Θα πρέπει να αναρωτηθούμε πως μπλέξαμε (οι Αμερικανοί) σε αυτή την στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη. Μήπως μας παρέσυραν οι Βρετανοί και οι Γάλλοι; Μήπως, τονίζοντας την ηθική αναγκαιότητα της επέμβασης, έκαναν τον πρόεδρο Ομπάμα να ντραπεί, και ως εκ τούτου να αποφασίσει να συμμετάσχει; Και γιατί, αφού στο τέλος αποφάσισε να εμπλακεί, καθυστέρησε τόσο πολύ μέχρι να αποφασίσει;
Παραλίγο να δώσει τη Λιβύη πίσω στον Καντάφι.
Το όλο ζήτημα έχει να κάνει με το αν η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα πρέπει να γίνεται επί τη βάσει της διεθνούς δημοκρατικότητας, και αν οι κινήσεις της θα πρέπει να συντονίζονται με τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν μας φτάνουν δηλαδή τα προβλήματα που έχουμε στο εσωτερικό, όσον αφορά στη συναίνεση του λαού μας;
Με αυτό το δεδομένο, πως περιμένουμε ευρεία διεθνή συμφωνία σε κάτι τόσο προκλητικό, όσο μια τρίτη στη σειρά αμερικανική στρατιωτική επέμβαση σε αραβικό κράτος, μέσα σε 9 μόλις χρόνια;
Στη πραγματικότητα, μετά την αρχική σπουδή του Αραβικού Συνδέσμου για άμεση δράση, τι βλέπουμε τώρα; Βλέπουμε μια οπισθοχώρηση, που είναι σαν να μας λένε: «Δεν το εννοούσαμε». Μας λένε μάλιστα πως το παρακάναμε με το Συμβούλιο Ασφαλείας, και μας κατηγορούν ότι σκοτώνουμε αμάχους. Βέβαια, το ερώτημα είναι, πως μπορείς να επιβάλλεις ζώνη απαγόρευσης πτήσεων χωρίς να σκοτώσεις αμάχους, ειδικά όταν ο αντίπαλος σιγουρεύεται πως ο κάθε στρατιωτικός στόχος έχει γεμίσει από πολίτες; Όλα αυτά θα έπρεπε να είχαν προβλεφθεί.
Επιπροσθέτως, πολλοί χαίρονται με τις κακοτυχίες μας. Οι εχθροί μας γλεντάνε με τη δυστυχία μας. Ο Πούτιν μας χαρακτήρισε «νέους σταυροφόρους», προκαλώντας συναισθηματικά το Ισλάμ, και μάλιστα σε υπέρτατο βαθμό. Οι Κινέζοι είναι κατενθουσιασμένοι με τις εξελίξεις. Οι Ιρανοί, οι Κορεάτες, οι Κουβανοί, οι πολίτες της Βενεζουέλας, και ο κάθε απλός Άραβας, αντιλαμβάνονται πως η Αμερική αυτοπυροβολήθηκε. Κανένας τους δεν πίστευε πως θα είμαστε τόσο χαζοί, ώστε να μπλέξουμε ξανά, αυτή τη χρονική στιγμή, σε αυτή τη περιοχή.
Αφήνοντας όλα αυτά κατά μέρος, υπάρχουν κάποια σημαντικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν. Γιατί μπλεκόμαστε σε έναν ξεκάθαρα εμφύλιο πόλεμο; Θα το ξανακάνουμε κι αλλού; Πως θα αποφασίζουμε το πώς και το πότε; Με βάση την ανθρώπινη δυστυχία; Το πετρέλαιο; Θα έχουμε μια «κλίμακα παρέμβασης», που θα μας δείχνει το δρόμο; Ποιος είναι ο σκοπός μας στη Λιβύη; Υποθέτω πως θέλουμε να φύγει ο Καντάφι, όμως κάτι τέτοιο δεν συμφωνήθηκε ούτε στο Σ.Α. ούτε στον Αραβικό Σύνδεσμο.
Επίσης θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποιοι και τι είναι οι σύμμαχοί μας; Είναι απλά κάποιοι Λίβυοι που είναι δυσαρεστημένοι με τον ηγέτη τους; Πόσες από τις 140 φυλές της χώρας εκπροσωπούν; Όσο και να μη τους καταλαβαίνουμε, μας αρέσει ή όχι, είναι οι σύμμαχοί μας. Το ότι είναι διαιρεμένοι και εχθρικοί μεταξύ τους, και το ότι δεν αποτελούν σοβαρή πολεμική δύναμη, είναι κάτι που θα πρέπει να αποδεχτούμε. Ποιες θα είναι όμως οι δυνάμεις στο έδαφος; Μήπως οι νέοι σταυροφόροι;
Ποιος είναι ο στόχος τους, εκτός από την απομάκρυνση του Καντάφι; Μήπως είναι κρυφοδημοκράτες; Μάλλον θα απογοητευτούμε. Και τι είδους κυβέρνηση θα σχηματίσουν μετά τον Καντάφι; Πόσο σταθερή θα είναι; Οι φυλετικές κοινωνίες συνήθως έχουν προβλήματα σταθερότητας και συναίνεσης, όσον αφορά στη διακυβέρνησή τους.
Και τι μας λέει αυτή η επέμβαση σε σχέση με το ηγετικό στυλ του προέδρου μας; Η συνεχής αναζήτηση συναίνεσης εκ μέρους του, θα συνεχίσει να επιβιώνει μέσα στο σημερινό κόσμο που ζούμε, ή μήπως το στυλ αυτό απλά χρονοτριβεί και στο τέλος καταλήγει σε αμφιλεγόμενες αποφάσεις; Είναι καλύτερο στυλ από αυτό του προκατόχου του;
Μετά, έχουμε και τους Ρεπουμπλικάνους που τάσσονται ομόφωνα κατά της απόφασης του Ομπάμα. Μήπως ξέχασαν τι έκαναν μετά τη 9/11; Σήμερα, καταδικάζουν υποκριτικά, τα ίδια ακριβώς που έκαναν κι εκείνοι πριν από μόλις 9 χρόνια. Είναι σαν ξαφνικά οι Δημοκρατικοί να έγιναν πολεμοκάπηλοι, και οι Ρεπουμπλικάνοι ειρηνιστές! Αναστροφή ρόλων δηλαδή, από την εποχή του Μπους.
Τέλος, η σημερινή περίπτωση θυμίζει έντονα την εισβολή στο Ιράκ που αποφάσισε ο Μπους, ειδικά αν αναλογιστούμε, πως και τότε όλοι ήξεραν την μελλοντική αρνητική κατάληξη της εμπλοκής μας εκτός από τον πρόεδρο, και τους νεοσυντηρητικούς φίλους του. Όλοι γνώριζαν πως το τέλος θα ήταν άσχημο, εξαιτίας των εγγενών ρηγμάτων της ιρακινής κοινωνίας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα στη Λιβύη.
Ο ορισμός της παραφροσύνης είναι το να κάνεις συνεχώς το ίδιο ακριβώς πράγμα, περιμένοντας όμως διαφορετικά αποτελέσματα. Μήπως λοιπόν τρελαθήκαμε;
* πρώην σταθμάρχη της CIA στην Ευρώπη και την Μέση Ανατολή
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου