Γερμανοί ιστορικοί δεν θεωρούν λήξαν το θέμα των αποζημιώσεων: Τίποτα δεν παραγράφεται

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-t75BtJllWaBOogaObr10x9JEyg_bazunVY_XiIYwfnYpMR2nUrn3wzp85qFw2D5a29YjdWhdYyeHgq0eEsCusQvA4Q7H5bOGocJSMXlQibvpElH6N5aEdpQ7sRcknUECxciOdG8xji4/s1600/germanikes-apozimioseis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="437" data-original-width="777" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-t75BtJllWaBOogaObr10x9JEyg_bazunVY_XiIYwfnYpMR2nUrn3wzp85qFw2D5a29YjdWhdYyeHgq0eEsCusQvA4Q7H5bOGocJSMXlQibvpElH6N5aEdpQ7sRcknUECxciOdG8xji4/s640/germanikes-apozimioseis.jpg" width="640" /></a></div> <br />«Τίποτα δεν παραγράφεται. Αν η διεκδίκηση επανορθώσεων εκδικαστεί ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου, τότε δεν θα ισχύει πλέον ούτε η αρχή της ετεροδικίας κρατών, την οποία επικαλείται η Γερμανία. Τότε η γερμανική κυβέρνηση δεν θα μπορεί πια να ισχυρίζεται ότι το ζήτημα έχει κλείσει», λένε Γερμανοί ιστορικοί.<div> <br /><div> Με αφορμή το πράσινο φως της ελληνικής βουλής για τη διεκδίκηση επανορθώσεων, η ραδιοφωνία του ARD φιλοξενεί ρεπορτάζ με τις θέσεις γερμανών ιστορικών, οι οποίοι σε αντίθεση με το Βερολίνο δεν θεωρούν το ζήτημα λήξαν. </div> <div> <br /></div> <div> Περίπου 330.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Είτε από τους στρατιώτες της Βέρμαχτ, είτε από την πείνα μιας και υποχρεώνονταν να παραδίδουν τρόφιμα ή ακόμα και ολόκληρες σοδιές στους κατακτητές. </div> <div> <br /></div> <div> Ο γερμανός ιστορικός Καρλ Χάιντς Ροτ πραγματοποίησε από κοινού με άλλους επιστήμονες μακροχρόνιες έρευνες για τις ζημιές που προκλήθηκαν από τους Γερμανούς στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής: «Οι Γερμανοί πραγματοποιούσαν συστηματικές κατασχέσεις. Πρώτα κατασχέθηκαν οι σοδιές καπνού, μετά τα αποθέματα πρώτων υλών και κυρίως του χρωμίτη. Το ίδιο συνέβη και με το σύνολο του εμπορικού στόλου. </div> <div> <br /></div> <div> Κατά τη διάρκεια της γερμανικής υποχώρησης κατέστρεψαν περίπου το ένα τρίτο των πλοίων, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της υποδομής της χώρας». Όπως αναφέρει ο γερμανός ιστορικός, οι Ναζί πολέμησαν με πρωτοφανή σκληρότητα κάθε εστία αντίστασης στην Ελλάδα: </div> <div> <br /></div> <div> «Με δεδομένο ότι οι γερμανικές δυνάμεις στην Ελλάδα ήταν σχετικά περιορισμένες, η Βέρμαχτ θεώρησε ότι μπορεί να εξολοθρεύσει την αντίσταση. Και έτσι φθάσαμε σε ομηρίες και εκτελέσεις ομήρων. 50 μέχρι 100 Έλληνες έχαναν τη ζωή τους για κάθε γερμανό στρατιώτη. Μετά το 1943 ξεκίνησαν και οι μαζικές εκτελέσεις και η καταστροφή χωριών. Πρόκειται για απίστευτη βία που δεν εξιλεώνεται». </div> <div> <br /></div> <div> Κλειδί η από κοινού διεκδίκηση επανορθώσεων με άλλες χώρες; Το βιβλίο με τα αποτελέσματα των ερευνών του Καρλ Χάιντς Ροτ κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα με τίτλο: «Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις: Η Ελλάδα Μπορεί». </div> <div> <br /></div> <div> Το Βερολίνο ωστόσο εμμένει στην πάγια θέση της ότι το ζήτημα της καταβολής πολεμικών επανορθώσεων έχει λήξει. Ο γερμανός ιστορικός και δημοσιογράφος Έμπερχαρντ Ρόντχολτς, που έχει εργαστεί επανειλημμένα για αρκετές δεκαετίες στην Ελλάδα έχει ωστόσο διαφορετική άποψη.