Του Δρα Δημ. Σταθακόπουλου
Αρμενία – Ελλάδα , μια δρασκελιά
Στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ : “120.000 κάτοικοι Αρμενικής καταγωγής εγκαταλείπουν τις πατρογονικές εστίες τους υπό τις πολεμικές ενέργειες του Αζερμπαϊτζάν”.
Ουδείς ασχολήθηκε από τη διεθνή Κοινότητα, τις μεγάλες δυνάμεις• ούτε η χώρα μας , ούτε καν η ίδια η Αρμενία. Ο,τι δεν “παίζει ” στα ΜΜΕ , απλά δεν υπάρχει ως κατάσταση, γεγονός, είδηση.
Μόνο η Τουρκία επιχαίρει ( και άλλοι κρυφο-φανερά) και το επιδίωξε σε αγαστή συνεργασία με τους ” Biz İki Devlet Bir Milletiz/ είμαστε , δύο κράτη, ένα έθνος ” Αζέρους που εξοπλίζονταν και εκλάμβαναν την καλοπιστία της Αρμενίας ως αδυναμία.
” Έριξαν τη ζαριά και τους βγήκε ” αφού αξιολόγησαν τη δική τους αυτοπεποίθηση-δύναμη, την Αρμενική αδράνεια και τη διεθνή αδιαφορία.
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου ;
Η Αρμενία είχε αναπτύξει μια φιλοσοφία καλοπιστίας , διαλόγου, επίκλησης της καλής γειτονιάς, του διεθνούς δικαίου και συμφωνιών, με εγγυητές, α) την οπλική άμυνά της, β) τρίτες χώρες, γ) την ομογένεια/διασπορά της .
Όπως βλέπουμε τίποτα δεν ίσχυσε. Αντιθέτως, ουδείς ασχολήθηκε. Παρέδωσαν τις πατρογονικές τους εστίες , όσια και ιερά, στον προαιώνιο εχθρό τους , αμαχητί . Μια ματαιότητα κυρίευσε το λαό και μια ηττοπάθεια, σε κλίμα απόλυτης μοναξιάς, απομόνωσης από τη διεθνή Κοινότητα που αλά καρτ έχει ευαισθησίες για τα ατομικά δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο, τα δικαιώματα των εθνικών μεινοτήτων κ.λ.π
Κόσμος απέραντης υποκρισίας, που σε κάνει να λες: ” δεν ισχύει τίποτα • απλά μην σου τύχει “.
Η Αρμενία ήταν και είναι γεωγραφικά σε δύσκολο σημείο , προέκταση της ” κλειδαριάς ” που συχνά και ίσως κουραστικά αναφέρω χρόνια τωρα .
Η επιλογή της ήταν και είναι μια :
” κράτος μοντέλο Ισραήλ” .
Δεν το έπραξε και η εμπιστοσύνη σε light πολιτικούς, όπως και η χαλαρή στάση των πολιτών, λες και είναι το Λουξεμβούργο, εν μέσω του καζανιού του Καυκάσου, αποδείχθηκε η χειρότερη επιλογή.
Άραγε τα ιστορικά παθήματα και η γενοκτονία των προγόνων τους , δεν τους έγινε μάθημα ;
Εκ παραλλήλου, η χώρα μας και οι πολιτικοί / πολίτες της , με τις επιλογές τους , θεωρούν πως είναι διαφορετική περίπτωση ;
Και αν ναι, πόσο διαφορετική ;
αυτή η διαφορά είναι ικανή να μας σώσει από τυχόν παρόμοια κατάσταση ;
Έχουμε γενοκτονία Μ.Ασιατικού Ελληνισμού, Κυπριακό, Β. Ήπειρο, αναθεωρητική Τουρκία και κοινούς συμμάχους που μας λένε βρείτε τα. Και εάν δεν τα βρούμε ; θα είμαστε μόνοι , όπως η Αρμενία ; δηλ. το Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Και αν ναι, τι θα κάνουμε;
θα παραδοθούν όλα αμαχητί , με τελευταία λέξη μας , όχι το ” μολών λαβέ” , αλλά το ” ευρωπαϊκό κεκτημένο ” ;
Αλλά με τι ασχολούμαι τώρα κι εγώ ;
Αφού αυτά που λέω, δεν είναι είδηση , άρα είναι ανύπαρκτα , σαν τον “ανύπαρκτο ιππότη ” του Ίταλο Καλβίνο .
Δημοσίευση σχολίου