«Tο πιο θαυμαστό πράγμα στον Τύπο είναι η φτωχή μνήμη», είχε πει κάποτε ένας Αμερικανός πολιτικός. Κι αυτός ο αφορισμός επιβεβαιώνεται με τη φιλολογία περί εμπλοκής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόβλημα. Αυτή η εμπλοκή δεν είναι χθεσινή, ούτε του τελευταίου μήνα. Συζητιόταν και ίσως είχε αποφασιστεί στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τουλάχιστον ενάμιση χρόνο πριν, όπως προειδοποιούσε ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης.
«Aποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής», είχε πει ο κ. Σημίτης τον Δεκέμβριο του 2008, «ότι η Eλλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ONE... θεωρούν ότι τους κορόιδεψε. Πιστεύουν ότι καλό θα ήταν για την Ελλάδα να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Nομισματικό Tαμείο για δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Eπιτροπής».
Ομως αυτή καθαυτή η απόφαση σηματοδοτεί μεγάλες αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ενωση, πέραν του μηχανισμού διάσωσης των οικονομιών της Ευρωζώνης. Για πρώτη φορά στο συμβούλιο κορυφής των Βρυξελλών, κυρίαρχες δεν ήταν οι εθνικές γραμμές, αλλά οι πολιτικές. Με εξαίρεση τον Σαρκοζί, οι κεντροδεξιές παρατάξεις ήταν υπέρ της λύσης του ΔΝΤ και οι κεντροαριστερές υπέρ μιας αμιγούς ευρωπαϊκής λύσης. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πιο σκληροί και από την κ. Μέρκελ ήταν οι κεντροδεξιοί πρωθυπουργοί της Ολλανδίας και της Σουηδίας. Ο Γιαν Πέτερ Μπαλκενέντε ήταν σχεδόν ωμός: «Είναι ευθύνη κυρίως της Ελλάδας. Αυτοί προκάλεσαν προβλήματα. Αυτοί πρέπει να φροντίσουν και για τη λύση». Από την άλλη οι σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι της Γερμανίας ξεσπάθωσαν κατά της πρωθυπουργού τους για τη σκληρή γραμμή που υιοθέτησε. «Ντρέπομαι για τη χώρα μου» ξέσπασε η Γερμανίδα ευρωβουλευτής Ρεμπέκα Χαρμς.
Όσο κι αν φανεί περίεργο, η διαμάχη περί προσφυγής στο ΔΝΤ είναι καλό νέο για την Ενωση. Το γεγονός ότι οι συμπαρατάξεις δεν γίνονται με εθνικά κριτήρια (ούτε καν Βορρά-Νότου) σημαίνει η ενοποίηση προχωρά. Οι διαφορές υπάρχουν, αλλά γίνονται περισσότερο πολιτικές, όπως είναι εντός των χωρών μελών.
ΥΓ.: Η προσφυγή στο ΔΝΤ (όπως αναφέραμε στο άρθρο της 25.3.2010) δεν εξασφαλίζει εξ ολοκλήρου τους δανειστές, μας πληροφορεί ο κ. Στέφανος Μάνος. «Στην Αργεντινή, π.χ. οι πιστωτές έλαβαν 30 σεντς για κάθε δολάριο».
Δημοσίευση σχολίου