</div> <div> <br /></div> <div>  Τονίζει ότι «σε περίπτωση που και άλλες χώρες όπως η Πολωνία διεκδικήσουν και εκείνες δικαστικά επανορθώσεις τότε δεν θα είναι πιο τόσο εύκολο για το Βερολίνο να θεωρεί λήξαν το ζήτημα». Ο Έμπερχαρντ Ρόντχολτς υπογραμμίζει: «Τίποτα δεν παραγράφεται. Αν η διεκδίκηση επανορθώσεων εκδικαστεί ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου, τότε δεν θα ισχύει πλέον ούτε η αρχή της ετεροδικίας κρατών, την οποία επικαλείται η Γερμανία. Τότε η γερμανική κυβέρνηση δεν θα μπορεί πια να ισχυρίζεται ότι το ζήτημα έχει κλείσει».</div> <div> <br /></div> <div> <b><i>DW- Μίχαελ Λέμαν (ARD, Αθήνα)/Eπιμέλεια: Στέφανος Γεωργακόπουλος</i></b><br /><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div> </div>

Γερμανοί ιστορικοί δεν θεωρούν λήξαν το θέμα των αποζημιώσεων: Τίποτα δεν παραγράφεται

«Τίποτα δεν παραγράφεται. Αν η διεκδίκηση επανορθώσεων εκδικαστεί ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου, τότε δεν θα ισχύει πλέον ούτε η αρχή της ε...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκία, στο ρόλο της πολύφερνης νύφης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj9eD08hDgv4xmlgiFJe68XsqiSikeXXk21riu2mzNhHARLG_hBIZi_SXFX41KLTZHQUJlKFvgrKzjy64wNsyTT-7ucceLOmnbH0RVofHGsIGeeDr86ylOL03lrdF0brDehKYORgAY9Cc/s1600/Turkey.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="416" data-original-width="625" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj9eD08hDgv4xmlgiFJe68XsqiSikeXXk21riu2mzNhHARLG_hBIZi_SXFX41KLTZHQUJlKFvgrKzjy64wNsyTT-7ucceLOmnbH0RVofHGsIGeeDr86ylOL03lrdF0brDehKYORgAY9Cc/s640/Turkey.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Του <b>Δημήτρη Τσαϊλά* </b><br /> Οι ρωσικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί, με την Τουρκία, δεν μπορούν να διαχωριστούν από τη ρωσική υψηλή στρατηγική γενικότερα. Με άλλα λόγια, η Ρωσία δεν ασκεί μια αυτόνομη πολιτική όσον αφορά τη Μέση Ανατολή, αλλά συντονίζει τις ενέργειές της σύμφωνα με τη συνολική προσέγγιση στις παγκόσμιες υποθέσεις.<br /> <br /> Υπάρχουν οι εθνικοί στόχοι της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής που καθοδηγούν το Κρεμλίνο πώς να σχεδιάζει, να ορίζει και να καθορίζει την ατζέντα για τις διάφορες περιοχές του κόσμου. Έτσι αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις που αναδύει η γεωγραφική θέση της Ρωσίας. Η παραδοσιακή ρωσική προσέγγιση, ήταν η μεγιστοποίηση και προώθηση της ρωσικής επιρροής όσο το δυνατό μακρύτερα από τα σύνορα της χώρας, για να εξασφαλίσει την ευάλωτη ενδοχώρα και να αναλάβουν τον έλεγχο των διαφόρων κομβικών σημείων που συνδέουν τη Ρωσία με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτές οι γεωγραφικές περιοχές και τα κομβικά σημεία έχουν συν τω χρόνω εντυπωθεί στη ρωσική πολιτική ελίτ η οποία προσπαθεί να περισώσει αφενός τα συντρίμμια από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αφετέρου να κερδίσει νέους χώρους, αναδεικνύοντας τη Ρωσία ως μια από τις ισχυρές δυνάμεις του κόσμου.<br /> <br /> Η ρωσική άποψη είναι ότι, στις διεθνείς υποθέσεις, υπάρχουν χώρες που καθορίζουν την ημερήσια διάταξη και χώρες που έχουν δική τους ατζέντα και επιβάλλονται. Ο φόβος της Ρωσίας είναι ένας κόσμος στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες, μια ενωμένη Ευρώπη ή μια κινεζική υπερδύναμη θα μπορούν να είναι σε θέση να υπαγορεύσουν σε μια εξασθενημένη Ρωσία την πολιτική ή τι ρόλο θα πρέπει να παίξει στις παγκόσμιες υποθέσεις. Ιδιαίτερου ενδιαφέροντος είναι ένα πιθανό σενάριο, όπου η Ρωσία θα χάσει την ικανότητα να ελέγχει τους φυσικούς της πόρους.<br /> <br /> Για να προληφθεί αυτό, η Ρωσία προσπαθεί να αποκτήσει τη δυνατότητα να προβάλει ισχύ και επιρροή στον εκτεταμένο ευρασιατικό χώρο. Ειδικά στη Μέση Ανατολή, υπάρχουν τέσσερις κύριοι παράγοντες που επηρεάζουν τη Ρωσική υψηλή στρατηγική:<br /> <br /> 1. Γεωγραφικά, η περιοχή εφάπτεται στρατηγικά με τις μεγαλύτερες λεκάνες της Μαύρης Θάλασσας και της Κασπίας θάλασσας και συνδέονται αναπόσπαστα, μέσω του Αιγαίου και της Μεσογείου με την ικανότητα της Ρωσίας να διατηρήσει τις γραμμές επικοινωνίας προς τον Περσικό κόλπο που είναι ο πιο κρίσιμος διάδρομος του Βορρά-Νότου.<br /> <br /> 2. Η Τουρκία και ο ευρύτερος χώρος, είναι μία από τις περιοχές του κόσμου όπου η Ρωσία μπορεί να καταδείξει τη σημασία της ως δύναμη διάταξης και ρύθμισης στην οποία μπορεί να επιχειρεί αξιόπιστα με περιορισμένες στρατιωτικές δυνάμεις, διασφαλίζοντας συμφωνίες ή συμμαχίες και γιατί όχι, επιβολή με διάσπαση παλαιών συμμάχων των ΗΠΑ και μελών της ΕΕ.<br /> <br /> 3. Ο συντονισμός για την ενέργεια που παράγουν τα κράτη της Μέσης Ανατολής, κυρίως η Τουρκία, είναι ζωτικής σημασίας για τα σχέδια της Ρωσίας όσον αφορά τα έσοδα από το πετρέλαιο και το αέριο για τη δική της ανάπτυξη, ενώ οι χώρες της περιοχής είναι επίσης πελάτες για τα προϊόντα της Ρωσίας σε στρατιωτικό-βιομηχανικό και πυρηνικό σύστημα ενέργειας. <br /> <br /> 4. Τέλος, κράτη όπως η Τουρκία, που έχουν ήδη δείξει απροθυμία να υποστηρίξουν τις κυρώσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ για τη Ρωσία, είναι δυνητικά σημαντικές πηγές τεχνολογίας και οικονομικών πόρων για την ρωσική οικονομία.<br /> <br /> Για την υλοποίηση των σχεδιασμών αυτών η Τουρκία, γι’ αυτό το χρονικό διάστημα, εκτιμάται ότι θεωρείται ως η πιο σημαντική, ή καλλίτερα ως η προτιμώμενη εταίρος, για την επίτευξη των στόχων της Μόσχας στον Ευρασιατικό χώρο. Η προϋποθέσεις στη σχέση της Ρωσίας με την Τουρκία ορίζονται από τη δυναμική πάνω στη Συρία με την Τουρκία στο ρόλο του βασικού συμμάχου του ΝΑΤΟ, αλλά και από τις ευκαιρίες που έρχονται από την Τουρκία να αναδυθεί ως μια νέα χώρα διέλευσης για τη ρωσική ενέργεια και η προοπτική μιας συγκυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας.<br /> <br /> Στους τουρκικούς στρατηγικούς στόχους υπάρχει η πιθανότητα να παρασχεθεί στη Ρωσία μια ναυτική βάση για μια, έστω περιορισμένη ναυτική δύναμη με προκάλυμμα την ασφαλή διαχείριση των πυρηνικών αποβλήτων από τον σταθμό ηλεκτροπαραγωγής, προσθέτοντας με αυτό τον τρόπο, ένα λιμάνι πλησίον στο ρωσικής κατασκευής πυρηνικό σταθμό του Akkuyu που πρόκειται να ολοκληρωθεί το 2023. Εάν αυτή η δυνατότητα γίνει πραγματικότητα, ο λιμένας που βρίσκεται κοντά στην πυρηνική εγκατάσταση του Akkuyu θα μπορούσε να γίνει η δεύτερη ρωσική ναυτική παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο μετά την Ταρτούς της Συρίας. Οι εγκαταστάσεις του Akkuyu απέχουν περίπου 230 χιλιόμετρα από τη Νατοϊκή αεροπορική βάση του Incirlik.<br /> <br /> Αυτή η πιθανότητα θα μπορούσε να είναι μια νέα κλιμάκωση της Άγκυρας ενάντια στην Ουάσιγκτον και το δυτικό μπλοκ ασφαλείας. Το τουρκικό ναυτικό, μέχρι τώρα, επιχειρεί για να εξασφαλίσει μια παρουσία στις περιοχές της ναυτικής δικαιοδοσίας της Τουρκίας και να συμβάλει στη ναυτική ασφάλεια, καθώς διεξάγει αποστολές αναγνώρισης και επιτήρησης ως μέρος των θαλάσσιων περιπολιών του ΝΑΤΟ για την ανίχνευση και αποτροπή τρομοκρατικών επιθέσεων. Είναι αντιληπτό ότι οι φήμες για την κατασκευή λιμένος στον πυρηνικό σταθμό του Akkuyu και η ανάπτυξη μιας ρωσικής ναυτικής μονάδας σε αυτό το λιμάνι μπορεί να ερμηνευθεί και ως ανακατάταξη των τουρκικών δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο και μιας προετοιμασίας για να υιοθετήσει μια πιο ανεξάρτητη θέση, ως περιφερειακή δύναμη.<br /> <br /> Εν ολίγοις, η Άγκυρα είναι έτοιμη να αναθεωρήσει τις στρατιωτικές αποστολές της στην Ανατολική Μεσόγειο σε απάντηση των απειλών που σχετίζονται με τις ΗΠΑ για την απόκτηση των F-35. Αυτό φυσικά και σημαίνει ριζικές μετατοπίσεις ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο. Βέβαια η Άγκυρα, ακόμη ανταποκρίνεται στις πρόσφατες απαιτήσεις των ΗΠΑ, παρά την προσέγγιση με τη Μόσχα, ανοίγοντας μια συζήτηση για τις αεροπορικές και θαλάσσιες αποστολές του ΝΑΤΟ που διεξήγαγε η Τουρκία. Η κλιμάκωση των κρίσεων S-400 και F-35 θα μπορούσε να μεταφερθεί και σε άλλες περιοχές, όπως το Αιγαίο και αυτό το ενδεχόμενο μας αφορά άμεσα. Αυτό σημαίνει ότι οι βαθιά ριζωμένες σχέσεις ασφαλείας μεταξύ της Τουρκίας και του δυτικού μπλοκ ασφαλείας θα μπορούσαν να διαταραχθούν, και να αντιμετωπίσουμε μια ολοένα και πιο απειλητική Τουρκία. <br /> <br /> Η νέα ρωσική γεωστρατηγική προσέγγιση, είναι να ενεργεί ως το «αντιστάθμισμα κινδύνου» για τα καθεστώτα της περιοχής και να ισορροπήσει ενάντια στις προτιμήσεις της Αμερικής ακόμη και να ξεφύγουν οι Τούρκοι από τα Νατοϊκά δεσμά της συμμαχίας. Το Κρεμλίνο φαίνεται να προσφέρει στην Τουρκία έναν πιο αξιόπιστο μεσολαβητή, απ’ ότι η Ουάσιγκτον, και προσφέρει επίσης αμυντικό εξοπλισμό και δυνατότητες που η Ουάσιγκτον είναι απρόθυμη να παράσχει. Αυτό με τη σειρά του καθιστά πρώην αντιπάλους του ψυχρού πολέμου στην περιοχή, κυρίως την Τουρκία, πιο ανοικτή στην ανάπτυξη μιας νέας σχέσης με το Κρεμλίνο, διατηρώντας παράλληλα την επιρροή της στις κυβερνήσεις, όπως το Ιράν που είναι εχθρικές προς τις ΗΠΑ<br /> <br /> Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο ενισχύει την θέση της Ρωσίας ως «ρυθμιστική» δύναμη, αλλά καθιστά επίσης κάθε χώρα της περιοχής που επενδύει στη προτίμηση της Ρωσίας, ως περιφερειακή δύναμη ικανή να ασκεί επιρροή και προβολή ισχύος. Αυτοί οι δεσμοί της Ρωσίας με την Τουρκία, ως εκ τούτου, είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τις προσπάθειές της πρώτης να αποκαταστήσει τη θέση της στο διεθνές σύστημα, αλλά το ενδιαφέρον για εμάς είναι μια αναδυόμενη περιφερειακή ισχύς της Τουρκίας που μας απειλεί. Είναι πλέον φανερό ότι προκύπτουν απειλές για την ασφάλεια και τη σταθερότητα, με το εναλλακτικό αναδυόμενο σενάριο ασφάλειας της Τουρκίας στο πλαίσιο της απομάκρυνσης της από τις δυτικές μεταψυχροπολεμικές δομές ασφάλειας. Γι’ αυτό άμεσα απαιτείται να έχουμε ισχυρή και αξιόπιστη αποτρεπτική ισχύ προβάλλοντας «εσωτερική εξισορρόπηση», με την απρόσκοπτη ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων μας και την «εξωτερική εξισορρόπηση», με τη σύναψη συμμαχιών με άλλα κράτη, και την ενεργή συμμετοχή μας στους διεθνείς οργανισμούς και τις αμυντικές συμμαχίες, επιδεικνύοντας μια νέα στρατηγική κουλτούρα. <br /> <b><i><br /></i></b> <b><i>*Ο Δημήτρης Τσαϊλάς είναι Υπονάυαρχος ε.α. </i></b><br /> <br /> <a href="https://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η Τουρκία, στο ρόλο της πολύφερνης νύφης

Του Δημήτρη Τσαϊλά* Οι ρωσικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί, με την Τουρκία, δεν μπορούν να διαχωριστούν από τη ρωσική υψηλή στρατηγική γενικό...

Διαβάστε την συνέχεια

Δείχνει Χάγη η ψηφοφορία για τις γερμανικές οφειλές

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjclqLtmZQx64iNBgHVndrHPG5ayO6U57Csrs8d2u8349RPRPoN9O6tLA2cjOnKndWs5k9sPKAiu2-T_QiR97_e7iP-bNAVtCSlGSJ9RSfVvYDbx2h91dOStSEIhxY2cTVuPSPBq5upDIY/s1600/nazi_akropoli.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="696" height="468" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjclqLtmZQx64iNBgHVndrHPG5ayO6U57Csrs8d2u8349RPRPoN9O6tLA2cjOnKndWs5k9sPKAiu2-T_QiR97_e7iP-bNAVtCSlGSJ9RSfVvYDbx2h91dOStSEIhxY2cTVuPSPBq5upDIY/s640/nazi_akropoli.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Βαγγέλης Σαρακινός</b><br /> Με ευρύτατη πλειοψηφία ψηφίστηκε τελικά από την Ολομέλεια η πρόταση του προέδρου της Βουλής «για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών». Η εξέλιξη αυτή καθιστά πλέον επίσημο το ελληνικό αίτημα, την ώρα που το Βερολίνο θεωρεί ότι το ζήτημα έχει διευθετηθεί. Η συζήτηση όμως, παρότι όλες οι πτέρυγες αναγνώρισαν ότι πρόκειται για θέμα εθνικού χαρακτήρα, κινήθηκε στα όρια της μικροπολιτικής και εντός του πλαισίου που διαμορφώνουν οι επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. <br /> <br /> Η ψηφοφορία έγινε δι εγέρσεως, ωστόσο δεν ηγέρθησαν άπαντες. Οι βουλευτές του ΚΚΕ επέμειναν στην δική τους πρόταση, ενώ η Χρυσή Αυγή καταψήφισε. Βουλευτής της μάλιστα έθεσε ζήτημα αποζημιώσεων από τον «μυθικό» πλούτο του ΚΚΕ σε Έλληνες πολίτες που υπέστησαν ζημιές και θρήνησαν θύματα κατά την περίοδο 1946-49.<br /> <br /> Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιου είδους συζητήσεις, πολλοί αναζήτησαν την πατρότητα της σημερινής εξέλιξης, η οποία ωστόσο έρχεται αργοπορημένα. Ο Τσίπρας τόνισε ότι δεν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 1974 έως το 2015, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αφού το τελικό στάδιο ολοκλήρωσης της επισημοποίησης του εθνικού αιτήματος γίνεται επί των ημερών του αποτελεί δικό του έργο. <br /> <br /> Ο «πόλεμος» της πατρότητας <br /> <br /> Από την πλευρά του ο Μητσοτάκης επισήμανε ότι η ΝΔ κράτησε ανοιχτό το θέμα, υπενθυμίζοντας ότι ήδη από το 1990 είχαν συμφωνήσει στην διεκδίκηση του κατοχικού δανείου ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Χαρίλαος Φλωράκης. Ο Βενιζέλος αναφέρθηκε στις ρηματικές διακοινώσεις και τα διαβήματα που προηγήθηκαν και επέμεινε στην παρέμβαση υπέρ της Ρώμης που έγινε από την ελληνική κυβέρνηση, τον Ιούλιο του 2011, κατά την διάρκεια της ανοιχτής δίκης στην Χάγη με αντίδικους την Ιταλία και την Γερμανία. <br /> <br /> Το όλο ζήτημα είχε ανακινηθεί ωστόσο, όπως υπενθύμισε και ο Αλέξης Τσίπρας, το 1995, από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου με υπουργό Εξωτερικών τον μετέπειτα πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια. Ήταν εκείνη την χρονιά που έγινε και ρηματική διακοίνωση στο Βερολίνο.<br /> <br /> Πέραν τούτων, αυτό που κυριάρχησε στην συζήτηση και σχολιάζεται σήμερα και από τον διεθνή τύπο ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση το πόρισμα της διακομματικής επιτροπής της Βουλής και την πρόταση του προέδρου του Σώματος για επίσημη απαίτηση των γερμανικών οφειλών. <br /> Μικροκομματικοί χειρισμοί <br /> <br /> Η αξιωματική αντιπολίτευση επέκρινε την κυβέρνηση ότι έφερε το θέμα προς ψήφιση σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και μάλιστα ο ίδιος ο Μητσοτάκης αμφισβήτησε το κυβερνητικό επιχείρημα περί «ουδετέρου χρόνου» διεξαγωγής της ψηφοφορίας. Τόνισε μάλιστα ότι η συζήτηση γίνεται τον Απρίλιο του 2019, ενώ το πόρισμα της Επιτροπής της Βουλής είχε ολοκληρωθεί από το 2016. <br /> <br /> Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός αντέτειναν ότι δεν μπορούσε το αίτημα για διεκδίκηση να τεθεί νωρίτερα, καθώς η χώρα ήταν υπό το καθεστώς μνημονίων, επισημαίνοντας ότι το εθνικό θέμα και η ηθική υπόσταση του δεν θα μπορούσαν να μπουν στις ίδιες διαπραγματεύσεις με το χρέος. <br /> <br /> Με δεδομένη πάντως την πίεση των Βρυξελλών και της Γερμανίας η χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν είχε και πολλές δυνατότητες να ανοίξει το θέμα νωρίτερα, ιδιαίτερα την ώρα που η επίσημη θέση του Βερολίνου είναι ότι όλα αυτά τα ζητήματα έχουν διευθετηθεί. Από την άλλη το ουσιαστικό ερώτημα είναι πλέον το τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα σε ό,τι αφορά την στήριξη των εθνικών αξιώσεων και όχι ο χρόνος ή οι ενδεχόμενες μικροκομματικές επιδιώξεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.<br /> <br /> Σοβαρή απόφαση <br /> <br /> Η απόφαση της Ολομέλειας αναφέρει ότι το ζήτημα των οφειλών προς την Ελλάδα από τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ανοικτό και ότι οι αξιώσεις του Ελληνικού Κράτους και οι οφειλές προς αυτό παραμένουν εκκρεμείς και ενεργές στο σύνολό τους. Υπενθυμίζει επίσης ότι το Ελληνικό Κράτος ουδέποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο αποποιήθηκε αυτών των αξιώσεων και το κυριότερο ότι δεν τίθεται και δεν μπορεί να τεθεί κανένα ζήτημα παραγραφής τους. <br /> <br /> Με το ψήφισμα η κυβέρνηση καλείται να προχωρήσει σε όλες τις ενδεδειγμένες, διπλωματικές και νομικές, ενέργειες για τη διεκδίκηση των οφειλών. Αυτή η διαδικασία ωστόσο δεν είναι εύκολη από την στιγμή που το Βερολίνο αναγνωρίζει μόνον την ηθική υποχρέωση να καταδικάζει το ναζιστικό παρελθόν και δεν μπαίνει στην συζήτηση της ικανοποίησης οικονομικών απαιτήσεων. Από την άλλη η Αθήνα φαίνεται αυτήν την φορά αποφασισμένη να απαιτήσει, ανεξαρτήτως του ποια θα είναι η πρώτη επίσημη γερμανική απάντηση. <br /> <br /> Τι μέλλει γενέσθαι <br /> <br /> Που θα μπορούσε όμως να οδηγήσει μια τέτοια διαμάχη ανάμεσα στην Ελλάδα και την Γερμανία; Ο πρωθυπουργός ανέφερε ότι η Αθήνα θα κάνει χρήση του ευρωπαϊκού και διεθνούς νομικού πολιτισμού. Ο εκπρόσωπος της Μέρκελ επανέλαβε όμως ότι η θέση της Γερμανίας δεν αλλάζει και ότι το θέμα έχει διευθετηθεί οριστικά, από νομική και πολιτική άποψη. Το Βερολίνο αναφέρεται μάλιστα σε συμφωνία με πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ήδη από το 1960, αλλά και στην συνθήκη «δύο-συν-τέσσερα» που υπογράφτηκε το 1990 για την επανένωση της Γερμανίας και αναφέρει ότι «δεν προβλέπονται περαιτέρω αποζημιώσεις». <br /> <br /> Αυτές οι πρώτες τοποθετήσεις των δύο πλευρών δείχνουν όμως ήδη τον δρόμο για την Χάγη. Σε αυτό το συμπέρασμα, ότι η σύγκρουση Αθήνας-Βερολίνου θα μπορούσε να οδηγηθεί στο Διεθνές Δικαστήριο, καταλήγει και η γερμανική εφημερίδα Die Welt σε σημερινή ανάλυσή της για την ψηφοφορία στην ελληνική Βουλή. δεν παραλείπει ωστόσο να σημειώσει ότι «νομικοί και ιστορικοί (!) των δύο χωρών διατυπώνουν διαφορετικές απόψεις για το δικαίωμα των Ελλήνων σε αποζημιώσεις».<br /> <br /> <a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Δείχνει Χάγη η ψηφοφορία για τις γερμανικές οφειλές

Βαγγέλης Σαρακινός Με ευρύτατη πλειοψηφία ψηφίστηκε τελικά από την Ολομέλεια η πρόταση του προέδρου της Βουλής «για τη διεκδίκηση των γε...

Διαβάστε την συνέχεια

Απομυθοποιώντας το νομοσχέδιο Μενέντεζ-Ρούμπιo

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-kjW5QheS4BQe35nE9rXNGNh8002MBSRPfZBscmiz0lqhcQ-qJO62O6xVkBGwswigJDhO4gc321s2jKDprcFLwddOw9ESv1fCnxW2VjtyYJ-xsiacoCVNu4i0vybROTy03W-r-sQTlh4/s1600/rubio_menendez.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="367" data-original-width="696" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-kjW5QheS4BQe35nE9rXNGNh8002MBSRPfZBscmiz0lqhcQ-qJO62O6xVkBGwswigJDhO4gc321s2jKDprcFLwddOw9ESv1fCnxW2VjtyYJ-xsiacoCVNu4i0vybROTy03W-r-sQTlh4/s640/rubio_menendez.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Αλέξανδρος Τάρκας</b><br /> Η κατάθεση στη Γερουσία των ΗΠΑ νομοσχεδίου που αναβαθμίζει την Ελλάδα και την Κύπρο στις στρατηγικές προτεραιότητες της υπερδύναμης στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελεί αναμφισβήτητα θετική εξέλιξη, αλλά δεν πρέπει να θεωρείται πανάκεια επίλυσης όλων των προβλημάτων και, ειδικά, της επιθετικότητας της Τουρκίας. Η αποτύπωση των πραγματικών διαστάσεων της πρωτοβουλίας του δημοκρατικού γερουσιαστή Ρ. Μενέντεζ και του ρεπουμπλικάνου Μ. Ρούμπιο είναι χρήσιμο να γίνει, λαμβάνοντας υπόψη τα ακόλουθα στοιχεία: <br /> <br /> Πρώτον, πρόκειται για το αρχικό στάδιο διαδικασιών στη νομοθετική εξουσία και όχι για επικείμενη απόφαση της εκτελεστικής εξουσίας που θα έστρεφε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το Πεντάγωνο και το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας υπέρ των ελλαδικών και κυπριακών συμφερόντων και κατά της Τουρκίας. Τα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ουάσινγκτον είναι μεν αρνητικά, έως πολύ αρνητικά, σε βάρος του προέδρου Ερντογάν, αλλά κύρια επιλογή παραμένει η συγκράτηση της Άγκυρας στη Δύση.<br /> <br /> Είναι δε αρκετοί -ακόμα- οι Αμερικανοί αξιωματούχοι που προβλέπουν (μάλλον αβάσιμα, σύμφωνα με ελληνικές και ξένες πηγές) ότι μπορεί η τουρκική πλευρά να αναιρέσει την απόφαση προμήθειας των ρωσικών S-400. Η συγκεκριμένη προμήθεια από τη Μόσχα θα άλλαζε πολλά, σχεδόν τα πάντα. Προς το παρόν, ωστόσο, δεν πρέπει να αγνοείται ότι τον Οκτώβριο του 2017 (όταν δηλαδή είχαν ήδη εκδηλωθεί οι σοβαρές διαφωνίες ΗΠΑ-Τουρκίας) ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς είχαν ακούσει εν ψυχρώ, πίσω από τις κλειστές πόρτες, εγκωμιαστικά σχόλια του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ για τον Ερντογάν. <br /> <br /> Επίσης, αν και η αμερικανική πλευρά εμφανίζεται πρόθυμη (όπως αποδείχθηκε στο Στρατηγικό Διάλογο του Δεκεμβρίου και στις πρόσφατες επαφές του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Κατρούγκαλου στην Ουάσινγκτον) να εξετάσει ορισμένα «ειδικά αιτήματα» που εγείρει η Αθήνα για το Αιγαίο, δεν προβλέπεται πρόοδος όσο συνεχίζεται η ανησυχία μήπως ο κ. Ερντογάν διολισθήσει προς τη Μόσχα, ή προς αδιάλλακτες ισλαμικές απόψεις. <br /> Και άλλοι συγκηδεμόνες <br /> <br /> Δεύτερον, εντός της Γερουσίας, είναι απαραίτητο να βρεθούν και πολλοί άλλοι -κατά την παραδοσιακή ορολογία της ελληνικής διπλωματικής υπηρεσίας- «συγκηδεμόνες» του νομοσχεδίου Μενέντεζ-Ρούμπιο. Όπως, δηλαδή, είχε συμβεί με επιτυχία, αντιδρώντας στην εισβολή στην Κύπρο το 1974, στην αρχή της κρίσης με τα Σκόπια το 1992 και μετά την αναγνώριση από τη διοίκηση Μπους της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» το 2004.<br /> <br /> Με δεδομένη τη σφοδρή αντίδραση του τουρκικού λόμπι, μόνον μέσω του μεγάλου αριθμού γερουσιαστών «συγκηδεμόνων» θα εξασφαλιστεί η έγκριση του νομοσχεδίου από την Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας και, στη συνέχεια, από την Ολομέλεια. Προκειμένου δε να απαιτηθεί αλλαγή πολιτικής του Λευκού Οίκου, θα χρειαστεί προηγουμένως η υιοθέτηση ταυτόσημων διατάξεων και από τη Βουλή των Αντιπροσώπων. <br /> <br /> Ακριβείς χρονικές προβλέψεις για τη λήψη αποφάσεων από τα δύο νομοθετικά σώματα θα ήταν αφελές να διατυπωθούν. Αν, πάντως, δεν υιοθετηθούν οι αρχικές προτάσεις Μενέντεζ-Ρούμπιο, θα πρέπει να αρχίσει νέα, χρονοβόρα, προσπάθεια ένταξης παρόμοιων διατάξεων σε άλλα νομοσχέδια. <br /> Το εύρος του εθνικού εναέριου χώρου <br /> <br /> Τρίτον, μεγάλη προσοχή απαιτείται στο σκέλος του νομοσχεδίου που προβλέπει υποβολή έκθεσης της διοίκησης Τραμπ προς το Κογκρέσο για την ενισχυμένη συνεργασία, σε θέματα ασφάλειας και ενέργειας, με τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, καθώς και για τις «κακοήθεις δραστηριότητες» της Ρωσίας και άλλων χωρών στην περιοχή. Η έκθεση, εντός τριμήνου, θα περιλαμβάνει και τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά αεροσκάφη. <br /> <br /> Ο μείζων κίνδυνος είναι να επανέλθει στην αμερικανική και τη συμμαχική ατζέντα το ζήτημα του εύρους του εθνικού εναερίου χώρου. Η Ελλάδα το ορίζει από το 1931, επί πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου και υπουργού Αεροπορίας Αλ. Ζάννα, στα 10 ναυτικά μίλια, ενώ οι ΗΠΑ, η Τουρκία και το ΝΑΤΟ δέχονται το όριο των 6 μιλίων υπό το σκεπτικό ευθυγράμμισης με το εύρος των χωρικών υδάτων. <br /> <br /> Ως αποτέλεσμα, η έκθεση προς τη Γερουσία δεν θα περιλαμβάνει τον πραγματικό, μέγιστο αριθμό των τουρκικών παραβιάσεων πέρα από το όριο των 10 μιλίων, αλλά τον επίπλαστο, μικρότερο αριθμό πέρα από τα 6 μιλίων. Παραμένει άγνωστο πώς και γιατί εντάχθηκε το κεφάλαιο για τις παραβιάσεις στο νομοσχέδιο και γιατί αρκετοί εν Αθήναις πανηγυρίζουν γι’ αυτή την πτυχή. <br /> <br /> Παράλληλα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχουν οι αναφορές της έκθεσης στη Ρωσία, καθώς οι αρμόδιοι θα εντάξουν εκτιμήσεις για την επιρροή της Μόσχας στην Ελλάδα και την ενεργειακή εξάρτηση. Ενδεχομένως και για τις, εν εξελίξει, διαδικασίες για τις ιδιωτικοποιήσεις λιμένων με έμφαση το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.<br /> <br /> <a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Απομυθοποιώντας το νομοσχέδιο Μενέντεζ-Ρούμπιo

Αλέξανδρος Τάρκας Η κατάθεση στη Γερουσία των ΗΠΑ νομοσχεδίου που αναβαθμίζει την Ελλάδα και την Κύπρο στις στρατηγικές προτεραιότητες τ...

Διαβάστε την συνέχεια