Ελληνικά μαχητικά F-16 πάνω από την Κύπρο. Φωτογραφία υπουργείο Εθνικής Άμυνας
Του Νίκου Αντωνιάδη* – Νέα Υόρκη
Ομολογουμένως, φέτος, για μένα, ήταν πιο έντονα τα συναισθήματα βλέποντας την παρέλαση της ελλιπούς (δυστυχώς ακόμη) ανεξαρτησίας μας, μιας και είχα την χαρά και την τιμή να δω το καμάρι μου να παρελαύνει, υπηρετώντας την πατρίδα μας (αντί να έρθει άμεσα για σπουδές εδώ στις ΗΠΑ)!
Και από ότι άκουσα, είδα, διάβασα, μαζί με μένα, κάποιοι άλλοι επίσης φορτίστηκαν, ειδικά βλέποντας τα ελληνικά F16 να διασχίζουν τον Κυπριακό ουρανό. Οι περισσότεροι με συγκίνηση και κάποιοι με “θυμό”!
Και αρχίζω να διερωτώμαι!
Όταν το 1974, με την χούντα των Αθηνών, την χούντα της Κύπρου και την ΕΟΚΑ Β, το καλοστημένο αγγλικό σχέδιο “ανεξαρτησίας” μας και την “ενεργό” συμμετοχή των ΗΠΑ, πουλήθηκε η πατρίδα μας για να εισβάλει με τη βία των όπλων η Τουρκία και να κατέχει τη μισή μας πατρίδα, μέχρι και σήμερα, ορθά (δεν) “βρίζαμε” την μάνα Ελλάδα που δεν μας προστάτευσε; Ναι, μας πούλησε, ναι μας πρόδωσε, ναι στάθηκε αδύναμη και ανήμπορη να σταματήσει την καταιγίδα που είχε ξεκινήσει από πριν την μέρα της “ανεξαρτησίας” μας. Όμως, είτε μας αρέσει, είτε όχι, οι εγγυήτριες δυνάμεις παραμένουν εδώ και εκτός της Ελλάδας, οι άλλες δυο οτιδήποτε άλλο από το “καλό” μας θέλουν.
Μακάρι τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Μακάρι να μην χρειαζόμασταν εγγυητές να μας προσέχουν (εννοείται, ούτε και την Ελλάδα). Όμως αυτά είναι τα δεδομένα σήμερα. Δεδομένα που σίγουρα δεν έχουν σχέση με το 1974. Ναι μεν η Ελλάδα είναι εξουθενωμένη οικονομικά αλλά ο Τούρκος θα σκεφτεί πέντε και δέκα φορές πριν κάνει οτιδήποτε, μιας και τα μέτωπα που έχει γύρω του είναι πολλά και σοβαρά (από ότι το 1974) και δεν σηκώνει απώλειες με τους Κούρδους, τους Σύριους, τους Αρμένιους, κ.ο.κ. γύρω της! Μακάρι επίσης να μην χρειαζόμασταν τον Νίκο Κοτζιά να βγάλει το φίδι από την τρύπα του (Βλέπε Κράν Μοντανά) και να αναγκάσει τον Τσαβούσογλου να παραδεχτεί πως “αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσουν τα στρατεύματα τους στην Κύπρο”!
Η άμυνα ενός κράτους δεν είναι παιχνίδι. Είναι δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε κράτους και εδικά της ελλιπούς αλλά περήφανης Κυπριακής Δημοκρατίας και του ταλαιπωρημένου λαού της. Και οι “φωνές” για μη ανάγκη των Ελληνικών F16, οι φωνές για τον “κακό Κοτζιά” που δεν θέλει λύση, οι “φωνές” για να συσπειρωθεί ένα μάλλον μονοψήφιο ποσοστό κόσμου, μόνο λύπη προκαλούν. Δικαίωμα του καθενός να φωνάζει. Δικαίωμα του καθενός να λέει την άποψη του. Δικαίωμα του καθενός να έχει όποια μυαλά θεωρεί ως “ορθά”. Όμως κανείς δεν έχει δικαίωμα να “εξασθενεί” την φωνή της κατεχόμενης πατρίδας μας και την περηφάνια ενός ολόκληρου λαού. Διαφορετικά, όσοι (ορθότατα) κατηγορούν την ΕΟΚΑ Β για εσχάτη προδοσία, ας αναλογιστούν πιθανές ομοιότητες!
Ο “φόβος” των συμπατριωτών μας δεν μπορεί να γίνεται μπαλάκι στις επιπόλαιες διακηρύξεις παλαιολιθικών πολιτικών (στρατηγικών). Και η περηφάνεια ενός λαού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα της άμυνας του και την έπαρση που καλλιεργείται από την ίδια την Πολιτεία, συμβάλλοντας στην ανύψωση της ψυχολογίας του. Αν τα F16 και τα όποια F16 καταφέρνουν να τονώσουν την ψυχολογία αυτού του ταλαιπωρημένου λαού, τότε μπράβο σε όσους το έπραξαν και κρίμα για όσους το “έκραξαν”!
Ο καθένας κάνει την επιλογή του! Πεφηφάνια ή σκυφτό κεφάλι;
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου