Του Μάριου Ευρυβιάδη
Μέρος των καθηκόντων μου αφορούσε και στην παρακολούθηση της ετήσιας διαδικασίας του αμερικανικού Κογκρέσου για την έγκριση της νομοθεσίας για την αμερικανική βοήθεια προς χώρες του εξωτερικού. Η βοήθεια αυτή αποτελούσε μέρος του ετήσιου αμερικανικού προϋπολογισμού που χρειαζόταν έγκριση από το Κογκρέσο και αποτελεί μια εξαιρετικά σύνθετη και πολύπλοκη διαδικασία.
Μέσω της αμερικανικής βοήθειας η κυβέρνηση των ΗΠΑ και το Κογκρέσο «ανταμείβουν φίλους και τιμωρούν εχθρούς», όπως χαρακτηριστικά έλεγε ένας από τους πιο σημαντικούς και ακραίους φίλους της Τουρκίας (αξιωματούχος της κυβέρνησης Ρέιγκαν και ένας από τους αρχιτέκτονες της ισραηλινό-τουρκικής συμμαχίας, ο γνωστός Richard Perle).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση μόλις είχαν ολοκληρωθεί ακροάσεις στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής για ζητήματα της Μέσης Ανατολής, όπου οι Τούρκοι κατάφεραν να ακυρώσουν προτεινόμενο ψήφισμα που θα εξαρτούσε μέρος της αμερικανικής βοήθειας προς την Τουρκία από μια σειρά όρων αναφορικά με τη συμπεριφορά της στην Κύπρο.
Εξερχόμενοι της αίθουσας πρόσεξα τον Eralp σκυθρωπό να μονολογεί. Τον ρώτησα γιατί ήταν άκεφος, αφού η χώρα του βγήκε κερδισμένη από την απόφαση της Επιτροπής. Και μου απάντησε βρίζοντας τους Εβραίους.
Η επιτυχία των Τούρκων έγινε δυνατή όχι μόνο λόγω της στήριξης της αμερικανικής κυβέρνησης αλλά και της ενεργού υποστήριξής τους από το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ. Όλη τη δεκαετία του 1980 ανθούσε ο τουρκο-ισραηλινός άξονας. Και ο χώρος στον οποίο έβλεπε κάποιος έμπρακτα ένα μεγάλο μέρος της «υπόγειας» αυτής συμμαχίας ήταν και στις αποφάσεις του Κογκρέσου σε ζητήματα στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας προς ξένες χώρες.
Όμως οι Τούρκοι δεν ήταν ευχαριστημένοι διότι η «επιτυχία» τους εξαρτιόταν από τρίτους. Τους ενοχλούσε ψυχολογικά το γεγονός πως το κατά αυτούς «ειδικό» στρατηγικό βάρος της Τουρκίας δεν ήταν αρκετό ώστε τέτοιου είδους «ταπεινωτικές» σχέσεις να μην υπήρχαν.
Ταυτόχρονα δεν «χώνευαν» και το συναφές γεγονός πως η αμερικανική κυβέρνηση διατηρούσε ειδική σχέση με το εβραϊκό κράτος που ξεπερνούσε κατά πολύ τη δική τους σχέση με την υπερδύναμη. Πώς ήταν δυνατό να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αναρωτιούνταν; Το Ισραήλ είναι τόσο δα μικρό, η Τουρκία τόσο μεγάλη.
Η μέρα στην οποία αναφερόταν ο Τούρκος διπλωμάτης έφθασε από το 2002, όταν αναρριχήθηκε στην εξουσία ο σημερινός ηγέτης της Τουρκίας, ο ισλαμιστής Ταγίπ Ερντογάν. Και η συγκεκριμένη στιγμή στην οποία ο «μύχιος» πόθος του Eralp -ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν όπως όλοι οι τότε Τούρκοι διπλωμάτες, Κεμαλιστής -έγινε πραγματικότητα και εκφράσθηκε δημόσια, ήταν το 2009 στο ετήσιο οικονομικό συνέδριο του Νταβός στην Ελβετία.
Υπενθυμίζω πως τότε ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν διέκοψε απότομα τις εργασίες μιας συζήτησης στην οποία συμμετείχε και ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες- ζήτησε «ένα λεπτό»- για να κατηγορήσει το Ισραήλ ως «κράτος δολοφόνο». Ένας αποσβολωμένος Πέρες παρακολουθούσε χωρίς να πιστεύει στα αφτιά του.
Ο Πέρες υπήρξε ένας από τους αρχιτέκτονες του ισραηλινο-τουρκικού άξονα και παραμυθιαζόταν και αυτός, όπως ολόκληρη η Δύση, πως η κεμαλική Τουρκία ήταν «μοντέλο» προς μίμηση, πως η θρησκεία του Ισλάμ «περιορίζετο» στην ιδιωτική σφαίρα.
Μετά το Νταβός ο Ερντογάν επέστρεψε θριαμβευτής στην Πόλη. Χιλιάδες Τούρκοι τον περίμεναν στον δρόμο του αεροδρομίου ανεμίζοντας σημαίες, ενώ αφίσες με τη φωτογραφία του και συνθήματα πως «ταπείνωσε» τους Εβραίους και το Ισραήλ υπήρχαν παντού. Δεν έλειπε βέβαια και το θρησκευτικό σύνθημα «Allahu Akbar»- ο «Αλλάχ είναι ο Ύψιστος».
Ταυτόχρονα ο Ερντογάν έγινε ο «ήρωας» και των Αράβων και των μουσουλμάνων όλου του κόσμου. Πολύ γρήγορα έγινε γνωστό πως το επεισόδιο στο Νταβός ήταν προμελετημένο, όπως και η «αυθόρμητη»υποδοχή που του έγινε. Ήταν δηλαδή μια κλασική τουρκική προβοκάτσια με καταβολές στην κεμαλική περίοδο.
Με τη «φόρα» του Νταβός ακολούθησε το 2010 και το αιματηρό επεισόδιο με το Μαβί Μαρμαρά στη Μεσόγειο. Ο Ερντογάν ήθελε ένα βήμα παραπάνω. Ήθελε να ταπεινώσει τους Ισραηλινούς και μέσα στο σπίτι τους, σπάζοντας το ισραηλινό ναυτικό εμπάργκο κατά της Γάζας.
Αγνόησε επανειλημμένα μηνύματα των Ισραηλινών να μην αποτολμήσει κάτι τέτοιο. Το τόλμησε (και στην περίπτωση αυτή πίσω από το Μαβί Μαρμαρά «κρύβονταν» οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες) αλλά εισέπραξε μια βίαιη απάντηση όταν Ισραηλινοί κομάντος επιτέθηκαν στο πλοίο σκοτώνοντας 10 από τους «ανθρωπιστές» τάχατες, επιβαίνοντες.
(Όταν λίγα χρόνια αργότερα, με την επιμονή του Προέδρου Ομπάμα, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου ζήτησε συγγνώμη από τον Ερντογάν για την απώλεια ζωών, η Τουρκία γέμισε γιγαντοαφίσες με έναν Νετανιάχου ταπεινωμένο μπροστά σε έναν Μπουγιούκ Ταγίπ).
Με τα πρόσφατα γεγονότα γύρω από το ζήτημα της Ιερουσαλήμ και την αναγνώρισή της ώς πρωτεύουσας του Ισραήλ από τον Πρόεδρο Τραμπ, ο Ερντογάν άρχισε να πυροβολεί, ξανά, το εβραϊκό κράτος και τους Εβραίους με ένα ακόμη πιο εξτρεμιστικό λεξιλόγιο.
Απευθυνόμενος στο κόμμα του και προετοιμαζόμενος για την έκτακτη σύνοδο του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας (που οργάνωσε στις 13 τρέχοντος στην Πόλη και στη οποία αναγνωρίστηκε η Ανατολική Ιερουσαλήμ ως η πρωτεύουσα ενός μελλοντικού Παλαιστινιακού κράτους) κατηγόρησε και πάλι το Ισραήλ ως «κράτος τρομοκράτης» που δολοφονεί παιδιά, ως «κατακτητικό κράτος», αλλά προχώρησε και πάρα πέρα.
Απείλησε έμμεσα τους Εβραίους όλου του κόσμου με ολοκληρωτική σφαγή τη Μέρα της Κρίσης. Η απειλή προκύπτει από αναφορά του Ερντογάν σε μια υποτιθέμενη «ρήση»(Hadith) του Μωάμεθ, πως τη Μέρα της Κρίσης οι μη σφαγιασθέντες μέχρι τότε Εβραίοι θα κρύβονται πίσω από δέντρα, τα οποία όμως θα τους καταδίδουν στους επίδοξους σφαγείς τους.
Ο Ερντογάν, που είναι απόφοιτος ισλαμικού σχολείου, έχει ένα ιστορικό αντισημιτισμού από την εποχή που ήταν νεαρός. Η μεγάλη όμως πλάνη των Δυτικών αλλά και των Εβραίων είναι πως τον αντισημιτισμό του Ερντογάν δεν τον συμμερίζεται η μεγάλη πλειοψηφία των Τούρκων μουσουλμάνων. Και πως οι σχέσεις τους με την Τουρκία θα επανέλθουν στους παλιούς «καλούς καιρούς», μόλις αποχωρήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο Ερντογάν από την εξουσία.
Ο αντισημιτισμός όμως των Τούρκων δεν περιορίζεται σε ηγέτες όπως ο Ερντογάν. Ο αντισημιτισμός τους είναι και δομικός αλλά αποτελεί, ταυτόχρονα και θεμελειακό γνώρισμα της ισλαμικής τους πίστης. Αρκεί να διαβάσει κανείς έστω και επιφανειακά το Κοράνι για να πειστεί περί του λόγου το αληθές.
Η μελέτη του Κορανίου δεν είναι εύκολη υπόθεση καθώς το ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων είναι ακαταλαβίστικο. Δεν έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος αλλά ούτε και συνοχή. Επειδή όμως αποτελεί τον «άχτιστο λόγο» του Αλλάχ, οι μουσουλμάνοι δεν αμφισβητούν ούτε ένα γιώτα του. Πώς είναι δυνατό να αμφισβητηθεί ο λόγος του Αλλάχ;
Τα δυο τρίτα του Κορανίου, ίσως και περισσότερο, ασχολείται με τους Εβραίους. Τους θεωρεί τη «ρίζα όλων των κακών». Μετά τους Εβραίους ακολουθούν όλοι οι υπόλοιποι άπιστοι- από τους χριστιανούς και πάει λέγοντας. Ο αντισημιτισμός, όμως, είναι εγγενής στο Κοράνι. Και αρχίζοντας από τους Εβραίους, όλοι οι άπιστοι πρέπει να θανατώνονται.
Διότι όλοι μας, κατά το Κοράνι, πρέπει να πεθάνουμε μουσουλμάνοι, αλλιώς αμαρταίνουμε. (Ο πάλαι ποτέ δάσκαλος του Ερντογάν και τώρα άσπονδος εχθρός του, ο Χότζιας Γκουλέν- που οι αφελείς της Δύσης θεωρούν μετριοπαθή– έγραψε βιβλίο στο οποίο υποστηρίζει τη θανάτωση όλων των απίστων ώστε να σταματήσουν να αμαρταίνουν. Τους κάνει χάρη, δηλαδή, σκοτώνοντάς τους!)
Οι Ισραηλινοί πλέον δεν βάζουν όλα τα αβγά στο ίδιο καλάθι
Έφθασε μήπως η ώρα της Νεμέσης στις σχέσεις των δυο κρατών; Μήπως έχουν πεισθεί στο εβραϊκό κράτος πως ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός των Τούρκων μουσουλμάνων δεν είναι περιστασιακός ούτε προσωπικός αλλά είναι εγγενής και δομικός και πως, κατά συνέπεια, δεν θα πρέπει να διατηρούν ή να αποσκοπούν σε στρατηγικές σχέσεις με την Άγκυρα;
Και πως οι παλιοί «καλοί καιροί» της στρατηγικής τους συμμαχίας δεν πρόκειται να επανέλθουν, είτε υπάρχει ο Ερντογάν είτε όχι; Αν το μόνο κριτήριο είναι οι αναμεταξύ τους εμπορικές σχέσεις, η απάντηση είναι όχι.
Το πρώτο τετράμηνο του 2017 οι τουρκικές εξαγωγές στο Ισραήλ αυξήθηκαν 20% ενώ αυτές του Ισραήλ προς τη Τουρκία κατά 45%. Και κατά τουρκικές πηγές σε μια πενταετία ο όγκος των μεταξύ τους συναλλαγών θα φθάσει στα 10 δις δολάρια, από τα 3,9 που είναι σήμερα.
Βέβαια οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ κρατών δεν αποτελούν κριτήριο στρατηγικών σχέσεων. Συνεχίζουν βέβαια οι Ισραηλινοί και σε επίσημο επίπεδο αλλά και σε ιδιωτικό, να φλερτάρουν με τους Τούρκους σε θέματα ενέργειας και για την κατασκευή του περιβόητου, πλέον, θαλάσσιου αγωγού.
Όμως αρχίζουν πλέον να συνειδητοποιούν πως οι Τούρκοι δεν αποτελούν αξιόπιστο εταίρο σε στρατηγικά ζητήματα και πως θα καταντήσουν έρμαιο των τουρκικών εκβιασμών, αν τοποθετήσουν την ενεργειακή τους πολιτική, για παράδειγμα, στο τουρκικό καλάθι.
Και γι’ αυτό ο αγωγός East Med από την Ανατολική Μεσόγειο προς την Ευρώπη, με αφετηρία την Κύπρο, δεν είναι πλέον «όνειρο θερινής νυχτός» όπως πολλοί ειρωνεύονται, αλλά μια εναλλακτική στρατηγική που παρέχει σταθερότητα και ασφάλεια υψηλής αξίας, παρά το φαινομενικά μεγάλο του κόστος.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου