Μάκης Ανδρονόπουλος
Για όσους δεν κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους είναι πλέον ξεκάθαρο πως η επιθετικότητα της Τουρκίας (όλης της Τουρκίας, όχι μόνο του Ερντογάν) θα περάσει από το επίπεδο του υβριδικού πολέμου που διεξάγει εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, στο επίπεδο πρόκλησης θερμού επεισοδίου με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Είναι επίσης σαφές ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Αντίθετα, οι παράγοντες αυτοί μπορούν να εκθέσουν τον Ελληνισμό σε σκοτεινές δικές τους σκοπιμότητες. Για παράδειγμα, τώρα στο φιλοτουρκικό Βερολίνο θα επιχειρηθεί στις 25 Νοεμβρίου ο εγκλωβισμός της Λευκωσίας και της Αθήνας σε διπλωματικά αδιέξοδα με σκοπό να μετατραπούν σε τετελεσμένα.
Συνεπώς, όπως υπονόησε και ο Κώστας Καραμανλής, σύντομα θα βρεθούμε μπροστά στο εξής δίλημμα: ή τους δίνουμε ό,τι θέλουν ή πάμε σε πόλεμο. Αυτά, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ουσιαστικά τα κρύβει από το λαό, διότι έχει αφήσει τη χώρα εδώ και δύο δεκαετίες αμυντικά "ξεβράκωτη". Ήδη από το 2005 ήταν ξεκάθαρο πως η ισορροπία δυνάμεων θα είχε πλήρως ανατραπεί το 2015 με το γιγαντιαίο πρόγραμμα εξοπλισμών που εφάρμοσε η Άγκυρα.
Σήμερα, η Τουρκία του G20 έχει εισέλθει στη φάση της αυτοδύναμης ανάπτυξης και παραγωγής προηγμένων εξοπλιστικών συστημάτων (μεταξύ αυτών αεροπλάνα, drones, υποβρύχια μέχρι και μίνι αεροπλανοφόρο ετοιμάζεται να κατασκευάσει). Επιπροσθέτως, θεωρείται πως διαθέτει έναν από τους καλύτερους στρατούς ηλεκτρονικού πολέμου.
Κανένας Έλληνας πολίτης δεν γνωρίζει αν υπάρχει αποτρεπτική ικανότητα πέραν των 48 ωρών. Εκείνο που ξέρει είναι πως υπάρχει δραματική τουρκική υπεροπλία και μεγάλο επιχειρησιακό βάθος (εφεδρείες). Αυτό δημιουργεί αβεβαιότητα. Δεν είμαστε έτοιμοι γι΄ αυτό που μας περιμένει, ούτε ως πολιτική ηγεσία, ούτε ως κοινωνία. Γι' αυτό και μπορεί να εκκολαφτεί το αυγό του ντεφιτισμού, της ηττοπάθειας. Η πολιτική του κατευνασμού έχει νόημα μόνο εάν επιδιώκεται να κερδηθεί χρόνος για να εξοπλιστεί η χώρα. Αλλά και εκεί, λόγω της οικονομικής καχεξίας και της πολιτικής αδυναμίας για σωστή ιεράρχηση των εθνικών προτεραιοτήτων, τα πράγματα πάνε με τον αραμπά.
Μια πρόταση για τον πρωθυπουργό
Είναι γνωστό πως υπάρχει ένα τεράστιο κεφάλαιο ελληνικών συμφερόντων παρκαρισμένο στις off shore και σε τράπεζες τις Ελβετίας, της Σιγκαπούρης και άλλων "παραδείσων". Ξέρουμε μετά βεβαιότητας ότι 45 δισ. ευρώ έφυγαν την περίοδο των μνημονίων, ότι πρόσφατη εκτίμηση της Κομισιόν ανεβάζει σε 60 δισ. ευρώ τα ελληνικά λεφτά που είναι σε off shore.
Το ΒΗΜΑ είχε πέρσι κάνει λόγο για 160 δισ. ευρώ, επικαλούμενο έκθεση διεθνούς οίκου. Κατά καιρούς, άλλοι αναλυτές έχουν γράψει για 200 και άλλοι για 600 δισ. ευρώ. Να μείνουμε στα 160 του "έγκυρου" Βήματος, δηλαδή σε ένα ΑΕΠ. Μπορούμε να θεωρήσουμε βέβαιο πως η Τράπεζα της Ελλάδος και οι τράπεζες γνωρίζουν ποιοι έβγαλαν αυτά τα κεφάλαια έξω, τουλάχιστον τα 100 δισ.
Με αυτό ως δεδομένο, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να κάνει δυο-τρία άτυπα, αν όχι μυστικά, τραπέζια στους εν λόγω εξαγωγείς κεφαλαίων και να τους ζητήσει να του μαζέψουν 20 δισ. ευρώ σε 60 μέρες για τη χρηματοδότηση της εθνικής άμυνας. Μπορεί να το κάνει, δίνοντας τόνο δραματικής και επείγουσας ανάγκης, έτσι ώστε οι καλεσμένοι του να καταλάβουν πως εάν δεν τον ικανοποιήσουν θα υποχρεωθεί να λειτουργήσει αλλιώς, για λόγους εθνικού συμφέροντος.
Ομόλογα αμυντικής βιομηχανίας για την εθνική άμυνα
Το αντίδωρο θα είναι να πάρουν ομόλογα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας μετατρέψιμα σε μετοχές μετά από μία πενταετία ή επταετία, αλλά και τη δυνατότητα παλιννόστησης ισόποσων κεφαλαίων χωρίς κανένα φόρο ή τέλος στην Ελλάδα. It’s a fair game, αλλιώς… Σημειωτέον ότι τα εταιρικά ομόλογα δεν θα επιβαρύνουν το ήδη ογκώδες κρατικό χρέος.
Ο λογαριασμός των 20 δισ. ευρώ είναι απόρρητος, αλλά τελεί υπό διακομματικό έλεγχο. Από τα 20 δισ. ευρώ, με τα πέντε (ενδεικτικό το ποσό) χρηματοδοτεί άμεσα με leasing, ενοικίαση ή με όποιο άλλο σύστημα προσφέρεται αυτό που χρειαζόμαστε από… προχθές, όπως φρεγάτες. Με άλλα οκτώ δισ. προβαίνει σε αγορές μαχητικών αεροσκαφών με πλήρη ηλεκτρονικό εξοπλισμό και προηγμένα πυρομαχικά (ίσως να πάρει μερικά F-35 που ξέμειναν στις ΗΠΑ από την Τουρκία), ενώ τα υπόλοιπα τα ρίχνει στην εθνική παραγωγή και την έρευνα-ανάπτυξη οπλικών συστημάτων.
Αν οι Βρυξέλλες γκρινιάξουν, θα χρειαστεί να τις αγνοήσει επιδεικτικά, ίσως και απειλητικά. Εννοείται ότι πρέπει να αποφύγει αγορές από τη Γερμανία. Μπορεί μάλιστα να έχουν ενδιαφέρον αγορές π.χ. από το Ισραήλ, ή ακόμα και από την Κίνα, δεν είμαι αρμόδιος να υποδείξω. Έχουν κατά καιρούς προταθεί έξυπνες και σχετικά φτηνές λύσεις, οι οποίες ταιριάζουν στο Αιγαίο και μπορούν να κάνουν θαύματα.
Ηττοπαθή δόγματα
Για το εθνικό φρόνημα, οι ασκήσεις στα τρίγωνα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος είναι αναμφίβολα κρίσιμες, αλλά η αναφορά στο "ενιαίο αμυντικό δόγμα" έχει εξαφανιστεί από τον ελληνικό πολιτικό λόγο. Αυτό εκλαμβάνεται από την κοινή γνώμη ως τρίτη προδοσία της Κύπρου (μετά το πραξικόπημα, τους "Αττίλες" και την τραπεζική κρίση εξ αιτίας των ελληνικών κρατικών ομολόγων). Εκεί χρειάζεται κάποιος άλλος πατριωτικός λόγος περισσότερο ουσιαστικός από το "η Αθήνα συμπαρίσταται".
Το θεώρημα του πολέμου των 48 ωρών είναι ηττοπαθές. Αφενός γιατί στηρίζεται στην αναμενόμενη παρέμβαση του ξένου παράγοντα αλά Σίσκο, όπως έγινε στην Κύπρο ή στα Ίμια που μας κληροδότησαν το "No ships, no troops, no flags". Αφετέρου είναι και ανιστόρητο, γιατί δεν λαμβάνει υπ’ όψιν την ιστορική πραγματικότητα. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε για πόλεμος της μιας εβδομάδας και κράτησε τέσσερα χρόνια.
Όλες οι μεταπολεμικές συγκρούσεις κράτησαν πολύ περισσότερο από το αρχικώς προβλεπόμενο. Το θεώρημα του πολέμου των 48 ωρών, όμως, εμπεριέχει την ηττοπάθεια εγγενώς, στην προετοιμασία και στη δυνατότητα… Εκτός εάν η φαντασίωση του πολέμου των 48 ωρών εννοείται ότι τόσο χρόνο χρειάζεται σήμερα για να νικήσεις ή να ηττηθείς.
Δεν αντέχεται άλλη υποχώρηση
Η Τουρκία θα προκαλεί, αλλά δεν πρόκειται να χτυπήσει πρώτη για να έχει το διπλωματικό πλεονέκτημα. Μπορεί, όμως, να προκαλέσει με μία γεώτρηση π.χ. 10 μίλια έξω από το Καστελλόριζο, ελληνική αντίδραση, η οποία να καταλήξει σε θερμό επεισόδιο. Η κατευναστική πολιτική έχει, λοιπόν, τα όριά της. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις φέρουν βαρέως την αποτροπή καταβύθισης του τουρκικού στόλου από τους Σίσκο-Αραπάκη. Δεν αντέχουν άλλη υποχώρηση. Ο πιλότος το ξεκαθάρισε: «Ετούτος εδώ ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του».
Συνεπώς, εάν η Ελλάδα υποχρεωθεί να αντιδράσει, πρέπει να είναι έτοιμη για ολοκληρωτικό πόλεμο. Εάν, μάλιστα, η Άγκυρα προκαλέσει θερμό επεισόδιο πρέπει να έχει καταστήσει σαφές πως δεν θα διστάσει γενικεύσει τη σύγκρουση με αμυντική επίθεση. Αυτό έχει κρίσιμη σημασία για να λειτουργήσει η αποτροπή, για να σκεφτεί πολύ σοβαρά η Άγκυρα πριν προκαλέσει θερμό επεισόδιο. Αν η Ελλάδα δεν υιοθετήσει αυτό το δόγμα, θα ηττηθεί και θα υποχρεωθεί να συρθεί σε διαπραγματεύσεις από σαφώς μειονεκτική θέση.
Στο Επίμετρο της «Θεωρίας του Πολέμου» (Θεμέλιο, 1997) ο Παναγιώτης Κονδύλης διατυπώνει το δόγμα του "πρώτου χτυπήματος" από ελληνικής πλευράς, το οποίο προέκυψε από την στρατηγική ανάλυση των τότε δεδομένων, τα οποία σήμερα έχουν εξελιχθεί και καταστεί πολύ πιο αρνητικά για την Ελλάδα. Ειδικότερα, ο Κονδύλης επισημαίνει το μειονέκτημα του κατακερματισμένου ελληνικού χώρου, γεγονός που επιτρέπει στον εχθρό να καταλάβει ορισμένα νησιά, δημιουργώντας τετελεσμένα γεγονότα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Αντισταθμίζοντας τα μειονεκτήματα
Ο Κονδύλης εντοπίζει τέσσερις παράγοντες που μπορούν να αντισταθμίσουν τα ελληνικά μειονεκτήματα, ο συνδυασμός των οποίων μπορεί να οδηγήσει σε αξιόλογες πιθανότητες νίκης την ελληνική πλευρά:
- Πρώτον, η ελληνική πλευρά θα έχει εδαφικές απώλειες, δεν θα πρέπει να εξαντληθεί στην προσπάθεια ανακατάληψής τους, αλλά στην κατάληψη τουρκικών εδαφών είτε ως αντιστάθμισμα, είτε για τη μετέπειτα διαπραγμάτευση.
- Δεύτερον, είναι ιδιαίτερα κρίσιμη η αποφυγή του κατακερματισμού των ελληνικών δυνάμεων. Πρέπει να είναι συγκεντρωμένες σε συγκεκριμένους στόχους. Ειδικά η αεροπορία, δεν πρέπει να αναλωθεί με την προάσπιση πόλεων και άμαχων πληθυσμών, αλλά να επικεντρωθεί στα καίρια επιχειρησιακά σημεία και στην συντριβή των εχθρικών δυνάμεων.
- Τρίτον, η ελληνική πλευρά, πέρα από τα θέατρα του πολέμου, πρέπει να είναι σε θέση να ενεργεί σε όλη την τουρκική επικράτεια, ώστε να αποτρέψει την απόσυρση σημαντικών δυνάμεων του εχθρού στο βάθος της Τουρκίας, από όπου θα μπορεί να πλήξει ελληνικούς στόχους με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς.
- Τέταρτον, η αποφασιστικότητα να καταφέρει το πρώτο (μαζικό) πλήγμα, αιφνιδιάζοντας τον εχθρό. Το "πρώτο πλήγμα" είναι μια συντονισμένη και ακαριαία ενέργεια όλων των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων με σκοπό να εκμηδενίσει τα ζωτικά σημεία του εχθρικού πολεμικού δυναμικού, ιδίως όσων εμφανίζονται κρίσιμα μέσα στη δεδομένη συγκυρία.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου