«Το ελληνικό Δημόσιο, έχει οικοδομηθεί καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της ελληνικής κοινωνίας». Ή μήπως είναι πιο πολύπλοκο και η σχέση είναι αμφίδρομη; Μήπως η υπερβολή είναι πανταχού παρούσα, με την πολιτική εξουσία να έχει ως προτεραιότητα την άνευ αξιολόγησης προσαρμογή στα «θέλω» της κοινωνίας, με απόλυτο στόχο τη μακροημέρευση στο «τιμόνι» της χώρας, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται; Η ιδιοτελής φύση των ανθρώπων είναι πανταχού παρούσα. Ως αποτέλεσμα, στον ίδιο όλο αχταρμά υπεισέρχεται και συνυπολογίζεται και η κατά κοινή ομολογία «ανάρμοστη» και εκτός ορίων σχέση της πολιτικής με την οικονομική εξουσία, με τη ζυγαριά να γέρνει εδώ και κάμποσα χρόνια, επικίνδυνα υπέρ της δεύτερης. Στο ίδιο πλαίσιο, η ενασχόληση του -με κομουνιστικούς όρους- «κεφαλαίου» με τον αθλητισμό, έχει οδηγήσει σε ένα απίστευτο φαύλο κύκλο, με ζητούμενο πάντα την εξυπηρέτηση συμφερόντων. Χωρίς βέβαια να υποτιμά κανείς την αληθινή αγάπη οποιουδήποτε με κάποιον σύλλογο. Από αυτή την κατάσταση δεν θα μπορούσε να ξεφύγει ούτε η ελληνική εξωτερική πολιτική. Κι αυτό έχει αντίκτυπο και στην άμυνα.
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ Ε.Π.Ε.
Η χθεσινή πρωτόδικη απόφαση για την καταστροφή στο Μάτι με τους 104 νεκρούς απέδειξε για άλλη μία φορά ότι το σύγχρονο Ελληνικό Δημόσιο λειτουργεί ως εταιρία περιορισμένης ευθύνης (ΕΠΕ). Ένα ιστός νόμων και διαδικασιών που υφαίνεται επί δεκαετίες, διασφαλίζει ότι ούτε στους αιρετούς -σε όλα τα επίπεδα και βαθμίδες- ούτε στους δημόσιους υπαλλήλους είναι δυνατόν να καταλογιστούν οι ευθύνες που αναλογούν, για πράξεις ή παραλείψεις. Κατά συνέπεια, οι όποιες ποινές επιβληθούν, σε όσους εξ αυτών επιβληθούν, είναι προσχηματικές. Απλώς, έπεται η συνήθης συζήτηση για το «περί δικαίου αίσθημα» και την κρίση της Δικαιοσύνης.
Τρέξιμο πίσω από το «κοινό»
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», δεν μπορεί να καθορίζει το νομικό πλαίσιο της χώρας, αναλόγως προς τις μεταβολές που αυτό υφίσταται… Στην επόμενη καταστροφή το ίδιο σκηνικό θα επαναληφθεί… και ως αντίδραση σε κάποιο συγκεκριμένο συμβάν, θα τρέχουν εκ των υστέρων να «διορθώσουν» νόμους, ώστε να συμβαδίζουν με αυτό. Άρα, προϋπόθεση βέβαια είναι η σοβαρότητα, δηλαδή η μη μεταβολή του αναλόγως της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία. Για να μη συνεχίζεται η ίδια συζήτηση, ατέρμονα, επί δεκαετίες, που με τη σειρά της αποδεικνύει το προαναφερθέν… περί απουσίας σοβαρότητας.
Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΕΝΩΝΕΙ Ή ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΕΙ;
Η πολιτικοποίηση του αθλητισμού στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής, φαίνεται πως βρίσκεται ήδη μαζί μας. Η πραγματική ορολογία που θα περιέγραφε όμως την κατάσταση, περιγράφεται καλύτερα από τον όρο «εργαλειοποίηση». Στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής, παραδοσιακά λεγόταν, ότι το ποδόσφαιρο το χρησιμοποιήσουν για την επίτευξη πολιτικών στόχων, υπό την έννοια της αύξησης της πίεσης που μπορούν επιχειρηματικά συμφέροντα να ασκήσουν στην κεντρική εξουσία. Οι «σοφοί» παλιοί, συνήθιζαν να λένε στους νεότερους, ότι όσο ισχυρός και να είναι ένας επιχειρηματίας, κεφαλαιώδους σημασίας αποδεικνύεται από την εμπειρία, το «να είναι με το γκουβέρνο». Η εκάστοτε πολιτική εξουσία, τότε, είχε τη δυνατότητα να επιφέρει συντριπτικό πλήγμα στα οικονομικά συμφέροντα, με μια πολιτική απόφαση. Πολλοί θα πουν, ότι αυτά τα δεδομένα είναι που συνιστούν την απαρχή της αποκαλούμενης ως «διαπλοκής»…
Οπαδοί ως «ιδιωτικοί στρατοί» στο εσωτερικό
Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, δεν υπήρξε κάποια χρονική στιγμή που η ιδιοκτησιακή σχέση μεγαλοεπιχειρηματιών με ποδοσφαιρικές ομάδες δεν είχε συνδεθεί με στόχους ευρύτερους από την -σε βαθμό πάθους ενίοτε- αγάπη κάποιας επιχειρηματικής οικογένειας σε κάποιον σύλλογο. Παρόλο που οι σύλλογοι της Αθήνας είχαν πάντα την πρωτοκαθεδρία, τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο έκανε την εμφάνισή του και στη συμπρωτεύουσα. Ο φανατισμός πολύς. Σταδιακά, τα επιχειρηματικά συμφέροντα μπήκαν και στο πετσί του ρόλου.
Περί ταυτίσεων…
Πέραν της ικανοποίησης των οπαδικών «στρατών» που ασκούσαν -μαζί με τον απλό φίλαθλο- πίεση στην πολιτική εξουσία, με την ιδιότητα μιας πιο οργανωμένης ομάδας… εκλογικής πελατείας, όταν ο «ευεργέτης» της ομάδας αντιμετώπιζε κάθε λογής προβλήματα. Όλα ανάγονταν σε αποτέλεσμα της αγάπης και της χρηματοδότησης της ομάδας! Ακόμα και αντανακλαστικά, ασχέτως της -φιλικής ή μη- προδιάθεσης προς το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Υπήρχαν βέβαια και κραυγαλέες περιπτώσεις όπου η σχέση λειτούργησε διαφορετικά. Σε ομάδες επενδύθηκε μέρος των κερδών από τις μπίζνες με το δημόσιο. Η δε σχέση του κόσμου με τον επιχειρηματία, δημιουργούσε ευνοϊκές προϋποθέσεις για προεκλογική απόπειρα έμμεσης χειραγώγησης και επηρεασμού της τελικής επιλογής ψήφου.
ΤΟΥΡΚΙΚΟ «ΤΑΚΛΙΝ» ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;
Όλα τα ανωτέρω επιβλήθηκαν από δυο τελευταία περιστατικά στον χώρο του αθλητισμού. Τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό ανέλαβε ο φημισμένος, αλλά γηραιός προπονητής Φατίχ Τερίμ, τον οποίο -πέραν άλλων πληροφοριών- στιγμιότυπα τον έχουν αποτυπώσει να κάνει στο παρελθόν το σήμα των Γκρίζων Λύκων. Προσελήφθη για να αντικαταστήσει τον Σέρβο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος παρότι έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τον κόσμο της ομάδας, η ιδιοκτησία δεν δίστασε να τον «σχολάσει» με άκομψο τρόπο, διατυπώνοντας την άποψη ότι έδειχνε να έχει «πιάσει ταβάνι». Όλως τυχαίως, η πρόσληψη Τερίμ συμβάδιζε με το αφήγημα της ελληνοτουρκικής επαναπροσέγγισης και τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του ιδιοκτήτη, σε συνεργασία με Τούρκους επιχειρηματίες. Τα ατυχή αποτελέσματα της ομάδας, αποδομούν το αφήγημα, σε μια στιγμή μάλιστα που η Τουρκία φροντίζει να ενημερώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για την ευθεία συσχέτιση του καλού κλίματος με τη σταδιακή προσαρμογή της Αθήνας στη βούλησή της… Η δε οργή που δείχνει να συσσωρεύεται σταδιακά στον κόσμο της ομάδας, είναι μεγάλη.
Και στο μπάσκετ Τούρκος… με άλλα χαρακτηριστικά
Στο μπάσκετ του ΠΑΟ, η ιδιοκτησία της ομάδας προσέλαβε κορυφαίο -πανευρωπαϊκά- Τούρκο προπονητή. Η λογική ουδέποτε έδειξε να συνδέεται με το αφήγημα της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, αλλά με την πραγματική και αποδεδειγμένη επαγγελματική επάρκεια του Εργκίν Αταμάν, σε συνδυασμό με το οικογενειακό πάθος δεκαετιών της ιδιοκτησίας. Ωστόσο, δεν άργησε η πρόσληψή του να αφήσει αποτύπωμα και στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας. Ο Αταμάν βρέθηκε και χαιρέτισε τον Ερντογάν που επισκέφθηκε την Ελλάδα. Κακό είναι αυτό; Ασφαλώς όχι. Μπορεί να σκηνοθετήθηκε, δηλαδή επί της ουσίας να «εργαλειοποιήθηκε» μια προβεβλημένη προσωπικότητα στο πλαίσιο της τουρκικής επικοινωνιακής στρατηγικής, προτού αρχίσει να διαφαίνεται μια νέα τάση όξυνσης στα ελληνοτουρκικά. Ήρθαν τα παιχνίδια με τη Μακάμπι του Ισραήλ στα play-offs της Ευρωλίγκας και η κατάσταση δείχνει ανησυχητική.
Τουρκικό «μπλοκ» στις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ;
Πέραν της έντασης για την πρόκριση στο final-four, ήρθαν και οι δηλώσεις του που προκαλούν ανησυχία: «Κάποιος από το προσωπικό της Μακάμπι, δεν ξέρω ποιος, μου είπε όταν πήγαινα στα αποδυτήρια, ‘θα δεις στο Ισραήλ, θα δεις τι θα κάνουν οι Σιωνιστές σε εσένα’. Είμαι ο Εργκίν Αταμάν, είμαι ο προπονητής του Παναθηναϊκού, είμαι ο προπονητής της Εθνικής Τουρκίας, είμαι Τούρκος πολίτης. Δεν μπορείτε να μου κάνετε τίποτα». Σε εμάς μόνο δίνει την αίσθηση ευθυγράμμισης με τον καταφανή αντισημιτισμό του προέδρου της χώρας του; Ακόμα κι αν βρέθηκε κάποιος αγανακτισμένος με την τουρκική στάση Ισραηλινός που ξέσπασε στον Αταμάν, πόσο βολικό θα ήταν άραγε για την Άγκυρα να αξιοποιώντας τη συγκυρία, να παρεμβάλλει τη συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ; Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Διότι εάν το περιβάλλον της τουρκικής προεδρίας έχει επιρροή στον Αταμάν, καλό θα ήταν να φοβόμαστε ακόμα και προβοκάτσια…
ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από την εποχή που με περισσή πολιτική αθωότητα -με τα σημερινά μέτρα- η ελληνική κοινωνία συζητούσε την… ανάρμοστη σχέση μεταξύ των διαφόρων εξουσιών στη χώρα.. Ο πολύς κόσμος πιστεύει, ότι έκτοτε, η οικονομική εξουσία ενισχύθηκε υπέρμετρα έναντι της πολιτικής εξουσίας. Άλλοι χρησιμοποιούν και την έννοια της «εξαγοράς». Είναι εξαιρετικά σύνηθες να συνδέονται ευθέως, ακόμα και -ή μήπως κυρίως;- κορυφαία ονόματα της πολιτικής σκηνής, με την τάδε ή τη δείνα επιχειρηματική οικογένεια. Δεν πάνε και πολλά χρόνια, όταν πολιτικοί αρχηγοί κατήγγελλαν ότι ένας μικρός αριθμός οικογενειών «κυβερνά την Ελλάδα». Μέχρι φυσικά να καταστούν συνδαιτημόνες των πανίσχυρων οικονομικών συμφερόντων. Η πολύ ισχυρή επιρροή, ασφαλώς δεν θα μπορούσε να περιορίζεται μόνο στον οικονομικό τομέα. Κινούμενοι ενίοτε στο όριο της νομιμότητας, η ανάγκη επεκτεινόταν στον έλεγχο και άλλων θεσμών του κράτους.
Ο έλεγχος, του ελέγχου… δημοκρατικός πάντα
Γνωστός πρωθυπουργός με επίθετο που εκπροσωπεί διαχρονικό πολιτικό «τζάκι», έχει μείνει στην… ιστορία του παρασκηνίου, τονίζοντας την ανάγκη ελέγχου θεσμών όπως η Δικαιοσύνη, ως προϋπόθεση επιτυχούς διακυβέρνησης. Ως καλοί μαθητές, σύγχρονα γραφικά πολιτικά «φρούτα», δεν είχαν καν το «τακτ» να ομιλούν γι’ αυτά παρασκηνιακά, με αποτέλεσμα τέτοιες αναφορές να πάρουν τη μορφή απρόσεκτων δημοσίων δηλώσεων. Πολιτικός σάλος μπορεί να προκλήθηκε. Σε μια πραγματικά ευνομούμενη χώρα όμως, θα υπήρχε αυτόματη παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Αυτό δε συνέβη, με αποτέλεσμα το πολιτικό κουτσομπολιό να χρησιμοποιεί αυτή την «αμηχανία», κατ’ άλλους απάθεια, για να τεκμηριώσουν το αφήγημα περί «άλωσης» κάθε τομέα της κρατικής εξουσίας από τα οικονομικά συμφέροντα. Ανεπηρέαστος δεν έμεινε ασφαλώς ούτε ο τομέας της άμυνας. Χρειάζεται να επαναληφθεί εδώ τι λέγεται, με όση υπερβολή μπορεί να ενσωματώνει και των εξαιρέσεων που πάντα υπάρχουν, για τα πέραν της στρατιωτικής ικανότητας και κατάρτισης κριτήρια ανέλιξης σε ηγετικές θέσεις. Φαύλος κύκλος… Μπορεί άραγε κανείς να αρθρώσει λόγο πειστικό, επιχειρηματολογώντας ότι όλα αυτά που αναφέρθηκαν σήμερα δεν ισχύουν;
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου