Όταν οι ΗΠΑ δημιούργησαν την AFRICOM το 2007, 49 κράτη υπέγραψαν το αμερικανικό στρατιωτικό καταστατικό για την Αφρική, πλην της Λιβύης. Αυτή η «προδοτική» πράξη του Καντάφι, έσπειρε την απειλή για μια σύγκρουση, που ξεκίνησε τελικά το 2011.
Σύμφωνα με τον πρώην συνεργάτη του προέδρου Reagan, Dr Paul Craig Roberts, η κατάσταση με τον Καντάφι διαφέρει πολύ από τις άλλες πρόσφατες αραβικές αναταραχές. Όπως λέει, «γιατί είναι εκεί το ΝΑΤΟ;»
Με βάση επίσημα στοιχεία του κινεζικού υπουργείου Εμπορίου, τα τρέχοντα κινεζικά συμβόλαια στη Λιβύη αφορούν 50 περίπου μεγάλα έργα, αξίας περισσότερων από $18 δισ. Εξαιτίας της πρόσφατης πολιτικής αστάθειας στη περιοχή, οι κινεζικές επενδύσεις παρουσίασαν στασιμότητα. Τα δε νέα συμβόλαια είναι κατά 53% μικρότερα σε αξία.
Εκτός από τις κινεζικές επενδύσεις, η Λιβύη ολοκλήρωσε πρόσφατα ένα από τα πιο εξελιγμένα και μεγάλα αρδευτικά έργα όλων των εποχών, που διήρκεσε 30 χρόνια. Το έργο δίνει στη χώρα τη δυνατότητα να ανθίσει γεωργικά και οικονομικά, απειλώντας τις ανταγωνίστριες αγροτικές οικονομίες του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Παράλληλα, μπορεί να μεταμορφώσει τη Λιβύη σε σιτοβολώνα της ηπείρου.
Με τις παγκόσμιες τιμές τροφίμων σε άνοδο, και με τη Λιβύη να διαθέτει ένα σταθερό νόμισμα μαζί με φτηνή τοπική ενέργεια, δεν χρειάζεται να είσαι οικονομικός φωστήρας για να αντιληφτείς τον τεράστιο ρόλο που μπορεί να παίξει η χώρα στις παγκόσμιες αγορές.
Η AFRICOM συστάθηκε από τον πρόεδρο George Bush Jr, στα πλαίσια της νεοσυντηρητικής πρωτοβουλίας Project for a New American Century (PNAC). Ένας βασικός της στόχος είναι η αντιμετώπιση της αυξανόμενης επιρροής του Πεκίνου στην μαύρη ήπειρο. Μάλιστα, μια από τις αναλύσεις της AFRICOM, αναφέρει πως αργά ή γρήγορα, η Κίνα θα αναγκαστεί να στείλει στρατεύματα στην Αφρική για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.
Έτσι βλέπουμε πως υπάρχει μια διατυπωμένη ανησυχία από πλευράς Αμερικανών στρατιωτικών επιτελικών, πως θα σημειωθεί σύγκρουση με τη Κίνα στην…. Αφρική. Σήμερα είναι η Λιβύη, αύριο μπορεί να είναι το Σουδάν. Όλα αυτά ακούγονται γνώριμα.
Οι στόχοι της AFRICOM επιτυγχάνονται μια χαρά με τη πολιτική αστάθεια στη περιοχή. Η αστάθεια ως εργαλείο ελέγχου πάντα βοηθά τις αποικιοκρατικές δυνάμεις. Το μελετημένα δημιουργηθέν χάος, μπορεί μετά να το διαχειριστούν ευκολότερα, μέσω μιας ισχυρής στρατιωτικής παρουσίας στη περιοχή.
Στη πράξη, αυτό που βλέπουμε είναι η αυγή ενός νέου ψυχρού πολέμου μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ, και της Κίνας. Αυτός ο νέος ψυχρός πόλεμος θα έχει τα ίδια σχεδόν στοιχεία με τον αντίστοιχο μεταξύ ΗΠΑ-ΕΣΣΔ. Θα λάβει χώρα στην Αφρική, στη Ν. Αμερική, στη Κ. Ασία , στη Μ. Ανατολή, και στη Κορέα.
Το επίκεντρο αυτού του νέου πολέμου δεν θα είναι οι ιδεολογικές διαφορές, αλλά οι φυσικοί πόροι. Η κατοχή και ο έλεγχος των φυσικών πόρων θα είναι το καύσιμο κάθε πολεμικής σύρραξης στον 21ο αιώνα. Θα συμμετέχουν πολλές χώρες, αλλά ποτέ δεν θα ανακοινωθεί επίσημα από τον Λευκό Οίκο ή την Downing Street. Το μεγάλο κόλπο δημοσίων σχέσεων της Δύσης σχετικά με τη περίοδο πριν τον βομβαρδισμό της Λιβύης, ήταν ότι κατάφερε να χαρακτηρίσει τις ένοπλες συμμορίες των Λίβυων επαναστατών ως απλούς διαδηλωτές. Έτσι, ο μέσος καταναλωτής ειδήσεων της Δύσης, ταύτισε στο μυαλό του την λιβυκή εξέγερση με αυτές της Τυνησίας και της Αιγύπτου. Στη πραγματικότητα όμως οι δυο περιπτώσεις ήταν σημαντικά διαφορετικές.
Μέχρι τώρα, το κόλπο λειτουργεί μια χαρά. Ο μεγάλος όμως αριθμός απωλειών αμάχων, σημαίνει πως η επόμενη φάση της κατοχής της Λιβύης από χερσαίες δυνάμεις θα είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα που θα συνοδευτεί από πολιτικές απώλειες. Όλα γίνονται για να κρυφτούν οι πραγματικοί λόγοι της επέμβασης, που είναι τα επιχειρηματικά και στρατιωτικά σχέδια της Δύσης με σκοπό τη στέρηση των αφρικανικών φυσικών πόρων από τη Κίνα.
Όλοι γνωρίζουν ότι ο μέσος Δυτικός πολίτης και καταναλωτής ειδήσεων εκ μέρους των καθεστωτικών ΜΜΕ, πάσχει από χρόνια ιστορική αμνησία. Ειδικά οι Αμερικάνοι, πάσχουν περισσότερο. Η ιστορία που τους ενδιαφέρει εκτείνεται το πολύ μέχρι το τελευταίο επεισόδιο Dancing With the Stars, ή American Idol. Κάποιοι επιμένουν ότι αυτό είναι προσχεδιασμένο, πως οι μάζες έχουν χειραγωγηθεί ώστε να είναι παθητικές, και απλά παρατηρητές σε έναν κόσμο γεμάτο ειδήσεις και δήθεν δημοκρατικό, έτσι ώστε να ελέγχονται τα κοπάδια ευκολότερα.
Τα οδυνηρά παθήματα του Ιράκ και του Αφγανιστάν δεν έγιναν ακόμη μαθήματα για τις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Έτσι, οι φιλόδοξοι και επιτήδειοι γραφειοκράτες της Ουάσιγκτον, του Παρισιού, και του Λονδίνου, δοκιμάζουν τώρα τη τύχη τους στη Λιβύη. Πάντως το μάθημα θα τους δοθεί, και αφορά στη δυσκολία μιας κατοχής. Μιας κατοχής που θα έχει άσχημο τέλος αφού η νέο ρωμαϊκή αυτοκρατορία των Αγγλοαμερικανών, παρά τις λεγεώνες της στο εξωτερικό, δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί την εύθραυστη κατάσταση στο εσωτερικό της.
Πρώτα θα πέσει η Σύγκλητος, μετά θα εμφανιστεί ο Καίσαρας, και στο τέλος θα καταρρεύσει το δηνάριο – δολάριο στη πατρίδα. Η άλλοτε ισχυρή αυτοκρατορία πέφτει, χωρίς φασαρία, ανίκανη να συνεχίσει, παχιά και χρεοκοπημένη.
Στα χρόνια της αρχαίας Ρώμης, ο μέσος Ρωμαίος πολίτης ποσώς ενδιαφέρονταν για τις στρατιωτικές επιτυχίες στο εξωτερικό. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η διατήρηση της δόξας της Ρώμης, και τα θεάματα στη πατρίδα.
Καθώς αρχίζει να εκτυλίσσεται ο νέος μεγάλος πόλεμος των φυσικών πόρων του 21ου αιώνα, το ερώτημα είναι τι θα κάνει ο μέσος νοήμων πολίτης των επιθετικών χωρών, για να αλλάξει αυτόν τον ρου της ιστορίας. Αν όμως κρίνουμε από την ευκολία με την οποία η Δύση κατάφερε να εξαπατήσει τους πάντες σε σχέση με τη Λιβύη, η απάντηση είναι: Τίποτα!
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου