Ολοένα και περισσότερο, και δυστυχώς και από «πατριωτικούς» κύκλους, αναπαράγεται η άποψη ότι τα περιοριστικά μέτρα που ελήφθησαν για τον περιορισμό της διάδοσης του κορονοϊού και ει δυνατόν για την αντιστροφή της διαδικασίας εξάπλωσής του, με προοπτική την εξάλειψή του, είναι αντισυγματικά και καταπατούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτή όμως είναι βάναυση παρερμηνεία του συντάγματος και διαστροφή θεμελιακών αρχών της φιλοσοφίας του Δικαίου, που πηγάζουν από έναν τερατώδη ατομοκεντρισμό, ξένο προς την έννοια της δημοκρατίας αλλά και την ελληνική παράδοση.
Του -όχι και τόσο!- ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ
Πράγματι το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση είναι καθολικό. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι η «ελεύθερη μετακίνηση» γίνεται ανεξέλεγκτα. Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, είναι δυνάμει μεταφοράς ενός επικίνδυνου παθογόνου παράγοντα, ο οποίος απειλεί τις ζωές των άλλων ανθρώπων, είναι δεδομένο ότι η κοινωνία δια της συντεταγμένης Πολιτείας μπορεί και οφείλει να πάρει μέτρα για να περιορίσει τον κίνδυνο αυτόν.
Έτσι και αλλιώς, η «ελεύθερη μετακίνηση» έχει κανόνες και περιορισμούς ακόμη και υπό φυσιολογικές συνθήκες. Το αντίθετο είναι σαν να λέμε ότι τα φανάρια που υπάρχουν στον δρόμο και οι διαβάσεις πεζών παραβιάζουν το δικαίωμα στην «ελεύθερη μετακίνηση» των οδηγών.
Επιπροσθέτως, τα ανθρώπινα δικαιώματα ιεραρχούνται και φυσικά το δικαίωμα στην «ελεύθερη μετακίνηση» δεν μπορεί να επικρατεί του δικαιώματος στη ζωή. Αν η ελεύθερη μετακίνηση η δική μου, που θέλω να πάω να πιω καφέ, θέτει δυνάμει εν κινδύνω τη ζωή άλλων ανθρώπων, είναι δεδομένο και αναντίρρητο ότι βάσει της συνταγματικής τάξης, της δημοκρατίας αλλά και της κοινής λογικής, πρέπει να υπάρξουν περιορισμοί.
Ούτε έχουν νόημα και οι συζητήσεις περί των «δικαιωμάτων του ατόμου», τα οποία υποτίθεται ότι βρίσκονται σε αντιπαράθεση με τα «δικαιώματα του συνόλου». Το σύνολο δεν είναι κάποια απρόσωπη και μακρινή οντότητα. Είναι οι άλλοι άνθρωποι. Τα δικαιώματα των ατόμων είναι τα δικαιώματα του συνόλου. Και το δικαίωμα των ατόμων στη ζωή και την υγεία είναι αυτά που επιβάλουν στα δικαιώματα των ατόμων στην ελεύθερη μετακίνηση να περιοριστούν προσωρινά για ιατρικούς λόγους.
Η άποψη, λοιπόν, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται από τους περιορισμούς είναι προϊόν των τερατωδών αναγνώσεων της Δύσης περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που μεγιστοποιούν στο έπακρο τα δικαιώματα του ατόμου (του ενός ατόμου) και ελαχιστοποιούν μέχρι εξαλείψεως τα δικαιώματα του συνόλου (δηλαδή των πολλών ατόμων). Είναι η ίδια μήτρα που γέννησε τις αντιλήψεις περί «ανοιχτών συνόρων» αφού τα «κλειστά σύνορα» παραβιάζουν την ελευθερία των ατόμων κλπ.
Άρα, το να δηλώνει κάποιος «πατριώτης» και να προωθεί παρόμοιες απόψεις είναι τουλάχιστον σχιζοφρενικό. Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει απολύτως κανένα θέμα συνταγματικής τάξης και παραβίασης δικαιωμάτων από τους περιορισμούς. Αντιθέτως, οι περιορισμοί στην μετακίνηση είναι η στοιχειώδης προσπάθεια υπεράσπισής τους. Και επιβάλλονται από την κοινωνία δια της κυβέρνησης.
Εδώ βέβαια πολλοί μπορεί να διαφωνούν. Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε τις απόψεις διαφόρων σύμφωνα με τις οποίες «δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα» από τον κορονοϊό και πως ότι βλέπουμε να γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο είναι φτιαχτό, οι οποίες το μόνο που επιβεβαιώνουν είναι η ανθρώπινη παράνοια είναι μεγαλύτερη και από την ανθρώπινη βλακεία. Όμως, υπάρχουν και πιο λογικές απόψεις που αμφισβητούν την αποτελεσματικότητά των μέτρων και υποστηρίζουν ότι έπρεπε να γίνουν περισσότερα τεστ αντί την καθολική καραντίνα κλπ.
Αυτές οι απόψεις είναι συζητήσιμες. Αλλά όχι αυτήν τη στιγμή. Ο λογαριασμός θα βγει όταν τελειώσουν όλα αυτά. Τη στιγμή της μάχης δεν αμφισβητείς τις επιλογές της ηγεσίας. Γιατί αν το κάνεις υπονομεύεις τη συλλογική προσπάθεια. Η κριτική, ο έλεγχος και η απόδοση ευθυνών θα έρθει μετά.
Πάντως, η συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών της υγείας δηλώνει ξεκάθαρα ότι από την εποχή του Ιπποκράτη μέχρι και σήμερα, όταν προκύπτει μια μεταδοτική ασθένεια για την οποία δεν υπάρχει εμβόλιο ή φάρμακο η λύση είναι αυτή που εφαρμόζεται σήμερα. Καραντίνα.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου