του Τιερί Μεϊσάν
Η πανδημία Covid – 19 (COrona VIrus Disease 2019) αποκάλυψε τις εκπληκτικές αδυναμίες των δυτικών δημοκρατιών, όπως λ.χ. προκαταλήψεις και άγνοια. Αντίθετα, η Κίνα και η Κούβα φαίνονται πιο ικανές να αντιμετωπίσουν το μέλλον.
Οι πρόεδροι Xi και Diaz–Canel το Νοέμβριο 2018. Η Κούβα εγκατέστησε το εργαστήριο ChangHeber στη Jilin, το οποίο παράγει ένα από τα φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία εναντίον του SARS–CoV-2 (Severe Acute Respiratory Syndrome Corona Virus υπ’ αριθ. 2). Έτσι λοιπόν οι δύο «κομμουνιστές δικτάτορες» κατάφεραν να προστατεύσουν τους πολίτες τους καλύτερα από τους «φιλελεύθερους δημοκράτες».
Το απροσδόκητο γενικό κλείσιμο των συνόρων και, σε πολλές χώρες, των σχολείων, πανεπιστήμιων, επιχειρήσεων και των δημόσιων υπηρεσιών, καθώς και η απαγόρευση των συναθροίσεων, αλλάζουν βαθιά τις κοινωνίες. Σε λίγους δεν θα είναι αυτό που ήταν πριν από την πανδημία.
Κατ αρχήν, αυτή η πραγματικότητα τροποποιεί την αντίληψή μας για την Ελευθερία, μια έννοια υπαρξιακής σημασίας για τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τις ΗΠΑ, δεν μπορεί να υπάρξει όριο στην ελευθερία , αντίθετα, όλα τα άλλα κράτη, παραδέχονται ότι δεν υπάρχει Ελευθερία χωρίς Ευθύνη, κατά συνέπεια, ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί να ασκηθεί η ελευθερία χωρίς να καθοριστούν τα όριά της. Σήμερα, ο πολιτισμός των ΗΠΑ ασκεί αποφασιστική επιρροή λίγο πολύ σε όλο τον κόσμο. Μόλις αντικρούστηκε από την πανδημία.
Δεν υπάρχει πλέον πλήρως ανοικτή κοινωνία
Για τον φιλόσοφο Karl Popper, η ελευθερία σε μια κοινωνία μετριέται από το μέγεθος ανοίγματος της. Η ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων, αγαθών και κεφαλαίων είναι το χαρακτηριστικό της νεωτερικότητας. Αυτή η άποψη επικράτησε κατά τη διάρκεια της κρίσης των προσφύγων του 2015, σύμφωνα με την οποία, τα σύνορα και επομένως και τα κράτη πρέπει να εξαφανιστούν προς όφελος μιας μελλοντικής παγκόσμιας υπερεθνικής κυβέρνησης.
Ωστόσο, δεν είναι λίγοι, αυτοί που από καιρό επισημαίνουν ότι τα ανοιχτά σύνορα επιτρέπουν στους κερδοσκόπους όπως ο Τζορτζ Σόρος να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους στις φτωχότερες χώρες.
Ο αγώνας κατά της πανδημίας μας υπενθύμισε ξαφνικά ότι τα κράτη υπάρχουν για να προστατεύσουν τους υπηκόους τους. Στον κόσμο μετά την Covid-19, οι «ΜΚΟ χωρίς σύνορα» θα πρέπει να εξαφανιστούν σταδιακά και οι υποστηρικτές του πολιτικού φιλελευθερισμού θα πρέπει να θυμούνται ότι χωρίς κράτος «ο άνθρωπος δεν είναι παρά μόνο λύκος για τον άνθρωπο», σύμφωνα με το τσιτάτο του Thomas Hobbes. Εν συνεχεία, για παράδειγμα, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο θα εμφανιστεί ως παραλογισμός σε σχέση με το διεθνές Δίκαιο.
Η αλλαγή πορείας κατά 180 μοιρών του προέδρου Emmanuel Macron καταδεικνύει αυτή την ευαισθητοποίηση. Μέχρι πρόσφατα κατάγγελλε την «εθνικιστική λέπρα», την οποία συσχέτιζε με «τις ωδίνες του λαϊκισμού», ενώ σήμερα δοξάζει το έθνος, το μόνο νόμιμο πλαίσιο συλλογικής κινητοποίησης.
Γενικό συμφέρον
Η έννοια του γενικού συμφέροντος, την οποία η αγγλοσαξονική κουλτούρα αμφισβητεί από της τραυματικής εμπειρίας του Oliver Cromwell, είναι απαραίτητη για να προστατευτούμε από μια πανδημία.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον, δυσκολεύεται να θεσπίσει αυταρχικά μέτρα για χάρη της υγείας, καθώς ο λαός του δέχεται αυτή τη μορφή εξουσίας μόνο σε περίπτωση πολέμου. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο ομοσπονδιακός πρόεδρος Donald Trump δεν έχει την εξουσία να διατάξει περιοριστικά μέτρα μετακίνησης του πληθυσμού σε ολόκληρη την επικράτεια, γιατί αυτό το ζήτημα είναι αυστηρή αρμοδιότητα των ομόσπονδων κρατών. Αναγκάζεται να τροποποιήσει τα κείμενα, συμπεριλαμβανομένου του διάσημου Stafford Disaster Relief and Emergency Assistance Act.
Τέρμα στην απεριόριστη ελευθερία της επιχειρηματικότητας
Η θεωρία του Adam Smith σχετικά με το « Laisser-faire, laisser-aller », ξεθωριάζει αφού έκλεισαν αυταρχικά πολλές επιχειρήσεις, από τα εστιατόρια έως τα γήπεδα ποδοσφαίρου. Θα πρέπει να αποδεχτούμε όρια στην ιερή-ελεύθερη-επιχείρηση.
Ο αγώνας κατά της πανδημίας μας υπενθύμισε ότι το δημόσιο συμφέρον μπορεί να δικαιολογήσει την αμφισβήτηση οποιασδήποτε ανθρώπινης δραστηριότητας.
Δυσλειτουργίες
Αντιλαμβανόμαστε επίσης, με την ευκαιρία αυτής της κρίσης, τις δυσλειτουργίες των κοινωνιών μας. Για παράδειγμα, όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι η πανδημία ξεκίνησε πρώτα στη Κίνα, αλλά ότι η χώρα αυτή κατάφερε να την τιθασεύσει και ότι άρθηκαν τα αυταρχικά περιοριστικά μέτρα που είχαν επιβληθεί στην αρχή. Λίγοι όμως γνωρίζουν πώς οι Κινέζοι νίκησαν την Covid-19.
Ο διεθνής Τύπος αγνόησε τις ευχαριστίες του προέδρου Xi Jinping στον Κουβανέζο ομόλογό του, Miguel Díaz-Canel, στις 28 Φεβρουαρίου, ούτε δεν ανέφερε τον ρόλο του Interferon Alfa 2B (IFNrec), ούτε κάτι σχετικό με την έρευνα για εμβόλιο Αντίθετα ανέφερε τη χρήση της φωσφορικής χλωροκίνης, η οποία χρησιμοποιείται ήδη κατά της ελονοσίας. Η Κίνα αναμένεται να διεξάγει τις πρώτες δοκιμές στον άνθρωπο στα τέλη Απριλίου, ενώ παράλληλα το εργαστήριο του Ινστιτούτου Ερευνών για τα Εμβόλια και τους Ορρούς της Αγίας Πετρούπολης έχει ήδη αναπτύξει πέντε πρωτότυπα εμβολίου.
Αυτές οι παραλείψεις εξηγούνται από την ομφαλοσκόπηση των μεγάλων πρακτορείων ειδήσεων. Ενώ πιστεύουμε ότι ζούμε σε ένα “παγκόσμιο χωριό” (Marshall McLuhan), είμαστε ενημερωμένοι μόνο για τον δυτικό μικρόκοσμο.
Αυτή την άγνοια εκμεταλλεύονται τα μεγάλα δυτικά εργαστήρια τα οποία ασκούν ανεξέλεγκτο ανταγωνισμό όσον αφορά στα εμβόλια και τα φάρμακα. Όλα συμβαίνουν όπως έγιναν στη δεκαετία του 80. Την εποχή εκείνη, μια επιδημία «ομοφυλοφιλικής πνευμονίας», που αναγνωρίστηκε το 1983 ως AIDS, προκάλεσε σφαγή σε ομοφυλόφιλους κύκλους στο Σαν Φρανσίσκο και τη Νέα Υόρκη. Όταν πρωτοεμφανίστηκε στην Ευρώπη, ο Γάλλος πρωθυπουργός Laurent Fabius καθυστέρησε τη χρήση του αμερικανικού τεστ εντοπισμού, έτσι ώστε το Ινστιτούτο Pasteur να είχε το χρόνο να αναπτύξει το δικό του σύστημα και να το κατοχυρώσει με πατέντα. Η υπόθεση αυτή των πολλών εκατομμυρίων είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες περισσότερους θανάτους.
Η γεωπολιτική μετά τη πανδημία
Η επιδημία υστερίας που συνοδεύει αυτή της Covid-19 κρύβει την πολιτική επικαιρότητα. Όταν θα τελειώσει η κρίση και ανακτήσουν το πνεύμα τους οι λαοί, ο κόσμος μπορεί να είναι πολύ διαφορετικός.
Την περασμένη εβδομάδα αναφερθήκαμε στην υπαρξιακή απειλή που έθεσε το Πεντάγωνο στη Σαουδική Αραβία και τη Τουρκία, που και οι δύο προορίζονται να εξαφανιστούν. Η απάντηση και των δύο ήταν να απειλήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες με τις χειρότερες καταστροφές – την κατάρρευση της βιομηχανίας σχιστόλιθου πετρελαίου για τη πρώτη, έναν πόλεμο με τη Ρωσία για την τελευταία -, δύο πολύ επικίνδυνα στοιχήματα. Αυτές οι απειλές είναι τόσο σοβαρές ώστε πρέπει να απαντηθούν γρήγορα και είναι απίθανο να περιμένουν τρεις μήνες.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου