Γεώργιος Π. Μαλούχος
Η επιμονή της κυβέρνησης να επαναλαμβάνει το ίδιο βαρύ λάθος το οποίο την προηγούμενη φορά είχε πληρώσει ακριβά είναι ακατανόητη.
Η επιμονή της κυβέρνησης να επαναλαμβάνει το ίδιο βαρύ λάθος το οποίο την προηγούμενη φορά είχε πληρώσει ακριβά είναι ακατανόητη.
Η είδηση έσκασε σαν βόμβα. Και ήταν δύσκολο να την πιστέψει κανείς, με όσα είχαν προηγηθεί, αλλά πολύ περισσότερο σήμερα, που η Τουρκία είναι επιθετικότερη από ποτέ. Ομως, δυστυχώς, και πάλι διεξάγεται μυστικός ελληνοτουρκικός διάλογος. Που και πάλι εδώ τον μαθαίνουμε μέσω Τουρκίας, από πληροφορίες της Αγκυρας. Γιατί η ελληνική πλευρά κράτησε καλά το μυστικό: προφανώς επειδή ξέρει πόσο ένοχο είναι. Και πάλι ο διάλογος γίνεται απευθείας από τα γραφεία Ερντογάν – Μητσοτάκη. Και πάλι, όπως και τότε, ο καλοθελητής είναι η καγκελαρία του Βερολίνου σε ρόλο ενδιάμεσου με αδιευκρίνιστο βάθος συμμετοχής. Τέλος, και πάλι ο διάλογος διεξάγεται εν μέσω απειλών, που κλιμακώνονται διαρκώς: ήδη ο Ερντογάν έφτασε τον «Τυφώνα» πολύ πέρα και από την Αθήνα, που την έχει απειλήσει με πυραυλικά χτυπήματα: τώρα ο (ανύπαρκτος ακόμα πύραυλος) έφτασε στα χίλια χιλιόμετρα και προχωράει.
Η επιμονή της κυβέρνησης να επαναλαμβάνει το ίδιο βαρύ λάθος το οποίο την προηγούμενη φορά είχε πληρώσει ακριβά είναι ακατανόητη. Και μάλιστα τώρα περισσότερο. Πρώτον, επειδή υπάρχει το προηγούμενο των ταυτόσημων μυστικών επαφών στο Βερολίνο, που τις «έκαψαν» οι Τούρκοι, όπως φαίνεται να κάνουν πάλι. Δεύτερον, επειδή σήμερα η επιθετικότητα της Τουρκίας έχει εκτοξευθεί. Και τέτοιου είδους διάλογος, υπό αυτές τις συνθήκες, σπέρνει πλήθος σοβαρές αμφιβολίες για το τι πραγματικά έχουν στο μυαλό τους στο Μαξίμου. Δηλαδή, τι φαντάζεται ο Πρωθυπουργός ότι θα πετύχει;
Πιστεύει θα πείσει τους Τούρκους να συνέλθουν; Οτι θα ξεχάσουν τον επεκτατισμό τους, που διαρκώς σκληραίνει; Ειδικά όταν ο Ερντογάν πηγαίνοντας δυσμενέστατα στις κάλπες, έχοντας απόλυτη ανάγκη να ανεβάσει την ένταση ακόμα περισσότερο, πιθανότατα και εμπράκτως; Επιπλέον, η κατάσταση γίνεται χειρότερη σε μία περίοδο που η πολιτική ζωή μαστίζεται από το σκάνδαλο των υποκλοπών και από την επίκληση του απορρήτου για τη συγκάλυψή του.
Και τώρα, ένα άλλο είδος απορρήτου, αυτό του κρυφού διαλόγου για το πιο σοβαρό πρόβλημα της χώρας, στέλνει την κυβερνητική αξιοπιστία βαθύτερα στα τάρταρα. Εκτός κι αν με τις… παρακολουθήσεις έμαθε κάτι που δεν λέει. Μάλιστα, ο υπουργός Αμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος είπε ότι είναι «λογικό και επιβεβλημένο να ξανανοίξει ο δίαυλος Αθήνας – Αγκυρας». Και αυτό, την ώρα που ο Μενέντεζ τους λέει ότι όσο κάνουν υπερπτήσεις, δεν θα πάρουν F16!…
Αυτές είναι παγκοσμίως καινοφανείς απόψεις και πρακτικές. Δεν υπάρχουν πουθενά. Να υφίσταται μία χώρα τέτοιο συνεχές πογκρόμ και παράλληλα να διεξάγει μυστικό διάλογο με τους επιβουλείς της, τον οποίο να ωραιοποιεί, μόλις εκείνοι τον δημοσιοποιούν εκθέτοντάς τη. Αυτή η πρακτική ακυρώνει κάθε αξιοπιστία. Και στέλνει παντού λάθος μήνυμα. Πρώτον, στην Τουρκία, καθώς ενθαρρύνει την όξυνση: είναι σαν να λέει «όσο χειρότερα, τόσο πιο κοντά σε διαπραγμάτευση». Διαμορφώνεται σταδιακά ένας ακατανόητος, επικίνδυνος ελληνικός αυτοεγκλωβισμός. Δεύτερον, προς τους συμμάχους: ποια χώρα θα πάρει σοβαρά την Ελλάδα όταν τη βλέπει να συνομιλεί μυστικά υπό τέτοιο καθεστώς απειλών;
Ποιος θα πιστέψει ότι είναι αποφασισμένη; Ποιος συμμαχεί τελικά με μία έντρομη χώρα; Τρίτον, αρχίζει να νομιμοποιεί τις οργισμένες αιτιάσεις Ερντογάν όταν λέει ότι τον ξεγελάει ο Μητσοτάκης: γιατί, ένα λεπτό: τι συζητάνε και ξανασυζητάνε; Κάτι συζητάνε. Συνεπώς, όταν φωνάζει ο άλλος ίσως τελικά κάτι να εννοεί. Ακόμα κι αν συζητάνε το πώς δεν θα… επιτεθεί ο Ερντογάν, ο Πρωθυπουργός πρέπει να το αποφύγει: πρώτον, ό,τι κι αν ακούει, είναι ψέμα. Δεύτερον, έχει πολύ κόστος. Τέλος, προς την ελληνική κοινή γνώμη, που, πλέον, τα έχει χαμένα. Δεν ξέρει τι να πιστέψει. Αν και ξέρει πια τι να μην πιστέψει.
Δημοσίευση σχολίου