Το κατεστημένο, η διχοτομική κερκόπορτα και τα... κορόιδα
Η Κύπρος χρειάζεται νέα στρατηγική. Η τελευταία απόφαση του ΕΔΑΔ ισοδυναμεί με σήμα κινδύνου, καθότι καταρρέει μια πολιτική ετών, που στηρίζεται σε μονομερείς υποχωρήσεις και ουτοπικές προσεγγίσεις. Η απόφαση δεν αλλάζει την ουσία, δηλαδή δεν καταργεί τα δικαιώματα των Ε/κ στα κατεχόμενα. Όμως, αλλάζει η διαδικασία προσφυγής και δημιουργούνται προϋποθέσεις για ένα νέο πολιτικό και νομικό καθεστώς.
Αντί οι Ε/κ να προσφεύγουν απευθείας στο ΕΔΑΔ, τώρα, με τη νομοθεσία του ψευδοκράτους, θα μπορούν να προσφύγουν στην Επιτροπή Αποζημιώσεων:
1. Για να αποζημιωθούν επειδή στερούνται των δικαιωμάτων τους χωρίς να χάνουν την περιουσία τους, η οποία προφανώς θα τους επιστραφεί με τη λύση του Κυπριακού, εκτός και αν αποφασιστεί στη λύση διαφορετικά.
2. Να αποζημιωθούν και να απολέσουν την περιουσία τους.
3. Να ανταλλάξουν την περιουσία τους με τ/κ στις ελεύθερες περιοχές.
Επαφίεται, λοιπόν, στον πατριωτισμό ενός εκάστου εξ ημών εάν θα ξεπουληθεί η κατεχόμενη γη μας ή όχι. Και αν θα λυθεί το περιουσιακό προ της λύσης καθορίζοντας, ταυτοχρόνως, το διχοτομικό της χαρακτήρα. Εάν, δηλαδή, θα επιβληθεί η διχοτομική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
Διότι, ποιοι είναι οι στόχοι της Άγκυρας και του Ταλάτ; Να έχουν οι Τ/κ στο βόρειο συνιστών κράτος την πλειοψηφία και επί του πληθυσμού και επί του εδάφους. Στον πληθυσμό θα ήταν δυνατό να το πετύχουν με την εξουδετέρωση του καταλυτικού ρόλου που θα μπορούσε να διαδραματίσει η Ε.Ε. στη λύση του Κυπριακού.
Δηλαδή, με την εξουδετέρωση της πλήρους υιοθέτησης, στη λύση του Κυπριακού, των αρχών και των αξιών επί των οποίων είναι θεμελιωμένη η Ε.Ε., καθώς και των τεσσάρων θεμελιωδών ελευθεριών. Εφόσον η Κυβέρνηση και η πολιτική ηγεσία δεν βρουν τους τρόπους να σταματήσει τις προσφυγές στην Επιτροπή Αποζημιώσεως των κατεχομένων, η απόφαση του ΕΔΑΔ θα είναι κομμένη και ραμμένη πολιτικά και νομικά στη λογική μιας λύσης διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και της νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής διά της υπογραφής των ιδίων των προσφύγων και μη, όσων έχουν περιουσίες στα κατεχόμενα. Και έτσι θα φορτώσουν τις δικές τους ενοχές, ολιγωρίες και αδυναμίες, στους ώμους των πολιτών.
Οι «ακραίες αποφάσεις»Η απόφαση του ΕΔΑΔ έχει πολιτικό χαρακτήρα. Και αυτό αποδεικνύεται από το περιεχόμενό της, καθότι αναφέρεται στους εποίκους, στο ότι δεν είναι ρεαλιστικό να επιστραφούν, τουλάχιστον επί του παρόντος, οι ε/κ περιουσίες, καθώς και στο καλό κλίμα που επικρατεί στο Κυπριακό.
Επί τούτων τονίζουμε τις εξής επισημάνσεις:
1. Ποιος μιλά για καλό κλίμα; Η Τουρκία δεν είναι αυτή που προωθεί τη θέση αυτή διεθνώς και δη στην ΕΕ; Αυτό δεν ήταν το επιχείρημα για να περάσει αλώβητη η Τουρκία το Δεκέμβριο από το ραντεβού της με την ΕΕ; Αυτή η λογική δεν γίνεται αποδεκτή και από την Κυβέρνηση; Γιατί, λοιπόν - θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος-, να μη γίνει αναφορά και στην απόφαση του ΕΔΑΔ;
2. Ποιος μιλά για παραμονή 50 χιλιάδων εποίκων ως βάση συζήτησης στο πλαίσιο λύσης του Κυπριακού και ποιος τονίζει ότι το Κυπριακό δεν θα επιλυθεί με βάση τις αποφάσεις των Δικαστηρίων; Ποιος ισχυρίζεται ότι δεν είναι εφικτό να επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και ποιος υπονοεί ότι δεν είναι εφικτή η επιστροφή των περιουσιών των Ε/κ διότι, περίπου, έχουν βολευτεί στις ελεύθερες περιοχές;
Είναι ή όχι θέσεις του Προέδρου Χριστόφια, της Κυβέρνησης και του κυπριακού κομματικού κατεστημένου; Ερώτημα, λοιπόν, νέο: Εφόσον όλες αυτές οι θέσεις υποστηρίζονται από την πολιτική μας ηγεσία, γιατί να μην τις μνημονεύσει το ΕΔΑΔ;
Ο Πρόεδρος δεν είναι που δήλωνε ότι θα θέσει μεν την απόφαση κατά των Όραμς στις συνομιλίες, αλλά όχι με ακραίο τρόπο; Τι εννοούσε; Ότι η απόφαση ήταν ακραία και ότι τώρα έχουμε μιαν απόφαση μετριοπαθούς πολιτικού χαρακτήρα, που επιτρέπει και στον Πρόεδρο και στους οπαδούς της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και του σχεδίου Ανάν, να προχωρούν προς αυτήν τη μορφή λύσης ισχυριζόμενοι, μάλιστα, ότι έχουν τη λαϊκή στήριξη; Ωραία, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!
Ας θέσουν το θέμα της διζωνικής σε δημοψήφισμα, όπως και την εκ περιτροπής προεδρία, την παραμονή των εποίκων και τη σταθμισμένη ψήφο, που οδηγούν σε κράτος παρόμοιο με εκείνο του Άπαρτχαϊντ, το οποίο αποτίναξαν, λόγω του αντιδημοκρατικού και ρατσιστικού του χαρακτήρα οι μαύροι της Νοτίου Αφρικής, επειδή δεν αποδέχονταν να είναι η ψήφος τους και η δημοκρατικής τους αξιοπρέπεια λιγότερη από εκείνην των λευκών.
Γιατί, λοιπόν, ο δημοκρατικά σκεπτόμενος πολίτης να αποδεχθεί τη διχοτομική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και την καταπάτηση των στοιχειωδών δημοκρατικών του δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του καθενός εξ ημών;
Γιατί να αποδεχτεί τους νόμους των τουρκικών τανκς; Εμείς δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι το κυπριακό κατεστημένο επιχαίρει για την απόφαση του ΕΔΑΔ, επειδή με αυτήν δημιουργούνται προϋποθέσεις να ξεπουληθούν οι περιουσίες μας στα κατεχόμενα και να επέλθει στην πράξη η διχοτομική διζωνική ομοσπονδία. Όπως ανέκαθεν επιδίωκαν οι Τούρκοι...
Πολιτικές ευθύνες
ΜΕΤΑ την απόφαση του ΕΔΑΔ διατυπώθηκε και ο ισχυρισμός ότι η αντίληψη μιας σχολής σκέψης, που υποστήριζε ότι κύριο στήριγμα και βάση της λύσης θα έπρεπε να ήταν το δίκαιο, καταρρέει. Οπότε τώρα, με την απόφαση του ΕΔΑΔ, η επιλογή είναι μία: Να εξευρεθεί λύση στη βάση του σχεδίου Ανάν! Δηλαδή, αυτό το οποίο ο λαός θεωρεί ως διάλυση. Εάν, όντως, δεν έχουμε άλλη επιλογή είναι δική τους ευθύνη. Διότι, επί μακρόν είναι η δική τους σχολή σκέψης, δηλαδή των μονομερών συμβιβασμών και της συνθηκολόγησης, που κυβερνά. Αυτοί διαχειρίζονταν το Κυπριακό ανέκαθεν, ανεξαρτήτως εάν ήταν κόκκινοι, κίτρινοι ή μπλε - δεξιοί, αριστεροί ή κεντρώοι.
Εάν το Κυπριακό διολισθαίνει, εάν η απόφαση του δικαστηρίου του ΕΔΑΔ ήταν λανθασμένη, ευθύνονται το πολιτικό και νομικό κατεστημένο, δηλαδή οι θιασώτες της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Δεν έχουν, όμως, την τόλμη και την πολιτική παλικαριά να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τις ευθύνες μιας ουτοπικής πολιτικής, η οποία για να γίνει ρεαλιστική θα πρέπει να βαπτιστούν οι τουρκικές θέσεις ελληνικές, όπως γίνεται σήμερα με την εκ περιτροπής προεδρία κτλ., και η συνθηκολόγηση, καθώς και η υπογραφή της ως οδυνηρός συμβιβασμός. Όσοι δε αντιστέκονται και υποστηρίζουν αρχές και αξίες, κατηγορούνται ως ακραίοι και εθνικιστές επειδή αρνούνται υποταγή στον τουρκικό φασισμό και στον κάθε ξένο ιμπεριαλισμό. Και ας μην ισχυριστεί κάποιος ότι πρόκειται για στείρο απορριπτισμό.
Οι προτάσεις και οι εναλλακτικοί τρόποι δράσης
ΕΠΙ μακρόν έχουν γίνει προτάσεις και έχουν δοθεί εναλλακτικοί τρόποι δράσης. Όμως πώς ενεργεί το κατεστημένο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στις εναλλακτικές επιλογές, που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις λύσης δημοκρατικού χαρακτήρα και αποκατάστασης της παραβιασθείσας από την Τουρκία εννόμου τάξεως;
Εκτελεί τα πάντα εν ψυχρώ. Ενώ στις αρχές του '90 άρχισε η προσέγγιση του Κυπριακού να γίνεται στη βάση της γεωστρατηγικής και της ισχύος, καθώς και των ισοζυγίων δυνάμεων, αφενός για να οικοδομηθεί μια αξιόπιστη έναντι της τουρκικής απειλής αποτροπή και αφετέρου για να ισοζυγισθούν τα ανισοζύγια δυνάμεων μέσω της γεωπολιτικής σύζευξης Αθηνών και Λευκωσίας, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες αυξημένης διαπραγματευτικής ικανότητας και βιώσιμης δημοκρατικής λύσης, τελικώς το 1998 ξηλώθηκαν τα πάντα. Και με την εξορία των S-300 στην Κρήτη και τον ενταφιασμό του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, από τη στρατηγική της αποτροπής έγινε μετάπτωση 180 μοιρών και καταλήξαμε στην πολιτική του κατευνασμού με τον ακόλουθο ισχυρισμό: Το αντάλλαγμα θα ήταν η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., η οποία θα καθίστατο καταλύτης μιας δημοκρατικής λύσης στο Κυπριακό, που θα στηριζόταν επί των αρχών και των αξιών της Ε.Ε.
Αληθές είναι ότι οι Βρετανοί και άλλοι συμφώνησαν στην προώθηση της κυπριακής ενταξιακής πορείας με την προϋπόθεση να ενταχθούν την Ε.Ε. τα κράτη του Ανάν. Και εδώ είναι που την πάτησαν, διότι ο λαός είχε διαφορετική αντίληψη από αυτήν πολλών εκ των ηγετών του και είπε όχι στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ναι σε μια λύση δημοκρατική και ευρωπαϊκή. Όμως, κατά τυχαίο τρόπο, το κομματικό κατεστημένο της Κύπρου αρθρώνει πολιτικό λόγο όμοιο μ’ εκείνον που ακούγαμε προ καιρού από τους Βρετανούς στις Βρυξέλλες. Ότι, δηλαδή, δεν θα έπρεπε να περιμένουμε στήριξη από την Ε.Ε., ότι το Κυπριακό δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και ότι θα πρέπει να παραμείνει μόνο στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή εκεί υπάρχει αγγλοαμερικανικός έλεγχος και ως εκ τούτου δεν πρέπει να περάσει το Κυπριακό στα χέρια της Ε.Ε., όπου οι Τούρκοι θεωρούν ότι οι Ε/κ έχουν πλεονέκτημα και όπου το Κυπριακό μπορεί να επιλυθεί με πλήρη εφαρμογή των αρχών και των αξιών της Ε.Ε., ανατρέποντας έτσι την πολιτική και νομική φιλοσοφία της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας;
Συνεπώς, έπρεπε να πεισθεί ο κόσμος ότι η Ε.Ε. είναι αναξιόπιστη και ότι δεν μπορεί να είναι το στήριγμα και ο καταλύτης μιας δημοκρατικής λύσης. Θα πρέπει να εξουδετερωθεί. Το μόνο που είχε μείνει όρθιο ήταν το δίκαιο, το οποίο κινδυνεύει να διαβρωθεί μεθοδικά μέσω της απόφασης του ΕΔΑΔ. Για να αποδυναμωθούμε. Να μείνουμε χωρίς αντιστάσεις. Για να ενισχυθούν οι φωνές της συνθηκολόγησης, θεωρώντας ότι άνοιξε ακόμη μια κερκόπορτα προς τη διχοτόμηση. Ότι ο κύβος ερρίφθη: Η δημοκρατική και βιώσιμη λύση στήνεται στο απόσπασμα! Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα υπακούσουμε και θα την εκτελέσουμε. Ότι θα υποκύψουμε και θα αυτοκτονήσουμε. Να βρουν αλλού κορόιδα!
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ*
*Δρ Διεθνών Σχέσεων
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
Δημοσίευση σχολίου