Η μεγάλη ρεβάνς της «κόκκινης αρκούδας» (χωρίς να πέσει ούτε τουφεκιά) απέναντι στις ίδιες δυνάμεις που τώρα απεργάζονται τη χειραφέτηση της Ουκρανίας.
«Η προσάρτηση της Κριμαίας δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει δεκτή ως πολιτική απόφαση. Δεν είναι σοβαρή αυτή η στάση του Πούτιν!» κραύγαζε αλλόφρων στο… έγκυρο δελτίο των οκτώ ο εθνικός μας τηλεσχολιαστής, θεωρώντας προφανώς το δικαίωμα ένοπλης υπεράσπισης κυριαρχικών και εθνικών συμφερόντων αποκλειστικό προνόμιο των ΗΠΑ και των υπόλοιπων εταίρων της Εσπερίας…
Δυστυχώς οι κάτοικοι της ιστορικής χερσονήσου, όπως άλλωστε και ο Ρώσος πρόεδρος, ξέχασαν να ρωτήσουν τη γνώμη του. Και σήμερα ψηφίζουν την ένωσή τους με τη «μαμά Ρωσία», αποδεικνύοντας ότι ακόμη και στη μεταπολεμική Ιστορία της αδιαμφισβήτητης αμερικανικής ηγεμονίας… οι καιροί έχουν γυρίσματα.
Η διαφορά
Αυτό που δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα οι Δυτικοί -ή…δυτικότροποι, όπως ο δικός μας- αναλυτές είναι ότι η περίπτωση της Κριμαίας δεν αποτελεί απλά ένα πεδίο προβολής γεωστρατηγικών ή οικονομικών επιδιώξεων της όμορης ρωσικής υπερδύναμης. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια απλή άσκηση στρατιωτικής επιρροής σε «ξένα χωράφια», όπως τα… ανέξοδα γυμνάσια των Αμερικανών σε Γρενάδα και Παναμά, οι «συμμαχικές» επιχειρήσεις στο Ιράκ και η επαίσχυντη νατοϊκή εκστρατεία «τιμωρίας» της Σερβίας που είχε ως αποτέλεσμα τον οριστικό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
Εδώ τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, όταν διεξάγεται μία ένοπλη εισβολή σε μια τρίτη χώρα και για ολόκληρες εβδομάδες δεν ανοίγει ρουθούνι, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Είτε ο τοπικός πληθυσμός έχει περιέλθει σε καθεστώς απόλυτης παραλυσίας, νιώθοντας τρόμο και δέος για τον εισβολέα, είτε αντίθετα ο «εισβολέας» είναι καλοδεχούμενος ως απελευθερωτής.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα! Στο ανατολικό τμήμα της χώρας, και ιδιαίτερα στην Κριμαία, η συντριπτική πλειονότητα του ορθόδοξου ρωσόφωνου και ρωσόφιλου πληθυσμού βλέπει τους κομάντος του Πούτιν ως λυτρωτές, ενώ στο Κίεβο και στις δυτικότερες περιοχές, που συνορεύουν με την Πολωνία και την Ουγγαρία, οι κάτοικοι με φιλογερμανικό αίσθημα και ρωμαιοκαθολικά θρησκευτικά πιστεύω (γιατί περί αυτού πρόκειται, μην έχετε αμφιβολία) βλέπουν με τρόμο την «αρκούδα» να βρυχάται, απειλώντας να κλείσει λογαριασμούς που χρονολογούνται από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η λεγόμενη προσωρινή κυβέρνηση του Κιέβου, ένα συνονθύλευμα Ουκρανών εθνικιστών, φανατικών ουνιτών, νοσταλγών των Ες-Ες, φιλελεύθερων «ευρωπαϊστών», αλλά και τυχοδιωκτικών στοιχείων, όπως η Γιούλια Τιμοσένκο, που συναγωνίζεται τον Γιανουκόβιτς στη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, γνωρίζει καλά ότι θα μείνει αβοήθητη.
Μπορεί η Αμερική και η Γερμανία να φωνάζουν, να απειλούν με κυρώσεις και διεθνή απομόνωση τη Μόσχα, αλλά είναι προφανές ότι δεν είναι σε θέση να κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να αναχαιτίσουν τη ρωσική πολεμική μηχανή που τους έπιασε στον ύπνο.
Ούτε μαχητικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ θα αποτολμήσουν να στείλουν για να υποστηρίξουν τις υπό διάλυση ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις ούτε, φυσικά, επίγειες ενισχύσεις, γιατί κανείς δεν διακινδυνεύει να ξεκινήσει τον Γ΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ουάσινγκτον και το Βερολίνο δεν είναι επίσης σε θέση να τιμωρήσουν οικονομικά τη Ρωσία που έχει αναδειχτεί σε παγκοσμιοποιημένη υπερδύναμη ούτε ασφαλώς να υιοθετήσουν απομονωτικές τακτικές που θα μπορούσαν να ερεθίσουν τα ανακλαστικά της «ευμενώς ουδέτερης» προς τον Πούτιν Κίνας. Γιατί τότε… ζήτω που καήκαμε!
Οι καιροί λοιπόν, δυστυχώς για κάποιους, έχουν αλλάξει, παρότι μερικοί από τους πρωταγωνιστές παραμένουν στη θέση τους. Οι ίδιες δυνάμεις που απεργάζονται την ευρωπαϊκή «χειραφέτηση» της Ουκρανίας… επιμελήθηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Μια αμερικανική κυβέρνηση «Δημοκρατικών», με μια φανατισμένη υπουργό Εξωτερικών (όπως και τότε), μια υπερφιλόδοξη γερμανική ηγεσία που θέλει πάση θυσία να επεκτείνει τον προς Ανατολάς «ζωτικό χώρο», και μια Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που επίσης επιδιώκει (διακριτικότερα, είναι η αλήθεια) να ενισχύσει την επιρροή της στους σλαβικούς πληθυσμούς της πρώην ΕΣΣΔ.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου