Η Ελλάδα δεν ήταν ούτε φιλοδοξεί να καταστεί "πρωθυπουργική μοναρχία"

Στην Ελλάδα έχουμε «πρωθυπουργική μοναρχία» εδώ και 40 χρόνια περίπου. Όταν ο πολίτης πηγαίνει στην κάλπη, στην πραγματικότητα δεν ψηφίζει κόμμα ούτε κυβέρνηση. Δίνει απλώς λευκή επιταγή σε ΕΝΑΝ άνθρωπο, τον εκάστοτε πρωθυπουργό, να κάνει για 4 χρόνια ό,τι γουστάρει, να αποφασίζει για τα πάντα μόνος του, και όποτε τα βρίσκει σκούρα ή τα κάνει θάλασσα, να απεκδύεται κάθε ευθύνης και να στέλνει τον λογαριασμό στους πολίτες. 

Ακόμα και για το πού θα στείλουμε όπλα και ποιες χώρες θα κάνουμε εχθρούς μας αποφασίζει μόνος του ένας άνθρωπος, χωρίς καμία συμμετοχή της Βουλής, των κομμάτων ή του λαού! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Με το θεσμικό πλαίσιο που υπάρχει, ο πρωθυπουργός δεν λογοδοτεί ποτέ σε κανέναν, και ο πολίτης ούτε μπορεί να τον ελέγξει ούτε να ανακαλέσει την ψήφο του. Ενίοτε μάλιστα, αν διαμαρτυρηθεί για την κατάχρηση εξουσίας που κάνει ο πρωθυπουργός, μπορεί να βρει και τον μπελά του, να συλληφθεί από τις αρχές ή να τεθεί υπό παρακολούθηση από τους παρακρατικούς μηχανισμούς με σκοπό τον εκβιασμό του.

Δυστυχώς, το πολίτευμα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» έχει φθάσει στα όριά του. Zούμε την απόλυτη παρακμή του. Όταν έγραφα παλαιότερα ότι πρέπει πλέον να δούμε σοβαρά το ζήτημα της «άμεσης δημοκρατίας», το έλεγα γιατί πιθανολογούσα ότι οδηγούμαστε σε φαινόμενα πολιτικής σήψης και καταβαράθρωσης των θεσμών σαν αυτά που ζούμε σήμερα. Έχει συμβεί καραμπινάτη θεσμική εκτροπή, πιάστηκε κυριολεκτικά ο πρωθυπουργός «με τη γίδα στην πλάτη», και πολλοί παριστάνουν ότι δεν τρέχει τίποτα, ότι ο Μητσοτάκης «έχει πολλά χαρτιά στα χέρια του» και ότι ο μέσος ψηφοφόρος μπορεί τελικά και να μην νοιάζεται για τα πολιτικά αίσχη που συμβαίνουν.

 Οι κυβερνητικοί διαγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα δείξει το πιο απύθμενο θράσος. Ο πρωθυπουργός όχι μόνο δεν έχει το στοιχειώδες φιλότιμο και τη γενναιότητα να παραδεχθεί το αυταπόδεικτο ατόπημά του, αλλά έτσι όπως πάμε σε λίγο θα αρχίσει να βγαίνει κι από πάνω και να ζητάει και τα ρέστα από τα θύματα των υποκλοπών! Το ότι έχουμε φθάσει στο σημείο να έχει ανοίξει η κυβέρνηση βεντέτα με τους New York Times, το Politico και άλλα έγκυρα ξένα ΜΜΕ δεν είναι πολιτική κρίση απλώς, είναι κατάντια. Επιτέλους, ας αναλάβουν όλα τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας τις ευθύνες τους. Φτάνει πια η μουγκαμάρα. Δεν είναι δυνατόν για το πείσμα και τις εμμονές ενός ανθρώπου να αφήνεται να κατρακυλάει ολόκληρη η χώρα στη διεθνή ανυποληψία. Αρκετά!

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.