Alfredo Jalife Rahme. /Réseau International.
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού
Ο Βραζιλιάνος γεωπολιτικός Πέπε Εσκομπάρ – ένας από τους καλύτερους στον κόσμο για την ευρασιατική περιοχή και πολύ ανώτερος από τον Ισραηλινό-αμερικανό Ρόμπερτ Κάπλαν, ο οποίος έχει γίνει χυδαίος προπαγανδιστής του Πενταγώνου – διατυπώνει μια τολμηρή μελλοντολογική θεωρία για το μέλλον με τον νέο άξονα Ρωσίας/Κίνας/Γερμανίας/Ιράν.
Μετά από 117 χρόνια, η διατριβή του γεωγράφου Sir Halford John Mackinder – που αποφάνθηκε υπέρ της βρετανικής θαλασσοκρατίας – στην Ευρασία ως «καρδιά» – ενώ αρχικά φαντάστηκε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πιθανό να περιοριστούν σε ένα περιθωριοποιημένο «νησί» – επιστρέφει τώρα με σθένος, έχοντας εκπληρώσει την τελολογική αποστολή της παγκόσμιας κυριαρχίας από την Αγγλόσφαιρα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στον παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά αυτό το σενάριο Μακίντερ επιστρέφει τώρα προς την «αντίθετη κατεύθυνση»: Όταν οι Ευρασιανοί, που θεωρούνται «απομονωμένοι» σύμφωνα με τους κληρονόμους αυτής της Μακκιντερικής προοπτικής, αναλάβουν τη γεωστρατηγική δάδα, θα είναι εις βάρος της αναμφισβήτητης παρακμής των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στο πολύ συμπαθητικό ύφος του για τη βελτιστοποίηση των «σκληρών δεδομένων» στο ρυθμό της σάμπα, ο Εσκομπάρ δηλώνει: «Σήμερα, δεν είναι ο άξονας Γερμανίας-Ιαπωνίας, αλλά το φάσμα μιας συνεννόησης Ρωσίας-Κίνας-Γερμανίας που τρομοκρατεί τον ηγεμόνα ,ως ευρασιατικό τρίο ικανό να στείλει την παγκόσμια κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών στον σκουπιδοτενεκέ [sic] της ιστορίας».
Εξηγεί ότι η Ρωσία και η Κίνα σταμάτησαν να δείχνουν την «άπειρη ταοϊστική υπομονή τους (σημείωση: κινεζική φιλοσοφία της αρμονίας και του «πνευματικού μονοπατιού»), μόλις οι «μεγάλοι παίκτες» στην καρδιά της Ευρασίας (Mackinder dixit) «είδαν καθαρά μέσα από την ομίχλη της αυτοκρατορικής προπαγάνδας».
Πράγματι, η παρακμιακή πλέον αμερικανική αυτοκρατορία, που επεκτάθηκε στη θαλασοκρατική και οικονομική Αγγλόσφαιρα, εξακολουθεί να κατέχει μια απαράμιλλη ηγεσία με την ισχυρή μηχανή της «μαύρης προπαγάνδας», σε συμμαχία με την δολοπλοκία, αλλά ωστόσο κλονίζεται από το έργο του ψηφιακού γιουάν και τη θριαμβευτική επιστροφή πολύτιμων μετάλλων (χρυσού και αργύρου).
Ο Εσκομπάρ δεν κρύβει ότι ο δρόμος θα είναι «μακρύς και με πολλές εκτροπές, αλλά ο ορίζοντας [sic] θα αποκαλύψει τελικά μια συμμαχία Γερμανίας/Ρωσίας/Κίνας/Ιράν [sic] που θα μεταμορφώσει την παγκόσμια σκακιέρα», όπως δηλώνει , με έμμεση παραπομπή στο βιβλίο του παθολογικά Ρωσο- φόβου Zbigniew Brzezinsk.
Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες – τις οποίες περιγράφει ως «αυτοκρατορία χάους– «αποβάλλονται σταδιακά και αμείλικτα (sic) από την καρδιά της Ευρασίας, η Ρωσία και η Κίνα διαχειρίζονται από κοινού τις υποθέσεις της Κεντρικής Ασίας», όπως αποδεικνύεται από την πρόσφατη διάσκεψη στην Τασκένδη (Ουζμπεκιστάν), μια χώρα της Κεντρικής Ασίας.
Ο Εσκομπάρ εκθέτει τη σύγκρουση του Δρόμου του Μεταξιού εναντίον της QUAD – ΗΠΑ / Ινδία / Ιαπωνία / Αυστραλία – και της περιφερειακής ηγεσίας της Ρωσίας, η οποία πιέζει για τη “μεγάλη ευρασιατική εταιρική σχέση”, και η οποία, επιπλέον, ανανέωσε με την Κίνα για άλλα πέντε χρόνια τη Συνθήκη Καλής Γειτονίας, Φιλίας και Συνεργασίας, η οποία υπεγράφη το 2001.
Είναι σαφές ότι κατά τους πρώτους έξι μήνες του Μπάιντεν, ίσως σε μια προσπάθεια να αποπλανήσουν το Βερολίνο για να δημιουργήσουν μια ιερή ευρωπαϊκή συμμαχία κατά της Κίνας, οι ΗΠΑ έχουν παραιτηθεί από τις αντιρωσικές επιπτώσεις της Ουκρανίας, της Πολωνίας και των κρατών της Βαλτικής («Ο αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream 2: Νίκη της Γερμανίας και της Ρωσίας· Η Ουκρανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν· πρβλ.,καθώς αποσύρονται από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Ο Πέπε Εσκομπάρ περιγράφει τη σύγκρουση στην Τιαντζίν μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας ως «γεωπολιτικό σεισμό», όπως έχω ήδη επισημάνει για τις «τρεις εντολές» με τις οποίες ο κινέζος υπουργός Εξωτερικών Γουάνγκ Γι νίκησε την Αμερικανο-Ισραηλινή υφυπουργό Εξωτερικών Γουέντι Σέρμαν.
Ο Εσκομπάρ χλευάζει το εξευτελιστικό επίπεδο των αμερικανικών δεξαμενών σκέψης, όταν το Carnegie Endowment, με 11 συγγραφείς – συμπεριλαμβανομένου του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, ισραηλινοαμερικανού Τζέικ Σάλιβαν – υποστηρίζει πώς «η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα λειτουργήσει καλύτερα για τη μεσαία τάξη». Κανένα σχόλιο!
Ο Εσκομπάρ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «είναι πλέον η αρχή ενός νέου γεωπολιτικού κόσμου και του prequel» – το πλαίσιο που οδηγεί στα γεγονότα – «ενός αυτοκρατορικού ρέκβιεμ» όπου «θα ακολουθήσουν πολλές συνέχειες».
Δημοσίευση σχολίου