Η ανάπτυξη επιβραδύνεται… Ο πληθωρισμός ξεφεύγει από κάθε έλεγχο… Ο συνδυασμός των παραπάνω, τείνει να καθηλώσει τις Δυτικές Οικονομίες σε ένα περιβάλλον στασιμοπληθωρισμού, οι συνέπειες του οποίου θα είναι αλυσιδωτές, γενικευμένες και δυσκολοξεπέραστες…
Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥΗ Δύση δεν θα έχει εις το διηνεκές την δυνατότητα να πανηγυρίζει για την αποτελεσματικότητα των μηχανισμών και κυρίως των επιλογών της. Αυτοπαγιδεύεται σ αυτές. Τα αποσπασματικά ανακουφιστικά μέτρα τα οποία λαμβάνονται με σκοπό να αμβλύνουν τις πολύ οδυνηρές συνέπειες που υφίστανται οι Δυτικές κοινωνίες, είναι εξαιρετικά προσωρινά και η διαχείρισή τους είναι εξαιρετικά δύσκολη, με δεδομένο ότι οι Δυτικές Οικονομίες έχουν ήδη «πληγωθεί» από τις συνέπειες της μακροχρόνιας υγειονομικής κρίσης.
Η ραγδαία επιδείνωση όλων των δεικτών, με προεξάρχοντα τον δείκτη της ανεργίας, θα επιδεινώσει έτι περαιτέρω την πραγματική κατάσταση μέσα στην κοινωνία και θα ακυρώσει συνολικά τις όποιες “ευεργετικές” επιπτώσεις μπορεί να είχαν στον γενικό πληθυσμό, τα περιορισμένης εμβέλειας μέτρα στήριξης τα οποία υιοθετήθηκαν κατά την διάρκεια της πανδημίας.
Κρίσιμοι πυλώνες της Δυτικής Οικονομίας απειλούνται με αποκαθήλωση. Η επιχειρηματική εμπιστοσύνη σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα μεταξύ των επενδυτών, δέχονται ήδη τα πρώτα σοβαρά πλήγματα και δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι το ΔΝΤ με σχετική του ανακοίνωση, σπεύδει να επισημάνει τους συγκεκριμένους κινδύνους.
Εκτεθειμένο σε σοβαρά πλήγματα είναι και το δολάριο μετά την απόφαση των ΗΠΑ να παρέμβει και να δεσμεύσει τα αποθεματικά της Ρωσικής κεντρικής τράπεζας, σε ύψος που ξεπερνά τα 300 δισεκατομμύρια. Η αξιοπιστία του θεματοφύλακα πλήττεται σοβαρά και μάλλον αμετάκλητα, κατά τρόπο που δεν περνά απαρατήρητος από τους στρατηγικούς ανταγωνιστές.
Η παγκοσμιοποιημένη Οικονομία απορυθμίζεται σοβαρά και όλα δείχνουν πως τα μέτρα προστατευτισμού στα οποία θα χρειαστεί να καταφύγουν σημαντικοί περιφερειακοί δρώντες, θα καταστήσουν μάλλον ανέφικτη κάθε συζήτηση για επάνοδο στην προϋπάρχουσα κατάσταση, όταν εκλείψουν και τυπικά οι λόγοι που επέβαλαν το συγκεκριμένο μείγμα πολιτικής έναντι της Ρωσίας.
Η βεβιασμένη απόφαση των Δυτικών κυβερνήσεων να μετατρέψουν τις Οικονομίες τους σε «πολεμικές Οικονομίες» υποκύπτοντας στις αφόρητες πιέσεις των Αμερικανών, μπορεί να προσφέρει πεδίο δόξης λαμπρό για το Αμερικανικό και το Γερμανικό στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, αλλά αυτή η στροφή θα είναι οδυνηρή και για τα ζητήματα που σχετίζονται με την εθνική παραγωγική υποδομή της κάθε χώρας ξεχωριστά, αλλά και για τις κατ’ όνομα «εθνικές» πλην όμως απόλυτα εξαρτημένες Οικονομίες τους.
Ο εφιάλτης του χρέους θα επανέλθει δριμύτερος. Η εποχή της ιδιότυπης «ανεμελιάς» με τα προσωρινά ταμεία «στήριξης» που συγκροτήθηκαν την περίοδο της πανδημίας, υποχωρεί σταδιακά και ήδη έχει αρχίσει να γίνεται φανερή η περαιτέρω διόγκωση του δημοσίου χρέους. Καμία χαλάρωση κανενός συμφώνου σταθερότητας αλλά και καμία επίπλαστη αλληλεγγύη λόγω των συνεπειών της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, δεν μπορεί πλέον να περιορίσει τις καταστροφικές επιπτώσεις που θα υπάρξουν για τις «εθνικές» Οικονομίες που θα παραδοθούν σούμπητες στην περιδίνηση μιας νέας επικαιροποιημένης χρεοκρατίας, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της αποεπένδυσης, του στασιμοπληρθωρισμού, των απαιτούμενων στάνταρντς της πολεμικής Οικονομίας και της περαιτέρω αποσάθρωσης της παραγωγικής υποδομής.
Είναι προφανές ότι σε αυτές τις συνθήκες, η Κίνα φροντίζει να κρατά την δική της «πισινή» και οι «επιθετικές» επεκτατικές κινήσεις ήπιας ισχύος στις οποίες ενδεχομένως θα καταφύγει, θα τροποποιήσουν δραματικά το μοντέλο των διεθνών οικονομικών σχέσεων και το πιθανότερο είναι πως θα συμβάλουν και σε ευρύτερες στρατηγικές ανακατατάξεις.
Για την πατρίδα μας δυστυχώς όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα… Είναι προβληματισμοί που κινούνται έξω από την αντιληπτική εμβέλεια του πολιτικού της προσωπικού, το οποίο δυστυχώς επιμένει να συμπεριφέρεται αυτάρεσκα, αφού θεωρεί πως τα προβλήματα με τα οποία οσονούπω θα βρεθεί αντιμέτωπη η χώρα, θα αντιμετωπιστούν ως δια μαγείας με την μέθοδο της επιβράβευσης από τους ισχυρούς μας «συμμάχους», επειδή η χώρα βυθίστηκε ακόμη πιο βαθιά στα αδιέξοδα του παρασιτικού προστατευτισμού, στο περιβάλλον του οποίου το μόνο που ευδοκιμεί διαχρονικά, είναι οι ολέθριες πολιτικές αυταπάτες.
Οι Αμερικανοί φρόντισαν ήδη να μας το θυμίσουν αυτό. Με παρέμβαση του πρώην ΥΠΕΞ κ. Πομπέο, σπεύδουν να καταστήσουν σαφές πως θα εργαλειοποιήσουν πλήρως την στρατηγική ανασφάλεια της Τουρκίας και την Ελληνική οικονομική δυσπραγία – οι συνέπειες της οποίας μεγιστοποιούνται εξ αιτίας της παραδοσιακής Ελληνικής δουλοπρέπειας – και απαιτούν από τις δύο χώρες «να τα βρουν», διότι οσονούπω ανοίγει το κεφάλαιο Υδρογονάνθρακες της ΝΑ Μεσογείου.
Η παρέμβαση Πομπέο δεν γίνεται τυχαία… Όπως δεν είναι τυχαίος ούτε ο ίδιος ο Πομπέο για τον οποίο υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να είναι μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ… Όλα δείχνουν πως όταν θα μπούμε στα απόνερα της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, η Ελλάδα θα πιεστεί για σημαντικές υπαναχωρήσεις απέναντι στην Τουρκία. Μαξίμου ακούει;;;
Δημοσίευση σχολίου