Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι αστείο να εμφανίζεται ξαφνικά στις οθόνες των τηλεοράσεων και των κινητών, ένα πραξικόπημα, στις 10.30 το βράδυ. Είναι σχεδόν, κωμικό να έχουν καταγραφεί από το απόγευμα, στις υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, ύποπτες κινήσεις στρατιωτικών μονάδων και να μην υπάρχει αντίδραση.
Σε κάθε περίπτωση, πολύ λίγη σημασία έχει ποιος έγραψε το σενάριο του 5ου τουρκικού πραξικοπήματος. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Είτε πρόκειται για ηλίθιους που χρησιμοποιήθηκαν για να εξωθήσουν στην ανοησία την ανευθυνότητά τους είτε για μία οργανωμένη προβοκάτσια, αυτό που γεννάται από χθες στην Τουρκία, είναι το εμφυλιακό μίσος και το απόλυτο καθεστωτικό κράτος του Ερντογάν.
Η Τουρκία βάφτηκε στο αίμα, 265 άνθρωποι σκοτώθηκαν, 161 από τους οποίους ήταν πολίτες και άντρες των κυβερνητικών δυνάμεων, ενώ οι τραυματίες φτάνουν τους 1.440. Συνεχίζονται εν τω μεταξύ, οι συλλήψεις στρατιωτικών (συνολικά 2.839 και συνεχίζεται το πογκρόμ), μεταξύ των οποίων είναι ο διοικητής επιχειρήσεων της Α΄ στρατιάς ταξίαρχος Εγιούπ Γκιουρλέρ και ο διοικητής της στρατοχωροφυλακής Κωνσταντινούπολης συνταγματάρχης Γκιουρτζάν Σερτζάν.
Επίσης, η τουρκική κυβέρνηση απολύει 2745 δικαστικούς και ήδη το Ανώτατο Δικαστικό σώμα της Τουρκίας προχωράει στην επιλογή και τον διορισμό των δικαστών και εισαγγελέων που θα κρίνουν την τύχη των πραξικοπηματιών.
Αυτή τη στιγμή ο Ερντογάν είναι ταυτόχρονα πολιτικός κυρίαρχος και δραματοποιημένος ηγέτης, στο εσωτερικό της Τουρκίας και στην κοινή γνώμη των ξένων χωρών. Κατάφερε να διασωθεί από ένα πραξικόπημα και να προφυλάξει την τουρκική δημοκρατία από τον ολοκληρωτισμό. Επομένως, είναι ο νόμιμος «ιδιοκτήτης» της με κάθε δικαίωμα νομής και χρήσης για πολλά χρόνια ακόμα.
Έτσι και αλλιώς το καθεστώς του έχει φτιάξει πολύ ισχυρά ερείσματα στο στρατό , στην αστυνομία, στις μυστικές υπηρεσίες και κυρίως, στις τεράστιες μάζες των μέσων και χαμηλών στρωμάτων της τουρκικής κοινωνίας. Αυτοί απέτρεψαν και το φαιδρό αυτό πραξικόπημα. Υπάρχουν όμως, νησίδες αντιφρονούντων παντού που μέχρι τώρα, του δημιουργούσαν προβλήματα στην εμπέδωση της μονοκαθεδρίας του: Δημόσιοι υπάλληλοι, δικαστές, στρατιωτικοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι από δω και πέρα, κάθε αντίδραση και κάθε δημόσια όχληση ενάντια στη κυβέρνηση, θα θεωρείται ύποπτη και «πραξικοπηματικη».
Ο Ερντογάν κυβερνάει τη χώρα πάρα πολλά χρόνια αυταρχικά αλλά είναι ένα καθεστώς που οικοδομήθηκε με τη λαϊκή έγκριση (το 2011 και το 2014 πήρε πάνω από το 50% των ψήφων). Θα έλεγε λοιπόν κάποιος ότι μια εκλεγμένη «δικτατορία» νίκησε την επαπειλούμενη στρατιωτική χούντα, που πήγε να την ανατρέψει.
Το τι θα συμβεί στη συνέχεια στο εσωτερικό της Τουρκίας το ξέρουμε. Τον αντίκτυπο όμως στις σχέσεις της με τους γείτονες είναι δύσκολο να τον προβλέψουμε. Γιατί από δω και πέρα, θα έχουμε να κάνουμε με έναν «θυματοποιημένο» ηρωικό ηγέτη που ο λαός του έσπευσε, μόλις πήρε την ηλεκτρονική εντολή – από τα δίκτυα που εκείνος ήθελε να κλείσει(!)- να τον διασώσει. Πρόκειται ασφαλώς, για μία παγκόσμια πρωτοτυπία, την οποία ο Ερντογάν θα επικαλείται παντού για να ισχυροποιήσει την επιρροή του, σε εχθρούς και φίλους.
Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, το στάδιο πολιτισμού στις περισσότερες κοινωνίες του πλανήτη κινείται ακόμα μεταξύ μαζικής αφέλειας και ελεγχόμενης βαρβαρότητας. Τα πολιτικά καθεστώτα μη έχοντας την δυνατότητα να διαπαιδαγωγήσουν ελεύθερα τους λαούς τους επιλέγουν να τους εξευτελίζουν μπροστά στα δίκαια της εξουσίας τους. Στην Τουρκία σκοτώθηκαν εκατοντάδες στρατιωτικοί , έκλεισαν σπίτια, διαπομπεύτηκαν νέοι άνθρωποι στο δρόμο που δεν ήξεραν ακριβώς τι έκαναν και εγκλωβίστηκε μια ολόκληρη κοινωνία στην καχυποψία και στην αβεβαιότητα.
Στην Τουρκία το ανθρώπινο είδος, την Παρασκευή το βράδυ, επέστρεψε αιώνες πίσω, στην βαναυσότητα και στο σκοταδισμό. Όπως ακριβώς, και στη Γαλλία, ένα εικοσιτετράωρο πριν.
Κι όλα αυτά, γιατί κάποιοι επιμένουν ακόμα να χρησιμοποιούν το ανύποπτο άνθρωπο της Ιστορίας σαν εργαλείο ελέγχου και θύμα εξευτελισμού.
Είναι σαφές ότι δεν έπρεπε να νικήσει κανένα πραξικόπημα στην Τουρκία αλλά θα ήταν ακόμα πιο χρήσιμο να μην είχε εκδηλωθεί. Το βέβαιο πάντως είναι πως η τουρκική κοινωνία δεν θα είναι πλέον η ίδια, με κάθε κίνδυνο που εγκυμονεί η ανασφάλεια και το ρίσκο της προδοσίας στο μέλλον.
Όσο για μας, οφείλουμε να διδαχθούμε πολλά από τα γεγονότα αυτής της αιματηρής νύχτας και να καταλάβουμε τι σημαίνει μίσος, διχόνοια και αίμα στους δρόμους.
Η βία δεν είναι μόνο το θέαμα που βλέπουμε στις οθόνες μας. Είναι και βίωμα που απαξιώνει τον άνθρωπο και καταστρέφει την αξιοπρέπεια και τη ζωή του!
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου