Την ώρα που ο ελληνισμός περισπάται από εσωστρεφείς αγκυλώσεις και αναδιπλώνεται πάνω από τραυματικά σύνδρομα, η Άγκυρα προχωρεί αθόρυβα σε νέες γεωστρατηγικές επιλογές, που εξικνούνται ήδη πέραν και του Ιονίου! Όπου με διεύρυνση των στρατηγικών της προσεγγίσεων (με την Αλβανία και άλλους στην περιοχή) προάγει με ουσιαστικούς τρόπους τις απαιτούμενες υποδομές.
Οι οποίες και θα υπηρετήσουν συγκεκριμένες κι εν πάση περιπτώσει ευανάγνωστες προοπτικές. Οι οποίες και στηρίζονται στις έκδηλες νέο-οθωμανικές βλέψεις. Που στην προκειμένη περίπτωση, περνούν από σχεδιασμούς οι οποίοι αποβλέπουν στην πολιτική ποδηγέτηση των Βαλκανίων. Με στρατηγική διείσδυση, μέσω κυρίως των μειονοτικών ερεισμάτων που διαθέτει (Βουλγαρία, Ελλάδα, Κόσοβο κ. ά.) και αναλόγως αξιοποιεί.
Εάν με βάση τις θεωρίες Νταβούτογλου (με το περιβόητο «δόγμα του στρατηγικού βάθους») η Άγκυρα θα τεντώσει στο έπακρο τη χορδή του τουρκικού τόξου προς ανατολάς, με στόχο να διεισδύσει όσο βαθύτερα στη Δύση, τότε η βαλκανική της στρατηγική καθίσταται προφανέστερη. Κι όσο προς ανατολάς η Ελλάδα διάγει με την αγωνία του Κυπριακού (και βεβαίως του Αιγαιωτικού) άλλο τόσο πρέπει να ανησυχεί και με όσα τόσο αθόρυβα, τεκταίνονται εντεύθεν του Αιγαίου. Καθώς η Θράκη διαλαμβάνεται σε αυτούς τους έωλους σχεδιασμούς. Και στην οποία ήδη από τουρκικής πλευράς ενεργοποιούνται κάποιες μεθοδεύσεις, που δημιουργούν άμεσους κινδύνους. Στην προοπτική των οποίων συνυπάρχουν δυναμικές στρατηγικών τετελεσμένων. Με την μειονότητα να διεκδικεί (και σε δεδομένη στιγμή μάλλον να επιτυγχάνει) δικαίωμα συλλογικού εθνικού αυτοπροσδιορισμού.Ανατρέποντας τις πρόνοιες της Συνθήκης (Λωζάνης) που την προσδιορίζει ως μουσουλμανική.
Αφού επί ατομικού επιπέδου, αυτό το «δικαίωμα»-με βάση τις Κοινοτικές νόρμες-τείνει να αποβεί δεδομένο. Άρα και αποδεκτό.Μακάρι αυτές οι διαλεκτικές να αποδειχθούν ανεδαφικές. Μακάρι. Διότι εάν έστω κι επί ελάχιστον αυτά όντως συμβαίνουν (και τελικά επιτύχουν) θα οδηγήσουν δυνάμει στην δημιουργία συνθηκών έως και αυτονομήσεως. Με στοιχεία του Κυπριακού να αναπαράγονται κι εδώ. Και ομοιότυπες μεθοδεύσεις να προωθούνται, προκειμένου η Τουρκία να δημιουργήσει επιθυμητά στρατηγικά προγεφυρώματα. Τα οποία και αν εγκαίρως δεν αντιμετωπισθούν (προκειμένου να αποσοβηθούν οι προβλεπτοί κίνδυνοι) θα οδηγήσουν δυνάμει σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις.
Το παιχνίδι αυτών που ποδηγετούν σήμερα την Τουρκία, χοντραίνει. Και τα γεγονότα που επισυμβαίνουν, καθιστούν ολοένα και πιο απροκάλυπτο τον οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό και τις εθνικιστικές τους στοχοθεσίες. Οι οποίες και σε αυτή την φάση περνούν από την αναγωγή της Άγκυρας σε στρατηγικό περιφερειάρχη. Με ανάλογη επιρροή, αφ’ ενός στο ζωτικό τόξο της Μέσης κι Εγγύς Ανατολής. Και αφετέρου στην προς δυσμάς νοητή του προέκταση διά των Βαλκανίων.
Υπό το φως αυτών των προδήλως αυτονόητων, εάν είναι να δούμε (και να πούμε) με ρεαλισμό τα πράγματα, τότε η στυγνή αλήθεια είναι ότι: Στην κατάσταση στην οποίαν έχει περιέλθει ο ελληνισμός (και ειδικότερα υπό το φάσμα ενδεχόμενης χρεωκοπίας) δεν είναι δυνατόν να υποστηριχθεί επαρκής εθνική στρατηγική, για την αντιμετώπιση και κυρίως την εξουδετέρωση μιας τέτοιας εξωτερικής απειλής. Η οποία στην περίπτωση της Ελλάδος δεν είναι μονοδιάστατη, ενώ αντιθέτως εκτείνεται σε πολλά μέτωπα και διαφορετικούς τρόπους.
•Στο Αιγαίο, με την απειλή νέων τετελεσμένων. Στην Θράκη με το μειονοτικό. Στο θέμα της Μακεδονίας, με τις επιτεινόμενες αξιώσεις των Σκοπίων, τις οποίες και συνυιοθετεί, ενθαρρύνει και ουσιαστικά κηδεμονεύει διπλωματικά η Άγκυρα. Και βεβαίως στο Κυπριακό. Που μπαίνει σε φάση αντιστρόφου μετρήσεως. Όπου η ελληνική πλευρά τείνει να εγκλωβισθεί στο έωλο δίλημμα «μπρος γκρεμός κα πίσω ρέμα».
Τι λοιπόν δέον γενέσθαι; Εάν κατά Θουκυδίδη, «ο αδύνατος χάνει τόσα όσα του επιβάλλει τελικά η αδυναμία του», τότε η μόνη και αυτονόητη διέξοδος είναι η κατά το δυνατόν (και στον μέγιστον βαθμόν) περιστολή αυτής της αδυναμίας. Μονοδρομική διέξοδος. Που εάν δεν διανοιγεί, θα μας καθηλώσει σε νέες και απευκταίες εθνικές συρρικνώσεις.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
Δημοσίευση σχολίου