Στο προηγούμενο σχετικό μας άρθρο, ασχοληθήκαμε με το «σχέδιο» της Τουρκίας, στην κατάληψη μιας ηγεμονικής θέσης στον ισλαμικό κόσμο. Μια χώρα που έχει πολλά από τα πλεονεκτήματα της Δύσης, ενώ ταυτόχρονα ανήκει στο Ισλάμ, θα είναι ένα φωτεινό σημείο αναφοράς στην Ανατολή, μια χώρα υπό την οποία θα συνασπιστούν όλα τα μουσουλμανικά κράτη. Ο απώτερος σκοπός άγνωστος, αλλά σίγουρα υπάρχει.
Στο προηγούμενο ασχοληθήκαμε με το Λάθος #1, την τακτική της ομηρείας πολιτών κρατών της Δύσης από την Τουρκία. Με το «Εξπρές του Μεσονυχτίου» να παίζει στις μνήμες των περισσοτέρων, κανείς δεν θέλει να σκεφτεί πολίτες στις τουρκικές φυλακές. Αυτό θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν ένα λάθος «τακτικής». Το επόμενο όμως λάθος είναι ξεκάθαρα λάθος στρατηγικής, μιας βιασύνης που τελικά εκθέτει τον τελικό στόχο, όποιος κι αν είναι αυτός.
Η Τουρκία έχει επιλέξει την σύγκρουση με το Ισραήλ. Μετά από την δεκαετία του ’90, όταν Ισραήλ και Τουρκία δέθηκαν με στενή συμμαχία, ήρθε ο Ερντογάν. Φυσικά δεν χάλασε αμέσως την άτυπη συμμαχία, αντίθετα φρόντισε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις ισραηλινές «άκρες» στην πορεία της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας του. Όμως, μετά από τις αγορές όπλων από το Ισραήλ, όπως ο εκσυγχρονισμός των F-4E, M-60 SABRA, αγορές UAV, η Τουρκία άρχισε να αφήνει το Ισραήλ στην «απέξω». Ταυτόχρονα φρόντισε να αρχίσει τις επαφές με διάφορα κράτη του Κόλπου, ενώ τουρκικές ΜΚΟ άρχισαν στενά «πάρε-δώσε» με την Λωρίδα της Γάζας.
Το Ισραήλ δεν φημίζεται για την ανοησία του. Η τουρκική στροφή έγινε αντιληπτή πριν ακόμη γίνει, και αργά αλλά σταθερά άρχισε να απεμπλέκεται. Ταυτόχρονα άρχισε να πλησιάζει στρατηγικά την Ελλάδα, κράτος ιστορικά συμμαχικό και φίλο, παρά τις «παλαιστινιακές» φιλίες του ’80 και την ισραηλινο-τουρκική προσέγγιση του ’90. Ο Ερντογάν το «έπαιξε» καλά για αρκετά χρόνια, μέχρι την αποστολή του «Στόλου της Ειρήνης». Την ιστορία την θυμούνται οι αναγνώστες μας, όταν Ισραηλινοί κομμάντος ανέβηκαν σε τουρκικό πλοίο με αποτέλεσμα 9 νεκρούς Τούρκους.
Μετά όλα άλλαξαν. Ο Ερντογάν άρχισε την ρητορική του Ιράν και της Χαμάς κατά του Ισραήλ, και παρά μια αναιμική προσπάθεια του Ομπάμα, οι δυο χώρες δεν τα ξαναβρήκαν, παρά την πληρωμή αποζημιώσεων από το Ισραήλ (κατόπιν τουρκικής πίεσης πάντα). Τα χρόνια πέρασαν, και η Τουρκία άρχισε να αποκαλύπτει τον ξεκάθαρα αντισημιτικό χαρακτήρα της. Ταυτόχρονα ένα αντι-ισραηλινό κύμα σάρωνε την Δύση, πιθανότατα με «ανατολική» χρηματοδότηση.
Το Ισραήλ δεν δημιουργήθηκε δια πυρός και σιδήρου, σε μια εξαιρετικά εύφλεκτη περιοχή, απλά και μόνο παραβλέποντας κινδύνους. Η Αίγυπτος του Σίσι είναι πλέον σύμμαχος και συνέταιρος στην εκμετάλλευση ενός από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο. Η Συρία δεν αποτελεί κίνδυνο για το Ισραήλ μετά την εμφύλια περιπέτειά της, η Ιορδανία είναι ουδέτερη, ενώ ήδη ξεκίνησαν οι επαφές με Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ και Κουβέιτ. Με τους τελευταίους το Ισραήλ μοιράζεται έναν κοινό εχθρό, το Ιράν.
Η Τουρκία με την σειρά της μόνο εχθρό δεν έχει το Ιράν. Η Halkbank βοηθούσε στο «σπάσιμο» του εμπάργκο, ενώ η Χαμάς και η Χεζμπολά κυκλώνουν επικίνδυνα από βορρά και νότο το μικρό κράτος. Ο Ερντογάν απειλεί συνεχώς, και ανά πάσα στιγμή δεν αποκλείεται να έρθει ένας νέος στόλος της Ειρήνης προς την Γάζα, αυτή την φορά με συνοδεία του Τουρκικού Ναυτικού. Και ίσως να επιβαίνουν και τούρκοι «φρουροί» αυτή την φορά.
Γιατί τα κάνει όλα αυτά ο Ερντογάν; μα είναι πολύ απλό. Δεν θα μπορούσε ποτέ να συσπειρώσει τους Άραβες αν δεν αναδείκνυε έναν κοινό εχθρό. Και ποιος καλύτερος εχθρός για τους Άραβες, από το μέγα διαβολικό κράτος του Ισραήλ; Ποιον άλλωστε θα έφερνε ως εχθρό στο Κατάρ; την Ελλάδα, που οι περισσότεροι Καταρινοί στο άκουσμά της αναφωνούν «Mykonos!!!»; Την Κύπρο, που οι περισσότεροι έχουν τις ευρωπαϊκές τους εταιρείες; Το Ισραήλ είναι ο ιδανικός «κακός», και ο Ερντογάν θα πρέπει να το «πολεμήσει».
Φυσικά το Ισραήλ δεν είναι μόνο του. Είναι ίσως το μόνο κράτος στον κόσμο που οι ΗΠΑ θα έκαναν χρήση πυρηνικών για να το προστατεύσουν. Αυτός είναι και ο λόγος που η Τουρκία αργά αλλά σταθερά φρόντισε να απομακρυνθεί από τη Υπερδύναμη, δεν είναι η Ρωσία. Η Ρωσία, όπως έχουμε πει πολλές φορές, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να ΜΗΝ βγει το φυσικό αέριο από την Ανατολική Μεσόγειο. Τίποτε άλλο δεν την συνδέει με την Τουρκία, εκτός από την φιλία των προέδρων των δυο χωρών.
Όπως είπαμε, το Ισραήλ δεν έχει φτάσει εδώ που είναι σήμερα λόγω του ότι άφηνε όλα αυτά στην τύχη. Η τουρκική στροφή έχει γίνει αντιληπτή εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, και φυσικά δεν θα έκαναν κάτι που δεν είναι σωστά σχεδιασμένο. Δεν θα ήταν τόσο εύκολο να πείσουν τις ΗΠΑ να αφήσουν στην άκρη έναν ισχυρό σύμμαχο, προμαχώνα της Δύσης στην Μέση Ανατολή, έτσι απλά. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ομπάμπα προσπάθησε μέχρι τέλους να τους τα «φτιάξει» μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Τελικά ο Τραμπ είναι αυτός που τελικά αποφάσισε να κλωτσήσει την σφιγγοφωλιά…
Στο θέμα F-35A είναι προφανές πως έχει παίξει ένα μεγάλο ρόλο και το Ισραήλ. Η ύπαρξη ενός υπερόπλου όπως το F-35A στα χέρια ενός ισλαμιστή ηγέτη όπως ο Ερντογάν, είναι πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος από ότι τα F-14A στα χέρια του Χομεϊνί. Είναι γνωστό πως το εβραϊκό λόμπι στήριξε το ελληνικό και αρμενικό στις προσπάθειές του να μπλοκάρει η παράδοση των F-35A στην Τουρκία. Μια ισχυρή ισλαμική Τουρκία, με αεροπλανοφόρα (δυο) που θα φέρουν 16 F-35B έκαστο θα ήταν θηλιά στο λαιμό του Ισραήλ. Αργά ή γρήγορα, ο Ερντογάν σαν άλλος Σαλαντίν θα προσπαθούσε να «επιβάλει » λύση για την Ιερουσαλήμ.
Η αντίδραση του Ισραήλ ήταν αναμενόμενη και πολύ σωστή. Ζούμε σε μια πολύ περίεργη γειτονιά, και ο καθένας θα πρέπει να προσέχει τους γείτονες και τους συμμάχους του. Αυτά τα ολίγα για σήμερα, και θα συνεχίσουμε για τα υπόλοιπα λάθη του πολυχρονεμένου Σουλτάνου, που κάποιοι εδώ στην Ελλάδα συνεχίζουν από το να «ψιλοθαυμάζουν» και «σιγοντάρουν» μέχρι και «υποστηρίζουν».
Τα λάθη της Τουρκίας, Μέρος 1ο, οι όμηροι
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου