Γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, αρραβωνιάστηκαν και λίγο πριν τα σκαλιά της εκκλησίας ανακάλυψαν την τραγική αλήθεια: είχαν γεννηθεί από την ίδια μάνα και στις φλέβες τους κυλούσε το ίδιο αίμα. Η είδηση αυτή στοίχειωσε για πάντα τις ζωές τους και ακόμη και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, κανείς από τους δυο δεν έχει ξεπεράσει το άσχημο παιχνίδι που τους έπαιξε η μοίρα.Η ιστορία του Γιώργου και της Ελένης ξεκίνησε το 1942, όταν η πείνα και η δυστυχία της κατοχής ανάγκασαν τη χήρα μάνα τους να δώσει τα δύο αγγελούδια της ώστε να μεγαλώσουν καλύτερα και με όσο το δυνατόν λιγότερες στερήσεις. Τον 3χρονο τότε γιο της και τη νεογέννητη κόρη της.....
Η Ελένη μεγάλωσε με την οικογένεια του αδελφού του πατέρα της στη Θεσσαλονίκη και ο Γιώργος, μέσω του Ερυθρού Σταυρού, βρέθηκε να μεγαλώνει με ανάδοχη οικογένεια στο Ριζάρι Πέλλας. Τα χρόνια πέρασαν και μετά το τέλος και του Εμφυλίου ο Γιώργος πήγε στη Θεσσαλονίκη για να δουλέψει.
Το τραγικό παιχνίδι της μοίρας δεν άργησε να παιχτεί. Ενα βράδυ σε φιλικό σπίτι συνάντησε την Ελένη. Ο έρωτας των δύο νέων ήταν κεραυνοβόλος. Ο καιρός περνούσε και μια ημέρα ο Γιώργος αποφάσισε να κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του και να τη συστήσει στους δικούς του. Η κοπέλα πήγε στο Ριζάρι, γνώρισε τους ανάδοχους γονείς του Γιώργου και οι αρραβώνες ορίστηκαν για τον επόμενο μήνα.
Οταν όμως γαμπρός και πεθερικά πήγαν στο σπίτι της Ελένης για να ζητήσουν και επίσημα το χέρι της, οι θετοί γονείς της πάγωσαν. Ο γαμπρός έμοιαζε τρομακτικά με τον βιολογικό πατέρα της Ελένης. Στη σκηνή ήταν παρούσα και η πραγματική μητέρα των δύο νέων, που δεν άργησε να καταλάβει ότι είχε μπροστά της και τα δύο της παιδιά, που με πόνο ψυχής αναγκάστηκε να αποχωριστεί. Το ζευγάρι χώρισε. Κανείς δεν έμαθε τι απέγιναν οι δύο νέοι που χτυπήθηκαν τόσο άδικα από τη μοίρα.
Η παραπάνω ιστορία είναι μία από τις εκατοντάδες που έχουν καταγραφεί στην καρδιά και την ψυχή της κυρίας Ιφιγένειας Καλφοπούλου, της γυναίκας που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην επανασύνδεση υιοθετημένων παιδιών με τους φυσικούς γονείς τους.
Υιοθετημένο παιδί και η ίδια, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τον πόνο και την αγωνία κάποιου να βρει τις ρίζες του, δημιούργησε το 1995 το Σύνδεσμο Επανασύνδεσης Ελλήνων Υιοθετημένων και ήδη έχει καταφέρει να σμίξει εκατοντάδες οικογένειες.
Ωστόσο, όπως λέει η ίδια, κάποιες φορές η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Οπως ένα τροχαίο ατύχημα που στάθηκε αφορμή για να βρει μια μάνα την υιοθετημένη κόρη της, την οποία για πολλά χρονιά θεωρούσε νεκρή.
Το 1995 η Ολγα Κωνσταντινίδου γέννησε ένα κοριτσάκι. Αναγκάστηκε όμως να το αφήσει σε ίδρυμα, με τον όρο ότι θα το πάρει πίσω. Οταν, όμως, πήγε να ζητήσει από τους υπευθύνους το κοριτσάκι της, εκείνοι την ενημέρωσαν ότι είχε πεθάνει πριν λίγες ημέρες και ότι είχε ήδη γίνει και η ταφή. Το 1995 η κ. Καλφοπούλου έφερε στη δημοσιότητα τα τρομερά εγκλήματα του συγκεκριμένου ιδρύματος και η κ. Κωνσταντινίδου άρχισε με τη βοήθεια του συλλόγου τις δικές της έρευνες.
Το 1998 μια τραγική σύμπτωση έφερε κοντά μάνα και κόρη: η Βάνα τράκαρε με την αδελφή της, τη δεύτερη κόρη που είχε αποκτήσει η κ. Κωνσταντινίδου. Από τα στοιχεία των δύο τραυματισμένων γυναικών που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο η κ. Κωνσταντινίδου δεν άργησε να καταλάβει ότι, μετά από σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια, βρήκε επιτέλους το κοριτσάκι της.
Δημοσίευση σχολίου