Η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει ότι σε επιχείρηση της CIA στην Υεμένη σκοτώθηκαν 40 πολίτες, ενώ σε άλλη επιχείρηση της υπηρεσίας στο Πακιστάν οι παράπλευρες απώλειες έφτασαν τις 700
Γρήγορα, τη σκυτάλη των αποκαλύψεων πήραν οι New York Times, κι από εκεί και μετά άλλες μικρότερες εφημερίδες, το Newsweek, δεκάδες blogs και πολιτικές ιστοσελίδες. Εκείνο που έκανε τη διαφορά τώρα, ήταν μια λεπτομέρεια: ο Δημοκρατικός Αφροαμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, υποστηρικτής της «ήπιας εξωτερικής πολιτικής» και αντίθετος στο δόγμα Μπους για μονομερή στρατιωτική δράση των ΗΠΑ, όχι μόνο συνέχισε όλους τους βρόμικους πολέμους που είχε αρχίσει ο προκάτοχός του, αλλά και τους είχε αυξήσει.
Οι δυνάμεις των ειδικών επιχειρήσεων είχαν ενισχυθεί με περισσότερο προσωπικό και περισσότερα χρήματα, έχοντας διευρύνει τις παράνομες επιχειρήσεις τους σε 75 χώρες έναντι των 60 χωρών-στόχων επί Μπους.
«Ο πρόεδρος Ομπάμα διεύρυνε σημαντικά το μυστικό πόλεμο των ΗΠΑ κατά της Αλ Κάιντα και άλλων ριζοσπαστικών ομάδων» έγραφε η Post, προσθέτοντας λίγο άρωμα δημοσιογραφικής αποκάλυψης με την επισήμανση ότι «εκτός από τις παραστρατιωτικές μονάδες που χρόνια τώρα δρουν στις Φιλιππίνες και την Κολομβία, νέες ομάδες διεξάγουν επιχειρήσεις στην Υεμένη, στη Μ. Ανατολή, την Αφρική και την Κεντρική Ασία».
Σύμφωνα με την έρευνα της εφημερίδας, πάνω από 13.000 «ειδικοί συνεργάτες» δρουν ανά την υφήλιο, οι 9.000 από τους οποίους διεκπεραιώνουν επιχειρήσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ενώ οι υπόλοιποι 4.000 μοιράζονται στις υπόλοιπες χώρες της μαύρης λίστας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.
Το κύριο μενού δράσης περιλαμβάνει δολοφονίες και επιθέσεις με τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους, καθώς και εκπαίδευση τοπικών αντιτρομοκρατικών μονάδων με από κοινού δράση στο τέλος των εκπαιδευτικών σεμιναρίων.
Στις επιχειρήσεις αυτές καταγράφονται εκατοντάδες παράπλευρες απώλειες μεταξύ αμάχων, κι όπως καταγγέλλει η Διεθνής Αμνηστία, σε μία μόνο επιχείρηση στην Υεμένη σκοτώθηκαν 40 πολίτες, ενώ σύμφωνα με τον πακιστανικό τύπο, 700 άμαχοι σκοτώθηκαν από τις επιχειρήσεις της CIA στο Πακιστάν το 2009. Αυτά τα εγκλήματα πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα στις ΗΠΑ, «χωρίς καν έναν ψίθυρο διαμαρτυρίας από το πολιτικό κατεστημένο και τα ΜΜΕ».
Το περιοδικό Atlantic Monthly, σχολιάζοντας τους βρόμικους πολέμους του Ομπάμα, διακρίνει θετικές διαφορές με τους αντίστοιχους του Μπους, με τη βασικότερη να είναι «ο έλεγχος που ασκείται τώρα στις επιχειρήσεις, σε σύγκριση με τον κύκλο των δολοφόνων που κατευθύνονταν από το γραφείο του προέδρου Μπους και του αντιπροέδρου Τσένι». Χωρίς να αποσαφηνίζει για τι είδους έλεγχο των επιχειρήσεων μιλάει, το ίδιο περιοδικό επικρίνει την έλλειψη «κοινοβουλευτικού και δικαστικού ελέγχου ή έστω οποιουδήποτε ελέγχου από νομικές και δεοντολογικές αρχές».
Χωρίς ελέγχους
Στην πραγματικότητα, είναι ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, κι όπως αποκαλύπτει ο Τζακ Ντεβίν, πρώην πράκτορας της CIA, σήμερα έχουν εξασθενήσει και οι λίγοι έλεγχοι που είχαν επιβληθεί στη δεκαετία του '80 με το διαβόητο Ιράνγκεϊτ. Ετσι, υπό τον Ομπάμα το Πεντάγωνο όχι μόνο διεύρυνε τον κύκλο των παραστρατιωτικών επιχειρήσεων, αλλά τις διεκπεραιώνει με μεγαλύτερη αδιαφάνεια και απουσία κοινοβουλευτικού ελέγχου, από τις αντίστοιχες επιχειρήσεις της CIA.
Οσο για τους ανθρώπους του προέδρου; Είναι όλοι «άνθρωποι με προσωπική εμπλοκή στα προγενέστερα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα των ΗΠΑ», γράφει στην ιστοσελίδα του ο αμερικανικός κλάδος της Τέταρτης Διεθνούς, και αναφέρεται προσωπικά στους Ντιουάν Κλάριτζ και Μάικλ Βίκερς, που σήμερα δρουν στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν αντίστοιχα, έχοντας στο βιογραφικό τους εμπλοκή στο Ιράνγκεϊτ και στη συνεργασία των ΗΠΑ με τους Μουτζαχεντίν και τους φανατικούς ισλαμιστές, κατά τον σοβιετο-αφγανικό πόλεμο του '80.
Στα «καλά παιδιά» του Ομπάμα καταχωρίζεται και ο Τζον Μπένετ, έχοντας αναλάβει τη διεύθυνση «παραστρατιωτικών επιχειρήσεων και μυστικών αποστολών ύψιστης ευαισθησίας» και όντας -σύμφωνα με το Newsweek- σταθμάρχης της CIA στο Ισλαμαμπάντ.
«Για έναν πρόεδρο που επικρίνεται και από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, είτε ως πολύ ήπιος είτε ως πολύ τραχύς, οι μυστικές επιχειρήσεις αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμο πολιτικό εργαλείο» συμπεραίνει η Post. Για τους προοδευτικούς Αμερικανούς όμως πρόκειται για μια «ανεύθυνη, εμπρηστική και επιθετική προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων». Αυτό που συνέβαινε πάντα, και συνεχίζεται σήμερα με αφροαμερικανικό στιλ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δημοσίευση σχολίου