Διαβάζω στις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου ότι ο Πρωθυπουργός(που κατέστρεψε τη χώρα) με την, ιατρό τού ΕΣΥ, σύζυγό του βρίσκονται ήδη στην Ιταλία για το Πάσχα κι αντί να στριγγλίσω με βάζει ο διάβολος να πειράξω μια φίλη που βαράει σκοπιά σε δημόσιο επαρχιακό νοσοκομείο.
Κυριακή των Βαΐων αξημέρωτα, τη βρίσκω πάνω από έναν ασθενή με ανουρία και μου κλείνει το τηλέφωνο κατάμουτρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου το κάνει.
Την περασμένη εβδομάδα, με τις κινητοποιήσεις των νοσοκομειακών γιατρών, την πέτυχα πάλι στην ίδια παρεξηγήσιμη στάση. «Δεν είναι αυτό που νομίζεις» μου είπε. «Είμαι κι εγώ απεργός αλλά επειδή η κλινική έχει μόνο δυο γιατρούς, δηλαδή όσο και το προσωπικό ασφαλείας, δουλεύουμε κανονικά (κι απλήρωτοι) υπέρ των ασθενών και της συνείδησής μας».
Αντιπαρέρχομαι το υπονοούμενο και γυρίζω στα δικά μου. Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να περάσω γιορτές μαζί της. Κάπως έτσι τα φετινά Χριστούγεννα έμαθα τι θα πει υπερκαλιαιμία όταν μας παράτησε, με τη βασιλόπιτα ακόμη άκοπη, γιατί οι ασθενείς της έφταναν σωρηδόν στο νοσοκομείο από υπερβολική δόση κουραμπιέ. Κάπως έτσι θα την πατήσω και τώρα, γιατί τα ξημερώματα του Πάσχα στα επαρχιακά νοσοκομεία φτάνουν, με ακρίβεια ραντεβού, τα πρώτα θύματα της μαγειρίτσας με πνευμονικά οιδήματα και την αρτηριακή πίεση στο μη παρέκει.
Ααααα όχι, δεν συμφέρει καθόλου. Αλλαγή πλάνων, επειγόντως. Χίλιες φορές καλύτερα να είχα πάει τότε με την οικογένεια Καραμανλή στην Αυστρία για στρούντελ και τώρα στην Ιταλία για ριζότο πεσκατόρε και σουπιές με όλο το μελάνι τους.
ΤΑ ΝΕΑ
Δημοσίευση σχολίου