Του Timofei Bordachev
Στις 5 Δεκεμβρίου, η Der Tagesspiegel δημοσίευσε μια επιστολή με τίτλο «Όχι στο Όνομά μας». Σε αυτή, δεκάδες δημόσια πρόσωπα, συνταξιούχοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, καθώς και απλοί Γερμανοί πολίτες έκαναν έκκληση στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, στο κοινοβούλιο και στα μέσα ενημέρωσης να ζητήσουν μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση στις σχέσεις με τη Ρωσία σχετικά με την κρίση στην Ουκρανία. Για πρώτη φορά από την έναρξη των τραγικών γεγονότων στην προαναφερθείσα χώρα, ακούσαμε μια έκκληση για αποχή από τη δαιμονοποίηση της Ρωσικής ηγεσίας και για την εξέταση των εθνικών συμφερόντων της Ρωσίας στη Γερμανική εξωτερική πολιτική.
Αυτή η έκκληση για λογική και αυτοσυγκράτηση έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Καγκελαρίου. Μέχρι στιγμής, το επίσημο Βερολίνο δεν έχει σπεύσει να παραδεχθεί τα λάθη και τους λανθασμένους τους υπολογισμούς όσον αφορά την Ουκρανία. Η ριζοσπαστική θέση του έρχεται δεύτερη μόνο μετά από εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, μια χώρα της οποίας οι ανώτεροι αξιωματούχοι συζητούν ανοιχτά την ανάγκη για αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα. Οπότε, ποιοι είναι οι λόγοι για αυτόν τον ριζοσπαστισμό; Και γιατί η Ρωσο-γερμανική σύμπραξη αποδείχθηκε πως είναι τόσο εύθραυστη; Εν τέλει, πολλοί στη Ρωσία και τη Γερμανία πίστευαν ότι η ιερότητα αυτής της εταιρικής σχέσης εγγυόταν τη σταθερότητα του συνόλου των Ρωσο-Ευρωπαϊκών σχέσεων.
Η ιστορική συμφιλίωση μεταξύ Ρώσων και Γερμανών, που ξεκίνησε πριν από σαράντα χρόνια, έχει γίνει ένα μοναδικό φαινόμενο στις διεθνείς υποθέσεις. Η Ρωσία έχει ουσιαστικά συγχωρέσει τη Γερμανία για τα φοβερά εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους Ναζί και τον Γερμανικό στρατό στο έδαφός της. Η Γερμανία και οι πολιτικοί της αντιμετώπιζαν τη Ρωσία με μεγάλη προσοχή, προσπαθώντας να κατανοήσουν τα εθνικά της συμφέροντα και να αναπτύξουν διόδους οικονομικής συνεργασίας. Η Γερμανία παρείχε σημαντική βοήθεια προς τη Ρωσία και τους Ρώσους κατά την περίοδο της παρακμής μας στη δεκαετία του 1990, ενώ κατά την τελευταία δεκαετία, η Ρωσία συμφώνησε να κάνει τη Γερμανία τον κύριο κόμβο των Ευρωπαϊκών της εξαγωγών φυσικού αερίου με την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου North Stream.
Αλλά όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Η Ευρώπη του 2014 μοιάζει ελάχιστα με την κατάστασή της πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια. Οι κρίσεις στην παγκόσμια οικονομία και στην Ευρωζώνη την περίοδο 2008-2012 άλλαξαν την Ευρωπαϊκή δυναμική. Η επιρροή της Γαλλίας στις Ευρωπαϊκές υποθέσεις έχει φτάσει σε πρωτοφανή χαμηλά επίπεδα. Όντας επιβαρυμένη από μια συστηματική κοινωνικο-οικονομική κρίση, η Γαλλία έχει χάσει την ικανότητα να αντισταθμίζει τη Γερμανία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, ιστορικά, αυτό που εξασφάλιζε τη σταθερότητα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν ο συμβιβασμός μεταξύ του Γαλλικού κρατικιστικού και του Γερμανικού φιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης. Για πρώτη φορά, ορισμένες χώρες της ΕΕ, η «συμμαχία της λιτότητας» υπαγορεύουν απευθείας σε άλλους, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Κύπρος, το πώς θα πρέπει να ασκήσουν τις οικονομικές πολιτικές τους. Πάνω-κάτω, κατά την πάροδο του περασμένου έτους, ορισμένοι αναλυτές άρχισαν να συζητούν για τη «γερμανοποίηση» της Ευρώπης, των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, καθώς και του συνόλου του έργου ολοκλήρωσης της ΕΕ.
Ο Ευρωπαϊκός μηχανισμός αναδιανομής έχει παρουσιάσει βλάβη, προκαλώντας την άνοδο μιας νέας Γερμανίας από τα ερείπια του «Ευρωπαϊκού ονείρου». Το Βερολίνο έχει μετατραπεί σε μια τεράστια ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει πόρους από την αδύναμη Ευρωπαϊκή περιφέρεια και υπαγορεύει τους κανόνες της οικονομικής της πολιτικής. Η Γερμανία χρειάζεται επίσης σε μεγάλο βαθμό πρόσβαση σε νέες αγορές. Η Ουκρανία, ως αγορά για βιομηχανικά αγαθά και ως πηγή φθηνού εργατικού δυναμικού, θεωρείται ολοένα και περισσότερο ως ένα φυσικό στοιχείο στη σφαίρα των ζωτικών συμφερόντων της Γερμανίας. Με τον αγώνα της για την Ουκρανία, η Μόσχα υπονομεύει σαφώς τα σχέδια της Γερμανίας για το μέλλον της.
Η πολιτική της ΕΕ σχετικά με την Ουκρανία που έχει χαράξει το Βερολίνο ήταν κοντόφθαλμη και λανθασμένη. Ανάγκασε την κυβέρνηση μιας διαιρεμένης χώρας να επιλέξει μεταξύ δύο αλληλοαποκλειόμενων έργων. Η πολιτική αυτή έχει ήδη επιφέρει ένα μεγάλο τίμημα για τον Ουκρανικό λαό. Αλλά αποτελούσε τη μόνη διαθέσιμη προσέγγιση για τη σύγχρονη Ευρώπη. Το οικονομικό της μοντέλο απαιτεί μια όλο και μεγαλύτερη επέκταση της ρυθμιστικής του βάσης, καθώς και την απορρόφηση ανθρώπινων και οικονομικών πόρων. Ως αποτέλεσμα, ο Γερμανικός παράγοντας, ο οποίος θεωρείτο για καιρό πως ήταν η σταθεροποιητική δύναμη στις Ρωσο-Ευρωπαϊκές σχέσεις, ουσιαστικά αποδείχθηκε πως είναι ο σαμποτέρ τους.
Ωστόσο, η προαναφερθείσα έκκληση από αυτούς που διαμορφώνουν τη Γερμανική κοινή γνώμη αφήνει κάποια ελπίδα για το μέλλον. Η Ρωσία και η Ευρώπη έχουν πλέον έναν «χειμώνα ευκαιριών» στην Ουκρανία και θα πρέπει να αξιοποιήσουν αυτή τη στιγμή και να προσπαθήσουν να διορθώσουν τα λάθη τους. Η ιστορία μας διδάσκει ότι η σύγκρουση δεν είναι μια φυσική κατάσταση των Ρωσο-Γερμανικών σχέσεων. Υπάρχει ανάγκη για μεγαλύτερη ενδοσκόπηση και για μετριοπάθεια στη χρήση βίας, τόσο της στρατιωτικής, όσο και της οικονομικής.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=57494
πηγή
Δημοσίευση σχολίου