Ο διχασμός με κάθε λογής πολιτική αφορμή στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποκληθεί μέχρι και… εθνικό σπορ. Με αυτό ως δεδομένο, το ότι εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα. Αδράξαμε την ευκαιρία, σαν κοινωνία και σαν πολιτικό σύστημα και βγάλαμε τον χείριστο εαυτό μας, αποδεικνύοντας ότι παραμένουμε και στους δυο τομείς ΓΕΛΟΙΟΙ. Ο ένας περίμενε στη γωνία τον άλλον… ουδεμία συμπάθεια έχουμε στον θεσμό της βασιλείας, άρα δεν τρέφουμε και ελπίδες “παλινόρθωσης”. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν αισθανόμαστε πως κάποιοι προσπαθούν φιλότιμα να μας κάνουν να αμφιβάλουμε και για το “καλύτερο διαθέσιμο” πολίτευμα, αηδιασμένοι από όσα ανέχεται, που όμως εμείς οι ίδιοι βυθίσαμε συνειδητά στη μιζέρια και την πολιτική ιδιοτέλεια.
Η κυβέρνηση τρέμει να μην τη συνδέσουν με τη βασιλεία και συνεπακόλουθα με την “επάρατο Δεξιά”, μην πληγεί το άνοιγμα στον μεσαίο χώρο. Η αντιπολίτευση καιροφυλακτεί, όχι λόγω δημοκρατικότητας, αλλά για να αφυπνίσει “αντιδεξιά αντανακλαστικά” του πολιτικού ποιμνίου-στόχου. Και τα ποίμνια αποτελούνται από πρόβατα που ακολουθούν ενστικτωδώς τις εντολές του τσοπάνη… ή του τσοπανόσκυλου. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο πολιτικός χαβαλές θα έβγαζε πολύ γέλιο, εάν δεν αποτύπωνε μια φαιδρή στη συνολική της εικόνα κοινωνία, που αδυνατεί να ξεπεράσει σύνδρομα με καταβολές τουλάχιστον στον Εμφύλιο. Η ανάσυρση ιστορικών φαντασμάτων στην υπηρεσία της πολιτικής επιβίωσης!
Μας άφησε χρόνους λοιπόν “ο τέως”, όπως απαξιωτικά αναφέρουν πολλοί, τσοντάροντας και ολίγη από “Γλύξμπουργκ” για να αμφισβητήσουν και την ελληνική συνείδηση του προσώπου. Μέτρο πουθενά και κανένας! Λες και οργάνωσε κανένα αντάρτικο για την διά της βίας κατάληψης της εξουσίας εκ νέου για την παλινόρθωση της μοναρχίας, μετά το δημοψήφισμα του 1974 που αποφασίστηκε η αλλαγή του πολιτεύματος! Πόσο κόμπλεξ κουβαλάει αυτή η χώρα! Η κυβέρνηση, ακολουθώντας τις νόρμες της πολιτικής ορθότητας, δήλωσε ότι θα ταφεί ως απλός πολίτης, όχι ως αρχηγός κράτους. Δεν επετράπη και το “λαϊκό προσκύνημα”, διαφοροποιώντας την κηδεία από όλες τις άλλες απλές κηδείες! Απλά δεν είναι “λαϊκό” αλλά οικογενειακό το προσκύνημα ενός νεκρού. Αν θέλουμε όμως, όλοι μπορούμε να μπούμε σε μια εκκλησία και να κατευοδώσουμε ακόμα και κάποιον άσχετο, δεν θα μας σταματήσει κανείς. Ποιον θα πείραζε αν μαζεύονταν -κάποια γεροντάκια κατά πλειοψηφία- για να τον χαιρετήσουν; Μάλλον υλικό για τα πρωινάδικα, τις σατιρικές εκπομπές και τις επιθεωρήσεις στερούν.
