Το ρεπορτάζ για την πραγματική κατάσταση του προγράμματος νέας φρεγάτας για το Πολεμικό Ναυτικό και τη φημολογία περί εγκατάλειψης της αμερικανικής πρότασης για τις MMSC, επιβάλει να επανέλθουμε και να επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε το γεωστρατηγικό πλαίσιο που συνοδεύει το σκεπτικό. Το Πολεμικό Ναυτικό δείχνει ότι με τα κατάλληλα ανταλλάγματα είναι διατεθειμένο να αναλάβει συμμαχικές υποχρεώσεις, οι οποίες θα εκτόξευαν την “ελληνική μετοχή” στο γεωστρατηγικό “χρηματιστήριο”. Με τα κατάλληλα ανταλλάγματα, να τονιστεί ξανά…
Το σκεπτικό είναι ξεκάθαρο. Ασφάλεια δεν “αγοράζεις” όταν κρύβεσαι. Στην ουσία η χώρα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο και σε έναν δεδομένο σύμμαχο, με αποτέλεσμα όταν κριθεί ότι για το “κοινό καλό” απαιτούνται υποχωρήσεις απέναντι στην Τουρκία, η Ελλάδα να είναι πρώτη στη λίστα και ουσιαστικά να εκβιάζεται για να συμμορφωθεί.
Αυτό ακυρώνεται στην πράξη σε περίπτωση ενεργού εμπλοκής με στόχο τη μεγιστοποίηση -στην πράξη- της στρατηγικής σημασίας του ελληνικού χώρου και της Ελλάδας ως εταίρου-συμμάχου. Χωρίς τους εκβιασμούς της Τουρκίας, όχι όμως με νοοτροπία αφελούς που επενδύσει σε “στρατηγική καλού παιδιού”, συγκαλύπτοντας έτσι ανεπιτυχώς, την απροθυμία της να αντισταθεί και επιδεικνύοντας προδιάθεση “φιλανδοποίησης”.
Φαίνεται πως η ελληνική πλευρά αρχίζει και αντιλαμβάνεται σταδιακά, ότι ζητώντας, ακόμα και απαιτώντας στο πλαίσιο της λογικής, όχι μόνο δεν θα σε… παρεξηγήσουν οι όποιοι σύμμαχοι, αλλά θα πειστούν ότι είσαι υπαρκτός και ενεργός γεωπολιτικός δρων που θα κάνεις τα πάντα για να αποφύγεις την παράκαμψή σου, καθώς αυτή είναι που οδηγεί σε εθνικές περιπέτειες…
Δηλαδή, να εμφανίζεσαι ότι αντιλαμβάνεσαι το γεωστρατηγικό διακύβευμα της περιοχής σου και το ότι αυτή η περιοχή διέρχεται από μια μεταβατική περίοδο, αναζητώντας μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας, η οποία θα διατηρήσει την ειρήνη τις επόμενες δεκαετίες. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα ξεκαθαρίζει προς κάθε κατεύθυνση, ότι οι όποιες οριστικές διαρρυθμίσεις ΔΕΝ μπορούν να σε παρακάμψουν και ότι θα διεκδικήσεις= επιθετικά τον ρόλο της.
Θα αναζητήσεις αυτό τον ρόλο έξυπνα, με τρόπο θα που θα επιτυγχάνεται στρατηγική σύζευξη (strategic coupling) των συμφερόντων του Ελληνισμού με αυτά του ισχυρού παράγοντα στην περιοχή σου, των ΗΠΑ εν προκειμένω, μεγιστοποιώντας τη σημασία της Ελλάδας. Σε έναν τέτοιο σχεδιασμό, αναβιβάζεται η χώρα στο επίπεδο της σημασίας του Ισραήλ και της Αιγύπτου και ξεπερνά δυναμικά την τάση “αποκλειστικού προσανατολισμού” της στα Δυτικά Βαλκάνια.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αναδειχθούν σε πολλαπλασιαστές ισχύος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής οι σχέσεις με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ενώ θα “συμπαρασύρει” θετικά και την Κυπριακή Δημοκρατία. Θα πρέπει να έχουν αποφασίσει να αυτοκτονήσουν γεωπολιτικά οι δυτικοί σύμμαχοι για να αποφασίσουν να παραδώσουν τον γεωστρατηγικό έλεγχο της Κύπρου στην Τουρκία. Λογικά, πρέπει να έχουν ήδη αντιληφθεί τη μωρία σχεδίων-πειραμάτων “τύπου Ανάν”…
Ταυτόχρονα, η ελληνική εξωτερική πολιτική θα μπορέσει να διατηρήσει βαθμό αυτονομίας, όπως ακριβώς και οι αντίστοιχες του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Η συμμαχική δέσμευση της Ελλάδας δεν μπορεί να αποβαίνει σε βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Ασφαλώς υπάρχει ένα σημείο αναφοράς, που είναι η συμμετοχή της χώρας στους δυτικούς θεσμούς συνεργασίας και ασφάλειας…
Αυτό θα γίνει αποδεκτό από όλους όσοι ενδιαφέρονται να διατηρούν σχέσεις με την Ελλάδα και δρουν ορθολογικά και ρεαλιστικά. Θα δημιουργεί ένα πλαίσιο που για όλους επιτρέπει ένα επίπεδο αυτονομίας, υπό την προϋπόθεση μη παραβίασής του, ενώ η κόκκινη γραμμή για τους συμμάχους θα είναι ο σεβασμός των ΝΟΜΙΜΩΝ με βάση το διεθνές δίκαιο ελληνικών (ελλαδικών και κυπριακών) κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Μιλώντας περί… ορίων και πλαισίων, να υπενθυμίσουμε ότι η τουρκική στάση γινόταν –έστω καταχρηστικά– αποδεκτή, μέχρι του σημείου προμήθειας ενός οπλικού συστήματος (S-400) όχι απλώς μη συμβατού με το οπλοστάσιο του ΝΑΤΟ, αλλά που συνιστούσε αυταπόδεικτα απειλή.
Αυτό ήταν το σημείο διάσπασης του αποδεκτού πλαισίου συμπεριφοράς, αν και η… “ελαστικότητα” αυτού του πλαισίου δείχνει -κακώς- να ευνοεί τον “απείθαρχο” (Τουρκία), αδικώντας έτσι κατάφωρα τον “φυσιολογικό” (Ελλάδα), εναντίον του οποίου στρέφεται επί δεκαετίες η συμπεριφορά του πρώτου.
Κι όχι μόνο, δεδομένης της προαναφερθείσας μεροληψίας στην ελαστικότητα του πλαισίου. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία και σήμερα, εάν η δυτική Συμμαχία θέλει να διατηρήσει την αξιοπιστία της. Δεν υπάρχει “ολίγον S-400 με ολίγη από F-35“.
Η αμετροέπεια του Ερντογάν αποκάλυψε πέραν πάσης αμφιβολίας την πραγματική φύση των τουρκικών διεκδικήσεων και πρωτοβουλιών. Δηλαδή, τις απειλές εναντίον της ελληνικής κυριαρχίας, την προμήθεια των ρωσικών S-400, αλλά και την απειλή αγοράς περισσοτέρων συστοιχιών, εάν δεν γίνει αποδεκτή η αγορά της πρώτης και δεν επιστρέψει η χώρα στο πρόγραμμα του μαχητικού αεροσκάφους πέμπτης γενιάς F-35.
Οι τουρκικές ενέργειες έχουν λάβει εδώ και καιρό επικίνδυνο αντισυμμαχικό περιεχόμενο και αυτό γίνεται σταδιακά συνείδηση στην Ουάσιγκτον, με τους Αμερικανούς να επεξεργάζονται πλέον πιο ψύχραιμα το “τουρκικό ταμπού“. Δηλαδή την ψυχροπολεμικής θεώρησης στερεοτυπική πεποίθηση της “αναντικατάστατης Τουρκίας“, που έδινε περιθώριο στους επαναλαμβανόμενους τουρκικούς εκβιασμούς.
Αυτή η πραγματικότητα, αλλάζει τους γεωστρατηγικούς υπολογισμούς στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης συνολικά. “Όλα τριγύρω αλλάζουνε” και όσα θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι σήμερα, αποδεικνύεται καθημερινώς ότι μπορεί και να μην ισχύουν πλέον.
Το πόσο θα αλλάξουν μένει να αποδειχθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τα ανταλλάγματα των Αμερικανών προς την Ελλάδα για την εξαιρετικά προωθημένη διμερή αμυντική συμφωνία. Αισιοδοξία πρέπει ασφαλώς να έχουμε, αλλά να κρατούμε ταυτόχρονα και “μικρό καλάθι”.
Οι διεθνείς σχέσεις εκτιμούν ενίοτε την εντιμότητα, διασκεδάζουν όμως με -και καταγράφουν– την αφέλεια. Ο δε εκάστοτε έντιμος, θα πρέπει να φροντίζει διαρκώς ώστε να μην αφήνει περιθώρια παρερμηνείας αυτής της εντιμότητας, είτε ως αφέλειας, είτε ως απροθυμίας προάσπισης των εθνικών συμφερόντων για να μην διαταραχθεί η ατζέντα της όποιας εκάστοτε “ελίτ” ή/και το “σύστημα ελέγχου” της χώρας.
Οι κινήσεις της Ελλάδας πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικές, αλλά ταυτόχρονα θαρραλέες και να δείχνουν ετοιμότητα ανάληψης ευθυνών για την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής, επ’ ωφελεία όμως των εθνικών συμφερόντων. Κατά συνέπεια, πάντα υπό την προϋπόθεση εξασφάλισης των κατάλληλων ανταλλαγμάτων.
Όσα θα κάνουμε, πρέπει να έχουν σημείο αναφοράς την επίπτωση στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Διότι και οι Ηνωμένες Πολιτείες τα συμφέροντά τους εξυπηρετούν όταν ασχολούνται με την αρχιτεκτονική ασφαλείας της τάδε ή της δείνα περιοχής. Το κίνητρό τους δεν είναι ο αλτρουισμός. Όπως πράττουν στο διεθνές περιβάλλον ΟΛΟΙ, δίχως εξαιρέσεις.
Δημοσίευση σχολίου