Οικονόμου Παντελής
Ασφαλώς και υπάρχουν ζωντανές μνήμες από την πρώιμη μεταπολίτευση: από την μαζικοποίηση των κομμάτων μέχρι την αναγνώριση τους, με συνταγματικές διατάξεις, ως αρμών του δημοκρατικού πολιτεύματος και τον δικομματισμό, με την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση. Μόνο που από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ζήσαμε πρώτα την ιδιωτικοποίηση της ενημέρωσης με την ονομασία «ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση» και την, όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση, νόμιμη και παράνομη, των ΜΜΕ στα χέρια ελάχιστων ισχυρών του χρήματος.
Οι σχέσεις αυτών των τελευταίων με το πολιτικό προσωπικό, τις κυβερνήσεις και τους πρωθυπουργούς, θυμίζουν ανατριχιαστικά την σχέση προμηθευτή ουσιών με τον χρήστη τους, με συνηθισμένη κατάληξη τον χαμό του πελάτη. Η ολέθρια αυτή κατάσταση δεν είναι εφιαλτική φαντασίωση, αλλά τρέχουσα πραγματικότητα: κατάργηση της ισηγορίας, μετατροπή των συλλογικών συμβάσεων “μέλους-κόμματος” σε ατομικές “συμπαίκτη-μέσου ενημέρωσης” και μετάλλαξη των κομμάτων από εγγυητές δημοκρατικής ομαλότητας, σε μηχανισμούς διανομής θέσεων.
Η οδυνηρότερη συνέπεια αυτού του εκφυλισμού όμως είναι η άρση νομιμοποίησης των “κομμάτων” μας και των “αρχηγών” τους. Η φαλκίδευση της αντιπροσώπευσης, με τους εντολοδόχους μας να δουλεύουν για τον εαυτό τους και άλλους, αλλά όχι για μας. Αυτό το βάσιμο δημόσιο αίσθημα πιστοποιείται αμάχητα με την διαρκή αύξηση της αποχής, ακόμα και από τις εθνικές εκλογές.
Η διαπλοκή στα χρόνια της εξάρτησης
Σαν να μην έφθαναν αυτά, ήρθε και η χρεοκοπία να κάνει την ετερόρρυθμη διαπλοκή και περιορισμένης ευθύνης: οι υποχρεώσεις προς τους ευρωπαίους πιστωτές μας αφυδάτωσαν ακόμα περισσότερο τις αρμοδιότητες των εκπροσώπων μας και τις ευθύνες τους απέναντι μας. Οι κυβερνήσεις μας, εκτός από συμπαίκτες εγχώριων, είναι πια και τοποτηρητές ξένων συμφερόντων, Με τις μετέπειτα εξελίξεις στα ευρωπαϊκά πράγματα να εξωθούν τα πράγματα στο μη παρέκει.
Πρώτα ήταν οι όλο και πιο ετεροβαρείς όροι από μνημόνιο σε μνημόνιο, με σκοπό την, κατά προτεραιότητα, εξυπηρέτηση συμφερόντων των πιστωτών εις βάρος δικών μας. Μιλάμε για εγγυήσεις που έδωσαν οι κυβερνήσεις μας και “κουρεύουν” τις δυνατότητες ανάκαμψης μας. Μέχρι που ήρθε και η μετατροπή της επιτήρησης της οικονομικής μας πολιτικής, σε “αστυνόμευση” περιορισμών της οικονομικής μας κυριαρχίας, με την μεταβίβαση της εξουσίας αυτής από τους πιστωτές (τρόικα, θεσμοί) στην Γερμανία.
Πράγματι, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση Μέρκελ, εδώ και χρόνια, συμπεριφέρεται ωσάν τα λεφτά του ευρωπαϊκού δανείου προς την Ελλάδα να τα έβαλε μόνον αυτή και προς την χώρα μας, όπως σε δανειολήπτη υπό εκβιασμό. Αυτό το άγραφο, αορίστου βάσεως και χρόνου και εντελώς ξένο προς τα ευρωπαϊκά θέσμια, μνημόνιο ενός άρθρου περιγράφει την πεμπτουσία της εξάρτησής μας.
Το κατεστημένο μας συνομολόγησε το πλαίσιο αυτό, διεκδικώντας για τον εαυτό του ρόλο τοποτηρητή: «Αφήνουμε την Γερμανία να κάνει τις δουλειές της στην Ελλάδα όπως νομίζει και αυτή μας αφήνει να βγάζουμε λεφτά και να κυβερνάμε». Ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, «πρώτα τα γερμανικά και μετά τα δικά μας, ατομικά συμφέροντα». Αυτή η άθλια συνθηκολόγηση, μετά το Manzikert του 2015, εξηγεί πως ενώ όλο και κάτι χάνουμε χωρίς μάχη, οι κυβερνήσεις μας και τα ΜΜΕ πανηγυρίζουν!
Οι όροι της γερμανικής “προστασίας”
Όρος πρώτος: Για να εγκρίνουν το τρέχον ΕΣΠΑ, η Ολλανδία, η Αυστρία, η Δανία και η Σουηδία (χώρες πλουσιότερες από την Ελλάδα) αξίωσαν και απέσπασαν πρόσθετους πόρους από την ΕΕ. Η δική μας κυβέρνηση, τσιμουδιά! Σιωπή και απουσία λοιπόν, αν και για να είμαστε ειλικρινείς, για να βρούμε ελληνική κυβέρνηση να αξιώνει και να αποσπά από την ΕΕ περισσότερα λεφτά, πρέπει να πάμε πολύ πίσω στον χρόνο, στην μακρινή δεκαετία του ’80.
Όρος δεύτερος: Έχει δηλωθεί κατ’ επανάληψη από την πλευρά μας ότι διατηρούμε έναντι της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας βάσιμη, νόμιμη απαίτηση εξόφλησης του υποχρεωτικού κατοχικού δανείου, καθώς και αποζημιώσεων και επανορθώσεων για ζημιές και εγκλήματα εις βάρος του ελληνικού λαού. Οι κυβερνήσεις μας έχουν διακόψει την διεκδίκηση αυτής της απαίτησής μας. Παραίτηση από ένδικα μέσα, λοιπόν, με βλάβη εθνικού μας συμφέροντος. Όρος τρίτος: Από το πρόγραμμα “Ήλιος” του 2011 (αφορούσε εξαγωγές ενέργειας από Ελλάδα προς Γερμανία) και σταδιακά:
Τον Ιούνιο του 2017 οκτώ γερμανικές εταιρίες δήλωσαν ενδιαφέρον για δουλειές στην Ελλάδα με βασικό σχήμα «το ελληνικό δημόσιο τη γη, το ΕΣΠΑ, το Ταμείο Ανάκαμψης και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα λεφτά, εμείς την τεχνογνωσία». Η δήλωση έγινε σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Ελληνογερμανικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο στην Θεσσαλονίκη, με πρωτοβουλία του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικονομίας και Ενέργειας της Γερμανίας.
Οι πόροι για την “δίκαιη μετάβαση” (επενδύσεις παραγωγικής ανασυγκρότησης λιγνιτικών πεδίων) μηδενίστηκαν και μετατράπηκαν σε επιδοτήσεις αγοράς εισαγόμενων ηλεκτρικών αυτοκινήτων και οικιακών φορτιστών τους.
Η ΔΕΗ (ελληνικό Δημόσιο) προκηρύσσει πώληση του 49% του ΔΕΔΔΗΕ και αποκλείει από τον διαγωνισμό εταιρίες κινεζικών συμφερόντων.
Κοντολογίς, λεηλασία πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτουμε σε επάρκεια, από την Γερμανία που τις χρειάζεται απεγνωσμένα και δεν τις διαθέτει. Σιωπή, απουσία και παραίτηση από ένδικα μέσα. Λεηλασία πλουτοπαραγωγικών πηγών, λοιπόν, οι δουλείες μας προς την προστάτιδα δύναμη! Με την αξίωση να εξυπηρετούνται απαρεγκλίτως, να ερμηνεύονται διασταλτικά ως όλο και πιο επαχθείς για μας και να διευρύνεται αυθαίρετα ο κατάλογος τους.
Τι χρειαζόμαστε και πρέπει να βρούμε
Και στα παλιά προτεκτοράτα (ένα, κατ’ εξοχήν βάρβαρο, καθεστώς), ο “λόρδος προστάτης” εκμεταλλεύονταν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Ως αντιστάθμισμα όμως, είχε την ευθύνη της ασφάλειας τους (παρεμπιπτόντως και των δικών του συμφερόντων) απέναντι σε επιβουλές τρίτων. Θα περίμενε κάποιος λοιπόν από την Γερμανία να μας “προστατεύσει” από την τουρκική απειλή. Κάθε άλλο! Μεσολαβεί “για να τα βρούμε” με τον επιτιθέμενο, στην πραγματικότητα πιέζει να παραχωρήσουμε κάτι σε μια χώρα που μας επιτίθεται, επειδή διατηρεί η ίδια κοινά συμφέροντα μαζί της!
Ενώ λοιπόν οι δουλείες μας προς την γερμανική “προστασία” καλά κρατούν, όχι απλώς έχει μηδενιστεί κάθε υποχρέωσή της προς εμάς, αλλά γινόμαστε διαρκώς αποδέκτες πρόσθετων αξιώσεων της υπέρ της ίδιας, αλλά και φίλων της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με την πρόσδεση στο γερμανικό άρμα, δεν θα δούμε άσπρη μέρα! Ακόμα και αν υπάρξει κυβερνητική αλλαγή, εξέλιξη καλοδεχούμενη σε κάθε περίπτωση, στην μεγάλη αυτή χώρα, ακόμα και αν μια αύρα θετικής αλλαγής πνεύσει στα ευρωπαϊκά πράγματα, δεν φτάνουν για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.
Χρειαζόμαστε μια προσπάθεια, πέρα και πάνω, από όσα έχουν ενσωματωθεί στο καθεστώς με το οποίο πρέπει να τελειώνουμε, πριν μας τελειώσει. Μια αδρή διαχωριστική γραμμή με το κατεστημένο μας που λειτουργεί ως αρμός του καθεστώτος αυτού. Χρειαζόμαστε μια δική μας, υπολογίσιμη πολιτική δύναμη να ξεκαθαρίσει προς όλους ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα δεν μας αρέσουν, ότι θέλουμε να τα αλλάξουμε και ξέρουμε πως. Μόνο σε τέτοια βάση θα μπορέσει να ξεκινήσει η προσπάθεια αποδέσμευσης της δημόσιας περιουσίας μας, εξόφλησης του κατοχικού δανείου και είσπραξης αποζημιώσεων και επανορθώσεων και προστασίας των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών από την λεηλασία. Μόνο έτσι θα ακουστούμε ξανά στην Ευρώπη ως φωνή εντιμότητας και διεξόδου.
Και στα παλιά προτεκτοράτα (ένα, κατ’ εξοχήν βάρβαρο, καθεστώς), ο “λόρδος προστάτης” εκμεταλλεύονταν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Ως αντιστάθμισμα όμως, είχε την ευθύνη της ασφάλειας τους (παρεμπιπτόντως και των δικών του συμφερόντων) απέναντι σε επιβουλές τρίτων. Θα περίμενε κάποιος λοιπόν από την Γερμανία να μας “προστατεύσει” από την τουρκική απειλή. Κάθε άλλο! Μεσολαβεί “για να τα βρούμε” με τον επιτιθέμενο, στην πραγματικότητα πιέζει να παραχωρήσουμε κάτι σε μια χώρα που μας επιτίθεται, επειδή διατηρεί η ίδια κοινά συμφέροντα μαζί της!
Ενώ λοιπόν οι δουλείες μας προς την γερμανική “προστασία” καλά κρατούν, όχι απλώς έχει μηδενιστεί κάθε υποχρέωσή της προς εμάς, αλλά γινόμαστε διαρκώς αποδέκτες πρόσθετων αξιώσεων της υπέρ της ίδιας, αλλά και φίλων της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με την πρόσδεση στο γερμανικό άρμα, δεν θα δούμε άσπρη μέρα! Ακόμα και αν υπάρξει κυβερνητική αλλαγή, εξέλιξη καλοδεχούμενη σε κάθε περίπτωση, στην μεγάλη αυτή χώρα, ακόμα και αν μια αύρα θετικής αλλαγής πνεύσει στα ευρωπαϊκά πράγματα, δεν φτάνουν για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.
Χρειαζόμαστε μια προσπάθεια, πέρα και πάνω, από όσα έχουν ενσωματωθεί στο καθεστώς με το οποίο πρέπει να τελειώνουμε, πριν μας τελειώσει. Μια αδρή διαχωριστική γραμμή με το κατεστημένο μας που λειτουργεί ως αρμός του καθεστώτος αυτού. Χρειαζόμαστε μια δική μας, υπολογίσιμη πολιτική δύναμη να ξεκαθαρίσει προς όλους ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα δεν μας αρέσουν, ότι θέλουμε να τα αλλάξουμε και ξέρουμε πως. Μόνο σε τέτοια βάση θα μπορέσει να ξεκινήσει η προσπάθεια αποδέσμευσης της δημόσιας περιουσίας μας, εξόφλησης του κατοχικού δανείου και είσπραξης αποζημιώσεων και επανορθώσεων και προστασίας των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών από την λεηλασία. Μόνο έτσι θα ακουστούμε ξανά στην Ευρώπη ως φωνή εντιμότητας και διεξόδου.
Δημοσίευση σχολίου