Αποφάσισε λοιπόν η κυβέρνηση Μητσοτάκη να συνταχθεί με αυτό που νομίζει ότι θα προτιμούσε η πλειοψηφία του πολιτικού ακροατηρίου-στόχου, παρά τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν σημαντικότερες τις διαρροές από τα δεξιά. Κι ας αντιλαμβάνονται το είδος των ειρωνικών ή αμήχανων σχολίων για την Ελλάδα που θα ακουστούν στο εξωτερικό. Τι περιμέναμε να πουν; “Πω πω τι αφοσιωμένοι δημοκράτες που είναι οι Έλληνες”; Αποφασίσαμε λοιπόν ότι “ο τέως” δεν υπήρξε αρχηγός κράτους, καλός ή κακός, δεν υπήρξε ποτέ Ολυμπιονίκης, δεν αισθανόταν Έλληνας και… κατά βάθος δεν αποδέχθηκε το δημοψήφισμα του 1974 που τελείωσε τη βασιλευόμενη δημοκρατία στη χώρα, Αν η πραγματικότητα δεν βολεύει, φτιάχνεις μια εναλλακτική, πιο βολική, εικονική για να πορεύεσαι. Τότε για ποιον λόγο θα τον ενταφιάσουν σε βασιλικό τάφο κι όχι σε ένα απλό νεκροταφείο; Κι άλλη αντίφαση…
Και πάλι όμως δεν ξεμπερδέψαμε! Υπάρχει κι άλλο θέμα! Ο αποθανών “απλός πολίτης” λοιπόν, το 1958 αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Ένα οχτάμηνο φοίτησε στη Σχολή Ικάρων και τη Σχολή Ευελπίδων, με αποτέλεσμα να του απονεμηθεί ο τίτλος του αξιωματικού (ανθυπολοχαγός, σημαιοφόρος και ανθυποσμηναγός). Πολλές πηγές επιβεβαιώνουν ότι ολοκλήρωσε με επιτυχία και την εκπαίδευση των ΟΥΚ (σημερινή ΔΥΚ, τη Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών). Και τη “διαβολοβδομάδα”. Κάποια προνόμια προφανώς τα απολάμβανε. “Το είχε” με τα δύσκολα στην εκπαίδευση – προπόνηση. Κι όλα χαριστικά να στα απονείμουν εδώ, Ολυμπιονίκης δεν γίνεσαι.
Όταν έγινε βασιλιάς στη χώρα, έγινε και επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων (βαθμός στρατηγού – και των τριών Κλάδων επειδή είχε φοιτήσει και στις τρεις αντίστοιχες σχολές). Κατά το Σύνταγμα, αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Άρα είναι στρατηγός… γι’ αυτό έχει στρατιωτικό γραφείο και υπασπιστές η Κατερίνα Σακελλαροπούλου! Κάποτε δεν είχαμε ΠτΔ αλλά βασιλιά που ήταν αυτός αρχηγός. Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, τυπικά, είναι απλά ο αρχηγός ενός στρατιωτικού επιτελείου. Αυτή η στρατιωτική του ιδιότητα όμως αναδεικνύει ένα… λάθος μας: Ο ελληνικός νόμος προβλέπει αφαίρεση των βαθμών και τον υποβιβασμό αξιωματικού σε απλό στρατιώτη σε περίπτωση καταδίκης.
Αυτό ουδέποτε συνέβη με τον Κωνσταντίνο. Άρα ισχύει το πρωτόκολλο στο στράτευμα που ενεργοποιείται αυτόματα σε περίπτωση θανάτου αξιωματικού, ανάλογα με τον βαθμό του. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας και οι αρχηγοί των Επιτελείων στέλνουν στεφάνι, όπως και η ένωση αποστράτων του Κλάδου (ΓΕΣ εν προκειμένω, οι οποίοι και επισκέπτονται Γράμμο-Βίτσι σε ετήσια βάση)! Το Γραφείο Προσωπικού των Επιτελείων συντάσσει ένα μικρό βιογραφικό που διαβάζεται από κάποιον αξιωματικό στην κηδεία, όπου συμμετέχει στη στρατιωτική αντιπροσωπεία που αποτελείται από εν ενεργεία αξιωματικούς!
Εν κατακλείδι, επειδή είναι ανώτατος, πρέπει να υπάρχει μπάντα από κάποιον κλάδο, αλλά και τιμητικό άγημα με όπλα που έχουν αβολίδωτα, ώστε όταν τον κατεβάζουν στην του τελευταία κατοικία, ρίχνουν τιμητικά τρεις πυροβολισμούς στον αέρα! Ούτε αυτό θα τηρηθεί στην περίπτωσή του; Για να μην ξεχάσουμε πριν κλείσουμε: Σημαία στο φέρετρό του θα υπάρχει; Κι αυτό προβλέπεται! Πόσο αυθαίρετο θα είναι εάν όλα αυτά δεν γίνουν; Η Πολιτεία αποφάσισε ό,τι αποφάσισε. Τα στρατιωτικά Επιτελεία τι θα πράξουν;
Δημοσίευση σχολίου