος και της χώρας. 
 
Να μην έχει, άραγε, γίνει αντιληπτή η δημοσκοπική αποτύπωση των σημερινών αυταρχικών τάσεων του πολιτικού σώματος; στο δεξιό άκρο το ελληνικό νεο-ναζιστικό μόρφωμα έχει απροκάλυπτους ιδεολογικούς και πολιτικούς αντι-κοινοβουλευτικούς στόχους. Η φαιά προπαγάνδα οργιάζει κι ας μην αναγεννήθηκε ο Φοίνικας από τις στάχτες του αλλά πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου, ενώ οι ψεκάζοντες αλλά περιέργως μη ψεκαζόμενοι οι ίδιοι αλιεύουν ό, τι μπορούν μέσα στη σύγχυση, με τον ιδεολογικό και πολιτικό τους πολτό. 
 
Στο άλλο άκρο η κομμουνιστική αριστερά, από διαφορετική πολιτική και ιδεολογική αφετηρία, δεν παύει να μας υπενθυμίζει, όπως πρόσφατα ο νέος του γενικός γραμματέας της ΚΕ σε σχετική του ομιλία για την 21η Απριλίου, την ανάγκη της «λαϊκής εξουσίας», το ωραίο περικάλυμμα της «δικτατορίας του προλεταριάτου», ήτοι του κόμματός του, εφόσον, έτσι κι αλλιώς, «πάντα αστράφτει και βροντάει ο λαός» (ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΔΣΕ). Η «αστική νομιμότητα» λοιδορείται ως υποταγή και μοιρολατρία, η επαγγελία-στρατηγικός στόχος συνοψίζεται «στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε όλες της τις μορφές και την αστική κοινοβουλευτική και τη δικτατορική», ενώ θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι επίκειται «η ανακήρυξη του αντι-κομμουνισμού ως επίσημης κρατικής ιδεολογίας»!. Έχουν χρεία άλλων μαρτύρων όσοι επαναπαύονται στις «λεγκαλιστικές τους αυταπάτες»; 
 
Στο αντι-κοινοβουλευτικό τόξο θα πρέπει να προστεθούν οι διάφορες ακρο-αριστερές και ακρο-δεξιές ομάδες που και αριθμητικά δεν είναι πλέον αμελητέες και η δράση τους, οσάκις εκδηλώνεται βίαια, προκαλεί προβλήματα και αναταραχή αποσταθεροποιητικού χαρακτήρα. Στις γκρίζες και διφορούμενες περιοχές συγκαταλέγονται διάφορες αριστερές «συνιστώσες» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ενώ ηγετικά της στελέχη δε φαίνεται να έχουν ακόμη κατανοήσει πόσο επικίνδυνες είναι τόσο οι «επαναστατικές ασκήσεις», όσο και η συναφής ρητορεία. Τα αποτελέσματα των πρόσφατων φοιτητικών εκλογών έδειξαν ότι στο πεδίο αυτό άλλοι έχουν τα πρωτεία. 
 
Η κομμουνιστογενής αριστερά δεν έχει ακόμη συμφιλιωθεί ούτε ιδεολογικά προσαρμοστεί στο πλαίσιο της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν αναφέρομαι σε εκδηλώσεις κρατικού αυταρχισμού, που πρέπει αμέσως και ομοφώνως να καταδικάζονται, αν μη τι άλλο για λόγους αυτοπροστασίας του πολιτεύματος από κατολισθήσεις, αλλά για τις αντιλήψεις περί του ρόλου της πολιτικής βίας και της «κοινωνιολογικής» της δικαιολόγησης. 
 
Όλα τα ανωτέρω έχουν εναποθηκεύσει αρκετή εκρηκτική ύλη το μείγμα της οποίας μπορεί, υπό ορισμένους όρους, να αποβεί εξαιρετικά επικίνδυνο. Απαιτείται κάποιος ενωτικός και συναινετικός συναγερμός, για να εξαλειφθούν τα φαινόμενα αυτό-εξευτελισμού και αυτό-απαξίωσης των δημοκρατικών θεσμών τα οποία παρέχουν άφθονα και επίκαιρα υλικά στην τηλεοπτική εικονική δίαιτα, να καλυφθούν τα εμφανή ελλείμματα στη δημοκρατική αγωγή, παιδεία και αρετή, γενικότερα στην πολιτική μας κουλτούρα. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι απολύτως αναγκαίο αρκεί να συνειδητοποιηθεί ότι, συνήθως, το σχοινί για να μας κρεμάσουν το παρέχουμε εμείς οι ίδιοι. Έντρομοι μπροστά στις «εκπλήξεις» ας μη φανούμε. 
 
<a href="http://www.e-afipnisi.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Έντρομες εκπλήξεις

Γράφει ο Βασίλης Καπετάνγιάννης Αν δεν είχε μεσολαβήσει το δημοσίευμα της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (21/4) όπου παρουσιάστηκαν τα ευρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Νίκος Λυγερός: Φυσικό αέριο και ελληνική στρατηγική

Ellada simera 0 Ελλάδα, Ενέργεια, Πολιτική 18:39

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="324" src="http://www.e-afipnisi.gr/img/d76e0ba1fa041675ae9af958c5b41ae4stratigiki-fysiko-aerio.jpg500.jpg" width="540" /></div>
 
Για να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή κανείς δεν μας υποχρεώνει να πουλήσουμε τη ΔΕΣΦΑ. 
 
Κατά συνέπεια, όσοι μιλούν για πώληση λόγω εξαναγκασμού είτε δεν έχουν διαβάσει τα κείμενα που έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων, είτε το ξέρουν και το λένε για δημαγωγικούς λόγους. 
 
Σε κάθε περίπτωση τώρα που είμαστε στην τελική φάση της θέσπισης της ΑΟΖ, τώρα που έχουμε αποδεδειγμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου, τώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί την πράσινη ενέργεια, στην οποία ανήκει το φυσικό αέριο, δεν μπορούμε τώρα να πουλήσουμε το δίκτυο φυσικού αερίου της Ελλάδας. 
 
Η ΔΕΣΦΑ ανήκει στις υποδομές που έχει ανάγκη η ελληνική ΑΟΖ, για να υποστηριχθεί σε πρακτικό επίπεδο. Και δεν μπορούμε να την αφήσουμε να φύγει από τα χέρια της ελληνικής Δημοκρατίας τώρα που μπορούμε να την αξιοποιήσουμε στο έπακρον. 
 
Η ελληνική στρατηγική σε εθνικό επίπεδο μπορεί πλέον να βασιστεί στο φυσικό αέριο για το όφελος της πατρίδας μας και όχι για ξένα συμφέροντα. 
 
Στη ΔΕΣΦΑ μπορεί να εργαστεί δικό μας προσωπικό και πρέπει μάλιστα να ενισχυθεί για να επεκταθεί το δίκτυο σε περισσότερα μέρη της Ελλάδας και ειδικά σε περιοχές, όπως είναι η Θράκη και η Ήπειρος λόγω των θερμοκρασιών που επικρατούν τον χειμώνα. Όσο πιο μεγάλο θα είναι το δίκτυο, τόσο πιο πολλές οικονομίες θα κάνει η πατρίδα μας και ο λαός μας. Κατά συνέπεια σε κάθε πρακτικό και τακτικό επίπεδο πρέπει να εξετάσουμε πώς θα επεκταθεί το δίκτυο. 
 
Και στο στρατηγικό επίπεδο θα πρέπει να εξετάσουμε πώς θα συμμετέχουμε στην κατασκευή αγωγών φυσικού αερίου που μας αφορούν άμεσα και δεν ανήκουν σε φαντασιώσεις που αναδείχτηκαν μόνο και μόνο για εσωτερική κατανάλωση. 
 
Το φυσικό αέριο είναι ένα συγκεκριμένο εργαλείο που θα βοηθήσει την πατρίδα μας ακόμα και σε τοπικό επίπεδο. Είναι μια εφαρμογή των δυνατοτήτων που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ και πρέπει να αναδειχθεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι υπάρχει πραγματική ανάγκη για τροφοδότηση και αυτό είναι ένα σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα που θα καθορίσει και το μέλλον. 
Υπάρχει, λοιπόν, απαίτηση ελληνικής στρατηγικής και σε αυτόν τον τομέα. 
 
<a href="http://www.e-afipnisi.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Νίκος Λυγερός: Φυσικό αέριο και ελληνική στρατηγική

Για να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή κανείς δεν μας υποχρεώνει να πουλήσουμε τη ΔΕΣΦΑ. Κατά συνέπεια, όσοι μιλούν για πώληση λόγω εξαν...

Διαβάστε την συνέχεια

Πώς τo Iσραήλ έβγαλε τον Ομπάμα από τη «δύσκολη» θέση

Ellada simera 0 κόσμος 12:42

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="480" src="http://www.albtime.com/welcome/public/uploads/thumbnails/israel-rocket-attack.jpg" width="640" /></div>
 
 
 Του Pepe Escobar*  
<a href="http://www.atimes.com/atimes/Middle_East/MID-01-070513.html">Asia Times  </a> 
 
 Καθώς η παρωδία της «κόκκινης γραμμής» του Netanyahu σίμωνε στο φόρτε της – αν και ακόμα καλά κρυμμένη – και ο Πρόεδρος Obama καλούνταν να επιλέξει μεταξύ της «άσκησης αυτοσυγκράτησης» εκ μέρους των ΗΠΑ και της «άμεσης συμμετοχής» στον πόλεμο της Συρίας, ο Αμερικανός Πρόεδρος απαλλάχτηκε από τον πονοκέφαλο χάρη στην ισραηλινή κυβέρνηση του «Bibi» Netanyahu. 
 
 Ο πειρασμός να μιμηθεί τον Ronald Reagan και να φορέσει τον μανδύα της δόξας του «Οbama - Σύριου Μουτζαχεντίν», όπως ο Reagan στη δεκαετία του 1980 με τους αγαπημένους του «μαχητές της ελευθερίας» της αφγανικής τζιχάντ, ήταν μεγάλος. Αλλά γι’ αυτό θα χρειαστεί πολύς καιρός. Πάρα πολύ καιρός, ίσως. 
 
 Τα κίνητρα του Ισραήλ 
 
 Ας πάμε στην ουσία του θέματος. Ο βομβαρδισμός των συριακών στρατιωτικών εγκαταστάσεων στην Jamraya κοντά στη Δαμασκό από το Ισραήλ είναι μια πρόκληση και σαφής περίπτωση «casus belli». Το Ισραήλ ενήργησε ως πληρεξούσιος της Ουάσιγκτον, η οποία δεν αποκλείεται να υπέδειξε ακόμα και τη λίστα των στόχων. Αλλά η Ουάσιγκτον – πόσο μάλλον οι άχρηστες μαριονέτες στις Βρυξέλλες - δεν πρόκειται να καταδικάσει τον βομβαρδισμό αυτό, που για πολλοστή φορά μετατρέπει το διεθνές δίκαιο σε παρωδία. 
 
 Το Ισραήλ επιμένει ότι οι στόχοι που χτυπήθηκαν ήταν ιρανικής κατασκευής πύραυλοι εδάφους - εδάφους Fateh-110 που προορίζονταν για την Χεζμπολάχ. Σύμφωνα με τη Δαμασκό, στόχοι ήταν ένα ινστιτούτο ερευνών στρατιωτικής τεχνολογίας και ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης νεοσύλλεκτων. Στην περιοχή γύρω από τους στόχους υπάρχουν πολλά διαμερίσματα, τους ένοικους των οποίων η CIA ήθελε πολύ εδώ και χρόνια να στρατολογήσει ως πράκτορες. Χημικά όπλα δεν υπάρχουν στην Jamraya, αλλά σύμφωνα με ιατρικές πηγές στην Συρία, είναι πιθανόν να έχουν σκοτωθεί 42 στρατιώτες. 
 
 Η οπτική γωνία υπό την οποία βλέπει το Ισραήλ την Χεζμπολάχ είναι θολή. Δεν προκύπτει από πουθενά ότι η Χεζμπολάχ αγόρασε πυραύλους Fateh-110. Από το 2009, η Χεζμπολάχ έχει στην κατοχή της την συριακή εκδοχή των πυραύλων Fateh-110, τους M600, με εμβέλεια περίπου 250 χλμ και καλό σύστημα καθοδήγησης. 
 
 Το συνάφι των γνωστών ανώνυμων «πηγών» της Ουάσιγκτον επιμένει ότι ο συριακός στρατός χρειάζεται αυτούς τους πυραύλους προκειμένου να αντιμετωπίζει τις ένοπλες ομάδες μισθοφόρων του αυτοαποκαλούμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» (FSA). Γι’ αυτό δεν θα είχε κανένα νόημα η αποστολή τους στον Λίβανο. 
 
 Αλλά για το Ισραήλ είναι απόλυτα λογική η καταστροφή μιας παρτίδας Fateh-110, ή ακόμα και M600. Με τον τρόπο αυτό το Ισραήλ συμβάλλει άμεσα στην ενίσχυση του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού». Ένας από τους εκπροσώπους του τελευταίου, αληθινός ή ψεύτικος δεν έχει σημασία, εμφανίστηκε σε ισραηλινό κανάλι για να επαινέσει τους πιλότους των ισραηλινών βομβαρδιστικών. Όσο για το Ισραήλ, τουλάχιστον προς το παρόν κατορθώνει να εμποδίζει την αποστολή νέων πυραύλων προς την Χεζμπολάχ. 
 
 Αν αγνοήσουμε, όμως, τα φαινόμενα και εμβαθύνουμε περισσότερο στα δεδομένα, θα διαπιστώσουμε ότι το Ισραήλ έχει μια σειρά από σοβαρούς λόγους να ξαναπαίξει για άλλη μια φορά τον ρόλο του «κακού». 
 
 Θέλει τη Συρία αδύναμη και σε κατάσταση χάους, στερημένη από κάθε είδους προηγμένη στρατιωτική τεχνολογία. Πάνω απ’ όλα επιδιώκει μια τέλεια «σομαλοποίηση» της Συρίας: μια διαιρεμένη και παραμορφωμένη χώρα. Δεν υπάρχει καλύτερη δικαιολογία για να είναι το Ισραήλ σε θέση μάχης 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, από το να έχουν εγκατασταθεί και να δρουν ακριβώς απέναντί τoυ, πίσω από την μη οριοθετημένη μεθόριό του στα κατεχόμενα εδάφη του Γκολάν, σκληροπυρηνικοί Ουαχαμπιστές τρομοκράτες. Αλλά κυρίως, το Ισραήλ επιδιώκει να παρασύρει τη Συρία, τη Χεζμπολάχ και, σε τελική φάση, και το Ιράν, σε γενικευμένο πόλεμο. Θέλει δηλαδή όλο το πακέτο, όσο πιο γρήγορα και αποδοτικά γίνεται. 
 
 Η Δαμασκός από την πλευρά της δεν είναι άπειρη στο σκάκι, γι’ αυτό δεν απαντά. Τουλάχιστον προς το παρόν. Ή αφήνει την Χεζμπολάχ να απαντήσει, στο εγγύς μέλλον. 
 
 Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι o βομβαρδισμός συνέβη: 
 
 1) αφού ο επικεφαλής του Πενταγώνου Chuck Hagel ολοκλήρωσε την περιοδεία του στο Ισραήλ και τις πετρελαιοπαραγωγές μοναρχίες του Κόλπου 
 
 2) μετά από τις προελάσεις του συριακού Στρατού κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων στον «διάδρομο» της Χομς και τις νίκες του επί των τζιχαντιστών και άλλων ξένων μισθοφόρων 
 
 3) μετά από το «μυστικό» ταξίδι στην Τεχεράνη του επικεφαλής της Χεζμπολάχ Sayyed Hassan Nasrallah, μιας ευφυούς προσωπικότητας όσον αφορά στα γεωπολιτικά θέματα. Μόλις επέστρεψε από το ταξίδι του αυτό, ο Nasrallah τόνισε: 
<blockquote class="tr_bq">
 
 «Αυτό που στην πραγματικότητα επιδιώκουν «αυτοί» είναι η καταστροφή των υποδομών, της οικονομίας και του κοινωνικού ιστού της Συρίας, η καταστροφή της Συρίας ως λαού, ως στρατιωτικής δύναμης και ως έθνους εν γένει». </blockquote>
 
 Εάν υπάρξουν νέες επιθέσεις - και είναι αρκετά πιθανό να υπάρξουν – με στόχο την καταστροφή των οπλοστασίων του συριακού Στρατού, θα είναι δώρο εξ ουρανού για τους μισθοφόρους / τζιχαντιστές. Ο Nasrallah έχει απόλυτο δίκιο στην εκτίμησή του ότι ο βασικός στόχος του συνασπισμού ΝΑΤΟ - Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου - Ισραήλ, της γνωστής συμμαχίας των προθύμων, είναι να παρασύρουν τη Συρία σε έναν γενικευμένο πόλεμο. Μετά από μια ενδεχόμενη αντίδραση της Συρίας, η «λύση» θα είναι οι μαζικοί βομβαρδισμοί επιλεγμένων περιοχών της χώρας, όπως έγινε και στην περίπτωση του Ιράκ. 
 
 Οι επιλογές του «Μουτζαχεντίν Οbama» 
 
 Το αν ή όχι θα πετύχει το σχέδιο ΗΠΑ - Ισραήλ παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα. Αποτέλεσμα αυτής της αβεβαιότητας ήταν η αναβολή της στέψης του «Μουτζαχεντίν Obama». 
 
 Οι καταχθόνιοι των αμερικανικών think tanks είναι περιχαρείς με την ιδέα ότι ο Obama θα παρακάμψει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (όπως έγινε με την περίπτωση των βέτο της Ρωσίας και την Κίνας) α λα Μπους και θα επιβάλει μονομερώς μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Συρία - έτσι ώστε οι ΗΠΑ να συμμετάσχουν στην απαιτούμενη «εκστρατεία καταστολής της αεράμυνας του εχθρού». 
 
 Όνειρα θερινής νυκτός, αν και οι Βρετανοί και οι Γάλλοι δεν το έχουν βάλει κάτω, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, και επιχειρούν να παρακάμψουν ακόμα και το ΝΑΤΟ, στην προσπάθειά τους να επιβάλουν ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. 
 
 Η σύλληψη της ιδέας μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων έγινε στην Ουάσιγκτον, ως μέσου ελέγχου των χημικών όπλων της Συρίας. Το πρόβλημα για τους Δυτικούς είναι ότι η Ουάσιγκτον δεν διαθέτει πληροφορίες για το πού είναι αποθηκευμένα αυτά τα χημικά όπλα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ανακοίνωσε ο ΟΗΕ ότι τα χημικά όπλα δεν χρησιμοποιήθηκαν από την κυβέρνηση, αλλά από τους μισθοφόρους «αντάρτες», βάσει της έρευνας της καταξιωμένης ερευνήτριας του ΟΗΕ Carla del Ponte. 
 
 Η κυβέρνηση Obama επίσης «φλερτάρει» με την ιδέα της χορήγησης «άμεσης οπλικής ενίσχυσης» στους «επαναστάτες», π.χ. με αντιαρματικά κατευθυνόμενα βλήματα και βλήματα επιφανείας-αέρος. 
 
 Η Ουάσινγκτον πιστεύει στον μύθο που η ίδια καλλιέργησε σχετικά με τον «έμμεσο» ρόλο της στην στρατολόγηση και τον εξοπλισμό των ομάδων της «αντιπολίτευσης» στη Συρία. Έγινε γνωστό ότι, από το 2011, ο εξοπλισμός των τζιχαντιστών και άλλων ξένων μισθοφόρων που δρουν στη Συρία προέρχεται από τη μαύρη αγορά, αλλά και από κάποια αποθέματα στη Λιβύη και στην Κροατία. Η CIA έχει παίξει ενεργό ρόλο σε όλες τις φάσεις και «στάσεις» αυτής της διαδρομής. Πολλά από αυτά τα όπλα είναι τώρα στα χέρια των φανατισμένων τζιχαντιστών του μετώπου Jabhat al-Nusra. 
 
 Η αντίληψη ότι η CIA θα είναι σε θέση να εκπαιδεύει και να εξοπλίζει αυτές τις συμμορίες μισθοφόρων τζιχαντιστών προς όφελος της Ουάσινγκτον μετά την πτώση της κυβέρνησης του Bashar al-Assad είναι το ανέκδοτο των αρχών του 21ου αιώνα. Κάντε ένα ταξίδι μνήμης μέχρι το Αφγανιστάν και θα με θυμηθείτε. 
 
 Ή φανταστείτε αυτούς τους «Σύριους» αγγλοτζιχαντιστές και τους άλλους γελοίους μισθοφόρους που φτιάχνουν βίντεο για το You Tube, να είναι εξοπλισμένοι με κάτι βλήματα στον ώμο τους και να περιφέρονται σπέρνοντας την καταστροφή σε όλη τη νοτιοδυτική Ασία. Ούτε με σφαίρες. 
 
 Έτσι, αφού είδε και αποείδε ο Obama, κατέληξε σε μια «λύση» πολύ πιο απλή και άνετη από μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων: τις στοχευμένες επιθέσεις - με αεροπλάνα ή /και με πυραύλους που θα οργανώνουν οι Ισραηλινοί. Ως πρότυπο θα μπορούσε να είναι η «Επιχείρηση Αλεπού της Ερήμου» (με αυτή την ονομασία έγινε γνωστός ο βομβαρδισμός που πρόσταξε ο Bill Clinton στο Ιράκ το 1998). Στόχος θα είναι «να σταλεί ένα σαφές μήνυμα» στη Συρία. 
 
 Οι επόμενοι βομβαρδισμοί ίσως να έχουν ως στόχο αεροδρόμια, υπόστεγα αεροσκαφών, περισσότερες αποθήκες όπλων, άρματα μάχης και είδη εξοπλισμού του πυροβολικού. Οι παράπλευρες απώλειες, αναπόφευκτα, θα είναι μεγάλες ή τεράστιες, ανάλογα με το επίπεδο της πρόκλησης. 
 
 Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Bill Richardson, έμπιστος της φάρας των Clinton, ήδη δήλωσε μεταξύ σοβαρού και αστείου σε δελτίο του ABC News ότι ο Obama «έχει έφεση στις εναέριες επιθέσεις».  
 
Καλά ακούσατε. Η περασμένη Κυριακή ήταν μόνο η αρχή. Αναμένονται κι άλλα μίνι «Σοκ και δέος». 
 
 Ακολουθήστε τον οδικό χάρτη 
 
 Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί τους πήρε τόσο καιρό. Η καταστροφή της Συρίας - όπως προκύπτει από αποσπάσματα ομιλιών και δηλώσεις του Sayyed Hassan Nasrallah - με την αγαστή συνεργασία της Δύσης με συμμορίες τζιχαντιστών, για άλλη μια φορά - σχεδιάστηκε εδώ και χρόνια. Διαβάστε πώς την περιέγραφε ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Seymour Hersh από το 2007. Και διαπιστώστε πόσο διακαώς ποθεί από τότε την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία το δικομματικό σύστημα της Ουάσιγκτον. 
 
 Φυσικά, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η Δαμασκός είναι απλά μια στάση προς την Τεχεράνη. Οι περίφημες «ανώνυμες πηγές» έχουν διαρρεύσει στην βρετανική εφημερίδα του μηντιακού συστήματος του Rupert Murdoch “The Sunday Times” ότι η «Αμυντική Ημισέληνος» γίνεται σιγά σιγά πραγματικότητα. 
 
 Είναι το ίδιο εκείνο στοιχείο του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου και του Ισραήλ που χαρακτηρίζει και τον «συνασπισμό των προθύμων» για την Συρία, μόνο που στην περίπτωση αυτή η σύζευξη έγινε με σκοπό «την αντιμετώπιση των πυρηνικών φιλοδοξιών του Ιράν». Η Τουρκία, ο βασιλικός οίκος των Σαούδ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Ιορδανία και το Ισραήλ συνευρίσκονται κάθε τόσο με χαρά σε κοινά κέντρα διοίκησης και ελέγχου, προκειμένου να εντοπίσουν τους βαλλιστικούς πυραύλους του κακού Ιράν. 
<a href="http://kostasxan.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Πώς τo Iσραήλ έβγαλε τον Ομπάμα από τη «δύσκολη» θέση

Του Pepe Escobar * Asia Times Κ αθώς η παρωδία της «κόκκινης γραμμής» του Netanyahu σίμωνε στο φόρτε της – αν και ακόμα καλά κρυ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκία σήμερα μοιάζει με αλεπού που έχει πιαστεί στο δόκανο

Ellada simera 0 Τουρκία 12:37

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHj54kZmMo3VVY9M5AIXB3gHUxxyNV1VKnLZBYExqEgqa_pv57P0elFuhHfIQOYXnDi77kKtxHkzV0jxQFjWshHeMRYvbaBHysoRlk5zHz4s5oBvEJkDCgxfighRMrZmxXp9GkrYmCYhU/s640/51188b5a_e614_4816_8ea8_e8184dab0a9d.limghandler.jpg" width="540" /></div>
 
Η Τουρκία εξελίσσεται σε παράγοντα διεθνούς αστάθειας  
 
Η θέση της Τουρκίας, γεωπολιτικά είναι γνωστή. Πολιτικά όμως, φαίνεται πως άρχισε να κλυδωνίζεται ή τουλάχιστον οι ηγέτες της «βλέπουν» κάποια πίεση στην οποία είτε θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστές, είτε καταλύτες, ενώ δεν αποκλείεται διόλου η περίπτωση να αισθάνονται ιδιαίτερα άβολα λόγω των εξελίξεων στην Συρία και την σε καθημερινή βάση διάλυση θυλάκων των ισλαμοφασιστών (στην λειτουργία των οποίων συνήργησε στον μέγιστο βαθμό σε στρατιωτικό αλλά και πολιτικό και οικονομικό επίπεδο) η οποία φέρνει την αποκάλυψη του ρόλου της και την δυσανασχέτηση της Μόσχας. 
Οι τελευταίες εξελίξεις, μάλιστα, δημιούργησαν ένα ιδιαίτερα άβολο σκηνικό για τους νεο-οθωμανιστές Νταβούτογλου και Ερντογάν, αφού βλέπουν πλέον πως πρέπει να προχωρήσουν με μεγάλα βήματα, που είναι δυνατόν να δημιουργήσουν πλείστα όσα προβλήματα στην Τουρκία στις σχέσεις της με τις γειτονικές της χώρες, αλλά κυρίως με τις Αραβικές αλλά και την Μόσχα. 
 
 Νεκρός ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών του Κατάρ 
 
 Από την πρώτη στιγμή, όταν στις 5 Μαΐου έγινε το βομβιστικό χτύπημα στην Σομαλία (Μογκαντίσου) αποκαλύψαμε ότι στόχος ήταν “αντιπροσωπεία” του Κατάρ. Που μάλιστα χρησιμοποιούσε ως “ορμητήριο” την Τουρκική πρεσβεία. 
Ο στόχος λοιπόν ήταν πολύ πιο συγκεκριμένος. Ο ίδιος ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών του Κατάρ, υπεύθυνος για την στρατολόγηση των ισλαμοφασιστών εισβολέων της Συρίας, ο οποίος εντέλει πέθανε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν.  
Ο σκοπός της παρουσίας του εκεί ήταν σαφής: Στρατολόγηση ισλαμιστών με την συνεργασία Τουρκίας – ντόπιας κυβέρνησης, για να πολεμήσουν στο πλευρό των “ανταρτών”. Παρά τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και το θωρακισμένο αυτοκίνητο που επέβαιναν, όλη η αποστολή εξοντώθηκε “χειρουργικά”.  
 
Το χτύπημα λοιπόν δεν ήταν από την Αλ Κάιντα όπως βιάστηκαν να μεταδώσουν, αφού όχι μόνον δεν είχε ιδεολογικό κίνητρο να το κάνει, αλλά δεν μπορούσε ούτε να το καταφέρει με τέτοια ακρίβεια. Το πλήγμα δε, ήταν συντριπτικό για την εξέλιξη των πραγμάτων γεγονός που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την οργή του Ερντογάν τις τελευταίες ημέρες, ο οποίος “περιέργως” έστρεψε τα βέλη του και στο Ισραήλ, παρά τις επιδρομές στον “μισητό δολοφόνο Ασάντ”. 
 
Συγχρόνως, τουρκικά ΜΜΕ προσκείμενα στον Ερντογάν, αρχίζουν και μεταδίδουν σημεία και τέρατα για δήθεν αποστολή… πυρηνικών όπλων από την Ρωσία στην Συρία με προφανή στόχο να πιέσουν την Δύση να επέμβει. 
Είναι φανερό ότι στην Συρία ενδέχεται να κριθεί το μέλλον της ανθρωπότητας, αφού η ένταση των γεγονότων θα υποχρεώσουν τους πάντες να πάρουν σαφή και ξεκάθαρη θέση. 
 
 Η Άγκυρα «βλέπει» μεταφορά πυρηνικών από την Ρωσία στην Συρία 
 
 Σε συνέχεια της αποκάλυψης μας για τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών του Κατάρ, δείτε πως φτιάχνουν κλίμα παραφροσύνης οι Τούρκοι, ενδεικτικό για τα απανωτά χτυπήματα που έχει υποστεί η στρατηγική τους στην Συρία. 
Η Χουριέτ επανεμφάνισε άρθρο του 2008 το οποίο αποδείχθηκε ψευδέστατο και υποστήριζε ότι “Η Ρωσία σκέφτεται να μεταφέρει πυρηνικούς πυραύλους σε Συρία – Βαλτική”! 
<blockquote class="tr_bq">
“Η Ρωσία ετοιμάζεται να τοποθετήσει πυραύλους τύπου Ισκαντέρ σε Συριακό έδαφος αλλά και στο Κάλινγκραντ, ως απάντηση της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ και της βοήθειας του Ισραήλ στην Γεωργία. Οι πληφορορίες αποδίδονται σε Ισραηλινές πηγές. 
Η Μόσχα βάζει στο στόχαστρο Πολωνία – Μ. Ανατολή και ίσως Ουκρανία ως αντίποινα, ενώ αναφορές λένε ότι ο Πούτιν ετοιμάζεται να εξοπλίσει πολεμικά πλοία, υποβρυχια και βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς με πυρηνικές κεφαλές σύμφωνα με φάκελο της DEBKA. 
To σχέδιο περιλαμβάνει την τοποθέτηση στρατιωτικής δύναμης που θα περιλαμβάνει ναυτική και αεροπορική βάση στην Συρία και την ανάπτυξη προηγμένων οπλικών συστημάτων που βρίσκονται έως αυτή την στιγμή στο Ιράν, όπως S-300 και πυραύλους Ισκαντέρ με πυρηνική δυνατότητα στην Συρία. 
Λίγο πριν την κρίση με την Γεωργία, η Μόσχα είχε εγγυηθεί στις ΗΠΑ ότι δεν θα έδινε παρόμοιο οπλισμό σε Συρία και Ιράν. 
Οι πύραυλοι Ισκαντέρ είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν πόσο μάλλον να αναχαιτισθούν μετά την εκτόξευση. Εάν αναπτυχθούν στην Συρία, τότε το Ισραήλ θα πρέπει να προετοιμαστεί σοβαρά για το ενδεχόμενο επιθέσεων ώστε να τους αχρηστεύσει. 
Η Ρωσία το γνωρίζει αυτό, και προσανατολίζεται στην ανάπτυξη στρατιωτικών – ναυτικών βάσεων στην Συρία ώστε να εγγυηθεί ότι αυτά τα οπλικά συστήματα θα είναι υπό Ρωσικό έλεγχο και δεν θα βρεθούν στα χέρια του Ιράν. 
Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, ο Μπασάρ Αλ Ασάντ θα προσκληθεί σύντομα στην Μόσχα για να ολοκληρωθεί η συμφωνία!!” (<a href="http://www.hurriyet.com.tr/english/world/9691338.asp" target="_blank">το δημοσίευμα της Hurriyet</a>)</blockquote>
 
 Οι δύσκολες επιλογές της Τουρκίας και η Ελλάδα 
<ul style="text-align: left;">
<li>Τι μπορεί ή τι θέλει να κάνει, λοιπόν, η Τουρκία, προκειμένου να μπορέσει να συμπεριληφθεί στους ισχυρούς που θα απολαύσουν τα ό,ποια κέρδη μίας σύγκρουσης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή;</li>
<li>Τι μπορεί να κάνει η ισλαμική Τουρκία, όταν πρέπει απροκάλυπτα, πλέον, να εμφανιστεί ως σύμμαχος της Δύσης (ήδη το κάνει με τους μοναχικούς ισχυρισμούς της περί χρήσης χημικών από τον στρατό της Συρίας) και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Γερμανίας, παραβλέποντας τους δεσμούς του Ισλάμ και ευρισκόμενη –με δική της επιλογή- απέναντι στο αραβικό έθνος;</li>
</ul>
Η απόφαση των Ερντογάν και Νταβούτογλου, αναμένεται να είναι σαφέστατα υπέρ της Δύσης, αφού είναι γνωστό πως χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ, είναι υπόθεση λίγου χρόνου η διάλυση της «ισχυρής Τουρκίας», τη στιγμή μάλιστα που έχουν ήδη υπάρξει αλλαγές στον γεωπολιτικό χάρτη με την συμμετοχή των Κούρδων. Μία τέτοια απόφαση, όμως, θα τοποθετήσει την ισλαμική Τουρκία απέναντι στον αραβικό κόσμο, ο οποίος παρά τις όποιες διαφορές του δεν επιθυμεί παρεμβάσεις τρίτων στο εσωτερικό του. Και τόσο οι χώρες της Δύσης, όσο και η Τουρκία, αντιμετωπίζονται ως ξένοι από τους άραβες. 
 
Η Τουρκία σήμερα μοιάζει με αλεπού που έχει πιαστεί στο δόκανο και προσπαθεί ματαίως να ξεφύγει, αφού γνωρίζει πως οτιδήποτε και αν αποφασιστεί στην Άγκυρα, η επόμενη ημέρα θα έχει να της προσφέρει πολλά περισσότερα προβλήματα από το σήμερα. Προβλήματα οικονομικά, πολιτικά, αλλά κυρίως προβλήματα εθνικής συνοχής και διατήρησης της γεωγραφικής της έκτασης… 
 
Σε αυτό, ακριβώς το σημείο, η Τουρκία αρχίζει να γίνεται απρόβλεπτη, λόγω της νευρικότητάς της, αλλά κυρίως, επειδή θα ζητήσει ανταλλάγματα από τους αμερικανούς, μέσω των οποίων πιστεύει ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί ικανοποιητικά την επόμενη ημέρα. Και αυτές οι κρυφές συμφωνίες με τις ΗΠΑ τοποθετούν σε πολύ δύσκολη θέση την Ελλάδα (όχι στον ίδιο βαθμό και την Κύπρο), η οποία ενδέχεται να βρεθεί στη θέση του «προσφερόμενου αγαθού» στις όποιες απαιτήσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Το τι συμβαίνει στην χώρα μας, σε ποιο βαθμό ετοιμότητας βρίσκονται οι Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά κυρίως σε ποιο βαθμό ετοιμότητας αντιμετώπισης της μέγιστης πρόκλησης βρίσκεται η κυβέρνηση Σαμαρά, είναι και ο καταλύτης των εξελίξεων στην περιοχή που βρίσκεται μεταξύ του βόρειου και του νοτιο-ανατολικού Αιγαίου. 
 
Το επόμενο χρονικό διάστημα πιστεύουμε πως θα είναι πολύ κρίσιμο τόσο για την Τουρκία, όσο και για την Ελλάδα. Οι δε εξελίξεις, όποιες υπάρξουν, ενδεχομένως θα κριθούν από την στάση των ΗΠΑ και την πιθανή τους συμφωνία σε κάποια παράλογη απαίτηση της Τουρκίας σε σχέση με το Αιγαίο. Η επικείμενη «γέννα» της επόμενης ημέρας πιθανότατα θα επηρεαστεί και από την στάση της Μόσχας, η οποία δεν έχει πάψει ποτέ να βλέπει σε γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντά της στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στην ταχύτητα μεταφοράς ναυτικών της δυνάμεων σε αυτό.  
 
Το «παιχνίδι», λοιπόν, έχει αρχίσει και γίνεται πολύ θερμό. Οι παίκτες φαίνεται να έχουν πάρει τις θέσεις τους και περιμένουν την «εκκίνηση» των ό,ποιων εξελίξεων. Η δική μας απορία είναι: η Ελλάδα έχει φροντίσει να τοποθετηθεί αρκούντως δυναμικά σε αυτά που πρόκειται να εξελιχθούν στην γειτονιά της –και διόλου απίθανο σε δικά της νερά- ή οι πολιτικοί των Αθηνών έχουν επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο των προβλημάτων της χώρας, αγνοώντας ή μειώνοντας την βαρύτητα των αποφάσεών τους σε μείζονα εθνικά θέματα που συνδέονται άμεσα με εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και με μία πιθανή ποταπή και αιφνίδια στρατιωτική πρόκληση της Τουρκίας; 
<a href="http://kostasxan.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η Τουρκία σήμερα μοιάζει με αλεπού που έχει πιαστεί στο δόκανο

Η Τουρκία εξελίσσεται σε παράγοντα διεθνούς αστάθειας Η θέση της Τουρκίας, γεωπολιτικά είναι γνωστή. Πολιτικά όμως, φαίνεται πως άρχισ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ελλάδα αναζητά το ρόλο της σε νέο περιφερειακό περιβάλλον

Ellada simera 0 Ελλάδα, Εξωτερική Πολιτική 12:27

<img alt="" height="325" src="http://www.onalert.gr/files/Image/ONALERTPHOTOS/WAR_GENIKOS/cache/aeroplanoforo_moon-630x395.png" width="540" /> 
 
Γράφει ο Κωνσταντίνος Φίλης 
 
Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από τις τελευταίες εξελίξεις για την ελληνική διπλωματία είναι πως όσο εύκολα χτίζονται οι εθνικοί μύθοι άλλο τόσο εύκολα καταρρέουν. Από τα περισπούδαστα περί στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ, αρκούσε μια προσπάθεια αναθέρμανσης των σχέσεων του τελευταίου με την Τουρκία για να σπεύσουν ορισμένοι να ζητήσουν εκ νέου αναθεώρηση της πολιτικής μας στην περιοχή. 
 
ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΙΣΡΑΗΛ - ΤΟΥΡΚΙΑΣ 
Δεν υπερτιμώ ούτε υποτιμώ την απόπειρα μερικής αποκατάστασης των σχέσεων Άγκυρας-Τελ Αβίβ. Είναι μια εν εξελίξει διαδικασία που θα πάρει χρόνο εφόσον το προηγούμενο διάστημα δημιουργήθηκε ψυχολογικό χάσμα, θα δοκιμαστεί δεδομένων των διϊστάμενων συμφερόντων τους σε μια σειρά από ζητήματα, και το πιθανότερο είναι ότι δεν πρόκειται, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον, να ανατρέψει τις περιφερειακές ισορροπίες. Άλλωστε, η ισραηλινή πλευρά είχε τα προηγούμενα χρόνια εμπεδώσει κλίμα εμπιστοσύνης με συνομιλητές Τούρκους κοσμικούς και στρατιωτικούς, οι οποίοι αυτή την περίοδο βρίσκονται στο περιθώριο. Τους ισλαμιστές και τον Ερντογάν, ακόμη και αν θεωρούνται σχετικά μετριοπαθείς εν συγκρίσει με άλλα στοιχεία του Ισλάμ, δεν μπορούν να τους εμπιστευθούν εξίσου. 
 
Και βέβαια, τα διμερή θα δοκιμαστούν από ευαίσθητους χειρισμούς, όπως η εκπεφρασμένη πρόθεση του Ερντογάν να επισκεφθεί την Λωρίδα της Γάζας -εξέλιξη που μεταξύ άλλων θα προκαλέσει την μήνιν των Αιγύπτιων, εφόσον διαμεσολάβησαν για την εύθραυστη εκεχειρία μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ και δεν επιθυμούν να αμφισβητηθεί ο ειδικός τους ρόλος στην περιοχή. Αυτό υπενθυμίζει τους περιορισμούς που προκύπτουν για τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ-Αιγύπτου λόγω της «απλωμένης» και διευρυμένης ατζέντας της Άγκυρας και δη της προσπάθειάς της να εξελιχθεί σε ηγέτιδα δύναμη των Μουσουλμάνων, από τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή έως ακόμη και την Αφρική (βλ. Σομαλία) αλλά και την Ασία (βλ. προ τεσσάρων ετών υψηλοί τόνοι απέναντι στην Κίνα για το θέμα των Ουιγούρων της Ξινγιάνγκ). 
 
Από εκεί και πέρα, σοβαρά κράτη, όπως το Ισραήλ, δεν προσεγγίζουν τις σχέσεις τους με λογικές αμοιβαίου αποκλεισμού, δηλαδή πως η βελτίωση των σχέσεων με την Τουρκία περνάει μέσα από το πάγωμα των αντίστοιχων με την Ελλάδα και την Κύπρο. Και ακόμη και αν δεχτούμε πως οι Ισραηλινοί μάς χρησιμοποίησαν για να πιέσουν τους Τούρκους, αυτό αποτελεί μια ευρέως διαδεδομένη τακτική στις διεθνείς σχέσεις. Μακάρι και εμείς να παραδειγματιζόμασταν και να επιδεικνύαμε αντίστοιχη ευελιξία αντί να υποτάσσουμε τις σχέσεις μας σε λογικές μηδενικού αθροίσματος ή σε παλαιολιθικές αντιλήψεις ότι για να είμαστε αρεστοί στη χώρα Α πρέπει να μην αναπτύσσουμε τις επαφές μας με τη χώρα Β. 
 
Η συνεργασία Άγκυρας-Τελ Αβίβ στον οικονομικό τομέα θα επανακτήσει τη δυναμική της. Θα λάβουν χώρα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και ενδεχομένως θα δούμε ανάκαμψη του τουριστικού ρεύματος Ισραηλινών προς την Τουρκία. Όμως, η όποια δυναμική στην ενεργειακή συνεργασία μετριάζεται, κυρίως από το γεγονός ότι η γείτων χώρα δεν νοείται ούτε αξιόπιστη, ούτε προβλέψιμη, ούτε προσανατολισμένη στις ανάγκες της Ευρώπης. 
 
Όλα αυτά, αν υποθέσουμε ότι το Ισραήλ επιδιώξει να εξάγει μέρος των ενεργειακών ποσοτήτων του στην ΕΕ, λειτουργούν αποτρεπτικά για την επιλογή της τουρκικής οδού. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε τον εύλογο σκεπτικισμό πολλών εντός και εκτός Ευρώπης για τις συνέπειες μετεξέλιξης της Άγκυρας σε ενεργειακό «πνεύμονα» της Γηραιάς Ηπείρου, αντιλαμβανόμαστε ότι η κύρια χρησιμότητά της για το Ισραήλ και τους λοιπούς παραγωγούς της περιοχής συνίσταται στο μέγεθος και τη δίψα της αγοράς της και όχι στον ρόλο της ως δυνητικού κόμβου. Σε αυτή την περίπτωση, το όφελος για Ισραηλινούς και Τούρκους θα είναι αμοιβαίο. Οι μεν πρώτοι θα μπορούν να διαθέσουν το αέριό τους σε μια μεγάλη γειτονική αγορά και οι δεύτεροι να απορροφήσουν ποσότητες σε χαμηλότερες τιμές από όσο τις προμηθεύονται αυτή τη στιγμή από την Ρωσία και το Αζερμπαϊτζάν. 
 
Η τροφοδοσία, πάντως, της ευρωπαϊκής αγοράς μέσω αγωγού που θα διέρχεται την τουρκική επικράτεια είναι μια σύνθετη απόφαση με αρκετές παραμέτρους όπως: οι οικονομίες κλίμακας, η ρευστότητα των διμερών σχέσεων, η προβλεψιμότητα και η αξιοπιστία των εμπλεκόμενων πλευρών, ο περιορισμός του ρίσκου που θα ελκύσει το ενδιαφέρον εταιρειών που θα διευκολύνουν χρηματοδοτικά στην υλοποίηση, ο περιορισμός ενδεχόμενων νομικών κωλυμάτων, η διεύρυνση των εναλλακτικών αντί της δημιουργίας νέων ολιγοπωλίων (είτε προμηθευτών είτε διαμετακομιστών). Όλα αυτά θα προσμετρηθούν στην τελική απόφαση, καθότι ένας προμηθευτής δεν ορίζει μόνος του τις τύχες ενός project, αλλά καλείται να το ενσωματώσει σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο με την αγορά ενέργειας να επιζητά βεβαιότητες και διασφαλίσεις για αδιάλειπτη ροή του προϊόντος. Οι προτεινόμενες διαδρομές περιπλέκουν περαιτέρω την κατάσταση. Ο αγωγός θα πρέπει να διασχίσει στη μια περίπτωση το έδαφος Λιβάνου και Συρίας, ενώ στην άλλη να διέλθει από τα κυπριακά χωρικά ύδατα. Και στα δύο ενδεχόμενα, υπάρχουν σημαντικά, αν όχι ανυπέρβλητα, εμπόδια που πολλαπλασιάζουν το ρίσκο μιας τέτοιας επιλογής. 
 
Επιπρόσθετα, θα θελήσει, άραγε, το Ισραήλ να ενισχύσει εμμέσως την Τουρκία (που επιδιώκει την περιφερειακή ηγεμονία) δίνοντάς της πρόσβαση στις πηγές ενέργειας της περιοχής; Ή εκτιμούν οι διαχρονικά καχύποπτοι Ισραηλινοί ότι η ενεργειακή συνεργασία με την Τουρκία θα κατευνάσει τις βλέψεις της, χάριν της εμπέδωσης ενός κλίματος εμπιστοσύνης; Και πώς συνδέονται στην ευρύτερη εξίσωση οι ήδη προχωρημένες συνέργειες με την Κύπρο αλλά και η δυναμική που αναπτύχθηκε τα τελευταία τρία χρόνια με την Ελλάδα, που προσφέρει στο Τελ Αβίβ το απαιτούμενο στρατηγικό βάθος; 
 
ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΠΡΟ ΚΡΙΣΙΜΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ 
Οι τελικές αποφάσεις της ισραηλινής κυβέρνησης πιθανότατα θα ληφθούν σε περίπου ένα χρόνο, και πάντως όχι άμεσα. Άρα, η δημοσιοποίηση απόψεων από διάφορους κύκλους είναι είτε φιλολογική είτε εντάσσεται στη λογική υποστήριξης (lobbying) συγκεκριμένων σχεδίων είτε αποτελεί ευσεβή πόθο, εντούτοις, δεν δεσμεύει κανέναν. Εδώ και καιρό έχει ανοίξει εντός του Ισραήλ μια έντονη δημόσια συζήτηση για το τι συμφέρει περισσότερο τη χώρα. 
 
Α. Να κρατήσει τη συντριπτική πλειοψηφία της παραγωγής του για εγχώρια κατανάλωση ώστε αφενός να αναπτύξει καθαρότερες μορφές ενέργειας (αλλάζοντας το ενεργειακό του μείγμα υπέρ του αερίου), αφετέρου να εκμηδενίσει την εξάρτησή του από εισαγωγές από κράτη που δεν είναι πάντα επαρκώς αξιόπιστα για το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα; 
 
Β. Να εξάγει σχετικά περιορισμένες ποσότητες αερίου στα γειτονικά κράτη προκειμένου να τα «εξευμενίσει», εφόσον προτάξουν το κοινό όφελος της συνεργασίας; Πρώτοι υποψήφιοι είναι η Ιορδανία και η Παλαιστινιακή Δυτική Όχθη (μικρές ποσότητες που δεν ξεπερνούν τα 2 δισ. Κυβικά μέτρα ετησίως), ενώ έπονται η Τουρκία, και -υπό προϋποθέσεις- ακόμη και η Αίγυπτος. Υπενθυμίζεται ότι το 40% του αερίου που κατανάλωνε το Ισραήλ προερχόταν μέχρι πρόσφατα από το Κάιρο. Η αδιάλειπτη από τη δεκαετία του 1980 τροφοδοσία, ωστόσο, διακόπηκε πριν μερικούς μήνες, στον απόηχο συνεχών βομβιστικών επιθέσεων στο δίκτυο αγωγών αλλά και λόγω σχετικής απόφασης της κρατικής εταιρείας της Αιγύπτου. Πλέον υπάρχουν δύο νέα δεδομένα, από τη μια η έναρξη λειτουργίας του ισραηλινού πεδίου Tamar που διοχετεύει τις ποσότητές του στην ισραηλινή αγορά και από την άλλη η καθίζηση της αιγυπτιακής οικονομίας που καθιστά σχεδόν απαραίτητη την επαναλειτουργία του αγωγού αερίου προς το Ισραήλ. Συνέπεια αυτών, οι διαπραγματεύσεις θα γίνουν σε νέα, επωφελέστερη για το Τελ Αβίβ, βάση. 
 
Γ. Να εξαχθούν ποσότητες προς την Ευρώπη είτε μέσω αγωγού είτε με τη μορφή LNG (υγροποιημένου φυσικού αερίου); Η υφεσιακή πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας προβληματίζει ως προς τη ζήτηση αλλά και την μερικώς αναγκαστική πτώση των τιμών 
 
Δ. Να τροφοδοτηθεί η διψασμένη ασιατική αγορά με υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG); Η σχετικά μεγάλη απόσταση σε συνάρτηση με τον ανταγωνισμό από χώρες με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες (όπως το Κατάρ) και ανερχόμενες δυνάμεις, όπως η Αυστραλία, δυσχεραίνουν το εν λόγω εγχείρημα. 
Και στα δύο ενδεχόμενα εξαγωγής LNG, η Κύπρος, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, φάνταζε ως ο ιδανικός προορισμός για την υγροποίηση του ισραηλινού αερίου. Το Τελ Αβίβ, χωρίς να έχει αναθεωρήσει τις θέσεις του, φαίνεται να σκέπτεται εκ νέου τα οφέλη μιας τέτοιας επιλογής. Πάντως, και λόγω των οικονομικών δυσχερειών της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε περίπτωση που δεν συμπεριληφθεί ισραηλινό φυσικό αέριο, η προοπτική δημιουργίας τερματικού σταθμού LNG αποκλειστικά για τη διαχείριση των ποσοτήτων της Κύπρου, αυτή τη στιγμή δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες. 
 
Προκειμένου να έχουμε μια τάξη μεγέθους για τις δυνατότητες της Ανατολικής Μεσογείου, βάσει των υφιστάμενων ευρημάτων –που προφανώς θα αναθεωρηθούν προς τα πάνω- Ισραήλ και Κύπρος διαθέτουν περίπου 950 και 500 δισ. κυβικών μέτρων αερίου προς κατανάλωση και διάθεση σε βάθος χρόνου. Όταν, λοιπόν, η Ρωσία παράγει άνω των 600 δισ. κυβικών μέτρων αερίου ετησίως, είναι αντιληπτή η τεράστια διαφορά δυναμικότητας. Από την άλλη, η αναμονή ανακαλύψεων νέων κοιτασμάτων σε Κύπρο και Ισραήλ, καθώς και η δραστηριοποίηση της Ελλάδας (αλλά εσχάτως και του Λιβάνου), με τον εύλογο προσανατολισμό της Αιγύπτου επίσης προς την αναζήτηση νέων πηγών που θα διευκολύνουν τη διαχείριση της οικονομικής της κρίσης, αποτελούν ενθαρρυντικούς παράγοντες για την ανάδειξη της Ανατολικής Μεσογείου σε συμπληρωματική –ή ακόμη και καθοριστική- συνισταμένη της ενεργειακής εξίσωσης. 
 
Η <a href="http://www.onalert.gr/tags/%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%91%CE%94%CE%91">ΕΛΛΑΔΑ</a> ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ 
Εντούτοις, για να αποτρέψουμε δυσμενείς για τον ευρύτερο ελληνισμό καταστάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, οφείλουμε αφενός να καταστούμε χρήσιμοι για τους ισχυρούς δρώντες (εντός και εκτός περιοχής), αφετέρου να «δέσουμε» τις σχέσεις μας υπό το κοινό συμφέρον, που ποικίλει ανάλογα την περίπτωση. Δεν μπορεί να δεχόμαστε στωικά το γεγονός ότι η Τουρκία συνομιλεί σχεδόν με όλες τις μεγάλες δυνάμεις τόσο για διεθνή όσο και περιφερειακά ζητήματα, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που πιθανόν να θελήσει να εξαργυρώσει τις υπηρεσίες της με ανταλλάγματα στο Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά. 
 
Πρέπει, αφού εντοπίσουμε τα σημεία ενδιαφέροντος, να δούμε επισταμένως το πώς εμείς μπορούμε να προσφέρουμε (ασφαλώς με το γεωπολιτικό αζημίωτο) τις υπηρεσίες μας, εξελισσόμενοι σε μέρος της λύσης προβλημάτων που ταλανίζουν την περιφέρεια αντί σε μέρος του ίδιου του προβλήματος. 
Και αν η χρησιμότητα της γειτονικής Τουρκίας είναι αδιαμφισβήτητα μεγαλύτερη της δικής μας σε θέματα όπως η Συρία και το Ιράν, στο ενεργειακό ζήτημα (και τις προεκτάσεις του) η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει λόγο και ρόλο. Να αναλάβει πρωτοβουλίες με ευρωπαϊκό πρόσημο, καταδεικνύοντας αφενός την προσήλωσή της στις ανάγκες της Ένωσης, αφετέρου την ικανότητά της να συν-διαμορφώνει τις περιφερειακές εξελίξεις προς όφελος της ΕΕ. Εντός του εν λόγω πλαισίου θα πρέπει να αναδείξει τη σημασία τής Ανατολικής Μεσογείου για την ασφάλεια τροφοδοσίας της Ευρώπης και να «κουμπώσει» σε αυτή την προοπτική τον καθοριστικό ρόλο Κύπρου και Ελλάδας, τόσο χάριν της ωριμότητας επιχειρηματικών σχεδίων όσο και της ευρωπαϊκής τους ταυτότητας. 
 
Η προχωρημένη συνεργασία ενός κράτους-μέλους, όπως η Κύπρος, σε πρώτη φάση με το Ισραήλ και ακολούθως με άλλα κράτη της περιοχής (π.χ. Λίβανος), καθιστά την Κύπρο έναν ελκυστικό προμηθευτή, ενώ η «προβλέψιμη» Ελλάδα αποδυναμώνει αισθητά τον μονοπωλιακό ρόλο της Τουρκίας ως κόμβου μεταφοράς για όλα τα μη ρωσικά σχέδια του νότιου ευρωπαϊκού ενεργειακού διαδρόμου, δημιουργώντας μια περισσότερο αξιόπιστη εναλλακτική διαδρομή για τη διαμετακόμιση αερίου. 
 
Η Ελλάδα πρέπει να προωθήσει την πρόταση για τις κατά το δυνατόν μεγαλύτερες συγκλίσεις μεταξύ των κρατών της περιοχής, ως προαπαιτούμενου για την προσέλκυση των αναγκαίων κεφαλαίων και της απαραίτητης τεχνογνωσίας, χωρίς, όμως, εκπτώσεις στα εθνικά θέματα. Στην πορεία επίτευξης συνεργειών, η Αθήνα πρέπει να είναι σε θέση οδηγού, αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα πλεονεκτήματά της ως έντιμου διαμεσολαβητή. Δεν θα λύσει το Παλαιστινιακό ή το Κυπριακό αλλά μπορεί να συμβάλει στην εξομάλυνση των προβληματικών σχέσεων μεταξύ κρατών της περιοχής. 
 
Η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί υπερβατικά και πέρα από αποκλεισμούς, ώστε να μη δώσει άλλοθι σε όποιους επιθυμούν να αυτοαποκλειστούν, να το πράξουν επιχειρηματολογώντας σε βάρος της. Συνάμα, οφείλει να εκθέσει σε όλα τα επίπεδα τα κράτη που προσπαθούν να ενισχύσουν τις θέσεις τους δια της αποσταθεροποίησης ή της απειλής αλλαγής του status quo αν δεν γίνουν σεβαστές οι επιθυμίες τους. Όταν μιλούμε για την ανάγκη ομαλοποίησης της κατάστασης, ασφαλώς δεν πρέπει να εννοούμε μια ευκαιριακή διαδικασία με συγκεκριμένους αποδέκτες αλλά μια συνολικά –και έμπρακτα- καλή διάθεση ουσιαστικής αποκλιμάκωσης χωρίς τελεσίγραφα και ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. 
 
Αναρωτιέμαι, συνεπώς, κατά πόσο εντάσσονται σε αυτή τη λογική οι κυρώσεις σε βάρος εταιρειών που «διανοήθηκαν» να δραστηριοποιηθούν στους διαγωνισμούς της μόνης νόμιμης και καθολικά αναγνωρισμένης κρατικής οντότητας, ή η έμπρακτη συστηματική αμφισβήτηση της κυριαρχίας τρίτων κρατών μέσω της απόπειρας δημιουργίας τετελεσμένων; Έτσι, άραγε, οραματίζονται οι ΗΠΑ την εξισορρόπηση των διαφορών προκειμένου να αποφύγουν κλυδωνισμούς που θα θέσουν σε αμφισβήτηση την ικανότητά τους να ορίζουν τα δρώμενα; Με τρόπο που το συμφέρον των κείμενων κρατών περνάει μέσα από την «αναγκαστική» συνεννόηση με την Τουρκία, μόνο και μόνο επειδή η τελευταία αναδεικνύεται εκ νέου σε κρίσιμη μεταβλητή για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής; 
 
Μια –η μοναδική προς το παρόν- υπερδύναμη κινδυνεύει να υπονομεύσει τα συμφέροντά της αν κινείται και δρα με οπορτουνιστικούς όρους, αν δημιουργεί αίσθημα άδικης μεταχείρισης έναντι των συμμάχων της και δη από τη στιγμή που ενισχύει τις αβεβαιότητες, περιφρονώντας άλλους εταίρους της στην περιοχή, τα συμφέροντα των οποίων πλήττονται από το «ελευθέρας» που αυτή προσφέρει στην Άγκυρα. Αλήθεια, η καλοπροαίρετη Τουρκία σε τι προτίθεται να υποχωρήσει έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου προκειμένου να κάνει το χατίρι των Αμερικανών που μοιάζουν να επιζητούν νέα μοντέλα συνεργασίας; 
 
Αυτό πρέπει εγκαίρως και ανερυθρίαστα να το γνωστοποιήσουμε στην Ουάσιγκτον, προτού αναγκαστούμε να αναθεωρήσουμε τη δική μας πολιτική στην περιοχή, ακόμη και αν έτσι διχάσουμε τους εταίρους μας, που ασφαλώς δεν επιθυμούν να ανοίξουν ένα ακόμη μέτωπο ενός, έτσι και αλλιώς, δοκιμαζόμενου εταίρου. Άλλωστε, σε περίπτωση που καλλιεργηθεί η εικόνα ενός περιφερειακού κενού ασφαλείας, με κάποιον τρόπο και από κάποιους αυτό θα πρέπει να καλυφθεί. 
 
Ο ΠΑΡΑΓΩΝ ΧΡΟΝΟΣ 
Δεν θα πρέπει να λησμονούμε, μολαταύτα, τον παράγοντα χρόνο. Και η Ανατολική Μεσόγειος των τόσων αβεβαιοτήτων δεν έχει άπλετο χρόνο, αφού ο ανταγωνισμός θα ενταθεί και νέες μορφές ενέργειας θα αναδυθούν, αλλάζοντας, ενδεχομένως τον ενεργειακό χάρτη. Επί παραδείγματι, η νέα (παρότι αμφιλεγόμενη) μορφή ενέργειας του σχιστολιθικού αερίου, η πλήρης ενεργειακή αυτονόμηση των ΗΠΑ καθώς και η διαφαινόμενη δυνατότητά τους να εξάγουν σχιστολιθικό αέριο σε άκρως ανταγωνιστικές τιμές και η ενίσχυση των επενδύσεων για την εξεύρεση νέων πεδίων ανά τον κόσμο αφαιρούν από τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου τη χρονική πολυτέλεια να εκμηδενίσουν τα προβλήματα που ταλανίζουν τις σχέσεις τους ή να καθυστερήσουν τις αποφάσεις τους. Η ομαλοποίηση των σχέσεων, αν γίνει πάνω σε σωστές και δίκαιες βάσεις, και μακριά από εκβιαστικές λογικές, ακόμη και αν δεν λύσει διαχρονικά ζητήματα (π.χ. Κυπριακό) είναι καλοδεχούμενη. 
 
Από την άλλη, εκεί που υπάρχει ωριμότητα στα εν εξελίξει σχέδια, αυτά θα πρέπει να προχωρήσουν χωρίς χρονοτριβή με τους περισσότερο πρόθυμους για συνέργειες. Είναι ξεκάθαρο πως τα πρόσφατα ευρήματα, πολλώ δε μάλλον αυτά που διαμοιράζονται σε αναγνωρισμένες θαλάσσιες ζώνες, μπορούν κατά το πρότυπο συνεκμετάλλευσης Κύπρου-Ισραήλ (στο οικόπεδο 12, «Αφροδίτη») να εξελιχθούν σε εργαλείο εμπέδωσης μιας συνεργατικής λογικής, ενοποιώντας τα συμφέροντα. Για αυτούς, όμως, που έχουν ατζέντα μηδενικού αθροίσματος, οι ίδιες οι εξελίξεις θα τους θέσουν στο περιθώριο. Τα εθνικά οφέλη δεν είναι μονοδιάστατα. Άλλο κράτος θα προσφέρει ποσότητες υδρογονανθράκων στην αγορά, άλλο θα διαμετακομίσει το προϊόν, ένα τρίτο θα διασφαλίσει καλύτερες τιμές εισαγωγής λόγω γειτνίασης, ενώ ένα τέταρτο θα μπορούσε να φιλοξενήσει υποδομές και αποθηκευτικούς χώρους εντός της επικράτειάς του. Ο κοινός παρανομαστής σε μια τέτοια περίπτωση είναι η κοινή μοίρα που εύλογα θα αφυδατώσει τις φιλοδοξίες όποιων επιθυμούν να αμφισβητήσουν το νέο ενεργειακό status quo της περιοχής. 
 
<a href="http://www.onalert.gr/">πηγή</a>

Η Ελλάδα αναζητά το ρόλο της σε νέο περιφερειακό περιβάλλον

Γράφει ο Κωνσταντίνος Φίλης Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από τις τελευταίες εξελίξεις για την ελληνική διπλωματία είναι πως όσο εύκολα χτίζοντ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιος ευθύνεται άραγε για τις επιθέσεις στην Τουρκία;

Ellada simera 0 Τουρκία 12:21

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-75419" height="324" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/05/Reyhanli_Turkey-Bombing_5-300x204.jpg" title="Turkey Explosion" width="540" /> 

Πολύνεκρες ήταν οι τρεις τελικά βομβιστικές επιθέσεις στη Νοτιοανατολική Τουρκία κοντά στα σύνορα με τη Συρία,</div>
με την τουρκική κυβέρνηση να στρέφεται γρήγορα εναντίον του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ, ο οποίος υποτίθεται θέλησε να εκδικηθεί την Τουρκία για τη στάση της εναντίον του. Είναι όμως έτσι ή η υπόθεση είναι μια καλοστημένη προβοκάτσια με στόχο να οδηγήσει σε ξένη επέμβαση κι αν ναι από ποιον; 
Πληροφορίες δεν υπάρχουν, εκτός από αυτές που αναφέρει η Τουρκία που υποτίθεται παραπέμπουν στις συριακές μυστικές υπηρεσίες (Mukhabarat), οι οποίες είναι προβληματικής αξιοπιστίας εξ ορισμού και μόνο λόγω της διακηρυγμένης επιθυμίας της Τουρκίας για διεθνή επέμβαση. Οπότε για μια ακόμη φορά δεν μπορούμε παρά να καταφύγουμε στη λογική και στην ανάλυση σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε το θέμα… 
Ας πάρουμε λοιπόν τους… υποψήφιους δράστες έναν προς έναν. 
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/05/Reyhanli_Turkey-Bombing_4.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignright size-medium wp-image-75420" height="199" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/05/Reyhanli_Turkey-Bombing_4-300x199.jpg" title="Reyhanli_Turkey-Bombing_4" width="300" /></a>Εφόσον η Τουρκία εξυπηρετείται στον βασικό της στόχο (διεθνή επέμβαση για ανατροπή του Άσαντ) από αυτή την εξέλιξη θα μπορούσε να έχει γίνει από παρακρατικούς μηχανισμούς; Ασφαλώς ναι κι εάν στην εξουσία βρίσκονταν οι αδίστακτοι κεμαλικοί με πλούσια ιστορία σε προβοκάτσιες, η μυστική υπηρεσία ΜΙΤ θα ήταν ο βασικότερος ύποπτος. Σήμερα τελεί υπό τον απόλυτο έλεγχο του Δρ. Χακάν Φιντάν, εκλεκτού του Ερντογάν. 
Χωρίς να αποκλείουμε να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, το σενάριο αυτό έχει ένα σημαντικό πρόβλημα με εσωτερική και διεθνή διάσταση. Λόγω της κατάστασης στο εσωτερικό της Τουρκίας, η οποιαδήποτε διαρροή για εμπλοκή των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών θα ήταν απόλυτα καταστροφική για τον Ερντογάν, το οποίο είναι αντικίνητρο. 
Η εσωτερική σύγκρουση με τους κεμαλιστές αυξάνει θεαματικά το ρίσκο να βρεθεί έστω ένας που θα αντιληφθεί κάτι, τινάζοντας στον αέρα τη μεθόδευση. Οι ισλαμιστές θα εμφανίζονταν να κάνουν αυτά ακριβώς για τα οποία διώκουν τους στρατιωτικούς, οπότε η κατάσταση στο εσωτερικό θα περιπλεκόταν περαιτέρω, ενώ και διεθνώς το προφίλ του Ερντογάν θα δεχόταν σημαντικό πλήγμα. Υπάρχει όμως και ένσταση που στηρίζεται στην «ανάγνωση» του διεθνούς περιβάλλοντος: Για ποιον λόγο να ρισκάρει τόσο πολύ η Τουρκία, σε μια στιγμή που όλα δείχνουν ότι αργά αλά σταθερά η κατάσταση κινείται στην κατεύθυνση απομάκρυνσης του Άσαντ από την εξουσία; 
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/05/Reyhanli_Turkey-Bombing_3.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-75421" height="200" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/05/Reyhanli_Turkey-Bombing_3-300x200.jpg" title="Reyhanli_Turkey-Bombing_3" width="300" /></a>Ας πάμε στον δεύτερο υποψήφιο που είναι το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Μοναδικός λόγος που θα καθιστούσε κατανοητή μια τέτοια ενέργεια από την πλευρά των συριακών μυστικών υπηρεσιών θα ήταν το να έχει λόγους να επιθυμεί την επέμβαση του διεθνούς παράγοντα, αφού είναι φανερό πλέον, όσο και προβλέψιμο από πριν, ότι θα την προκαλούσε. 
Αυτό θα μπορούσε θεωρητικά να το επιθυμεί, εάν έχει διασφαλισμένο το ότι σε περίπτωση που αυτό γινόταν, τότε θα είχαμε την αυτόματη γεωγραφική επέκταση της σύγκρουσης. Το Ιράν να εισέρχεται στον πόλεμο, τη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς να προβαίνουν σε στρατιωτικά πλήγματα εναντίον του Ισραήλ, απανωτά πλήγματα στην Ιορδανία με στόχο την αποσταθεροποίηση της χασεμιτικής μοναρχίας και γενικά μια κατάσταση πλήρους αναρχίας, με σκοπό να αποδιοργανώσει το δυτικό μέτωπο και να εμπλέξει τα ρωσικά συμφέροντα με τρόπο ώστε η Μόσχα να μη συναινέσει και να αντιταχθεί στις ενέργειες της Δύσης. 
Το μεγάλο αρνητικό σε έναν τέτοιο υπολογισμό είναι ότι η ισορροπία δυνάμεων που θα διαμορφωνόταν θα ήταν εξαιρετικά δυσμενής (ΗΠΑ, Ισραήλ, Τουρκία συνδυασμένα), ενώ το ρίσκο που θα αναλάμβανε θα ήταν μεγάλο, αφού παρά τα διαφορετικά συμφέροντα, πλέον όλοι μιλούν με όλους ώστε να βρεθεί κοινός τόπος και να λήξει ο πόλεμος χωρίς να επηρεαστούν ανεπανόρθωτα οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας. Επίσης, θα μπορούσε να οδηγήσει στην άμεση απόσυρση των καθεστωτικών δυνάμεων στα συριακά παράλια και την αυτόματη έναρξη της διαδικασία διάλυσης της Συρίας. 
<div style="text-align: center;">
Εν ολίγοις, όσο και να μισεί το καθεστώς της Δαμασκού αυτό της Άγκυρας, δύσκολα θα έδινε το πράσινο φως για τέτοιες ενέργειες, φέρνοντας πιο κοντά τη διεθνή επέμβαση τη στιγμή μάλιστα που οι καθεστωτικές δυνάμεις προελαύνουν στο έδαφος και επιφέροντας συντριπτικά πλήγματα στις δυνάμεις των αντικαθεστωτικών. </div>
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/05/Reyhanli_Turkey-Bombing_2.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignright size-medium wp-image-75422" height="168" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/05/Reyhanli_Turkey-Bombing_2-300x168.jpg" title="Reyhanli_Turkey-Bombing_2" width="300" /></a>Κατά την εκτίμησή μας, η πλευρά που έχει μόνο να κερδίσει από αυτή την ενέργεια είναι μία: Οι αντικαθεστωτικοί, οι οποίοι μάλιστα είναι τόσο διαιρεμένοι, ώστε δεν είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό ποιος ευθύνεται για την οργάνωση τέτοιων επιθέσεων. 
Αυτοί επιθυμούν περισσότερο από τον οποιονδήποτε τη δυτική επέμβαση για να αποτραπεί η ήττα τους, ενώ είναι σφοδρά ενοχλημένοι και δεν το κρύβουν, για τη διστακτικότητα της Δύσης να επέμβει. 
Επίσης, στις τάξεις τους βρίσκονται πρώην στελέχη των συριακών μυστικών υπηρεσιών, οπότε γνωρίζουν πώς να οργανώσουν μια βομβιστική επίθεση η οποία να παραπέμπει στο modus operandi των συριακών υπηρεσιών. 
Τώρα, εάν το ερώτημα είναι πως αξιολογούμε το ενδεχόμενο, με βάση το ανωτέρω σκεπτικό ιθύνων νους πίσω από τις επιθέσεις να είναι η τουρκική ΜΙΤ με εκτελεστικά όργανα τους αντικαθεστωτικούς, η απάντηση είναι ότι ΔΕΝ μπορούμε να το αποκλείσουμε. Το θέμα είναι όμως ότι χωρίς στοιχεία μόνο λογικές σκέψεις και εικασίες μπορείς να κάνεις, τίποτα παραπάνω. 
<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank"> </a>
<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Ποιος ευθύνεται άραγε για τις επιθέσεις στην Τουρκία;

Πολύνεκρες ήταν οι τρεις τελικά βομβιστικές επιθέσεις στη Νοτιοανατολική Τουρκία κοντά στα σύνορα με τη Συρία, με την τουρκική κυβέρνηση...

Διαβάστε την συνέχεια

43 οι νεκροί - Την Συρία κατηγορεί η Τουρκία για τις βόμβες - Φτιάχνει κλίμα για εισβολή

Ellada simera 0 Τουρκία 12:16

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="322" src="http://www.defencenet.gr/defence/sites/default/files/styles/xl/public/GALLERY/TurkTanksSyriaL.jpg" width="540" /></div>
 
H Toυρκία κατονομάζει την Συρία ως υπεύθυνη για τις εκρήξεις σήμερα στα τουρκοσυριακά σύνορα που προκάλεαν χάος και τον θάνατο 47 Τούρκων πολιτών. Η κίνηση αυτή μπορεί να σημαίνει ότι η Τουρκία βρήκε το casus belli  που αναζητούσε για να εισβάλλει από το βορρά και "να ανοίξει την πόρτα στο τρελοκομείο". 
Ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης, Μπεσίρ Αταλάι, δήλωσε ότι «Τα πρώτα ευρήματα των ερευνών των αρχών για τις εκρήξεις στο Ρεϊχανλί δείχνουν ότι οι δράστες έχουν συνδέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες της Συρίας» και είναι βέβαια απορίας άξιο τι είδος ευρήματα μπορεί να βρήκαν μέσα σε τρεις-τέσσερις ώρς μετά τις επθέσεις που οδηγούν στις συριακές μυστικές υπηρεσίες. 
Είχαν αφήσει ταυτότητες οι βομβιστές; Πρόκειται για τις γνωστές τουρκικές συκοφαντίες-φαντασιώσεις που τς είδαμε και στην περίπτωση της Ελλάδας με τα δήθεν "στρατόπεδα των Κούρδων τρομοκρατών στο Λαύριο"... 
Μιλώντας στο πρακτορείο Ρόιτερς, ο Αταλάι πρόσθεσε ότι ο απολογισμός των εκρήξεων στη μικρή παραμεθόρια πόλη διαμορφώνεται στους 43 νεκρούς. 
Τουλάχιστον 13 άτομα σκοτώθηκαν και άλλα 22 τραυματίστηκαν σήμερα στην τουρκική πόλη Ρεϊχανλί, κοντά στα σύνορα με την Συρία, από εκρήξεις παγιδευμένων αυτοκινήτων. 
Τα δύο αυτοκίνητα με εκρηκτικά εξερράγησαν μπροστά στο δημαρχείο και το ταχυδρομείο του Ρεϊχανλί, μιας πόλης 60.000 κατοίκων της επαρχίας Χατάι, οκτώ χιλιόμετρα από τα συριακά σύνορα. 
Οι εκρήξεις σημειώθηκαν στις 13:45 τοπική ώρα, σύμφωνα με το τουρκικό δίκτυο NTV. 
Πληροφορίες αναφέρουν ότι συνεδριάζει εκτάκτως το τουρκικό Συμβούλιο Ασφαλείας και εκδόθηκαν διαταγές προώθησης επιλεον στρατιωτικών δυνάμεων στην μεθόριο των δύο χωρών... 
<a href="http://www.defencenet.gr/" target="_blank">πηγή</a>

43 οι νεκροί - Την Συρία κατηγορεί η Τουρκία για τις βόμβες - Φτιάχνει κλίμα για εισβολή

H Toυρκία κατονομάζει την Συρία ως υπεύθυνη για τις εκρήξεις σήμερα στα τουρκοσυριακά σύνορα που προκάλεαν χάος και τον θάνατο 47 Τούρκων...

Διαβάστε την συνέχεια

Δεν ξέρω αν θα με σκότωναν, αλλά ενοχλήθηκαν σφόδρα οι ΗΠΑ με τον ρωσικό South Stream

Ellada simera 0 Πολιτική 12:12

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="322" src="http://www.defencenet.gr/defence/sites/default/files/styles/xl/public/GALLERY/KaramanPoutin2L.jpg" width="540" /></div>
 
Πεπεισμένος ότι οι ΗΠΑ είχαν ενοχληθεί σφόδρα από το άνοιγμα που ήθελε να κάνει στην ενέργεια υπογράφοντας τη συμφωνία με τη Ρωσία για το South Stream είναι πλέον ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. 
«Δεν ξέρω αν ήθελαν να απειλήσουν τη ζωή μου αλλά σίγουρα ήθελαν να μου ασκήσουν πίεση και το έκαναν με κάθε τρόπο» τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Καραμανλής μιλώντας, όπως αναφέρει η RealNews σε πολιτικό του φίλο που τον ρώτησε για τα σενάρια που έχουν δει το φως της δημοσιότητας σχετικά με σχέδια δολοφονίας του. 
«Τώρα συλλέγεται συγκεκριμένο υλικό. Έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη» λέει ο ίδιος, όντας βέβαιος ότι έπραξε σωστά τότε εκτιμώντας ότι ο μόνος τρόπος για να αποδυναμωθεί η περιφερειακή υπερδύναμη που λέγεται Τουρκία είναι να γίνει η Ελλάδα ενεργειακός κόμβος της Ευρώπης. 
Όσον αφορά την τρικομματική κυβέρνηση, ο πρώην πρωθυπουργός είναι αισιόδοξος. «Αυτή η κυβέρνηση θα κρατήσει για πολύ» λέει σε συνεργάτες του. Πιστεύει ότι και ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης θα αντέξουν μέχρι τέλους. «Κανείς τους δεν θέλει εκλογές» εκτιμά ο Κώστας Καραμανλής. 
Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει ψευδαισθήσεις. Ξέρει ότι η χώρα έχει μπει σε μια περιπέτεια η οποία θα κρατήσει χρόνια και επίσης ξέρει ότι η βίαιη προσαρμογή στη μείωση κατά 30% του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός που δεν αλλάζει. 
Ο πρώην πρωθυπουργός παρακολουθεί με ιδιαίτερη προσοχή και τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο από κόμμα εξουσίας έπεσε στην 3η θέση, με τάσεις αυτοδιάλυσης. Δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά αφού στο τιμόνι της χώρας τον διαδέχθηκε το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο εξακολουθεί να θεωρεί βασικό υπεύθυνο για το γεγονός ότι η Ελλάδα δέθηκε «χειροπόδαρα» στις αλυσίδες του Μνημονίου. 
«Έχασε πολύτιμο χρόνο, δεν πήρε μέτρα και κυρίως το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να βλάψει τη ΝΔ και εμένα προσωπικά. Τελικά έβλαψε τη χώρα» τονίζει σε στενούς του συνεργάτες. 
Όσο για το αν σκέφτεται να επιστρέψει στο προσκήνιο, ο ίδιος δηλώνει ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου για αυτό και όσοι τον γνωρίζουν καλά πιστεύουν ότι το εννοεί. 
 
<a href="http://www.defencenet.gr/" target="_blank">πηγή</a>