Ο εφιάλτης του Στρος-Καν

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Το πόσο τραγικό είναι το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα της Α’ Εποχής του Μνημονίου, διαφαίνεται από το γεγονός ότι έχουμε εναποθέσει ένα μέρος της ελπίδας μας για «παρηγορητική συμπόνια» από την πλευρά των δανειστών, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον Ντομινίκ Στρος-Καν.
Δηλαδή, απ’ τη μια σε έναν διεθνή Οργανισμό που, εν συντόμω, συνιστά το «μακρύ χέρι» της Ουάσινγκτον στις αδύναμες και ημι-αδύναμες οικονομίες του πλανήτη,
και κατάφερε να πατήσει πόδι στην ευρωζώνη, χάρη στο διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο, εκείνο το ανοιξιάτικο μεσημέρι Παρασκευής.
Και, απ’ την άλλη, σε έναν Γάλλο Σοσιαλιστή, που το 2007 δέχτηκε να γίνει υποχείριο του στρατηγικού πλάνου Σαρκοζί για απαλλοτρίωση της Κεντροαριστεράς, και σήμερα είναι αναποφάσιστος για το κατά πόσο πρέπει να θέσει υποψηφιότητα το 2012, απέναντι στον «ευεργέτη» του.
Οι πληροφορίες που ανά διαστήματα διαρρέουν, μέσω κύκλων, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, παρουσιάζουν τον Ντομινίκ Στρος-Καν αναποφάσιστο ως προς το αν θα δεχθεί να ηγηθεί μιας «συμμαχίας προθύμων» για να εκθρονιστεί ο Σαρκοζί.
Την ίδια ώρα που οι διενεργηθείσες δημοσκοπήσεις στη Γαλλία, δείχνουν ότι η κοινή γνώμη αποζητά την αλλαγή στα Ηλύσια Πεδία, και προτιμά τον Στρος-Καν από τον διάδοχο του Ζακ Σιράκ.
Από χθες ωστόσο, οι πολιτικοί αναλυτές έχουν εισάγει στη δημόσια ρητορική τους, ακόμη μια παράμετρο: Το κλάμα ενός μωρού. Το ενδεχόμενο δηλαδή, η Κάρλα Μπρούνι να μείνει έγκυος τους επόμενους μήνες, και η προεκλογική εκστρατεία του 2012, να διεξαχθεί με το ζεύγος Σαρκοζί να περιδιαβαίνει τους δρόμους των γαλλικών πόλεων, με ένα μωρό στο καροτσάκι!
Φυσικά, η παραπάνω προσέγγιση συνιστά ωδή στην επικοινωνία, τις πρόσκαιρες εντυπώσεις, το εφήμερο, την εικόνα που κρύβει την πραγματική πολιτική. Είναι δυνατό να υποπέσουν σε τέτοιο «ολίσθημα» οι Γάλλοι, δηλαδή η κατεξοχήν ανήσυχη και απαιτητική κοινωνία ενεργών πολιτών;
Φυσικά, είναι η απάντηση. Γιατί ο πολυτραγουδισμένος σοβινισμός των Γάλλων, έχει γονιδιακή προτίμηση σε πολιτικούς σαν τον Νικολά Σαρκοζί. Που ξεχωρίζουν από την αγέλη, για να μην μιλήσουμε για… σωρό. Πόσο μάλλον όταν απέναντί του τίθεται ένας «άγχρωμος» πολιτικός, σαν τον Ντομινίκ Στρος-Καν. Που μέχρι σήμερα οι Γάλλοι, έχουν απορρίψει σε πλείστες περιπτώσεις, με πλέον πρόσφατη και χαρακτηριστική την ήττα του από τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, στις προκριματικές εκλογές για τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στην προεδρική αναμέτρηση του 2007. Και είναι τόσο «άγχρωμος», ώστε οι πινελιές κύρους και αξιοπιστίας που προσθέτει στο προφίλ του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν φτάνουν για το απαραίτητο… facelift.
Το… κλάμα ενός μωρού λοιπόν, μπορεί να αποβεί καθοριστικό για την αποπληρωμή των δανείων της Ελλάδας. Εφόσον αποτρέψει τον Ντομινίκ Στρος-Καν από το να αφήσει το ΔΝΤ. Και έτσι, συνεχίσει να παριστάνει… τον γιατρό, με το ελληνικό πρόβλημα.

ΠΗΓΗ