Η σημερινή κρίση έχει αναδείξει τις εγγενείς παθογένειες και τις αδυναμίες σχεδιασμού του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και αυτές, βεβαίως, απορρέουν από την απουσία βούλησης για ουσιαστική οικονομική και πολιτική ενοποίηση.
Που, σημειωτέον, δεν είναι απαραίτητο να φθάσει ως τον φεντεραλισμό- λέξη που εξακολουθεί να σοκάρει πολλά βιλαέτια, από πολιτικά και οικονομικά ως ιδεολογικά και θρησκευτικά. Βούληση θα υπήρχε αν κατάφερναν οι υπουργοί Οικονομικών να αντισταθμίσουν την καταστροφικά χαλαρή νομισματική πολιτική που άσκησε τα τελευταία χρόνια η ΕΚΤ για τις χώρες με υψηλό πληθωρισμό, όπως ήταν η Ισπανία και η Ιρλανδία για παράδειγμα. Και είναι κρίμα που τη μοιραία 25η Μαρτίου ο μοναδικός ευρωπαίος αξιωματούχος που αντιλήφθηκε ότι το ΔΝΤ δεν είναι περίστροφο αλλά... βόμβα διασποράς δεν ήταν πολιτικός αλλά τραπεζίτης!
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ κατάλαβε, ενδεχομένως, καλύτερα από τους άλλους Ευρωπαίους τον... αγγλοσαξονικό Τύπο, που προειδοποιούσε ότι «το πρόβλημα τώρα είναι ότι ο Τρισέ βρίσκεται επικεφαλής ενός θεσμού που υποτίθεται ότι διαφυλάττει το ευρώ,αλλά μια σειρά από αποφάσεις που θα επηρεάσουν το μέλλον του ενιαίου νομίσματος είναι εκτός της δικής του εμβέλειας». Ο γάλλος ευρωτραπεζίτης Τρισέ προσπάθησε την τελευταία στιγμή να αποτρέψει την εμπλοκή του ΔΝΤ. Οι πολιτικοί θαύμαζαν τις σκιές τους.
TO BHMA
Δημοσίευση σχολίου