Της ΚΥΡΑΣ ΑΔΑΜ Ελάχιστες υψηλού επιπέδου επισκέψεις στην Αθήνα, σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς (με εξαίρεση ίσως επισκέψεις του τύπου π.χ. Πούτιν ή Κλίντον), απασχόλησαν τα ΜΜΕ τόσες ημέρες και με τόσα πολυποίκιλα σχόλια, όσο η πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπ. Νετανιάχου.Η ξαφνική στενή προσέγγιση Ελλάδας Ισραήλ γίνεται σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία:
*Η Ελλάδα βρίσκεται σε γενική υποχώρηση και αυτό δημιουργεί την ανάγκη στον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου να βρει πάση θυσία τρόπους να ξαναβρεθεί στο διεθνές προσκήνιο με την ανάληψη των προσφιλών του «πρωτοβουλιών» για την προώθηση ανοιχτών διεθνών θεμάτων, όπως π.χ. το Μεσανατολικό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι αμέσως μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψης Νετανιάχου, ο Γ. Παπανδρέου ενημέρωσε την Ε.Ε., την Παλαιστινιακή Αρχή και κυρίως την υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κλίντον, με την οποία είχε μακρά συνομιλία για τις πιθανές εξελίξεις στο Παλαιστινιακό. Ο κ. Νετανιάχου άλλωστε ανέφερε στην Αθήνα την ετοιμότητά του να αρχίσει αμέσως απευθείας συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους. Παράλληλα , η Ουάσιγκτον τις ίδιες ημέρες «μάλωσε» την Αγκυρα για τη στάση της απέναντι στο Ισραήλ.
*Το Ισραήλ, μετά την πρόσφατη διένεξή του με την Τουρκία και τη διεθνή κάκιστη εντύπωση που δημιούργησε για τον βάναυσο χειρισμό του «στολίσκου της Γάζας», αναζητά και αυτό εντυπωσιακές κινήσεις για την «ομαλοποίηση» της διεθνούς εικόνας του.
Μια σύσφιγξη των σχέσεών του με κράτος-μέλος της Ε.Ε., όπως η Ελλάδα, που παραδοσιακά διατηρεί -έστω και εν υπνώσει- καλές σχέσεις με τους Παλαιστίνιους και τον αραβικό κόσμο στο ίδιο γεωγραφικό στίγμα με τη «θυμωμένη» Τουρκία, βγάζει την Ιερουσαλήμ από την πρόσκαιρη έστω διεθνή απομόνωση και δημιουργεί μια «γέφυρα» του Ισραήλ στην Αν. Μεσόγειο που δεν εξαρτάται κατ' ανάγκην από την Τουρκία.
Τα «υλικά» για την κατασκευή αυτής της ελληνοϊσραηλινής γέφυρας στην Αν. Μεσόγειο υπήρχαν από καιρό. Το Ισραήλ επιθυμούσε εδώ και δεκαετίες να πείσει την Αθήνα ότι διαθέτει υψηλή και εξειδικευμένη τεχνογνωσία σε διάφορους καίριους τομείς, που ενδιαφέρουν και την Ελλάδα. Η μέχρι τώρα δυσκολία της Αθήνας να κοιτάξει με ενδιαφέρον αυτή την πιθανότητα (πάντα με τη δικαιολογία της ενδεχόμενης διατάραξης των ελληνοαραβικών σχέσεων, τις οποίες η Αθήνα έχει κατ' ουσίαν εγκαταλείψει από την περίοδο Σημίτη, επωφελεία της Τουρκίας), φαίνεται να ξεπεράστηκε τουλάχιστον σε επίπεδο συμφωνιών.
Ετσι η Αθήνα θα δεχθεί τεχνογνωσία, ίσως και μεικτές επιχειρήσεις σε τομείς του αγροτικού τομέα και κυρίως στον τομέα της ενέργειας και μάλιστα των εναλλακτικών πηγών, αφού το Ισραήλ είναι γνωστό ότι εξειδικεύεται στην αιολική ενέργεια. Εχει ακόμα κάθε λόγο να ενδιαφέρεται για τη στροφή του ισραηλινού τουρισμού από τα τουρκικά παράλια προς το Αιγαίο και κυρίως τα Δωδεκάνησα, όπως έγινε το φετινό καλοκαίρι.
Η ταχύτερη εμβάθυνση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων παρουσιάστηκε και πάλι στον στρατιωτικό τομέα, με αμοιβαίες υποσχέσεις ανταλλαγής επισκέψεων των ηγεσιών των υπουργείων Αμύνης. Το δεκαετές και πλέον μνημόνιο, που επιτρέπει στην ισραηλινή αεροπορία να πραγματοποιεί εκπαιδευτικές ασκήσεις εντός του FIR Αθηνών, νότια της Κρήτης, αλλά και κοινές ασκήσεις είναι μια σταθερή και έμμεση απάντηση στην προκλητικότητα της Τουρκίας να μην τηρεί και σέβεται κανένα διεθνή κανόνα μέσα στο FIR Αθηνών.
Μια παράπλευρη, αλλά σημαντική πιθανή συνέπεια της ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης είναι να «συγκινηθεί» έστω και κατ' ολίγον το ισχυρότατο εβραϊκό λόμπι στην Ουάσιγκτον υπέρ των ελληνικών υποθέσεων. Η πιθανότητα είναι βέβαια μικρή, καθώς το ισχυρό αυτό λόμπι έχει ήδη περιβάλει ζεστά την Τουρκία και τις προοπτικές που αυτή παρουσιάζει, αλλά δεν είναι αμελητέα.
*Ο τρίτος παράγων, που επηρεάζει έμμεσα αλλά αποφασιστικά και την Ελλάδα, είναι η πρόσφατη επιβεβαίωση εκμετάλλευσης των τεράστιων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Αν δεν υπάρξουν «περίεργες» εμπλοκές σε μια κυπροϊσραηλινή συνεργασία στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών, τότε -ξαφνικά- η Αν. Μεσόγειος αποκτά άλλη, ιδιαίτερη και άκρως σημαντική γεωπολιτική προοπτική και για τη Λευκωσία εις βάρος της Αγκυρας. Οπως είναι γνωστό, η κυβέρνηση Ερντογάν βιάζεται και αγωνιά να «εδραιώσει» με όλους τους τρόπους και εν πλήρει διεθνή παρανομία τα «δικαιώματά της πάνω σε υφαλοκρηπίδες (ελληνικές και κυπριακές) που δεν της ανήκουν, προκειμένου να εξασφαλίσει ενεργειακά προνόμια.
Η εξέλιξη αυτή εξαναγκάζει φυσιολογικά την Αθήνα να ξανασκεφθεί την κυπριακή πρόταση για οριοθέτηση των ΑΟΖ των δύο χωρών. Και κυρίως να σκεφθεί η Αθήνα πολύ καλά την πονηρή πρόταση -που φαίνεται ότι κερδίζει περιέργως πολύ γρήγορα έδαφος στα κυβερνητικά γραφεία- ότι μια κοινή ελληνοτουρκική συμφωνία με εταιρείες για έρευνες υδρογοναθράκων στο Αιγαίο, χωρίς την προηγούμενη οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, θα «έλυνε τα προβλήματα».
EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
Δημοσίευση σχολίου