Φόβοι ότι η απαγωγή των δύο Ιεραρχών έχει βαθύτερες προεκτάσεις και ενδεχομένως, ιδιαίτερα σκοτεινά κίνητρα...
Παρ’ όλες τις καθησυχαστικές δηλώσεις ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, υπάρχουν φόβοι πως δεν είναι έτσι τα πράγματα, σχετικά με την απαγωγή των δύο χριστιανών ιεραρχών στη Συρία. Ήδη, αγνοείται η τύχη, εδώ και μήνες, άλλων δύο κληρικών.
Ιδιαίτερα στην Συρία, οι μισθοφόροι-αντάρτες μουσουλμάνοι, πλην των θρησκευτικών λόγων, θεωρούν τους χριστιανούς και ως πολιτικούς αντιπάλους, επειδή οι τελευταίοι υποστηρίζουν το καθεστώς Άσαντ. Και το υποστηρίζουν εκ του λόγου ότι ο Άσαντ δεν προέβαινε σε θρησκευτικές διακρίσεις και συμμετείχαν απρόσκοπτα στα κοινά.
Οι μισθοφόροι -το απέδειξαν- επιδιώκουν την εξάλειψη της χριστιανικής παρουσίας (το 10% του πληθυσμού, όπως και των Αλεβιτών, με συνεχείς επιθέσεις σε χριστιανούς και καταστροφές ναών.
Εκφράζονται λοιπόν φόβοι, μήπως η απαγωγή των δύο Ιεραρχών έχει βαθύτερες προεκτάσεις και ενδεχομένως, ιδιαίτερα σκοτεινά κίνητρα, με τελικό στόχο να γενικευτεί η σύρραξη μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Την απειλή του τζιχάντ την ακούμε πολύ συχνά τελευταία, ακόμη και στην περίπτωση της Βοστώνης από την μητέρα των δύο φερομένων ως δραστών.
Και μπορεί μεν η διεθνής κοινότητα να αδιαφορεί για την τύχη των χιλιάδων άσημων χριστιανών (ενισχύοντας μάλιστα τους μισθοφόρους), οι δύο Ιεράρχες όμως είναι προβεβλημένες προσωπικότητες και η απαγωγή τους δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Αν οι επιθέσεις κατά των χριστιανών συνέβαιναν μόνον στη Συρία, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πρόκειται για τοπικό γεγονός. Όμως, συμβαίνουν παντού όπου πέρασε η διαβόητη «αραβική άνοιξη». Ακόμη και στην Λιβύη, όπου μέχρι πρότινος, τους Λίβυους δεν τους χαρακτήριζε ισλαμικός φανατισμός.
Εκείνο δε που δημιουργεί υπόνοιες περί οργανωμένου σχεδίου θρησκευτικών συγκρούσεων, είναι ότι η χριστιανική Δύση εξοπλίζει τους φονταμενταλιστές μουσουλμάνους, και δεν δείχνει σημεία ενόχλησης των διωγμών κατά των χριστιανών από «τα παιδιά» της.
Παρατηρείται δε και το φαινόμενο, να χάνουν οι Άραβες την υποστήριξη που τους παρείχε η διεθνής κοινή γνώμη ως προς το παλαιστινιακό ζήτημα, αφού λόγω αγνοίας θεωρούνται όλοι οι Παλαιστίνιοι πως είναι μουσουλμάνοι.
Κοντά σε όλα, περιττό να σημειώσουμε, ότι τακτικά στη στήλη μας έχουμε εκφράσει την άποψη, ότι η απρόσκοπτη -καθοδηγούμενη κατ’ άλλους- εισροή λαθρομεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες συντελεί -με την ύπαρξη αντιπαραθέσεων κατ’ αρχήν, και συγκρούσεων μετέπειτα- στην αποδυνάμωση της κρατικής ισχύος.
Υ.Γ. Οφείλω απαντήσεις σε δύο αναγνώστες που είχαν την καλοσύνη να σχολιάσουν το χθεσινό σημείωμα με τίτλο «Αμφισβητεί όλο το Αιγαίο η Τουρκία».
Ο κ. Γ. Παπαδάκης αναρωτιέται «γιατί πρέπει να τρέχουμε πανικόβλητοι να δώσουμε εξηγήσεις σε μια στημένη κουτοπόνηρη ανοησία από αυτές που συνηθίζει ο Νταβούτογλου». Επειδή, κατά την δεκαετία του 1970 ακόμη, υπήρχαν Έλληνες που εξέφραζαν την ανησυχία τους για την πολιτική του Τίτο ως προς τον «μακεδονισμό» και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε «δεν ασχολούμαστε με ανοησίες, μη διογκώνετε το θέμα». Είδαμε πού κατέληξαν οι «ανοησίες».
Ο ίδιος, θεωρεί πως η απάντηση του ΥΠΕΞ ήταν ικανοποιητική, όπως και ο «strategy» (δεν γνωρίζω αν πρόκειται για την αξιόλογη ιστοσελίδα strategyreports, την οποία εκτιμώ και παρακολουθώ, η οποία δεν κρύβει την πολιτική της τοποθέτηση) που θεωρεί επίσης την απάντηση άψογη, και ζητά από τον υπογραφόμενο «ένα υπόδειγμα ορθής απάντησης» (το strategyreports κρίνει «αποστομωτική» την απάντηση, αν και ασυνήθιστη στη διπλωματική γλώσσα).
Κατ’ αρχήν οφείλω να πω, ότι η απάντηση «δεν υπάρχει οποιαδήποτε αμφισβήτηση και οποιοδήποτε σημείο αμφιβολίας ως προς το καθεστώς οποιουδήποτε νησιού ή νησίδας στο Αιγαίο», με γέμισε με πίκρα, αφού όλοι γνωρίζουμε την ανακρίβειά της. Θα ήταν ακριβής, αν μου επέτρεπε η χώρα μου να επισκεφθώ τις Ίμιες.
Κατά δεύτερον, οι απαντήσεις δεν είναι ποτέ «απολογητικές». Δεν «παίζεις στο γήπεδο του αντιπάλου», αλλά φέρνεις το παιχνίδι στα δικά σου μέτρα. Αυτήν την τακτική χρησιμοποιούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος ποτέ δεν απαντούσε σε κατηγορία εναντίον του, αλλά «έβγαινε στην αντεπίθεση».
Υποστηρίζω λοιπόν, πως κάθε απάντηση προς τους Τούρκους, πρέπει να είναι επιθετική και να υπενθυμίζει συνεχώς στα διεθνή φόρα την τουρκική επιβουλή όχι μόνο στα Κατεχόμενα, αλλά ιδίως στην Ίμβρο-Τένεδο και τους διωγμούς στην Κωνσταντινούπολη. Να είναι δηλαδή η Τουρκία μονίμως κατηγορούμενη, αντί να είμαστε εμείς απολογητές. Πρόκειται για απλούς κανόνες της προπαγάνδας.
Ά, και κάτι ακόμη. Όταν συναντιούνται οι ημέτεροι με τους Τούρκους πολιτικούς, δεν είναι επιτρεπτό να «χαζογελάνε», αλλά να τους υποδέχονται με αυστηρό ύφος, που να καταδεικνύει την δυσφορία μας (αυτό ήταν το ύφος του κ. Α. Σαμαρά -ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης-, στην πρώτη του συνάντηση με τον κ. Ερντογάν στην Αθήνα).
πηγή
Δημοσίευση σχολίου