Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Θα ήθελα να ήμουν στην Ρώμη το 1633. Για να αγκαλιάσω τον Γαλιλαίο, ο οποίος συνελήφθη επειδή είπε ότι «η Γη είναι στρογγυλή», δικάστηκε και καταδικάστηκε ισόβια και πέθανε τυφλός στην φυλακή.
Θα ήθελα να ήμουν στο Λονδίνο το 1648. Για να δω πώς ανατράπηκε η βασιλεία με την επανάσταση του Κρόμγουελ. Θα ήθελα να έβλεπα πώς μπήκε με το άλογό του ο Κρόμγουελ μέσα στο κοινοβούλιο που ιδρύθηκε ύστερα. Θα ήθελα να άκουγα εκεί εκείνη την αξέχαστη ομιλία του, αφού ακόμα ισχύουν αυτά τα οποία είπε:
«Βιαστείτε και εξαφανιστείτε. Ήρθα να τελειώσω την συνεδρία σας. Ήρθα να θέσω μόνιμα τέρμα πλέον στις πράξεις σας με τις οποίες λερώνετε και ατιμάζετε το κοινοβούλιο. Εσείς διαβολείς και συνωμότες βουλευτές, εσείς που είστε οτιδήποτε άλλο εκτός από καλή διακυβέρνηση. Εσείς πλάσματα καημένα που βγάλατε προς πώληση την χώρα σας για χάρη του ελάχιστου προσωπικού σας κέρδους…»
Κατέληγε ως εξής εκείνη η ομιλία:
«Βιαστείτε δούλοι του ρουσφετιού! Βιαστείτε, φύγετε! Πάρτε τα στολισμένα πράγματα του σουλτανάτου σας και ξεκουμπιστείτε!»
Θα ήθελα να ήμουν στο Παρίσι το 1789. Για να δω πώς ανατράπηκε ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 16ος, πώς καταλύθηκε η μοναρχία, πώς συντρίφθηκαν εκείνοι που καταπίεζαν τον λαό για πολλά χρόνια. Αλλά ποτέ για να δω πώς κόβονταν τα κεφάλια τους στην γκιλοτίνα. Αυτός ο ενθουσιασμός επισκιάστηκε με τον αποκεφαλισμό ακόμα και αθώων υπηρετών του παλατιού.
Θα ήθελα να ήμουν και πάλι στο Παρίσι το 1871. Για να ζήσω την χαρά της πρώτης εργατικής επανάστασης στον κόσμο και της «πρώτης δικτατορίας του προλεταριάτου», όπως την αποκάλεσε ο Έγκελς. Θα ήθελα να ήμουν σε εκείνα τα οδοφράγματα του Παρισιού. Μόνο 72 μέρες διήρκεσε η εξουσία του λαού, αλλά αξίζει να ζήσει κανείς εκείνο τον ενθουσιασμό.
Θα ήθελα να ήμουν στην Ρωσία πάλι τα ίδια χρόνια. Για να γνωριστώ με τους Τολστόι, Ντοστογιέφσκι και Τσέχοφ. Θα ήθελα να περάσω από την Γιάσναγια Πολιάνα που ζούσε ο Τολστόι και να τον ρωτήσω «πιστεύεις πράγματι μάστορα ότι μια μέρα θα γίνει τέλειος ο άνθρωπος;» Και θα ήθελα να περπατήσω με τον Ντοστογιέφσκι στις όχθες του ποταμού Μόσκοβα μια χιονισμένη βραδιά.
Μήπως θα ήθελα να βρισκόμουν πουθενά αλλού εκτός από την Ρωσία του 1917; Δίπλα στους εργάτες που κατέλαβαν το χειμερινό παλάτι στο Πέτρογραντ. Και ο κόσμος να κλονίζεται μέσα σε έναν κυκλώνα. Μια λαμπρή εντελώς νέα σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Να αναπνεύσω τον ίδιο αέρα με τους Λένιν, Τρότσκι και Μπουχάριν που έθεσαν τέρμα στην μπουρζουαζία. Να ακούσω στο πολυτεχνείο ποιήματα από τον Μαγιακόφσκι. Και ύστερα να συναντηθώ με τον Ναζίμ Χικμέτ στην Πλατεία Πούσκιν.
Θα ήθελα να ήμουν στην Πολωνία του 1945. Στις 9 Μαΐου ακριβώς. Αυτή είναι η ημερομηνία στην οποία θα ήθελα πιο πολύ να ζούσα σε αυτό τον κόσμο. Το τέλος της φασιστικής Γερμανίας. Οι γερμανικές ορδές να έχουν υποστεί ήττα. Η σημαία με το σφυροδρέπανο να κυματίζει στο Ράιχσταγκ στο Βερολίνο. Και οι επιζήσαντες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, που έμειναν πετσί και κόκκαλο, να αναπνέουν αέρα ελευθερίας. Ακόμα και το να φαντάζομαι μια τέτοια χαρά με κάνει ευτυχισμένο σήμερα.
Θα ήθελα να ήμουν στο Πεκίνο το 1949. Για να δω την σοσιαλιστική επανάσταση του Μάο Τσε Τουνγκ που είπε «ας ανθίσουν εκατό λουλούδια» και τους πανικοβλημένους μπουρζουάδες. Για να ρωτήσω για τον Στάλιν τους Κινέζους που είχαν ακόμα αναρτημένες αφίσες με τον Στάλιν.
Θα ήθελα να ήμουν στην Αβάνα το 1959. Για να χαιρετίσω μαζί με εκείνα τα ενθουσιασμένα πλήθη τον Κάστρο, τον Τσε και τους συντρόφους τους που ανέτρεψαν τον Μπατίστα. Ήμουν 11 χρόνων όταν εκείνοι έμπαιναν στην Αβάνα και ακόμα εκπλήττομαι γιατί δεν είχα καθόλου ιδέα γι’ αυτή την εξέλιξη. Αν ήμουν στην Αβάνα εκείνη την ημέρα νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω άλλο πιο μεγάλο ενθουσιασμό στην ζωή μου.
Θα ήθελα να ήμουν στο Σαντιάγο το 1970. Στην πρωτεύουσα της Χιλής που μοιάζει με ένα μακρύ πέταλο λουλουδιού. Για να χειροκροτήσω τον σοσιαλιστή Σαλβαδόρ Αλλιέντε, ο οποίος ανήλθε στην εξουσία με εκλογές πρώτη φορά στην ιστορία. Για να τραγουδήσω μαζί με την κιθάρα του Βίκτωρ Ζάρα στα σοκάκια του Σαντιάγο.
Θα ήθελα να ήμουν στην Νότιο Αφρική το 1990. Για να υποδεχτώ στην πύλη της φυλακής τον Νέλσον Μαντέλα που θα έβγαινε από το κελί μετά από 27 χρόνια. Θα ήθελα να του φιλήσω το χέρι επειδή, όπως όλοι οι ήρωες, μας έμαθε να μην καταπιεζόμαστε, να μην πτοούμαστε και να μην υποκύπτουμε στην καταπίεση.
Δεν υπάρχει κανένα απολύτως μέρος στο οποίο θα ήθελα να ήμουν στην δεκαετία του 2000. Τα δε μέρη στα οποία δεν θα ήθελα να βρισκόμουν πλήθυναν, διότι δεν είμαι τουρίστας. Ο κόσμος μίκρυνε λίγο περισσότερο για μένα. Ακόμα και αυτό το μικρό νησί (η Κύπρος) δεν είναι μέρος στο οποίο θα ήθελα να βρίσκομαι άμα έχει αυτό το χάλι.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου