Βενιζέλος Κώστας
Στη ζυγαριά της γεωπολιτικής οι Αρμένιοι έχουν προ πολλού περιληφθεί στις παράπλευρες απώλειες. Όπως και οι Κύπριοι, οι Κούρδοι, οι Παλαιστίνιοι. Προ ημερών το Αζερμπαϊτζάν με μια επιχείρηση-εξπρές, “καθάρισε” το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Μετά τις επιθέσεις του στρατού του Αζερμπαϊτζάν στο Καραμπάχ ο σχεδιασμός μπήκε σε εφαρμογή με την «άμεση πράξη εθνοκάθαρσης και στέρησης των ανθρώπων από την πατρίδα τους», όπως καταγγέλλουν οι Αρμένιοι. Την εκδίωξη του αρμενικού πληθυσμού, το Μπακού την έχει χαρακτηρίσει «προσωπική και ατομική τους απόφαση και δεν έχει καμία σχέση με αναγκαστική μετεγκατάσταση».
Όταν ολόκληρος ο πληθυσμός φεύγει, δύσκολα μπορεί να πείσει κανείς ότι το κάνουν εθελοντικά και με τη βούληση τους. Δεν νοιώθουν ασφαλείς, κινδυνεύουν και προσφυγοποιούνται. Άλλωστε οι νεκροί και οι καταστροφές επιβεβαιώνουν πως οι Αζέροι δεν είναι… πρόσκοποι και οι Αρμένιοι δεν αποφάσισαν μαζικά να… πάνε εκδρομή. Παρακολουθώντας όλα αυτά, η λεγόμενη διεθνής κοινότητα, με τον γνωστό κυνισμό της, μπήκε σε διαδικασία σιωπής. Νωχελικές αντιδράσεις και ανούσιες αναφορές. Μέχρι εκεί. Δεν είναι Ουκρανία η Αρμενία. Όπως δεν είναι ούτε η Κύπρος!
Σε αυτό το σκηνικό δεν μπορούσε, ασφαλώς, να απουσιάζει ο Ερντογάν. “Χορηγός” και στενός συνεργάτης του Αζέρου ομολόγου του, ήταν εκεί και στα επινίκια. Ο τουρκικός επεκτατισμός περνά μέσα από το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο ανήκει στον “τουρκικό κόσμο”. Η Άγκυρα το θεωρεί Πύλη για τους ευρύτερους σχεδιασμούς της.
Ο Τούρκος Πρόεδρος, λίγες μέρες μετά την επιχείρηση-εξπρές του Μπακού στο Καραμπάχ, συναντήθηκε με τον Ιλχάμ Αλίεφ, στο Ναχιτσεβάν. Ο Ερντογάν είχε παραστεί στην τελετή θεμελίωσης του αγωγού φυσικού αερίου Igdir- Ναχιτσεβάν, ο οποίος θα μεταφέρει φυσικό αέριο στο Ναχιτσεβάν από την τουρκική μεθοριακή επαρχία Igdir. Πρόκειται για ένα έργο, το οποίο τον ενδιαφέρει και αφορά την κατοχική Τουρκία. Από το Ναχιτσεβάν ο Ταγίπ έκανε διθυραμβικές δηλώσεις για την “επιτυχία” του Αλίεφ.
Τι έχουμε παρακολουθήσει με τις εξελίξεις στο Καραμπάχ; Ένας πόλεμος, μικρής διάρκειας και αποτελεσματικός για τους επιτιθέμενους, απασχολεί, τελικώς, μόνο τα θύματα και τους επηρεαζόμενους. Όταν ο επιτιθέμενος έχει φυσικό αέριο, είναι φίλος του Ερντογάν, οι αντιδράσεις γίνονται για “την τιμή των όπλων” και μόνο!
Διαχρονικά αξιώματα
Σύμφωνα με τον Ζήνωνα Σιερεπεκλή (άρθρο, “Φιλελεύθερος”, 1.10.2023), τα γεγονότα στην Αρμενία επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά τέσσερεις τουλάχιστον βασικές αλήθειες που μας αφορούν.Πρώτον, όποιος χάνει τον πόλεμο δεν χάνει μονάχα έδαφος, χάνει και την ζωή. Στο Kαραμπάχ, σε 20 το πολύ χρόνια, δεν θα υπάρχει χριστιανός Αρμένιος (όπως δεν έμεινε Ελληνοκύπριος στα κατεχόμενα). Κουβαλητοί οι Τουρκαζέροι θα αλλοιώσουν την πληθυσμιακή αναλογία.
Δεύτερον, χωρίς ισχύ στρατιωτική και χωρίς πολιτική βούληση και αυτοπεποίθηση θα υποχρεωθείς αργά ή γρήγορα να παραδώσεις στον εχθρό και γην και ύδωρ.
Τρίτον, όποιος επιλέγει πολιτική κατευνασμού στο τέλος βγαίνει χαμένος.
Τέταρτον, όποιος παίζει καιροσκοπικά με τις συμμαχίες τον τρώνε οι λύκοι…
Γεωπολιτική επέκταση
Είναι σαφές πως Άγκυρα και Μπακού κινούνται στη λογική των “μεγάλων οραμάτων” της κατοχικής Τουρκίας. Άλλωστε, κάνουν λόγο για «δυο κράτη, ένα έθνος» ενώ ακούγεται πλέον και το «ένα έθνος, δυο κράτη, ένας στρατός». Είναι γνωστό ότι η τουρκική αμυντική βιομηχανία τροφοδοτεί τον στρατό του Αζερμπαϊτζάν. Η κατοχική Τουρκία δεν βλέπει, ωστόσο, μόνο ως πελάτη το Αζερμπαϊτζάν και αδελφό λαό, αλλά πρωτίστως γεωπολιτικά. Το χρειάζεται για την πρόσβαση του στο Νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία.
Η Τουρκία “απλώνεται” στην ευρύτερη περιοχή υλοποιώντας ένα στρατηγικό επεκτατικό σχεδιασμό, που στοχεύει να την καταστήσει σε περιφερειακή δύναμη. Με τον Ερντογάν ισχύει η πρακτική “τρώγοντας ανοίγει η όρεξη”. Οι διάφοροι ισχυροί παίκτες είτε δήθεν δεν το αντιλαμβάνονται είτε κλείνουν τα μάτια, αυτό που θα καταφέρουν είναι να εκτρέψουν ένα τέρας. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ενώπιον τους και θα δουν στην πράξη τι σημαίνει αυτό.
Είναι σαφές πως Άγκυρα και Μπακού κινούνται στη λογική των “μεγάλων οραμάτων” της κατοχικής Τουρκίας. Άλλωστε, κάνουν λόγο για «δυο κράτη, ένα έθνος» ενώ ακούγεται πλέον και το «ένα έθνος, δυο κράτη, ένας στρατός». Είναι γνωστό ότι η τουρκική αμυντική βιομηχανία τροφοδοτεί τον στρατό του Αζερμπαϊτζάν. Η κατοχική Τουρκία δεν βλέπει, ωστόσο, μόνο ως πελάτη το Αζερμπαϊτζάν και αδελφό λαό, αλλά πρωτίστως γεωπολιτικά. Το χρειάζεται για την πρόσβαση του στο Νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία.
Η Τουρκία “απλώνεται” στην ευρύτερη περιοχή υλοποιώντας ένα στρατηγικό επεκτατικό σχεδιασμό, που στοχεύει να την καταστήσει σε περιφερειακή δύναμη. Με τον Ερντογάν ισχύει η πρακτική “τρώγοντας ανοίγει η όρεξη”. Οι διάφοροι ισχυροί παίκτες είτε δήθεν δεν το αντιλαμβάνονται είτε κλείνουν τα μάτια, αυτό που θα καταφέρουν είναι να εκτρέψουν ένα τέρας. Αργά ή γρήγορα θα βρεθεί ενώπιον τους και θα δουν στην πράξη τι σημαίνει αυτό.
Δημοσίευση σχολίου