Γρίβας Κώστας
Η αντιπαράθεση για τον φράκτη στον Έβρο, επανάφερε στο προσκήνιο τη συζήτηση για το εάν η χώρα μας –και όποια άλλη– έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει θεμιτά μέσα για την προστασία των συνόρων της, ή την εμποδίζουν διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει ή η “διεθνής νομιμότητα”, όπως ακούμε. Γι’ αυτό πρέπει να θυμηθούμε τα βασικά του Διεθνούς Δικαίου, ώστε να μην υποκύπτουμε σε παραπλανητικές απόψεις, οι οποίες –κατά την άποψη του γράφοντος– είναι εκ του πονηρού.
Πριν και πάνω απ’ όλα πρέπει να θυμηθούμε ότι το βασικό υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και το βασικό δομικό του στοιχείο είναι τα κράτη. Οι χώρες είναι αυτές που δίνουν υπόσταση και έννοια στο Διεθνές Δίκαιο. Χωρίς τα κράτη αυτό δεν υφίσταται καν. Επίσης, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι το διεθνές σύστημα αποτελείται από χώρες και δεν υπάρχει κάποια ανώτερη υπερεθνική αρχή πάνω από αυτές.
Ο ΟΗΕ (Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών), όπως λέει και το όνομά του, αποτελεί απλώς μια γραφειοκρατική δομή που επιτρέπει στις χώρες να αλληλεπιδρούν και να συνεννοούνται. Δεν λειτουργεί υπεράνω αυτών και οι χώρες που συμμετέχουν σε αυτόν του δίνουν την όποια υπόσταση έχει. Και για να του δίνουν υπόσταση πρέπει και οι ίδιες να έχουν υπόσταση.
Προστασία των συνόρων
Ο έλεγχος των συνόρων είναι αναγκαίος για την υπόσταση των χωρών και η υπόσταση των χωρών είναι αναγκαία για το Διεθνές Δίκαιο. Συνακόλουθα, για να υπάρχει Διεθνές Δίκαιο και για να υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, πρέπει να υπάρχουν κράτη. Και για να υπάρχουν τα κράτη θα πρέπει να μπορούν να προστατεύουν την υπόστασή τους. Για την ακρίβεια, θα πρέπει να έχουν υπόσταση.
Υπόσταση μιας χώρας σημαίνει, μεταξύ των άλλων, έλεγχος του εδάφους της από τις νόμιμες κρατικές αρχές. Και για να υπάρχει έλεγχος του εδάφους πρέπει να υπάρχουν σύνορα. Και σύνορο, εξ ορισμού, σημαίνει γραμμή, από την οποία δεν μπορεί να διέρχεται όποιος θέλει, χωρίς την άδεια των νόμιμων αρχών. Δηλαδή, αν δεν υπάρχει έλεγχος δεν υπάρχουν σύνορα και αν δεν υπάρχουν σύνορα δεν υπάρχει κράτος. Και αν δεν υπάρχουν κράτη δεν υπάρχει Διεθνές Δίκαιο και ό,τι απορρέει από αυτό, όπως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τόσο απλά!
Άρα, οι χώρες δεν δικαιούνται απλώς, αλλά υποχρεούνται να προστατεύουν τα σύνορά τους για να προστατεύουν την υπόστασή τους και με βάση την υπόσταση αυτή να προστατεύουν και το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το δικαίωμα στην αυτοπροστασία των χωρών είναι ο θεμέλιος λίθος του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και σε αυτό βασίζεται ολόκληρο το διεθνές σύστημα.
Στο παρά ένα
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν έχει απλώς το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να ασκήσει όποιο θεμιτό μέσον κρίνει αναγκαίο, ώστε να προστατεύσει τα σύνορά της. Ιδιαίτερα όταν δέχεται τόσο μεγάλους αριθμούς παρανόμως εισερχομένων μεταναστών, οι οποίοι απειλούν, όχι απλώς την εθνική ασφάλεια, αλλά την ίδια την επιβίωση της χώρας σε βάθος χρόνου.
Άρα, όλες οι απόψεις σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα δεσμεύεται από “διεθνείς συμβάσεις”, “διεθνείς συμφωνίες”, “διεθνή νομιμότητα” ή οτιδήποτε άλλο και δεν μπορεί να λάβει τα μέτρα που κρίνει αναγκαία για να προστατεύσει τα σύνορά της, είναι εκτός πραγματικότητας και προωθούνται εκ του πονηρού. Στην πραγματικότητα αποτελούν μέρος του μηχανισμού του “επαυξημένου πολέμου” που έχει εξαπολυθεί εδώ και χρόνια εναντίον της Ελλάδας και του ελληνικού λαού.
Όμως, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για αβλεψίες, ατολμίες και διαστρεβλωμένες αναγνώσεις της πραγματικότητας. Η Ελλάδα ως γεωπολιτική οντότητα έχει δεχθεί συντριπτικά πλήγματα τα τελευταία χρόνια στην εθνική της ανεξαρτησία και υπόσταση και δεν αντέχει ένα ακόμη. Παρά το όποιο “διάλλειμα” λόγω των σεισμών, ο αγώνας αυτός είναι διαρκής και στη πορεία θα ενταθεί και με αιχμή το μεταναστευτικό, το οποίο η Τουρκία εργαλειοποιεί συστηματικά και απροκάλυπτα. Και στον αγώνα του αυτόν ο ελληνικός λαός έχει στο πλάι του και το Διεθνές Δίκαιο, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να τον πείσουν για το αντίθετο.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν έχει απλώς το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να ασκήσει όποιο θεμιτό μέσον κρίνει αναγκαίο, ώστε να προστατεύσει τα σύνορά της. Ιδιαίτερα όταν δέχεται τόσο μεγάλους αριθμούς παρανόμως εισερχομένων μεταναστών, οι οποίοι απειλούν, όχι απλώς την εθνική ασφάλεια, αλλά την ίδια την επιβίωση της χώρας σε βάθος χρόνου.
Άρα, όλες οι απόψεις σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα δεσμεύεται από “διεθνείς συμβάσεις”, “διεθνείς συμφωνίες”, “διεθνή νομιμότητα” ή οτιδήποτε άλλο και δεν μπορεί να λάβει τα μέτρα που κρίνει αναγκαία για να προστατεύσει τα σύνορά της, είναι εκτός πραγματικότητας και προωθούνται εκ του πονηρού. Στην πραγματικότητα αποτελούν μέρος του μηχανισμού του “επαυξημένου πολέμου” που έχει εξαπολυθεί εδώ και χρόνια εναντίον της Ελλάδας και του ελληνικού λαού.
Όμως, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για αβλεψίες, ατολμίες και διαστρεβλωμένες αναγνώσεις της πραγματικότητας. Η Ελλάδα ως γεωπολιτική οντότητα έχει δεχθεί συντριπτικά πλήγματα τα τελευταία χρόνια στην εθνική της ανεξαρτησία και υπόσταση και δεν αντέχει ένα ακόμη. Παρά το όποιο “διάλλειμα” λόγω των σεισμών, ο αγώνας αυτός είναι διαρκής και στη πορεία θα ενταθεί και με αιχμή το μεταναστευτικό, το οποίο η Τουρκία εργαλειοποιεί συστηματικά και απροκάλυπτα. Και στον αγώνα του αυτόν ο ελληνικός λαός έχει στο πλάι του και το Διεθνές Δίκαιο, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να τον πείσουν για το αντίθετο.
Δημοσίευση σχολίου