Του Σάββα Καλεντερίδη
Μπορεί σε ορισμένους η λέξη έθνος να προκαλεί αλλεργία, όμως η περίοδος στην οποία εισερχόμεθα, αν δεν αφυπνιστεί το ελληνικό έθνος και δεν θέσει σε εγρήγορση όλες τις δυνάμεις του, θα είναι περίοδος εθνικών απωλειών.
Η δεκαετία του ’60 ήταν μια ταραγμένη δεκαετία, στην οποία το έθνος δεν αντιλήφθηκε την παγίδα που έστηνε ο… διεθνής παράγοντας, μια παγίδα η οποία οδήγησε στο πραξικόπημα του 1967, την απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο, στη συνέχεια στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, την αλλαγή βάρδιας στη χούντα, την εκδήλωση του προδοτικού πραξικοπήματος στην Κύπρο και τη δημιουργία του «άλλοθι», που έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο και να κατέχει έκτοτε το 37% του νησιού.
Όλη εκείνη την περίοδο, το ελληνικό έθνος ήταν βαθιά διχασμένο σε Κύπρο και Ελλάδα, μια κατάσταση που έδωσε τη δυνατότητα πρώτα στους πολιτικούς και στη συνέχεια στους πραξικοπηματίες να προβούν σε όλες εκείνες τις πράξεις, που οδήγησαν στην εθνική τραγωδία της Κύπρου.
Τώρα Κύπρος και Ελλάδα βρισκόμαστε και πάλι σε μια κρίσιμη καμπή. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις είναι τέτοιες, που, κατά την άποψή μας, καθιστούν επιβεβλημένη την δρομολόγηση εξελίξεων γύρω από τα ζητήματα των θαλασσίων ζωνών και της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων ενεργειακών αποθεμάτων στην Αν. Μεσόγειο, το Λυβικό, το Ιόνιο και το Αιγαίο πέλαγος. Τις ελληνικές θάλασσες δηλαδή. Και τις ονομάζουμε έτσι όχι μόνο επειδή είναι ελληνικές (κυπριακές και ελλαδικές) με βάση το διεθνές δίκαιο, αλλά γιατί οι περισσότερες αν όχι όλες οι παράλιες πόλεις που την περικλείουν, χτίστηκαν από Έλληνες και μέχρι σήμερα έχουν ελληνικά ονόματα.
Αυτό είναι προσωπική μας εκτίμηση, αλλά πρέπει να την πούμε. Η εν γένει πορεία των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή αλλά και στον τομέα της ενέργειας, μας δείχνει ότι εμπλέκονται στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων τέτοιες δυνάμεις, που καθιστούν επιβεβλημένη τη δρομολόγηση διαδικασιών από τις κυβερνήσεις της Λευκωσίας και της Αθήνας, για το χωρισμό των θαλασσίων οικοπέδων και την προκήρυξη διεθνών διαγωνισμών, όπως άλλωστε έγινε στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά και στην ελληνική ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης και στο Ιόνιο πέλαγος.
Αν δεχτούμε ως σωστή την ως άνω εκτίμηση, γεννάται ένα ερώτημα: Έχουν η Λευκωσία και η Κύπρος μια ολοκληρωμένη κοινή στρατηγική για το θέμα, μια στρατηγική που από τη μια θα έχει χαραχτεί έτσι που να είναι προσαρμοσμένη στη γεωπολιτική συγκυρία και θα λαμβάνει υπ’ όψιν της τις υπερκρατικές δυνάμεις που εμπλέκονται στην περιοχή και στο ως άνω ζήτημα, και από την άλλη θα λαμβάνει υπ’ όψιν τους αντίστοιχους σχεδιασμούς της Άγκυρας αλλά και τους τρόπους που είναι σε θέση και σκοπεύει να αντιδράσει;
Όσον αφορά τους τουρκικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, θα το εξετάσουμε στο επόμενο άρθρο μας.
Όμως, όσον αφορά την κοινή στρατηγική Λευκωσίας και Αθήνας, μια στρατηγική που με τους τρόπους που ενδείκνυται θα έπρεπε να έχει παρουσιαστεί στο ελληνικό έθνος, το οποίο θα κληθεί να τη στηρίξει και να πληρώσει τα σπασμένα, σε περίπτωση λαθών ή προδοσίας, όπως έγινε το 1974, η εντύπωσή μας είναι ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.
Αυτό αποδεικνύεται από τη δήλωση που έκανε στην κυπριακή κρατική τηλεόραση ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Ρολάνδης, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση Σημίτη, με υπουργό εξωτερικών τον Γιώργο Παπανδρέου, το 2003, όταν η Κύπρος έκανε συμφωνία με την Αίγυπτο, όπου ακολουθήθηκε η αρχή της μέσης γραμμής για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, ζήτησε να τραβηχτεί η κυπριακή ΑΟΖ μερικά μίλια ανατολικά, για να μην θεωρήσει η Τουρκία ότι υπολογίζεται η ΑΟΖ του νησιωτικού συμπλέγματος της Μεγίστης (Καστελορίζου) και αντιδράσει.
Επίσης, η απουσία κοινής στρατηγικής αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η Ελλάδα αντιμετώπισε περίπου με κατανόηση την πειρατική εισβολή του Μπαρμπαρός στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ όσο οι Τούρκοι παραβίαζαν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, η ελληνική κυβέρνηση έκανε κοινό υπουργικό συμβούλιο με την Τουρκία και δεχόταν την επίσκεψη του Νταβούτογλου στο ελληνικό φυλάκιο στον Έβρο, σαν να μην συμβαίνει τίποτα ή για την ακρίβεια σαν να έχει η Ελλάδα κοινή στρατηγική με την Τουρκία και όχι με την Κύπρο.
Όμως, όπως γράψαμε στην αρχή του άρθρου μας, το χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων είναι αμείλικτο, οι διαδικασίες τρέχουν και όταν κλείσει αυτός ο κύκλος, εκείνος που έχει κάνει τον καλύτερο σχεδιασμό, τους καλύτερους υπολογισμούς και εκείνος που έχει προετοιμάσει αναλόγως τον κρατικό μηχανισμό και το έθνος γενικότερα, θα βγει κερδισμένος ή θα μετρήσει τις λιγότερες απώλειες.
Δημοσίευση σχολίου