Δημήτρης Μηλάκας
Πριν από 2.000 χρόνια οι Αθηναίοι είχαν συνειδητοποιήσει αυτό που ο Θουκυδίδης συμπύκνωσε στη φράση «μέγα το της θαλάσσης κράτος» και φρόντισαν να αναπτύξουν και συντηρήσουν τη ναυτική τους δύναμη, η οποία αποτελούσε τον θεμέλιο λίθο της (αυτοκρατορικής, με τα δεδομένα της εποχής) ευημερίας της πόλης.
Το «αξίωμα» του Θουκυδίδη παραμένει έκτοτε επίκαιρο καθώς οι ισχυρές δυνάμεις και οι αυτοκρατορίες του παρελθόντος (Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Οθωμανική, ιταλικές μεσαιωνικές δυνάμεις, Ισπανική, Βρετανική κ.λπ.) οικοδομήθηκαν στη βάση της ναυτικής τους ισχύος. Το ίδιο ισχύει και με τη σύγχρονη αμερικανική αυτοκρατορία που «αστυνομεύει» την υδρόγειο έχοντας βάσεις και μοίρες του στόλου της σε κάθε γωνιά στρατηγικού ενδιαφέροντος του πλανήτη.
Απόλυτα συνειδητοποιημένες για την ανάγκη ανάπτυξης της ναυτικής τους ισχύος είναι και οι υπόλοιπες χώρες που θέλουν να ξεφύγουν από τα δεσμά της υποτέλειας ή να διεκδικήσουν αυτόνομους ρόλους σε παγκόσμιο (Κίνα, Ρωσία) ή περιφερειακό επίπεδο, όπως η Τουρκία.
Η κληρονομιά του Μπαρμπαρόσα
Την περασμένη βδομάδα στη Γιάλοβα (ναυπηγεία) στην ασιατική πλευρά της Τουρκίας απέναντι από την Πόλη, με αφορμή την παραλαβή τεσσάρων νέων πλοίων που τουρκικά ναυπηγεία έχτισαν για το πολεμικό ναυτικό, ο Πρόεδρος Ερντογάν υπενθύμισε το «δόγμα» του Θουκυδίδη , όπως το είχε επαναδιατυπώσει ο φημισμένος ναύαρχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μπαρμπαρόσα: «όποιος κυριαρχεί στις θάλασσες κυριαρχεί στον κόσμο» (είχε πει ο Οθωμανός ναύαρχος) και με αυτή την αντίληψη – συνέχισε ο Ερντογάν – «υλοποιούμε έργα για να διασφαλίσουμε τη “Γαλάζια Πατρίδα”».
Το «άγγιγμα» από την υπομονετική υλοποίηση του τουρκικού «δόγματος» της «Γαλάζιας Πατρίδας», που πολύ απλά σημαίνει τη διασφάλιση της τουρκικής κυριαρχίας κατ’ αρχάς στις θάλασσες που περιβάλλουν τη χώρα (Μαύρη Θάλασσα, Αιγαίο, ανατολική Μεσόγειο) αλλά και πιο μακριά, νότια της Κρήτης (στο Λιβυκό Πέλαγος) ή στο βόρειο Ιόνιο με βάση στην Αλβανία, η πρώτη χώρα που το έχει νιώσει είναι η Ελλάδα.
Οι συνέπειες αυτού του «αγγίγματος» είναι ήδη ορατές όσο κι αν το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα (κυβέρνηση, λοιπά κόμματα (πρώην) εξουσίας, ΜΜΕ, επιχειρηματική ελίτ κ.λπ.) επιχειρεί να κάνει το άσπρο μαύρο. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που εδώ δοξάζουμε την προστάτιδα αμερικανική δύναμη και τις επικοινωνιακές «μπαταριές» των εξοπλιστικών προγραμμάτων για όπλα προσαρμοσμένα στις ΝΑΤΟϊκές απαιτήσεις και μόνο, η Τουρκία έχει καταφέρει:
-Να καλύπτει πάνω από το 70% των εξοπλιστικών της αναγκών με ίδια μέσα (τουρκική πολεμική βιομηχανία) και να διεκδικεί σημαντικό μερίδιο στη σχετική αγορά με εξαγωγές που κλιμακώνονται αυξητικά.
-Μέσα απ’ αυτήν την αυτονομία οι κυβερνήσεις Ερντογάν έχουν καταφέρει να παζαρεύουν (και όχι να είναι υποτελείς) με την Ουάσιγκτον.
-Με δεδομένα τα δύο προηγούμενα η Άγκυρα έχει καταφέρει να σύρει την Ελλάδα (και μάλιστα με τις αμερικανικές ευλογίες) σε μια εφ’ όλης της ύλης (μυστική) διαπραγμάτευση για ζητήματα που άπτονται της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Η ελληνική παραλυσία…
Τις μέρες (περασμένη εβδομάδα) που ο Ερντογάν υπενθύμιζε το αξίωμα Μπαρμπαρόσα από τη Γιάλοβα, οι τουρκικές υπηρεσίες υπογράμμιζαν, με αφορμή ένα ναυάγιο προσφύγων και μεταναστών στο Φαρμακονήσι, ότι οι επεκτατικές / αναθεωρητικές θέσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο παραμένουν αναλλοίωτες, εκθέτοντας τους αιθεροβάμονες των Αθηνών που (λένε ότι) πιστεύουν πως έχουμε μπει σε μια φάση προσέγγισης.
Με λίγα λόγια, οι τουρκικές υπηρεσίες με NAVTEX που εξέδωσαν αμφισβήτησαν την έρευνα και διάσωση που επιχείρησε το ελληνικό λιμενικό 100 (!) μέτρα από τις ακτές του Φαρμακονησίου λέγοντας ότι εκεί είναι τουρκική περιοχή. Το νόημα της τουρκικής NAVTEX είναι πως η Άγκυρα υπενθυμίζει ότι διεκδικεί εκατοντάδες νησιά και νησίδες στο Αιγαίο, μεταξύ των οποίων και το Φαρμακονήσι.
Ποια ήταν η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης; Ούτε ανακοινώσεις, ούτε διαβήματα, ούτε διακοπή των (μυστικών) διαβουλεύσεων. Απλώς μια απόρριψη της τουρκικής NAVTEX δυο μέρες μετά την πρόκληση, και αυτή σιωπηλά, χωρίς δηλώσεις κυβερνητικών / στρατιωτικών αξιωματούχων και χωρίς να «παίξει» πουθενά στα λεγόμενα μεγάλα ΜΜΕ…
…και υποτέλεια
Την ίδια ώρα η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί – στα όρια της γελοιότητας, ίσως και πέρα απ’ αυτά – να εμφανίζεται σπουδαία σύμμαχος που συμμετέχει στα μεγάλα παιχνίδια των μεγάλων στην περιοχή, στην προκειμένη περίπτωση στην Ερυθρά Θάλασσα.
Ας δούμε το γελοίο της υπόθεσης: όταν ξεκίνησαν οι αμερικανικές αντιδράσεις και οι πολεμικές επιχειρήσεις κατά των πειρατικών προσπαθειών των Χούθι της Υεμένης στον διάδρομο της Ερυθράς Θάλασσας προς τη Διώρυγα του Σουέζ, η ελληνική κυβέρνηση «πετάχτηκε» να προσφέρει μια φρεγάτα προκειμένου να ενταχθεί στον αμερικανοβρετανικό (ούτε καν ΝΑΤΟϊκό ) στόλο που επιχειρεί στην περιοχή. Διέφυγε ωστόσο της προσοχής (της κυβέρνησης) η σοφή λαϊκή ρήση ότι όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού τόσο περισσότερο φαίνεται η… γύμνια της.
Και η γύμνια του ελληνικού πολεμικού ναυτικού (για την οποία ευθύνη φέρουν η σημερινή αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις) αποκαλύφθηκε, όχι μόνο από το μπαράζ των παραιτήσεων του πληρώματος της φρεγάτας που έχει επιλεγεί να σταλεί στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά από το γεγονός ότι οι έμπειροι ναυτικοί του πολεμικού ναυτικού παραιτούνται κατά κύματα τα τελευταία χρόνια λόγω των άθλιων συνθηκών δουλειάς και της απαράδεκτης μισθολογικής τους κατάστασης. Μάλιστα, οι γνωρίζοντες λένε ότι αυτήν τη στιγμή το εν ενεργεία προσωπικό του πολεμικού μας ναυτικού είναι ζήτημα αν μπορεί να επανδρώσει κατά απόλυτα ικανοποιητικό επιχειρησιακά τρόπο το 60% των διαθέσιμων πλοίων του στόλου…
Αλλά ποιανού (από την πολιτική ηγεσία) το αυτί να ιδρώσει; Για τους κυβερνήτες στα πέριξ της περιοχής του Κολωνακίου είναι αρκετό να επανδρωθεί τελικά ένα πλοίο και να μπει κάτω από την αμερικανική σημαία στην Ερυθρά Θάλασσα.
Αρκεί που θα μοιράσει παράσημα και εύφημες μνείες η Πρεσβεία…
Πριν από 2.000 χρόνια οι Αθηναίοι είχαν συνειδητοποιήσει αυτό που ο Θουκυδίδης συμπύκνωσε στη φράση «μέγα το της θαλάσσης κράτος» και φρόντισαν να αναπτύξουν και συντηρήσουν τη ναυτική τους δύναμη, η οποία αποτελούσε τον θεμέλιο λίθο της (αυτοκρατορικής, με τα δεδομένα της εποχής) ευημερίας της πόλης.
Το «αξίωμα» του Θουκυδίδη παραμένει έκτοτε επίκαιρο καθώς οι ισχυρές δυνάμεις και οι αυτοκρατορίες του παρελθόντος (Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Οθωμανική, ιταλικές μεσαιωνικές δυνάμεις, Ισπανική, Βρετανική κ.λπ.) οικοδομήθηκαν στη βάση της ναυτικής τους ισχύος. Το ίδιο ισχύει και με τη σύγχρονη αμερικανική αυτοκρατορία που «αστυνομεύει» την υδρόγειο έχοντας βάσεις και μοίρες του στόλου της σε κάθε γωνιά στρατηγικού ενδιαφέροντος του πλανήτη.
Απόλυτα συνειδητοποιημένες για την ανάγκη ανάπτυξης της ναυτικής τους ισχύος είναι και οι υπόλοιπες χώρες που θέλουν να ξεφύγουν από τα δεσμά της υποτέλειας ή να διεκδικήσουν αυτόνομους ρόλους σε παγκόσμιο (Κίνα, Ρωσία) ή περιφερειακό επίπεδο, όπως η Τουρκία.
Η κληρονομιά του Μπαρμπαρόσα
Την περασμένη βδομάδα στη Γιάλοβα (ναυπηγεία) στην ασιατική πλευρά της Τουρκίας απέναντι από την Πόλη, με αφορμή την παραλαβή τεσσάρων νέων πλοίων που τουρκικά ναυπηγεία έχτισαν για το πολεμικό ναυτικό, ο Πρόεδρος Ερντογάν υπενθύμισε το «δόγμα» του Θουκυδίδη , όπως το είχε επαναδιατυπώσει ο φημισμένος ναύαρχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μπαρμπαρόσα: «όποιος κυριαρχεί στις θάλασσες κυριαρχεί στον κόσμο» (είχε πει ο Οθωμανός ναύαρχος) και με αυτή την αντίληψη – συνέχισε ο Ερντογάν – «υλοποιούμε έργα για να διασφαλίσουμε τη “Γαλάζια Πατρίδα”».
Το «άγγιγμα» από την υπομονετική υλοποίηση του τουρκικού «δόγματος» της «Γαλάζιας Πατρίδας», που πολύ απλά σημαίνει τη διασφάλιση της τουρκικής κυριαρχίας κατ’ αρχάς στις θάλασσες που περιβάλλουν τη χώρα (Μαύρη Θάλασσα, Αιγαίο, ανατολική Μεσόγειο) αλλά και πιο μακριά, νότια της Κρήτης (στο Λιβυκό Πέλαγος) ή στο βόρειο Ιόνιο με βάση στην Αλβανία, η πρώτη χώρα που το έχει νιώσει είναι η Ελλάδα.
Οι συνέπειες αυτού του «αγγίγματος» είναι ήδη ορατές όσο κι αν το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα (κυβέρνηση, λοιπά κόμματα (πρώην) εξουσίας, ΜΜΕ, επιχειρηματική ελίτ κ.λπ.) επιχειρεί να κάνει το άσπρο μαύρο. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που εδώ δοξάζουμε την προστάτιδα αμερικανική δύναμη και τις επικοινωνιακές «μπαταριές» των εξοπλιστικών προγραμμάτων για όπλα προσαρμοσμένα στις ΝΑΤΟϊκές απαιτήσεις και μόνο, η Τουρκία έχει καταφέρει:
-Να καλύπτει πάνω από το 70% των εξοπλιστικών της αναγκών με ίδια μέσα (τουρκική πολεμική βιομηχανία) και να διεκδικεί σημαντικό μερίδιο στη σχετική αγορά με εξαγωγές που κλιμακώνονται αυξητικά.
-Μέσα απ’ αυτήν την αυτονομία οι κυβερνήσεις Ερντογάν έχουν καταφέρει να παζαρεύουν (και όχι να είναι υποτελείς) με την Ουάσιγκτον.
-Με δεδομένα τα δύο προηγούμενα η Άγκυρα έχει καταφέρει να σύρει την Ελλάδα (και μάλιστα με τις αμερικανικές ευλογίες) σε μια εφ’ όλης της ύλης (μυστική) διαπραγμάτευση για ζητήματα που άπτονται της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Η ελληνική παραλυσία…
Τις μέρες (περασμένη εβδομάδα) που ο Ερντογάν υπενθύμιζε το αξίωμα Μπαρμπαρόσα από τη Γιάλοβα, οι τουρκικές υπηρεσίες υπογράμμιζαν, με αφορμή ένα ναυάγιο προσφύγων και μεταναστών στο Φαρμακονήσι, ότι οι επεκτατικές / αναθεωρητικές θέσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο παραμένουν αναλλοίωτες, εκθέτοντας τους αιθεροβάμονες των Αθηνών που (λένε ότι) πιστεύουν πως έχουμε μπει σε μια φάση προσέγγισης.
Με λίγα λόγια, οι τουρκικές υπηρεσίες με NAVTEX που εξέδωσαν αμφισβήτησαν την έρευνα και διάσωση που επιχείρησε το ελληνικό λιμενικό 100 (!) μέτρα από τις ακτές του Φαρμακονησίου λέγοντας ότι εκεί είναι τουρκική περιοχή. Το νόημα της τουρκικής NAVTEX είναι πως η Άγκυρα υπενθυμίζει ότι διεκδικεί εκατοντάδες νησιά και νησίδες στο Αιγαίο, μεταξύ των οποίων και το Φαρμακονήσι.
Ποια ήταν η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης; Ούτε ανακοινώσεις, ούτε διαβήματα, ούτε διακοπή των (μυστικών) διαβουλεύσεων. Απλώς μια απόρριψη της τουρκικής NAVTEX δυο μέρες μετά την πρόκληση, και αυτή σιωπηλά, χωρίς δηλώσεις κυβερνητικών / στρατιωτικών αξιωματούχων και χωρίς να «παίξει» πουθενά στα λεγόμενα μεγάλα ΜΜΕ…
…και υποτέλεια
Την ίδια ώρα η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί – στα όρια της γελοιότητας, ίσως και πέρα απ’ αυτά – να εμφανίζεται σπουδαία σύμμαχος που συμμετέχει στα μεγάλα παιχνίδια των μεγάλων στην περιοχή, στην προκειμένη περίπτωση στην Ερυθρά Θάλασσα.
Ας δούμε το γελοίο της υπόθεσης: όταν ξεκίνησαν οι αμερικανικές αντιδράσεις και οι πολεμικές επιχειρήσεις κατά των πειρατικών προσπαθειών των Χούθι της Υεμένης στον διάδρομο της Ερυθράς Θάλασσας προς τη Διώρυγα του Σουέζ, η ελληνική κυβέρνηση «πετάχτηκε» να προσφέρει μια φρεγάτα προκειμένου να ενταχθεί στον αμερικανοβρετανικό (ούτε καν ΝΑΤΟϊκό ) στόλο που επιχειρεί στην περιοχή. Διέφυγε ωστόσο της προσοχής (της κυβέρνησης) η σοφή λαϊκή ρήση ότι όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού τόσο περισσότερο φαίνεται η… γύμνια της.
Και η γύμνια του ελληνικού πολεμικού ναυτικού (για την οποία ευθύνη φέρουν η σημερινή αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις) αποκαλύφθηκε, όχι μόνο από το μπαράζ των παραιτήσεων του πληρώματος της φρεγάτας που έχει επιλεγεί να σταλεί στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά από το γεγονός ότι οι έμπειροι ναυτικοί του πολεμικού ναυτικού παραιτούνται κατά κύματα τα τελευταία χρόνια λόγω των άθλιων συνθηκών δουλειάς και της απαράδεκτης μισθολογικής τους κατάστασης. Μάλιστα, οι γνωρίζοντες λένε ότι αυτήν τη στιγμή το εν ενεργεία προσωπικό του πολεμικού μας ναυτικού είναι ζήτημα αν μπορεί να επανδρώσει κατά απόλυτα ικανοποιητικό επιχειρησιακά τρόπο το 60% των διαθέσιμων πλοίων του στόλου…
Αλλά ποιανού (από την πολιτική ηγεσία) το αυτί να ιδρώσει; Για τους κυβερνήτες στα πέριξ της περιοχής του Κολωνακίου είναι αρκετό να επανδρωθεί τελικά ένα πλοίο και να μπει κάτω από την αμερικανική σημαία στην Ερυθρά Θάλασσα.
Αρκεί που θα μοιράσει παράσημα και εύφημες μνείες η Πρεσβεία…
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου