Η αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας πρέπει να αποσκοπεί όχι μόνον στην αποτροπή μιας γενικευμένης σύρραξης αλλά και στην αποφυγή εκπλήρωσης μικρών ή μεσαίων πολιτικών στόχων της Τουρκίας.
Όταν προ 15ετίας ο Παναγιώτης Κονδύλης δημοσίευσε την «Θεωρία του Πολέμου» και το «δόγμα του ισοδύναμου αποτελέσματος» για τις απειλές χαμηλής έντασης, αντί να μελετηθούν σωστά τα όσα προέτρεπε να πράξει η Ελλάδα -αλλά και άλλοι πριν και μετά από αυτόν, όπως ο καθηγητής κ. Ήφαιστος- ξεσηκώθηκαν οι εμπορευόμενοι την ειρήνη, και το θέμα παρέμεινε προς συζήτηση μόνον στους ακαδημαϊκούς κύκλους.
Η αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας πρέπει να αποσκοπεί όχι μόνον στην αποτροπή μιας γενικευμένης σύρραξης αλλά και στην αποφυγή εκπλήρωσης μικρών ή μεσαίων πολιτικών στόχων της Τουρκίας τους οποίους οι ηγέτες της αντίπαλης χώρας επιδιώκουν να εκπληρώσουν με απειλές ή ενέργειες «χαμηλής έντασης».
Επ’ αυτού, ο αναφερόμενος καθηγητής κ. Ήφαιστος, σε μελέτη του για την «Αποτρεπτική Στρατηγική» ήδη από ετών έχει σημειώσει, πως στην αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας δεν έχουμε μόνο άμεση αποτροπή. Δηλαδή, η Τουρκία δεν περιορίζεται μόνον στον σχεδιασμό εκτέλεσης επιθετικών ενεργειών οι οποίες δυνατό να εκδηλωθούν ανά πάσα στιγμή.
Η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική έχει από καιρό, μερικώς τουλάχιστον, καταρρεύσει. Η Τουρκία πέρασε το φράγμα των απειλών και προβαίνει σε ενέργειες οι οποίες, με τον ένα ή άλλο τρόπο, αλλάζουν το εδαφικό και κυριαρχικό καθεστώς εις βάρος της Ελλάδας. Έστω και εάν δεν έχει συνειδητοποιηθεί πλήρως, η αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας έχει από καιρό εισέλθει σε κατάσταση η οποία στην θεωρία της αποτροπής ονομάζεται «ενδοπολεμική αποτροπή» («intrawar deterrence»).
Όταν δεν εφαρμόζεται η πολιτική του «ισοδύναμου αποτελέσματος» από πλευράς μας, η Τουρκία προχωρεί όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα πως εάν συνεχισθεί αυτή η τακτική με την Ελλάδα να αρνείται να απαντά, κάποια στιγμή θα υπάρξει ένοπλη σύρραξη. Όποιος, έστω και για λίγο, έχει ενδιατρίψει στη μελέτη της πολιτικής ιστορίας των λαών, γνωρίζει πως αυτό συμβαίνει.
Κάποτε εφαρμοζόταν στην Ελλάδα η «αποτρεπτική στρατηγική» γι’ αυτό και υπήρχε σχετική ειρήνη. Η Τουρκία γνώριζε πως ενδεχόμενη επίθεση στα νησιά, θα είχε ως απάντηση την διάβαση του Έβρου από πλευράς μας. Τώρα, που γνωρίζει πως θα παραμείνουμε αδρανείς, κυριολεκτικώς αλωνίζει στην επικράτεια την δική μας και της Κύπρου.
Στην εφημερίδα της Λευκωσίας «Σημερινή» δημοσιεύθηκε άρθρο του κ. Λάζαρου Μαύρου, γνωστού και έμπειρου πολιτικού αναλυτή, με τίτλο «Οι δύο δαγκάνες της Τουρκίας στην ΑΟΖ – Τα φοβικά σύνδρομα Αθηνών και Λευκωσίας», όπου παρατηρεί πως σε δύο κύριους άξονες, -στρατιωτικό και διπλωματικό-, που ο καθένας τους υποστηρίζει, συμπληρώνει και υποβοηθεί τον άλλον, προελαύνει η Τουρκία στις επιχειρήσεις της για να επιβάλει τον στρατηγικό της έλεγχο επί της Κύπρου. Και, διά της Κύπρου, στην Ανατολική Μεσόγειο, περιλαμβανομένης και της ΑΟΖ με τα πλούσια υποθαλάσσια κοιτάσματα.
Συγκεκριμένα, ο κ. Μαύρος αναφέρει, ότι η Τουρκία, εκμεταλλεύεται προπάντων:
(α) Τα φοβικά σύνδρομα Αθηνών και Λευκωσίας έναντί της.
(β) Την ολιγωρία κι έλλειψη βούλησης Ελλάδος και Κύπρου ν’ αντιτάξουν απέναντί της ικανή αποτρεπτική στρατιωτική ισχύ και:
(γ) Την εκ των δύο πρώτων λόγων (α) και (β), αδυναμία Αθηνών και Λευκωσίας να συμπτύξουν εμπράκτως αποτελεσματικές αποτρεπτικές συμμαχίες, με άλλους προσφερόμενους γείτονες (Ισραήλ, Αίγυπτο) ή ενδιαφερόμενους όπως ενδεχομένως η Ρωσία κ.ο.κ.
Έχει την βεβαιότητα η Τουρκία ότι, ο στρατιωτικός εξαναγκασμός που η ίδια επιβάλλει έναντι υποχωρούντων, με την «πολιτική των κανονιοφόρων», θα της αποφέρει τα επιδιωκόμενα κέρδη. Χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε κανονιά…
Μένει να καθοριστεί, ποιο θα είναι το έσχατο σημείο υποχώρησης (υποθέτω πως θα αντισταθούμε σθεναρώς, αν βάλουν πόδι στην Μύκονο).
πηγή
Δημοσίευση σχολίου