Οχι γιατί ο πολίτης δεν ενδιαφέρεται για τα εθνικά θέματα (και κυρίως τους κινδύνους που τα διέπουν) αλλά: Θα ήτο άστοχη το λιγότερο η αναφορά και άσοφη προπαντός η συνάρτησή τους με το τραυματικό γίγνεσθαι και τον κυκεώνα των καταθλιπτικών προβλημάτων που ταλανίζουν σήμερα τον μέσο Ελληνα
Οταν όμως γίνεται (ακόμη και από επίσημα χείλη) λόγος για διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας και όταν πλανάται (έστω και ως ενδεχόμενο) φάσμα χρεοκοπίας, τότε τα πράγματα παίρνουν άλλη διάσταση. Κι ενώ θα ήτο άστοχο, εντούτοις δεν θα ήτο καθόλου άσκοπο να υπομνησθούν συνακόλουθοι κρίσιμοι κίνδυνοι για τον Ελληνισμό. Γιατί μόνο μυωπάζοντες δεν μπορούν να δουν και ν’ αντιληφθούν τις επικίνδυνες δυναμικές που αναπτύσσονται, ως παράπλευρες συντεταγμένες του ανελισσόμενου ελληνικού προβλήματος.
Η δίνη της οικονομικής κρίσεως (και τα καταλυτικά της παράγωγα) οδηγεί σε φυσική συρρίκνωση δυνατοτήτων και αποδόμηση αντιστάσεων. Με την εσωστρέφεια να προκαλεί αποσυνθετικές αγκυλώσεις στον εθνικό οργανισμό. Με όλες τις αυτονόητες συνέπειες. Κι αυτό, τη στιγμή που έωλα εξωτερικά προβλήματα επιτείνονται. Και κακόβουλα σύνδρομα και προθέσεις ενεδρεύουν.
Γιατί σε δεδομένη στιγμή, αυτά που θ’ ανακύψουν και στα σύνθετα προβλήματα που η Αγκυρα προκαλεί στο Αιγαίο και στα μεθοδευμένα μειονοτικά ζητήματα στη Θράκη και στο Κυπριακό (πέραν του προβλήματος με τα Σκόπια) θ’ απαιτήσουν ισχύ για στρατηγική διαχείριση. Και κυρίως αντιστάσεις.
Δεν υπάρχει άλλη οδός. Αλλά η Ελλάδα βρίσκεται αυτήν τη στιγμή κάτω από ασφυκτική πίεση. Που υπό το φάσμα καταρρεύσεων, αυτή κατευνοεί εκβιασμούς τρίτων, για ρυθμίσεις που ενδεχομένως δεν θα είναι συμβατές με αποδεκτούς συμβιβασμούς. Θα βολεύει στρατηγικές επιδιώξεις άλλων. Οχι δικές μας λογικές. Με ό,τι αυτό σημαίνει.
Και σημαίνει κυρίως, ότι: Η σημερινή κρίση βρίσκει τον Ελληνισμό (και στην προκειμένη περίπτωση το μητροπολιτικό του κέντρο) σε κατιούσα φορά ολισθήσεων, ενώ τις εξωτερικές επιβουλές σε ανιούσα.
Και η κρίση ευνοεί κατά συγκυρίαν τις δεύτερες. Εάν επισημαίνονται αυτά, δεν είναι για να διαπιστωθούν οι αυτονόητοι κίνδυνοι, αλλά για να επισημανθεί κυρίως η αναγκαιότητα για την αποτελεσματική τους ανακοπή. Εκ παραλλήλου προς την αντιμετώπιση των αποσυνθετικών προβλημάτων της οικονομίας.
Εχοντας κατά νουν ότι: Τα τελευταία οπωσδήποτε σε κάποια στιγμή θα παρέλθουν. Είναι μεσοπροθέσμως τουλάχιστον αντιμετωπίσιμα. Τετελεσμένα όμως που επαπειλούνται στα εθνικά θέματα, εάν αφεθούν να επιβληθούν λόγω εσωτερικών αδυναμιών και παραγώγων αγκυλώσεων, δεν επανορθώνονται με τίποτα. Μένουν.
Και θ’ αναπαράγουν εθνικούς ακρωτηριασμούς και συρρικνώσεις. Σε βαθμό που δεν μπορεί να είναι προβλεπτός υπό τις περιστάσεις. Κάτι που μόνον ασόφως μπορεί να παραγνωρίζεται και να υποτιμάται. Κι αυτό ακριβώς σηματοδοτεί τις εθνικές ευθύνες όλων. Πρωταρχικά όμως εκείνων που διαχειρίζονται τις εθνικές υποθέσεις...
Δημοσίευση σχολίου