Η συμβατική κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών με την Τουρκία είναι αδιέξοδη για την Ελλάδα - Που πρέπει να επενδύσουμε;

Το παράδειγμα του Ισραήλ και όχι της Σαουδικής Αραβίας θα μπορούσε να είναι διδακτικό για την Ελλάδα.

Χριστόφορος Ζηριάδης
Κοιτώντας το χάρτη, οι νουνεχείς αντιλαμβάνονται ότι άσχετα από τις οικονομικές θυσίες ή τις πανάκριβες αγορές όπλων, ένας συμβατικός αγώνας εξοπλισμών με την Τουρκία είναι άσκοπος για την Ελλάδα.
Αλλά ταυτόχρονα επιζήμιος επειδή δεσμεύει πολύτιμα κεφάλαια, συνεχίζει να επιβαρύνει μια χρεοκοπημένη δημόσια οικονομία και -το κυριότερο - εγκλωβίζει την ηγεσία της χώρας σε μια στρεβλή λογική ταύτισης της πολεμικής ισχύος με τα δισεκατομμύρια που δαπανώνται για αγορές συμβατικών όπλων.

Αν αυτό ίσχυε η Σαουδική Αραβία θα ήταν υπερδύναμη.
Διαθέτει 200 F15, 80 βρετανικά Tornado IDS, 72 Eurofighter, 120 επιθετικά ελικόπτερα AH 64 Apache και 180 εκτοξευτήρες MLRS.
Αντί αυτού, πολλοί χαρακτηρίζουν την Σαουδική Αραβία ως «το ακριβότερο parking πολεμικού υλικού στον Κόσμο»

Η περίπτωση του Ισραήλ

Συγκριτικά, το μικροσκοπικό Ισραήλ κατέχει ένα μίγμα από 80 παλιότερα F15, 220 μονοκινητήρια F16, 48 Apache και πρόσφατα άρχισε να αξιοποιεί τα πρώτα 50 από τα F35 που θα αποκτήσει.
Κι όμως ουδείς αμφιβάλλει ότι οι δεύτεροι είναι ισχυρότεροι των πρώτων και διαθέτουν την πρωτοβουλία στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Τι λείπει από αυτή την αραβική συνταγή;

Μα φυσικά δόγμα και πολιτική άμυνας συνδεμένες με το μακρόπνοο μέλλον της χώρας και ένας συμπαγής λαός με ιδανικά που ενστερνίζεται το εθνικό όραμα.
Οι ισραηλινοί αντισταθμίζουν το μικρό πληθυσμό και λιγότερα κεφάλαια με «έξυπνες» επενδύσεις στην αμυντική στρατηγική της χώρας τους.
Στρατεύουν το σύνολο της νεολαίας τους διατηρώντας αξιόμαχες εφεδρικές δυνάμεις, αντί ενός παρωχημένου «δημοσιοϋπαλληλικού» στρατού.
Επικεντρώνονται στις ειδικές επιχειρήσεις και τις πληροφορίες για να έχουν πρωτοβουλία κινήσεων και έγκαιρη προειδοποίηση. Επενδύουν στον ηλεκτονικό/κυβερνο-πόλεμο για να χτυπήσουν τα δίκτυα, το ηθικό και τις υποδομή του αντιπάλου χωρίς απώλειες ζωής για εκείνους.
Σχεδιάζουν φθηνά αναλώσιμα UAV (drones) και όπλα μακρού πλήγματος (stand-off weapons) για να επιτύχουν κορεσμό και καταστροφή εχθρικών θέσεων με χαμηλό ρίσκο και κόστος για τα δικά τους μέσα.
Είναι έτοιμοι να χτυπήσουν πρώτοι και εκτός συμβατικών ορίων.
Έτσι «κλέβουν» την πρωτοβουλία από τους δυνητικούς εχθρούς και επιλέγουν τις περιστάσεις και συνθήκες σύγκρουσης.

Που πάσχει η Ελλάδα;

Στον υβριδικό πόλεμο που και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι κάποια στιγμή να διεξάγουμε, οι επενδύσεις σε κομάντος/πράκτορες και ικανότητες παραγωγής λογισμικού/έξυπνων όπλων θα μας έδιναν αυτονομία αποφάσεων και δράσης.
Αλήθεια, πόσα διδακτορικά PhD στην πληροφορική δικτύων και τον κυβερνοπόλεμο ή πόσους νοσοκόμους-διασώστες που εξασφαλίζουν την επιβίωση των στρατιωτών ενός έθνους αγοράζει ένα F 35;
Πόσα αναλώσιμα drones και πυρομαχικά ακριβείας (ικανά να βουλιάξουν ένα συμβατικό στόλο από φρεγάτες Meko 200T με ελάχιστο κόστος σε πολύτιμους έλληνες χειριστές) θα αγόραζε το κόστος μια Belhara;
Πόσοι πολλαπλοί εκτοξευτές ρουκετών και «έξυπνα» βλήματα απαιτούνται για καταστραφεί μια αποβατική δύναμη πριν εκκινήσει; Αυτές οι ικανότητες θα μας εξασφαλίσουν διαπραγματευτική ισχύ και εντέλει αποτροπή, γιατί πλήττουν τον πυρήνα του μύθου της τουρκικής πολεμικής μηχανής.

Λάθος ο αέναος πόλεμος φθοράς

Είναι λογικότερο να σταματήσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας σε έναν αέναο πόλεμο φθοράς απέναντι σε αντιπάλους που πάντοτε θα διαθέτουν «περισσότερα κορμιά και περισσότερα κανόνια» για να ρίξουν στη μάχη.
Για κάθε άρμα, πλοίο και F16 που διαθέτουμε, εκείνοι θα έχουν πολλαπλάσια.
Αυτή είναι η δύναμη τους.
Αντί να ακολουθούμε ασθμαίνοντας τις κινήσεις τους, μπορούμε να επενδύσουμε σε ανθρώπους, υλικά και υποδομές που θα κλέψουν την πρωτοβουλία κινήσεων.
Τότε, ο μεγάλος στρατιωτικός όγκος θα γίνει το βαρίδι που θα τους παρασύρει στον πάτο της θάλασσας - στην κυριολεξία.
Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δε χρειάζεται να ναυμαχήσουν με τον τουρκικό στόλο, ούτε να νικήσουν τον στρατό σε αρματομαχίες και αποβάσεις.
Αρκεί να μπορούν να αχρηστεύσουν το στόλο αυτό μέσα στα αγκυροβόλια του με επιθέσεις κορεσμού και να επηρεάσουν τα δίκτυα υποδομών (ηλεκτρισμός. επικοινωνίες, υπολογιστές, κλπ), στέλνοντας τον αντίπαλο στη δεκαετία του 1920.
Για να πραγματοποιηθούν όμως απαιτείται μια επανασύλληψη του αμυντικού δόγματος της χώρας, με κέντρο την απόκτηση μη συμβατικών ικανοτήτων.
Το καταπληκτικότερο όλων είναι ότι τελικά και το οικονομικό κόστος θα είναι χαμηλότερο.

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.