Μετά το τελευταίο ταξίδι του υπουργού Οικονομικών στις Βρυξέλλες, η κυβέρνηση δείχνει να αποκτά την αίσθηση του επείγοντος.....
Αλλά επιμένει η εντύπωση ότι δεν βιαζόμαστε τόσο εμείς όσο οι πολιτικοί προϊστάμενοι της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η διάσημη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου («Ή θα αφανίσουμε το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει τη χώρα») κυκλοφορεί στα χείλη του οικονομικού επιτελείου. Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι βγαίνει από τα εισαγωγικά.
Για να πείσεις κάποιον για κάτι, πρέπει να τον έχεις πείσει ότι το πιστεύεις ο ίδιος. Αν τα μέτρα που τελικά θα αποφασίσει να λάβει η κυβέρνηση εμφανισθούν ως ένα δυσάρεστο καθήκον συμμόρφωσης σε μια αλλότρια λογική, το παιχνίδι θα έχει χαθεί πριν ξεκινήσει. Το πρόβλημα δεν το έχουν οι Βρυξέλλες, αλλά εμείς. Η κυβέρνηση δεν θα το λύσει αν εμφανίζεται να σύρεται παρά τη θέλησή της από δήθεν εξωτερικούς παράγοντες. Είναι ανάγκη να επιδείξει πρωτογενή πολιτική βούληση για την επίλυσή του.
Φυσικά, η βούληση δεν αρκεί. Η κυβέρνηση χρειάζεται να εξηγήσει και να πείσει ότι τα επώδυνα μέτρα του σήμερα προετοιμάζουν ένα καλύτερο αύριο. Η κυβέρνηση χρειάζεται μια κοινωνική συμμαχία. Αλλά αυτή δεν θα επιτευχθεί με εκκλήσεις προς την Αριστερά που εξαγγέλλει ήδη «κοινωνικές εξεγέρσεις». Η κοινωνική συμμαχία θα χτιστεί απευθείας με τους πολίτες. Σ΄ αυτούς χρειάζεται να απευθυνθεί η κυβέρνηση με αμεσότητα, καθαρότητα και ειλικρίνεια. Η «κοινωνική ευθύνη» δεν αφορά μόνο τις μεγάλες επιχειρήσεις. Εκτός εισαγωγικών, η κοινωνική ευθύνη είναι υπόθεση όλων μας. Η κυβέρνηση μπορεί να μετατρέψει το ηθικό πλεονέκτημα που απέκτησε στις πρώτες εβδομάδες της διακυβέρνησης σε πολιτικό πλεονέκτημα, υπέρ της διακυβέρνησης και υπέρ της χώρας. Έχει την πεποίθηση για να το κάνει; Τα χρονικά περιθώρια είναι στενά.
Δημοσίευση σχολίου