«Ασυλία» χαίρει προς το παρόν ο Μπασάρ αλ Ασαντ, που προστατεύεται από το Ιράν και δεν εμποδίζεται από τη Δύση να καταπνίξει τις διαδηλώσεις των αντικαθεστωτικών.
Περιμένουν να σταματήσει. Κάπου, οπουδήποτε, αλλά γρήγορα. Να μην εκτεθούν περισσότερο. Να μην προκαλέσουν το δημόσιο αίσθημα ξανά. Οι χώρες της Δύσης σιωπούν μπροστά στα γεγονότα στη Συρία. Και σιωπούν διά της διπλωματικής οδού, της γνωστής και ακίνδυνης. Με λόγια και έργα ανούσια και προτροπές χωρίς αντίκρισμα. Ιδού, λοιπόν η Δύση, μπλεγμένη ουσιαστικά σε τρεις πολέμους, ανήμπορη να κάνει ένα βήμα μπροστά. Να φέρει στη Δαμασκό την άνοιξη. Και ο Ασαντ το βλέπει, το καταλαβαίνει, το εκμεταλλεύεται. Και σπέρνει τον τρόμο.
Η πολιτική «δύο μέτρων» και «δύο σταθμών» είναι γνωστή, δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση: Δεν είναι μόνον τα πετρέλαια της Λιβύης που ώθησαν τη Δύση στον πόλεμο και τα οποία -ευτυχώς ή δυστυχώς- δεν διαθέτει η Συρία. Είναι και η γεωστρατηγική σημασία της Συρίας που καθιστά απαγορευτική κάθε ανάλογη δράση. Μέχρι πότε; Δημοσίευμα στην εφημερίδα The Wall Street Journal, δίνει νέο νόημα στην ανάγκη εξεύρεσης λύσης στη Συρία:
Οι κυρώσεις που επέβαλε ο ΟΗΕ στον Ιρανό Μοσέν Τσισάρι δεν αφορούν την δράση του ούτε στο πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας, ούτε στη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων στην Τεχεράνη. Αφορούν κάτι σπουδαιότερο: Ο Τσισάρι, επικεφαλής της Φρουράς της Επανάστασης, φέρεται -από τους Αμερικανούς- ως ο μυστικοσύμβουλος του Ασαντ στην προσπάθειά του να καταπνίξει τις διαδηλώσεις, να εκφοβίσει τους πολίτες και να αποτρέψει τα χειρότερα για τον ίδιο και το μπααθικό καθεστώς του.
«Οι μουλάδες έχουν πολλά κίνητρα για να βοηθήσουν τον Ασαντ στην καταστολή», γράφει στη Wall Street Journal ο Μάικλ Σινγκ, διευθυντής του Ινστιτούτου Πολιτικής Εγγύς Ανατολής στην Ουάσιγκτον. Και αναφέρεται, φυσικά, στις στενές σχέσεις του Ιράν πρωτίστως με την οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου και δευτερευόντως με την παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς. «Αν πέσει ο Ασαντ, θα σπάσει ένας κεντρικός κρίκος στην στρατηγική αλυσίδα του Ιράν στην περιοχή», βεβαιώνει, «και η Τεχεράνη θα χάσει όχι μόνον στρατηγική ισχύ αλλά και έναν πρόθυμο σύμμαχο». Συνεπώς, η διατήρηση του Ασαντ στην εξουσία συνιστά πρωτεύοντα στόχο για την ιρανική ηγεσία, που ως φαίνεται επιδίδεται σε δοκιμασμένες μεθόδους για να συμβάλει τα μέγιστα στη Δαμασκό.
Ο Σινγκ -διευθυντής, επί Τζορτζ Μπους, στο γραφείο Μέσης Ανατολής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας- καταθέτει τη διαπίστωση ότι οι εξελίξεις μαρτυρούν μία νέα πτυχή στην συνολική απειλή που συνιστά το Ιράν. «Εάν οι ελπίδες μας για ελευθερία και σταθερότητα στην περιοχή πρόκειται να εκπληρωθούν, πρέπει να πατάξουμε τις προσπάθειες του Ιράν να επεκτείνει την ισχύ και την επιρροή του», γράφει, επισημαίνοντας ότι πρώτος στόχος είναι να μην γίνει το Ιράν πυρηνική δύναμη.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά ούτε ο Σινγκ, τελικά, παρά το «γερακίσιο προφίλ» του, δεν αναφέρεται στη Συρία. Την ξεχνά, την αφήνει πίσω, σχεδόν αδιαφορεί. Διότι γνωρίζει καλά. Τα όρια και τις αντοχές. Και τη διαφορά ανάμεσα στον ρίσκο και στην «αυτοκτονία». Ο ασκός του Αιόλου δεν μπορεί να ανοίξει στη Συρία, γιατί το οικοδόμημα θα καταρρεύσει συνολικά. Στην περιοχή των φανατικών ισλαμιστών και της αλ-Κάιντα, εκεί όπου τα όπλα αφθονούν και η διάθεση πολέμου περισσεύει, η κατάρρευση θα έχει πραγματικά απρόβλεπτες συνέπειες...
Γράφει η Ελένα Μπέλλη
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου