Η διάψευση των προσδοκιών για τη σύγκλιση του Eurogroup την ερχόμενη Τετάρτη και η αναβολή του τουλάχιστον μέχρι τις 6 Απριλίου, τη Μεγάλη Δευτέρα της ελληνικής οικονομίας, όπως φαίνεται με τα υπάρχοντα στοιχεία, προϊδέασε για το αδιέξοδο που είχε ενσκήψει στις Βρυξέλλες στη διαπραγμάτευση στο πλαίσιο του Brussels Group, πρώην «θεσμούς» και πρώην «Τρόικα»…
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι δυο πλευρές έχουν έρθει εμφανώς σε σύγκρουση, καθώς η ελληνική πλευρά δεν συζητά μέτρα τα οποία έχουν σαν στόχο να μαζευτούν χρήματα για να ισοσκελιστούν οι προϋπολογισμοί… Την ίδια στιγμή, αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μίλησε στο διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν προσκόμισε επεξεργασμένο και τιμολογημένο κείμενο μεταρρυθμίσεων και διορθωτικών παρεμβάσεων στην οικονομία, αλλά μια «έκθεση ιδεών»…
Με την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού να ενημερώσει τη Βουλή, επιχειρείται να μεταβιβαστεί ένα μέρος της ευθύνης και του βάρους στα κόμματα της αντιπολίτευσης, από τα οποία θα ζητηθεί να τοποθετηθούν εάν αποδέχονται αυτό που η κυβέρνηση ονοματίζει συλλήβδην «υφεσιακά μέτρα», ενώ πίσω από την ορολογία αυτή υποκρύπτεται η άρνηση να ληφθούν μέτρα που θα φέρουν χρήματα στα ταμεία. Και άλλος άμεσος τρόπος πέραν των περικοπών δαπανών ή της επιβολής φορολογίας, δεν υπάρχει.
Η κυβέρνηση επιχειρηματολογεί υπέρ της «ανάπτυξης», κάτι που ακούγεται όμορφα και θα ήταν ευχής έργο να μπορούσε να περάσει, τα προβλήματα όμως είναι δύο. Το πρώτο είναι ότι οι δανειστές δεν συμμερίζονται τις αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης για το τι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης και το δεύτερο, ευθέως συνδεόμενο με το πρώτο, ότι τα χρήματα η χώρα για να διατηρηθεί στην επιφάνεια, τα ζητάει από αυτούς.
Κατά συνέπεια, αυτός που πληρώνει, ο πιστωτής, προφανώς δεν δίνει στον δανειζόμενο «λευκή επιταγή» για το πώς θα χειριστεί τα χρήματά του. Κουμάντο κάνεις μόνο στη δική σου τσέπη και όποιος νομίζει οτιδήποτε άλλο, είτε αγνοεί την πραγματικότητα λόγω ιδεοληψίας, είτε λαϊκίζει.Το επιχείρημα άλλων κυβερνήσεων χωρών-μελών της Ευρωζώνης, ότι δεν αντιλαμβάνονται για ποιον λόγο θα πρέπει να χρηματοδοτούν οι δικοί τους φορολογούμενοι την ελληνική οικονομία, τη στιγμή που οι δικοί του μισθοί και οι δικές τους συντάξεις είναι χαμηλότερες, ενώ η γενική εικόνα της οικονομίας δεν είναι στο ελληνικό χάλι, είναι πολύ ισχυρό. Σε τελική ανάλυση, αναφέρουν, σε οριακό σημείο βρίσκονται τα ταμειακά διαθέσιμα της δικής μας χώρας και χωρίς συμφωνία ενισχύεται ο κίνδυνος πιστωτικού γεγονότος.
Άρα, αυτός που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι θα πάρει μόνο αναπτυξιακά μέτρα, περιμένοντας υπομονετικά… την ανάπτυξη, αφήνοντας τον άμεσο λογαριασμό στους δανειστές της χώρας να τον εξυπηρετήσουν.
Και προσθέτοντας, ότι στις αποκρατικοποιήσεις θέλουν στρατηγικό ρόλο για το δημόσιο (σ.σ. ας πουν τουλάχιστον ότι θα παραχωρήσουν το μάνατζμεντ, έναν τομέα όπου το κράτος έχει παρουσιάσει άθλιες επιδόσεις) και εάν δεν ασκούνταν πίεση από το εξωτερικό, δεν θα υπήρχε ούτε ένας τομέας που να μη θεωρείται από τους οπαδούς του κρατισμού ως «στρατηγικός», το κλασικό πρόσχημα για να μπλοκαριστούν τα πάντα.
Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο στην περίπτωση της Ελλάδας, καθώς η χώρα μας, δυστυχώς, «κουβαλάει» διαχρονικά τη φήμη «άσωτης» διαχείρισης, με αποτέλεσμα η αξιοπιστία της να μην βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, ενώ η κρατικιστική αντίληψη που δείχνει στα μάτια των συνομιλητών της να πρεσβεύει, δεν διευκολύνει τη θέση της, ούτε ενισχύει τη διαπραγματευτική της ισχύ, ούτε διευρύνει τα περιθώρια ελιγμών.Το πρόβλημα στην πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα είναι ότι εάν μπορούμε να προβλέψουμε σωστά, τότε η τακτική που θα ακολουθήσει είναι το να αναφέρει σε υψηλούς τόνους όσα η κυβέρνησή του απορρίπτει, συγκρουόμενη με τους δανειστές, «διαπραγματευόμενη» ως είθισται να αναφέρεται τελευταία, για να φέρει σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση, η οποία θα έχει δύο επιλογές.
Η μία θα είναι να προσφέρει στήριξη στην κυβέρνηση ανεβάζοντας τους τόνους και επιχειρώντας να εμφανιστεί «φιλολαϊκή», για να μην αφήσει ελεύθερο το πεδίο αυτό ελεύθερο στην κυβερνητική παράταξη. Η άλλη επιλογή είναι να επιμείνει στη μέχρι τώρα γραμμή, η οποία με απλά λόγια δεν αφήνει περιθώρια να τεθεί σε κίνδυνο η πορεία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Και τα δυο είναι εξίσου δημοφιλή στις δημοσκοπήσεις. Απλά η ελληνική κοινωνία θέλγεται προς το παρόν περισσότερο από την αίσθηση της αντίστασης. Τα νούμερα όμως παραμένουν και είναι αμείλικτα. Οπότε, η βάση της διαμάχης παραμένει αναλλοίωτη. Το πρόβλημα δεν θα ξεπεραστεί. Και θα μας κατατρύχει όσο αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσουμε.
Δυστυχώς, η Ελλάδα έμεινε η μοναδική χώρα που δεν εξέρχεται του Μνημονίου και της αυστηρής επιτήρησης. Κι αυτό, διότι όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, εξακολουθούμε να εθελοτυφλούμε, ρίχνοντας μονίμως σε όλους του υπόλοιπους το φταίξιμο για όλα μας τα δεινά. Χρόνος δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με επικοινωνιακούς όρους. Έως ότου μας συμβεί το ατύχημα…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου