Ο Kύπριος πρόεδρος Χριστόφιας και η πολιτική ηγεσία υποπίπτουν σε ένα ανεπίτρεπτο πολιτικό σφάλμα: Λένε κατά κόρον, ως βολικό πλέον άλλοθι και ως σεισάχθεια ευθυνών, ότι το κλειδί της λύσης βρίσκεται στην Τουρκία. Ακόμα προχθές ο Πρόεδρος την κάλεσε ξανά, με παιδική και αφοπλιστική αθωότητα, να αλλάξει ρότα! Μα, η Τουρκία δεν πρόκειται να αλλάξει ρότα, αφού ενώπιόν της έχει μια παιδική κυπριακή χορωδία, που της ψάλλει το τραγουδάκι ότι εκείνη κρατεί το κλειδί της λύσης.
Αλλά για να μιλήσουμε σοβαρά για μια κατάσταση πραγμάτων που, οσημέραι, εξελίσσεται κωμικά αλλά τραγικά για τον τόπο. Το κλειδί της λύσης δεν βρίσκεται ολόκληρο στην Τουρκία. Η κατοχική της Κύπρου, χώρα είναι το πρόβλημα και όχι μέρος του, όπως την κατάντησε η ανεπαρκής ηγεσία μας. Αφού είναι το πρόβλημα, φέρει μέγα μέρος της ευθύνης για την επίλυση του Κυπριακού.
Όμως, ένα άλλο σημαντικό μέρος του λεγόμενου κλειδιού βρίσκεται και στα χέρια της Λευκωσίας και της Αθήνας, για έναν πολυσήμαντο λόγο: Είναι και οι δύο μέλη της Ε.Ε. και εξ αυτού έχουν σημαντικούς μοχλούς πίεσης κατά της κατοχικής Τουρκίας. Η κυβέρνηση Χριστόφια, όμως, είναι ευρωφοβική, ευρωσκεπτική και ευρωαπορριπτική. Και η Ελλάδα γονατισμένη.
Μπορεί ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ να επικαλούνται την εδώ επίσκεψη της καγκελαρίου Μέρκελ, του Πάπα ή του Μεντβέντεφ. Είναι σημαντικές αυτές οι επισκέψεις αλλ’ οι μεγάλες μάχες δίνονται καθημερινά στις επιτροπές της Ένωσης, στις ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου, στους διάφορους πυλώνες και εκεί όπου παράγονται οι αποφάσεις της Ε.Ε., διά συμμαχιών, συνεργασιών συμφερόντων και συναλλαγών. Η Κύπρος είναι τραγικά απούσα σε τέτοιο βαθμό ώστε η Τουρκία, που δεν είναι μέλος της Ε.Ε., είναι πιο δραστήρια στα ευρωπαϊκά όργανα και θεσμούς παρά η Κυπριακή Δημοκρατία.
Γιατί ενταχθήκαμε στην Ε.Ε.; Για δύο λόγους: Πρώτον, για να επιδιώξουμε λύση θεμελιωμένη στις αρχές και αξίες της Ένωσης. Δεύτερον, για να ανακόψουμε την τουρκική επιθετική αρπακτικότητα κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ούτε ο ένας στόχος επετεύχθη ούτε η τουρκική επιθετικότητα ανηρέθη εξ ανεπαρκείας της πολιτικής ηγεσίας. Έτσι, φτάσαμε στο τραγικό σημείο, ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ να χλευάζουν το δίκαιο αίτημα του κυπριακού Ελληνισμού για ευρωπαϊκή λύση.
Και καλά, αυτοί έχουν δύο δικαιολογίες. Πρώτον, δεν καταλαβαίνουν τι είναι η Ευρώπη μας. Δεύτερον, αυτή είναι η διεθνιστική φιλοσοφία τους, που αντίκειται στην Ευρώπη του… καπιταλισμού και των… μονοπωλίων. Οι άλλοι ηγέτες, όμως; Αλλά τι να πουν στην ανεπάρκειά τους… Τώρα ακούμε τον Πρόεδρο να διαμηνύει εξ Αυστραλίας ότι «η λύση δεν θα είναι για πανηγυρισμούς, όμως, τουλάχιστον, να δημιουργεί τις προϋποθέσεις», είπε, «για τα παιδιά και τα εγγόνια μας να ζήσουν σε συνθήκες πραγματικής ασφάλειας και ευημερίας σε μια επανενωμένη πατρίδα».
Έτσι νομίζει ο Πρόεδρος. Η διζωνική, την οποία έκανε παντιέρα και ως εκβιαστικό και εκφοβιστικό μπαμπούλα επισείει κατά των ωραίων Ελλήνων της Κύπρου, είναι τουρκικής έμπνευσης και βρετανικής κοπής και υποστήριξης. Δηλαδή, με μια τουρκογενή και τουρκοφρενή προδιαγραφή λύσης ο Πρόεδρος τώρα μας εκβιάζει ότι αυτή δεν θα είναι για πανηγυρισμούς. Και οι αρχές, τις οποίες διατείνεται ότι υπερασπίζει; Πάνε… περίπατο με τις γενναιόδωρες παραχωρήσεις του.
Να ξαναθυμίσουμε προς επιλήσμονες ηγέτες: Οι Έλληνες αξιώνουν λύση στηριγμένη στις αρχές και αξίες της Ε.Ε. Μπορούν να την επιτύχουν; Τα άλλα είναι κουραφέξαλα, κατά τον Πρόεδρο. Η διζωνική που ανεμίζουν ως φόβητρο θα είναι η απαρχή νέων δεινών για τον κυπριακό Ελληνισμό.
του Σάββα Ιακωβίδη
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου