Η Ευρώπη δεν θα επέτρεπε ποτέ στην Ελλάδα να επιτύχει με το δικό της νόμισμα, αφού τότε πολλές χώρες θα άρχιζαν να αναρωτιούνται εάν θα ήταν καλύτερα να εγκαταλείψουν και αυτές το ευρώ, με αποτέλεσμα τη διάλυση της Ευρωζώνης – η Γερμανία
.
Εισαγωγικά, αυτό που προβλέπεται για την Ελλάδα είναι (α) είτε η μη συμφωνία με τους δανειστές, την οποία θα ακολουθούσε ένα δημοψήφισμα κατά τον υφυπουργό εξωτερικών, με θέμα την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, (β) είτε η ανάλογη με τις 20 Φεβρουαρίου υπογραφή ενός κάποιου μνημονίου, το οποίο θα αναβάλλει τη λύση των προβλημάτων μας για το μέλλον – υπενθυμίζοντας πως τότε η κυβέρνηση αποδεχόταν την πληρωμή όλου του χρέους που πρόσφατα αναίρεσε, μέσω του ίδιου ακριβώς υπουργού που την υπέγραψε!
Ακόμη όμως και αν αποδεχθεί ένα νέο μνημόνιο, ενδεχομένως με την υπόσχεση της Ευρώπης για την αναδιάρθρωση του χρέους (η οποία όμως δεν θα σήμαινε τίποτα για την Ελλάδα, αφού χωρίς την ονομαστική διαγραφή θα συνέχιζε να μην μπορεί να δανείζεται από τις αγορές, αδυνατώντας να απελευθερωθεί από τον ομφάλιο λώρο της τρόικα και να αναπτυχθεί), δεν θα κατάφερνε να την εφαρμόσει – επειδή η ιδεολογία της κυβέρνησης δεν είναι συμβατή με τέτοιου είδους μέτρα, ούτε με τις χώρες της υπόλοιπης Ευρωζώνης.
Εάν τώρα επιλεγόταν ο δρόμος της δραχμής (άρθρο), κάτι που δεν φαίνεται πιθανό όταν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως πάνω από το 70% των Ελλήνων είναι υπέρ του ευρώ, ενώ υπερβαίνει το 50% ο αριθμός αυτών που θα ήθελαν το κοινό νόμισμα, ακόμη και με σκληρά μέτρα, η χώρα θα αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα – παρά το ότι έχει εκείνον τον πλούτο, ο οποίος θα της επέτρεπε να επιβιώσει με το δικό της νόμισμα και χωρίς να θέλουμε να κινδυνολογήσουμε. Ειδικότερα τα εξής:
Η έξοδος από την Ευρωζώνη
Η έξοδος από την Ευρωζώνη
Η ναυτιλία της Ελλάδας είναι η κορυφαία στον πλανήτη, ο τουρισμός μία εξαιρετικά ισχυρή βιομηχανία, η οποία έχει εξελιχθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια όσον αφορά την ποιότητα της, με πολλά ξενοδοχεία πέντε αστέρων πλέον, η γεωργία θα μπορούσε να αναπτυχθεί εάν συνενώνονταν οι μικρές εκτάσεις με «εξοικονομήσεις κλίμακας», διαθέτει υπόγειο πλούτο, μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό κοκ.
Εάν η κυβέρνηση λοιπόν εκμεταλλευόταν σωστά όλα αυτά τα πλεονεκτήματα της χώρας, καταφέρνοντας επί πλέον να επιστρέψουν πίσω οι καταθέσεις που έφυγαν στο εξωτερικό μετά το 2010, καθώς επίσης μέρος των υπολοίπων χρημάτων των Ελλήνων, επενδυόμενα σε επιχειρήσεις που θα διευκολύνονταν από το κράτος (περιορισμός της γραφειοκρατίας, σταθερά χαμηλό φορολογικό πλαίσιο κλπ.), τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να μεγαλουργήσει ακόμη και εκτός ευρώ – αφού μεσολαβούσε βέβαια μία δύσκολη εποχή, η οποία όμως θα διαρκούσε ελάχιστα.
Άλλωστε οι επενδύσεις ως προς το ΑΕΠ της είναι πολύ χαμηλές, έχοντας μειωθεί δραματικά σε σχέση με το παρελθόν – οπότε η άνοδος τους θα ήταν κατακόρυφη (γράφημα), όπως και αυτή του χρηματιστηρίου.
.
.
Εν τούτοις, υπάρχουν δύο μεγάλα προβλήματα (χωρίς να λαμβάνουμε καθόλου υπ’ όψιν το πολύ σοβαρό γεωπολιτικό), τα οποία μάλλον δύσκολα θα μπορούσε να διαχειρισθεί μία αριστερή κυβέρνηση – χωρίς να την κατηγορούμε καθόλου, αφού αυτή είναι η ιδεολογία της και οφείλουμε να τη σεβόμαστε. Είναι δε τα εξής:
(α) Οι δύο βασικοί πυλώνες της οικονομίας της Ελλάδας, η ναυτιλία και ο τουρισμός, καθώς επίσης σημαντικοί παράλληλοι κλάδοι που έχουν σχέση με αυτούς (χρηματοπιστωτικό σύστημα, λογισμικό, κατασκευές, βιομηχανία κλπ.), είναι αμιγώς καπιταλιστικοί – οπότε μία αριστερή κυβέρνηση δεν έχει εκ των πραγμάτων τη δυνατότητα να τους εκμεταλλευθεί σωστά και να τους εξελίξει.
Να δημιουργήσει δηλαδή, για παράδειγμα, ένα ελληνικό Μονακό στην παραλιακή της Αθήνας, ένα ισχυρό εφοπλιστικό κέντρο όπως αυτό του Λονδίνου, λιμάνια για κότερα, βίλες για πλουσίους με πρόσβαση στη θάλασσα σε όλα τα νησιά της, μία αγωνιστική πίστα Φόρμουλας Ι, εγκαταστάσεις για διεθνείς αθλητικούς αγώνες κοκ.
(β) Η Ευρωζώνη και ειδικά η Γερμανία, οι Η.Π.Α. κατ’ επέκταση εάν πράγματι είναι δικό τους δημιούργημα το ευρώ (σενάριο), δεν θα της επέτρεπαν ποτέ, ειδικά μετά την αθέτηση της πληρωμής των χρεών της, να επιτύχει με το δικό της νόμισμα – αφού τότε πολλές άλλες χώρες, κυρίως η Ιταλία και η Ισπανία, θα άρχιζαν να αναρωτιούνται εάν θα ήταν καλύτερα να υιοθετήσουν και αυτές το δικό τους νόμισμα (Ο εφιάλτης της Γερμανίας).
Σε μία τέτοια περίπτωση, η Ευρωζώνη θα διαλυόταν, οι χώρες που διαθέτουν το ευρώ στα συναλλαγματικά τους αποθέματα, όπως η Κίνα, θα αντιμετώπιζαν μεγάλα προβλήματα αφού δεν βρίσκεται πίσω από το νόμισμα η οικονομία μίας χώρας, η Γερμανία θα έχανε τα τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου της (πάνω από 200 δις € ετησίως), λόγω ανόδου της ισοτιμίας του μάρκου, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα απειλούταν με κατάρρευση, αφού έχει καταναλώσει πλέον τα όπλα του αντιμετωπίζοντας τη χρεοκοπία της Lehman Brothers κοκ. – οπότε η Ελλάδα θα εμποδιζόταν με κάθε τρόπο, ανεξαρτήτως κόστους, να επιτύχει.
Περαιτέρω η «πολιτική λιτότητας», η οποία αποκαλείται από το γερμανό υπουργό οικονομικών ως «μαύρο μηδενικό», με την έννοια πως τα έσοδα μίας χώρας δεν πρέπει να υπερβαίνουν τα έξοδα της, ενώ οφείλει να παράγει περισσότερα από όσα καταναλώνει (θετικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών), δεν είναι επίσης συμβατή με μία αριστερή κυβέρνηση.
Ειδικά με την ελληνική, για την οποία προέχουν οι κοινωνικές δαπάνες, οι συντάξεις, τα δικαιώματα των εργαζομένων, η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης κοκ. – ακόμη και όταν η χώρα είναι χρεοκοπημένη, αδυνατώντας να δανειστεί από τις αγορές για να χρηματοδοτήσει τα προγράμματα της.
Επομένως, ακόμη και αν υπάρξει μία συμφωνία της Ελλάδας με την Ευρώπη, δεν θα μπορεί να εφαρμοσθεί – ενώ, εάν επιλεγεί η έξοδος από την Ευρωζώνη, τότε ίσως πράγματι η χώρα να υποστεί μία καταστροφή ανάλογη με τη μικρασιατική, όπως έχουν εκτιμήσει συνάδελφοί μας (χωρίς να το κρίνουμε).
Οι συζητήσεις λοιπόν με την ίδια κατάληξη, ένα μαύρο μηδενικό, μάλλον θα συνεχίζονται για πολύ ακόμη, εάν δεν προηγηθεί η καταστροφή – ενδεχομένως με ενδιάμεσα διαλλείματα «ανασύνταξης», αλλά πάντοτε με το ίδιο μηδενικό αποτέλεσμα. Ενδεχομένως έως ότου εκλεγεί στην Ελλάδα μία άλλη κυβέρνηση που δεν θα έχει υπογράψει μνημόνια στο παρελθόν ή/και που η πολιτική της θα είναι συμβατή με το είδος της χώρας, καθώς επίσης με την Ευρωζώνη (άρθρο).
.Η πολιτική λιτότητας
Στο σημείο αυτό θα ήταν ίσως εύλογο να ερευνήσει κανείς τα αποτελέσματα της εφαρμογής της πολιτικής λιτότητας στην Ευρωζώνη – επειδή, εάν δεν είναι θετικά, θα σηματοδοτούσαν την αλλαγή της, η οποία θα αποτελούσε ελπίδα για την Ελλάδα, εάν παραμείνει υπομονετικά εντός της.
Στα πλαίσια αυτά, ίσως μία από τις αιτίες που η Γερμανία επιμένει στη μη διαγραφή χρέους της Ελλάδας, παρά το ότι είχε εγκριθεί στην ίδια το 1953, είναι επειδή θα επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση να τονώσει την ανάπτυξη – αποδεικνύοντας έμπρακτα πως ο δρόμος της λιτότητας είναι αφενός μεν καταστροφικός, αφετέρου μυωπικός.
Η υπόθεση μας αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι, η οικονομία της είναι πλέον αδύνατον να αναπτυχθεί, η απασχόληση είχε πρόσφατα μηδενική άνοδο (πηγή / 0,1% στη Γερμανία, 0,3% στην ΕΕ), δεν διενεργούνται καθόλου επενδύσεις στο εσωτερικό της, παρά το ότι οι υποδομές της ευρίσκονται σε άθλια κατάσταση (φαίνεται στο προηγούμενο γράφημα), οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων της δεν αυξάνονται από πολλά χρόνια τώρα, ενώ το εργατικό δυναμικό της είναι έτοιμο να επαναστατήσει.
Όπως διαπιστώνεται τώρα από το επόμενο γράφημα, η Γερμανία είναι πλέον η τρίτη σε χειρότερες επιδόσεις στην ΕΕ, όσον αφορά την απασχόληση, συμπαρασέρνοντας τη Γαλλία και την Ιταλία – παρά την κατακόρυφη άνοδο της μερικής απασχόλησης που πλησιάζει το 25%, καθώς επίσης την υψηλή αύξηση των χαμηλόμισθων θέσεων εργασίας.
.
.
Εύλογα λοιπόν γερμανικά ΜΜΕ έγραφαν πρόσφατα «Καλώς ορίσατε στη γερμανική δημοκρατία των απεργιών» (πηγή), ενώ τα βρετανικά πως «Οι απεργίες που σαρώνουν τη Γερμανία ήλθαν για να μείνουν» (πηγή) – ενώ οι μέχρι σήμερα απεργιακές ημέρες ήταν οι διπλάσιες, σε σχέση με ολόκληρο το 2014.
Περαιτέρω, οι μαζικές αποκρατικοποιήσεις της γερμανικής κυβέρνησης, μετά την υιοθέτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, έχουν θέσει τους Πολίτες υπό την ομηρία των πολυεθνικών, ενώ διεύρυναν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εισοδηματικές ανισότητες – με πολλούς να αναφέρονται πλέον στους «αθλίους του Βερολίνου» (άρθρο), λόγω της συνεχούς αύξησης των αστέγων.
Την ίδια στιγμή η φορολογική αφαίμαξη του πληθυσμού διευρύνεται, τα σχολεία καταρρέουν, οι υποδομές (πηγή), οι πόλεις και οι δήμοι επίσης – γεγονότα που τεκμηριώνουν αναμφίβολα την αποτυχία της πολιτικής λιτότητας και της ραγδαίας συρρίκνωσης του δημοσίου τομέα.
Επίσης πως, παρά τη λαμπερή της πρόσοψη, η γερμανική οικονομία έχει πλέον «σαπίσει» στον πυρήνα της – όπως επιβεβαιώνεται από το διευθυντή του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου DIW, ο οποίος δημοσίευσε πρόσφατα ένα βιβλίο με τον τίτλο «Η γερμανική ουτοπία», με τα εξής λόγια του:
«Κανένα άλλο βιομηχανικό κράτος δεν είναι τόσο αδιάφορο και τσιγγούνικο για το μέλλον του. Ενώ η κυβέρνηση και ο ιδιωτικός τομέας επένδυαν το 25% της συνολικής οικονομικής παραγωγής το 1990 σε νέους δρόμους, σε τηλεφωνικές γραμμές, σε πανεπιστημιακά κτίρια και σε εργοστάσια, ο αριθμός μειώθηκε στο 19,7% το 2013 – όταν το επενδυτικό έλλειμμα της χώρας είναι το μεγαλύτερο από κάθε άλλη. Για να διατηρηθεί η σημερινή θέση της Γερμανίας, καθώς επίσης για να επιτευχθεί μία κάποια λογική ανάπτυξη, θα πρέπει πια να επενδύονται ετήσια περισσότερα από 100 δις €, επί πλέον των υφισταμένων«.
.Επίλογος
Συμπεραίνεται λοιπόν πως εάν η Γερμανία μπορούσε να δει τον εαυτό της στον καθρέφτη, θα έβλεπε ένα πολύ άσχημο Έθνος, το οποίο αδιαφορεί για την ευημερία του λαού του - γεγονός που κάποια στιγμή θα την οδηγήσει σε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές.
Στα πλαίσια αυτά, είναι προφανώς ουτοπικό να ελπίζουν οι Έλληνες πως θα ενδιαφερθεί η Γερμανία για τη δική τους επιβίωση – κάτι που ίσως καταλάβουν όλα τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης, όπως επίσης οι Γερμανοί Πολίτες, σηματοδοτώντας τη μεγάλη αλλαγή και το τέλος της πολιτικής λιτότητας: του «μαύρου μηδενικού» δηλαδή του κ. Σόιμπλε.
Όσο για την Ελλάδα, πρέπει να παραμείνει μαχητική, αλλά ταυτόχρονα συζητήσιμη, ήρεμη και μη συγκρουσιακή – επιμένοντας μεν στην ονομαστική διαγραφή του χρέους, αλλά όχι στη χρηματοδότηση νέων ελλειμμάτων με νέα δανεικά από την Ευρώπη. Μπορεί βέβαια να κάνουμε λάθος, αλλά αυτή είναι η άποψη μας – την οποία προσπαθούμε κάθε φορά να τεκμηριώσουμε καλύτερα.
Δημοσίευση σχολίου