Προσπαθούμε όλοι να παρακολουθήσουμε τις καταιγιστικές εξελίξεις και την σχοινοβασία της νέας διακυβέρνησης μέσα σε ένα χαώδες, μπερδεμένο, γεμάτο αντιφάσεις και αντιθέσεις και πασιφανώς ακυβέρνητο διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον. Αυτοί που μας αφήνουν άφωνους, όμως, δεν είναι οι ξένοι. Αυτοί την δουλειά τους κάνουν. Μερικοί «ντόπιοι», όμως, είναι πολιτικοπνευματικά αχώνευτοι.
Χρήσιμοι ηλίθιοι, μπερδεμένοι, πράκτορες, καλόπιστοι πλην ικανοί να δουν μόνο ένα μέτρο από τα πόδια τους και κυρίως λιγόψυχοι που τρέμουν και τουρτουρίζουν και που θέλουν να αυτοκτονήσουν σήμερα μήπως και πεθάνουμε σε ένα χρόνο.
Παραμιλούν, βυσσοδομούν και ασχημονούν ακατάσχετα αποδυναμώνοντάς μας σε μια κρίσιμη μάχη που δίνουμε για την επιβίωσή μας.
Για τους λιγόψυχους πλην καλόπιστους ένα μόνο μπορεί να ειπωθεί. Εάν οι πρόγονοι κάθε σημερινής πολιτικά ανεξάρτητης κοινωνίας ήταν ασθενείς ψυχές όπως αυτοί καμιά δεν θα ήταν ανεξάρτητη. Ακόμη πιο σημαντικό η εθνική ανεξαρτησία μιας κοινωνίας ποτέ δεν ήταν ανθόσπαρτη και ποτέ δεν θα είναι. Ταξίδι και Οδύσσεια είναι και έτσι θα είναι πάντα.
Η ετοιμότητα για θυσίες και προσκόλληση στο οικείο εθνικό συμφέρον είναι και θα είναι ευθέως ανάλογες στάσεις της επιτυχίας ενός κράτους στις διεθνείς διαπραγματεύσεις και απολύτως αναγκαίες προϋποθέσεις επιβίωσης.
Η κρίση τα τελευταία χρόνια είναι ωκεανός μαρτυριών για την ασθένεια της ψυχής πολλών. Αυτών που ροκανίστηκαν από εσχατολογικά δόγματα και που είναι φορείς μιας ανόητης προσδοκίας πως κάπου εκεί έξω υπάρχει δήθεν ένα γαλήνιο λιμάνι ή ένας χλοερός τόπος στον οποίοι κάποιοι που ζουν εκτός τόπου και χρόνου τους εμποδίζουν να φτάσουν (αυτοί δηλαδή που μιλούν για κρατοκεντρικό ανταγωνισμό και δεν βλέπουν χλοερό τόπο και που αηδιάζουν τις επικίνδυνες εσχατολογίες τους).
Ακόμη πιο σημαντικό περιπίπτουν στο θανάσιμο πολιτικό αμάρτημα να αποδίδουν συλλογικές ευθύνες στην ελληνική κοινωνία αντί στους εγχώριους πραιτοριανούς που μετά την Ελληνική Επανάσταση επί δύο αιώνες θρέφουν την ξένη εξάρτηση για να μπορούν αυτοί, έτσι, οι καρεκλοκένταυροι να γλύφουν κοκαλάκια εξουσίας και απληστίας.
Πρέπει να πούμε βέβαια πως εξαιρουμένων κάποιων σκληρών δικτατορικών εποχών η τελευταία πενταετία είναι η σκοτεινότερη και πιο μαύρη σελίδα της νεοελληνικής ιστορίας. Υπηρέτες των ξένων έθεσαν τους νεοέλληνες σε τροχιά εξουθένωσης, εξάντλησης και εκμηδενισμού του πλούτου που επί δύο αιώνες μετά την Ελληνική Επανάσταση απέκτησαν με κόπο και μόχθο (και ερήμην του εξαρτημένου κράτους). Μας καταχρέωσαν προς όφελος ξένων και μας ταπείνωσαν. Καταδίωξαν τα ελληνικά επιχειρηματικά νοικοκυριά και με κτηνώδη ετοιμότητα προχωρούσαν σε εξαναγκαστικούς νόμους συμμόρφωσής μας με εκποιητικά σχέδια του «οικοπέδου Ελλάδα».
