Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή, αλλά και οι παράμετροι που τα συνθέτουν, δε μπορούν να αντιμετωπίζονται με τρόπο απλουστευτικό, αφού η έκβασή τους εν πολλοίς θα καθορίσει και τη δυναμική γεωγραφία της επόμενης μέρας...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η Τουρκία δεν είναι απλώς ο "ασυνεπής" σύμμαχος της Δύσης που με τα τσαλίμια της εκνευρίζει του Αμερικανούς. Και βεβαίως η Αμερική δεν "πληρώνει" αυτή τη στιγμή το τίμημα κάποιας ελλιπούς προβλεψιμότητας ή και βλακείας εκ μέρους του Μπαράκ Ομπάμα.
Η Τουρκία είναι μια χώρα με συγκεκριμένη στρατηγική στόχευση στη Γεωπολιτική και λειτουργεί ως κυρίαρχος αβανταδόρος σε συγκεκριμένο σύστημα πολιτισμικών αξιών. Αυτά υπηρετεί και με τα διπλωματικά τσαλίμια της αλλά και με την εμφαινόμενη (στα πλαίσια της Δυτικής συμμαχίας) ασυνέπειά της.
Οι ΗΠΑ από την άλλη μεριά, πίσω από την επίπλαστη «έκπληξη» που τους υποτίθεται ότι τους προκαλεί η ερμαφρόδιτη στάση της τουρκικής ηγεσίας, προετοιμάζουν πυρετωδώς της ευόδωση των στρατηγικών τους επιλογών στη Γεωπολιτική της επόμενης μέρας, στο θέατρο της Ευρασίας που βρίσκεται σε έναν οργασμό ανακατατάξεων και...
επανακαθορισμού συνόρων και γεωστρατηγικών συμμαχιών.
Στα πλαίσια αυτών των διεργασιών, οι στοχεύσεις των πρωταγωνιστών έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές διεκδικούν για τον εαυτό τους συγκεκριμένο ρόλο, οι κοινωνίες που τους αφορούν μοιραία οφείλουν να αναδείξουν τις δικές τους κυρίαρχες προτεραιότητες, και βεβαίως μέσα σ αυτό το πολυσύνθετο και ευμετάβλητο σκηνικό, προβάλει με τρόπο πραγματικά θλιβερό η γύμνια της Ελλάδας.
Μια γύμνια που σχετίζεται με την ανυπαρξία ελληνόψυχων πολιτικών ηγετών, αλλά και με την παντελή έλλειψη εθνικής στρατηγικής μέσα από την οποία να συμπυκνώνεται και να προωθείται μια αδιαπραγμάτευτη ενότητα εθνικών προτεραιοτήτων.
Στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, δύο είναι οι παράγοντες που αναδεικνύονται σε αδιαφιλονίκητους πρωταγωνιστές των εξελίξεων.
Ο ένας εξ αυτών είναι η Συρία που παρά τη λυσσαλέα επίθεση που δέχεται από παντού και παρά την ουσιαστική της εγκατάλειψη από τη φοβική Ρωσία, παραμένει αδούλωτη παραδίδοντας μαθήματα εθνικής αξιοπρέπειας στους λαούς…
Και ο άλλος είναι οι Κούρδοι που επαναφυπνίζονται, συνειδητοποιώντας ότι αυτή τη στιγμή, παίζουν με τους καλύτερους δυνατούς όρους το χαρτί της εθνικής τους αυτονομίας.
Γύρω από αυτό λοιπόν το ισχυρό δίπολο της αξιοπρέπειας, και με τα μάτια στραμμένα στην επόμενη μέρα, σχεδιάζονται οι στρατηγικές κινήσεις των υπόλοιπων πρωταγωνιστών, και μόνο αν επιχειρήσουμε να τις ανιχνεύσουμε υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούμε να έχουμε σαφή επίγνωση για το παιχνίδι που παίζεται σήμερα στην ευρύτερη περιοχή, και θα ερμηνεύσουμε πληρέστερα τις προθέσεις και τους χειρισμούς των συντελεστών του.
Η φοβική Ρωσία την κυρίαρχη στρατηγική της επιλογή της έκανε. Και με αρκετή δόση γεωπολιτικής εσωστρέφειας επιχειρεί να σταθεροποιήσει και να συσπειρώσει περί αυτήν το εγγύς περιβάλλον της, δημιουργώντας έτσι συμμαχικά και οικονομικά αναχώματα γύρω από το βασικό της κορμό, συμβιβαζόμενη παράλληλα με τις περιφερειακέ της ήττες.
Ηττοπαθέστατη επομένως η στάση της και απέναντι στην Κύπρο, και απέναντι στο Συριακό, ακόμη και απέναντι στους ίδιους τους ρωσικούς πληθυσμούς που δίνουν τη μάχη της εθνικής αξιοπρέπειας απέναντι στους νεοναζί της Ουκρανίας.
Ο Άσαντ ουσιαστικά έχει εγκαταλειφθεί από τους Ρώσους στην τύχη του. Οι συστοιχίες των S-300 δεν παραδόθηκαν…
Η λυκοφιλία με το Ισραήλ δε διακυβεύεται προς το παρόν…
Και η Τουρκία δεν αγγίζεται ούτε από τη Ρωσία, αν και άπαντες γνωρίζουν τις άρρηκτες και πολυεπίπεδες σχέσεις της με τον ισλαμοφασισμό και τον ISIS.
Οι ΗΠΑ, αν και υποκρίνονται εκνευρισμό εξ αιτίας της ερμαφρόδιτης στάσης της Τουρκίας, όλα δείχνουν πως αυτή η στάση δεν οφείλεται σε έναν ...αδιάλλακτο Ερντογάν που «αυτονομήθηκε», αλλά στις ύπουλες υπόγειες διαδρομές αμερικανοτουρκικής συνεννόησης, μέσα από τις οποίες τροφοδοτείται και αβαντάρεται ο τουρκικός καιροσκοπισμός και η διπροσωπία, και τα ζητούμενα αυτής της απίστευτης βρωμιάς είναι δυο:
- Πρώτον: Η εξάντληση του Άσαντ και του Συριακού λαού, προκειμένου σταδιακά να καταπέσει αυτό το σθεναρό προπύργιο αντίστασης. Και…
- Δεύτερον και σημαντικότερον: Ο ευνουχισμός της αντίστασης των Κούρδων. Μέσα από αυτή την επιδίωξη η μεν Τουρκία επιδιώκει και ελπίζει στην καθολική τους αποδυνάμωση προκειμένου έτσι να υπηρετηθούν καλύτερα οι νεοοθωμανικοί της σχεδιασμοί…
Οι δε ΗΠΑ προσβλέπουν σε μια στρατηγική συμφωνία με τους Κούρδους, ικανή ν αποτελέσει το πρόπλασμα ενός μελλοντικού προτεκτοράτου τους στην περιοχή με στόχο την οικονομική του απομύζηση, πράγμα που θα επιδιώξουν να το κάνουν εξαργυρώνοντας τους εθνικούς αγώνες του Κουρδικού λαού, που από την ειρηνευτική διάσκεψη του Παρισιού το 1919, συνεχίζει να αγωνίζεται για το δικαίωμά του σε μια πατρίδα, που κατά τη διάρκεια αυτής της διάσκεψης εξανεμίστηκε.
Οφείλουμε λοιπόν εδώ να θυμίσουμε απλώς πως η τελική στάση των Κούρδων του Ιράν, είναι μια αμφιλεγόμενη στάση η οποία προβληματίζει αν μη τι άλλο.
Ας το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές. Μια από τις δόλιες επιδιώξεις των αμερικανοτουρκικών υπόγειων διαδρομών σ ότι αφορά τις στοχεύσεις των ΗΠΑ, είναι να καταφέρουν προοπτικά να βάλουν στο χέρι Κούρδους ηγέτες, έτσι ώστε η συνολική διαχείριση της κατάστασης αυτή την κορυφαία για τον αγώνα του Κουρδικού λαού στιγμή, να υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τους μελλοντικούς γεωπολιτικούς τους σχεδιασμούς. Θα το καταφέρουν??? Όπερ έδει δείξε...
Στόχος λοιπόν το PKK, και ο ευνουχισμός της ανεξαρτησιακής προσήλωσής του, μέσα από λογικές εξαργύρωσης του ίδιου του του εθνισμού.
Μέσα σ αυτό το ρευστό γεωπολιτικό τοπίο, η Ελλάδα γι ακόμη μια φορά επιλέγει το ρόλο του ουραγού. Ενός ταπεινωμένου και πρόθυμου ουραγού, που κανείς δεν πρόκειται να σεβαστεί, και κανείς δεν πρόκειται να τιμήσει.
Όλοι προσβλέπουν να χρησιμοποιήσουν την προθυμία των ηλιθίων και στη συνέχεια να την φτηνοπουλήσουν στο σύγχρονο παζάρι της γεωπολιτικής, πλιατσικολογώντας στο κουφάρι της.
Η Ελλάδα του Πάγκαλου και του Σημίτη που πρόδωσαν και παρέδωσαν τον Οτσαλάν στην Τουρκική αλητεία, εμφανίζεται μέσα σ αυτό το ρευστό από κάθε άποψη γεωπολιτικό στερέωμα και πάλι φοβική… και πάλι άτολμη… και πάλι με ανύπαρκτη στρατηγική και με μηδενικές εθνικές προτεραιότητες, αποδυναμωμένη και ανίκανη να παρέμβει στις εξελίξεις, με διχασμένο λαό… ένα λαό που τον μισεί η πολιτική ηγεσία του τόπου του.
Η Ελλάδα η οποία αυτή τη στιγμή όφειλε να αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες με στόχο την άμεση ανακοπή κάθε ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας και να απαιτήσει σε ένα κοινό μέτωπο με την Κύπρο (ικανό να εκβιάσει ευρύτατη διεθνή υποστήριξη) τη διεθνή απομόνωση της Τουρκίας και να διευκολύνει – συνεπικουρούμενη από τον Κουρδικό παράγοντα – τον καθολικό εδαφικό της διαμελισμό, παραμένει ανίκανος θεατής των εξελίξεων, και στο τέλος θα είναι η μόνη που θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός των δρομολογούμενων γεωπολιτικών ανατροπών σ αυτή την ευαίσθητη γωνιά του πλανήτη.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου