Τζήμας Θέμης
Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία κινείται μεταξύ υποθέσεων Λιγνάδη, Φουρθιώτη, Τράπεζας Πειραιώς και τραγελαφικής διαχείρισης της πανδημίας, είναι προφανές ότι κανένας δεν παραιτείται μετά από ένα φιάσκο, όσο μεγάλο και αν είναι και ό,τι κι αν αφορά. Ακόμα και αν αφορά τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας. Δεν περιμένουμε να παραιτηθεί κανείς λοιπόν, ούτε για το στραπάτσο στη Λιβύη του Έλληνα πρωθυπουργού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να συναντήσει τον μεταβατικό πρωθυπουργό της Λιβύης. Υποθέτουμε ότι του το ζήτησαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ και αυτός έσπευσε αμέσως. Τι προϋποτίθεται όμως προκειμένου να διεξαχθεί μια τέτοια συνάντηση; Μια ορισμένη διπλωματική προεργασία ούτως ώστε, αν μη τι άλλο να μην φύγει από αυτήν, σε χειρότερη θέση από την οποία πήγε.
Άρα, λοιπόν, θα έπρεπε να έχει διασφαλίσει η ελληνική διπλωματία βελτίωση, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το μεγάλο αγκάθι των διμερών σχέσεων: το μνημόνιο Τρίπολης-Άγκυρας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Διότι δίπλα σε αυτό υπάρχουν και άλλα: η τουρκική στρατιωτική παρουσία στην Λιβύη, ο φιλοτουρκικός προσανατολισμός της μεταβατικής κυβέρνησης και ο ρόλος των δυνάμεων που υποστήριξαν τον στρατηγό Χαφτάρ, με τον οποίο εμείς ως Ελλάδα σαφώς ταχθήκαμε.
Με άλλα λόγια, η επίσκεψη Μητσοτάκη θα έπρεπε να έπεται διπλωματικής προεργασίας που να εγγυάται έστω μερικό επαναπροσανατολισμό της λιβυκής θέσης, ή τουλάχιστον αναθεώρηση της στάσης σε ό,τι αφορά το μνημόνιο με την Τουρκία. Αυτό δεν συνέβη με το γνωστό αποτέλεσμα. Παρεμπιπτόντως, η παλαιόθεν φιλική Λιβύη κατέστη εχθρική προς εμάς μετά τη νατοϊκή επέμβαση για αλλαγή καθεστώτος, την οποία και είχε υποστηρίξει η τότε ελληνική κυβέρνηση, αντιθέτως προς το διεθνές δίκαιο και προς το εθνικό μας συμφέρον.
Τι έπρεπε να κάνει ο Μητσοτάκης
Σε άλλη περίπτωση που η κυβέρνηση της Τρίπολης δεν αποδεχόταν τους ελληνικούς όρους, όχι μόνο δεν έπρεπε να πάει ο Έλληνας πρωθυπουργός αλλά και να μην αναγνωρίσει την μεταβατική κυβέρνηση, ή τουλάχιστον να εμβαθύνει τις συμμαχίες στο έδαφος της Λιβύης με άλλες πιο φιλικές δυνάμεις, οι οποίες θα διαδραματίσουν ίσως ρόλο μελλοντικά. Ξέρουμε τι έπραξε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αντέστρεψε επί της ουσίας, όλη την προηγούμενη άρνησή της να αναγνωρίσει το μνημόνιο της Λιβύης με την Τουρκία, όπως ανέλυσε ο Σταύρος Λυγερός.
Τούτο, διότι η σύναψη του εν λόγω μνημονίου αποτελούσε παλαιότερα λόγο υποβάθμισης των διπλωματικών μας σχέσεων με την Λιβύη, αλλά όχι πλέον. Εξ ου και θα στείλουμε πρεσβευτή, άρα και θα δεχτούμε εκ νέου δικό τους. Αυτό σημαίνει προφανώς ότι κάτι έχει αλλάξει στην δική μας στάση απέναντι στο μνημόνιο. Φαίνεται πως μας ενοχλεί πιο λίγο, αφού στην στάση της Τρίπολης δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το γεγονός ότι είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως δεν το αναγνωρίζουμε σημαίνει ελάχιστα πράγματα, μπροστά στην έμπρακτη αλλαγή της ελληνικής θέσης.
Το γεγονός επιπλέον, ότι μπροστά στην καθαρή θέση της Λιβύης, πως η συμμαχία της με την Τουρκία είναι πολύτιμη, ο Έλληνας πρωθυπουργός ψιθύρισε κάποιες αμήχανες (για να μην χρησιμοποιήσουμε βαρύτερη έκφραση) κουβέντες περί μελλοντικής υποστήριξης στην Λιβύη από την ΕΕ. Λες και τον εξουσιοδότησε η ΕΕ να μιλά εκ μέρους της! Όσο για το τι συνέβη 2600 χρόνια πριν, αυτήν τη φιλία την ξεχάσαμε όταν τους βομβαρδίζαμε.
Στην πραγματικότητα, τα όσα συνέβησαν στην επίσκεψη Μητσοτάκη υποδηλώνουν τον εξευτελισμό της ελληνικής διπλωματίας, σε βαθμό τέτοιο ώστε ούτε από κράτη περιορισμένης κυριαρχίας να γίνεται αντιληπτή η Ελλάδα ως αξιόλογος δρών στην περιοχή. Αλλά εδώ που τα λέμε, τι να περιμένει κανείς από ένα πολιτικό κατεστημένο που ακύρωσε τις τρεις πιο σταθερές φιλίες του Ελληνισμού στην περιοχή (Συρία, Λιβύη, Παλαιστίνη) για χάρη των ΗΠΑ και της Τουρκίας, που τρέχει πίσω από την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας και για μια κυβέρνηση, στην οποία οι Φουρθιώτηδες φαίνεται ότι μπορούν να διώχνουν υπουργούς;
Δημοσίευση σχολίου