Εγκατέλειψαν επίσης την άμυνα, την ασφάλεια και τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα εντός και εκτός νεοελληνικών συνόρων. Οι ίδιοι ως και να είναι βρικόλακες επί ένα μήνα τώρα το μόνοι που βλέπει κανείς στα μάτια τους και στα λόγια τους είναι μια επιθυμία να αποτύχει η νέα διακυβέρνηση. Ότι πουν, ότι γράψουν και ότι κράξουν, αυτοί οι αξιοθρήνητοι υπηρέτες της ξένης εξάρτησης και ο όχλος από παπαγαλάκια στα μέσα «ενημέρωσης», υποδηλώνει μια τέτοια ανώμαλη ψυχική και ψυχολογική κατάσταση. Θέλουν να αποτύχουμε. Για να αυτό-ικανοποιηθούν και να ξανακαθίσουν σε βρώμικες κατεξουσιαστικές καρέκλες πάνω στις οποίες κάθονται τους δύο τελευταίους αιώνες.
Μερικές ακόμη απόψεις που «ενέπνευσαν» την παρούσα σύντομη παρέμβαση. Κάποιοι είτε δεν κατανοούν τι σημαίνει μια διαπραγμάτευση είτε πάσχουν από επιθετικό σύνδρομο κατά κάθε αξίωσης και διεκδίκησης των Ελλήνων στην διεθνή πολιτική.
• Στην διεθνή πολιτική η ηθική είναι μηδενική καθότι η ηθική μπορεί να προσδιοριστεί μόνο κοινωνικοπολιτικά. Πέραν του εθνοκράτους κοινωνικοπολιτικό σύστημα δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια το μόνο που μπορεί να κάνει ένας πολίτης είναι να εμφορείται από ασυμβίβαστη φιλοπατρία και ακλόνητη προσκόλληση στο εθνικό συμφέρον. Πρόβλημα θα υπάρξει μόνο εάν το οικείο κράτος επιδοθεί σε επεκτατικούς και διεθνοσοβινιστικούς πολέμους. Δεν είναι η περίπτωσή μας και δεν είναι η περίπτωση των εννέα στα δέκα κρατών του πλανήτη.
• Υπάρχει μόνο εθνοκρατικό εθνικό συμφέρον και ποτέ παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό. Το διακρατικό συμφέρον μπορεί να νοηματοδοτηθεί μόνο ως ισόρροπες συναλλαγές που επιτυγχάνονται με σκληρές διακρατικές διαπραγματεύσεις και όχι με χαμόγελα, χορούς, κουμπαριές και ζειμπέκικα. Δες τε το βλοσυρό, αδυσώπητο, σκληρό και ανελέητο βλέμμα του Σόϊμπλε όταν μιλά για το δικό του συμφέρον και το τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι. Ξέρει να διαπραγματεύεται. Τόσο απλά. Τις ηθικές κρίσεις να τις κρατήσουμε για τον εαυτό μας και κυρίως με κριτική διάθεση για όποιον δεν είναι πατριώτης και για όποιον δεν είναι σκληρός στις διαπραγματεύσεις με τους ξένους. Το ποιος δε είναι πατριώτης δεν είναι ταμπέλα αλλά καθημερινές στάσεις ζωής υπέρασπισης της εθνικής ανεξαρτησίας. Και εθνικά ανεξάρτητοι ποτέ δεν είναι οι γονυπετείς.
• Με θλίψη και αηδία προσέξαμε ότι λιγόψυχοι, χρήσιμοι ηλίθιοι ή καλόπιστοι ή άσχετοι επιτίθενται με ειρωνείες, φόβο και εμπάθεια κατά «εν ενεργεία» Ελλήνων πολιτικών και διαπραγματευτών για δηλώσεις που υπέβαλλαν κόστος στους απέναντί μας. Προσομοίωσαν μάλιστα με «χορό του Ζαλόγγου» την σχοινοβασία των Ελλήνων πολιτικών και διαπραγματευτών. Αποστρεφόμαστε με αηδία τους κακόπιστους και τους πράκτορες. Για αυτούς που απλά δεν έχουν κουκούτσι μυαλό λέμε ότι στην ανελέητη διεθνή πολιτική όλοι κινούνται έχοντας στα χέρια τους μια πλάστιγγα με δύο δίσκους μέσα στους οποίους από την μια πλευρά είναι το κόστος και από την άλλη το όφελος.
• Δεν χρήζει να υπεισέλθω σε παραδείγματα γιατί απλά θα πρέπει να επεκταθώ αλλά λέω μόνο ότι τόσο η παράσταση κόστους για την άλλη πλευρά όσο και το «θόλωμα των νερών» με φαινομενικά μόνο ανακόλουθες ή αντιφατικές θέσεις είναι σύνηθες σε τέτοιες διαπραγματεύσεις όπου για την αδύναμη πλευρά η έκβαση είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
• Θάνατος για εμάς αποκλείεται να υπάρξει εκτός και εάν θεωρηθεί τυχόν οικονομική θυσία για την Δημοκρατία μας και την Ελευθερία μας ως «θάνατος».
• Για την άλλη πλευρά, στην περίπτωση που συζητάμε, θα είναι θάνατος εάν αλόγιστα και ακαταλόγιστα φορτώσουν όλα τα βάρη στο μεγαλύτερο θύμα της ελλειμματικής πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης-φούσκας την οποία όποιοι όσοι δεν βλέπουν (ότι είναι φούσκα) απλά είναι θεόστραβοι ή εθελοτυφλούντες. Μια φούσκα που κρατούν όλα αυτά τα κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτα θηρία της τεχνόσφαιρας, πολλά εκ των οποίων απλά είναι τσιράκια των τζογαδόρων και των τοκογλύφων.
• Όσοι στην Ευρώπη δεν λειτουργούν ορθολογιστικά ροκανίζουν το ετοιμόρροπο κλαρί πάνω στο οποίο είναι καθισμένη η ματωμένη ετοιμόρροπη ΕΕ ενώ κάποιοι πιο ανεύθυνοι κρατούν βελόνες και απειλούν (εμάς βασικά) ότι θα τρυπήσουν την φούσκα. Αντί λοιπόν να αφήσουμε τους διαπραγματευτές να μεγιστοποιήσουν τις δεξιότητές τους σε αυτό το δύσκολο παιχνίδι ισχύος εγχώριοι ελαφρόμυαλοι –είπαμε, με τους κακόπιστους και τους πράκτορες δεν ασχολούμαστε– πυροβολούν τους αντιπρόσωπούς μας.
• Εν μέσω λοιπόν μιας σκληρής και ανελέητης διαπραγμάτευσης είναι αηδιαστική η λιγοψυχία ή η κακοπιστία όσων αντί να συμπράξουν στην ενίσχυση της Ελληνικής διαπραγματευτικής στάσης επιτίθενται κατά των Ελλήνων πολιτικών και διαπραγματευτικών οι οποίοι λογικότατα και πολύ ορθολογιστικά προσπαθούν να ενισχύσουν την θέση της Ελλάδας με παραστάσεις κόστους για τους δεδηλωμένους αντίπαλούς μας και για τους άσπονδους φίλους μας.
• Στην περίπτωσή μας το κόστος για αυτούς συνίσταται στις συνέπειες εάν μας γρονθοκοπήσουν μέχρι πτώσεως. Μόνο που δεν γρονθοκοπούν μέχρι πτώσεως μόνο εμάς αλλά και τους εαυτούς τους. Απαγορεύεται να τους το λέμε και προειδοποιούμε;! Ναι, πιστεύουν κάποιοι εγχώριοι. Είναι λένε χορός του Ζαλόγγου. Απαγορεύεται κανείς να διαπραγματεύεται, κατ’ αυτούς. Και εάν γι’ αυτούς «διαπραγματεύεται» μπορεί μόνο γονυπετής να υπογράφει ότι του δίνουν.
Καλό είναι να ειπωθεί, πάντως, ότι ανεξάρτητα του πως θα εξελιχθούν οι διαπραγματεύσεις όχι οι μόνο οι Έλληνες αλλά και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι βρίσκονται σε μια αφετηρία και μια πορεία όλο προβλήματα και κινδύνους. Όσοι δεν το βλέπουν δεν είναι μόνο στραβοί αλλά και επικίνδυνοι.
Ακόμη και εάν αύριο αποτύχει η νέα διακυβέρνηση δίκαιο είναι να πούμε ότι μέχρι στιγμής βαθμολογείται με δέκα θαυμαστικά. Και εάν αποτύχει το φταίξιμο πλέον αλλού θα πρέπει να αναζητηθεί όχι σε αυτούς που αγωνιούν και παλεύουν διεκδικητικά για να μην εκποιηθούμε και θανατωθούμε. Θα πρέπει να αναζητηθεί σε όσους στο εσωτερικό πυροβολούν την Ελληνική διεκδικητική στάση και την εξ αντικειμένου σχοινοβασία.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
πηγή
Δημοσίευση σχολίου