Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Η στροφή των ΗΠΑ απέναντι στο Ιράν έχει προκαλέσει τη
δημόσια έκφραση δυσαρέσκειας μέχρι και οργής τόσο από τον Νετανιάχου όσο και από
τη βασιλική οικογένεια στο Ριάντ και σε πιο χαμηλούς τόνους αμηχανία και
αβεβαιότητα στους Ερντογάν - Νταβούτογλου.
Κανένας από τους τρεις δυσαρεστημένους δεν μπορεί να παρενοχλήσει τις ΗΠΑ ή ακόμη και να εκβιάσει εκπτώσεις στη στροφή της Ουάσιγκτον αλλά και αντισταθμιστικά οφέλη.
Ο Νετανιάχου γνωρίζει τι συνέβη στην κυβέρνηση Σαμίρ το 1992, όταν ο προκάτοχός του επεχείρησε να παρεμποδίσει την πολιτική Μπους - Μπέικερ για συνολική επίλυση της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης. Σε τρεις μήνες μετά από πρόωρες εκλογές η κυβέρνηση Λικούντ ήταν παρελθόν με τη βοήθεια του φιλοϊσραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ.
Η Οικογένεια Σαούντ στο Ριάντ πήρε ήδη ένα πρώτο μήνυμα από τη θετική αντίδραση των Κρατών του Κόλπου στη συμφωνία με το Ιράν και γνωρίζει πολύ καλά ότι θα αυξηθεί η εξάρτησή της από τις ΗΠΑ τόσο απέναντι στην Τεχεράνη, που βγαίνει από την περιφερειακή και διεθνή απομόνωση, όσο και από τους πολλούς εσωτερικούς παράγοντες αστάθειας και αμφισβήτησης τόσο της καθεστωτικής σταθερότητας όσο και της ενότητας της χώρας
Πιο ιδιόμορφη περίπτωση είναι η Τουρκία όπου ο μεν Νταβούτογλου με αλλεπάλληλες περιοδείες προσπαθεί να κλείσει τα πολλά περιφερειακά μέτωπα που άνοιξε η διπλωματική του πολυπραγμοσύνη, ενώ ο Ερντογάν με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες του 2014 εξακολουθεί να εκφέρει τη ρητορική του προστάτη των σουνιτών στον Αραβικό Κόσμο και να απειλεί ΗΠΑ και Ε.Ε. με προσχώρηση στον ελεγχόμενο από τη Μόσχα και το Πεκίνο Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης!
Το ερώτημα δεν αφορά το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και την Αγκυρα αλλά κυρίως την Ουάσιγκτον: τι θα κάνει η αμερικανική πλευρά; Θα περιμένει με μεγαλοψυχία την αναπόφευκτη εναρμόνιση των δυσαρεστημένων ή θα κάνει ό,τι μπορεί για να διαμορφωθούν ευνοϊκότεροι για τα συμφέροντά της πολιτικοί και κυβερνητικοί συσχετισμοί στο Ισραήλ, στη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία;
Ενα είναι βέβαιο: χωρίς την απειλή του Ιράν, σε συνεχή διάλογο με τη Μόσχα και με την προοπτική της ενεργειακής της απεξάρτησης από τη Μέση Ανατολή, η Ουάσιγκτον έχει πλέον πλήρη ελευθερία κινήσεων.
Κανένας από τους τρεις δυσαρεστημένους δεν μπορεί να παρενοχλήσει τις ΗΠΑ ή ακόμη και να εκβιάσει εκπτώσεις στη στροφή της Ουάσιγκτον αλλά και αντισταθμιστικά οφέλη.
Ο Νετανιάχου γνωρίζει τι συνέβη στην κυβέρνηση Σαμίρ το 1992, όταν ο προκάτοχός του επεχείρησε να παρεμποδίσει την πολιτική Μπους - Μπέικερ για συνολική επίλυση της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης. Σε τρεις μήνες μετά από πρόωρες εκλογές η κυβέρνηση Λικούντ ήταν παρελθόν με τη βοήθεια του φιλοϊσραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ.
Η Οικογένεια Σαούντ στο Ριάντ πήρε ήδη ένα πρώτο μήνυμα από τη θετική αντίδραση των Κρατών του Κόλπου στη συμφωνία με το Ιράν και γνωρίζει πολύ καλά ότι θα αυξηθεί η εξάρτησή της από τις ΗΠΑ τόσο απέναντι στην Τεχεράνη, που βγαίνει από την περιφερειακή και διεθνή απομόνωση, όσο και από τους πολλούς εσωτερικούς παράγοντες αστάθειας και αμφισβήτησης τόσο της καθεστωτικής σταθερότητας όσο και της ενότητας της χώρας
Πιο ιδιόμορφη περίπτωση είναι η Τουρκία όπου ο μεν Νταβούτογλου με αλλεπάλληλες περιοδείες προσπαθεί να κλείσει τα πολλά περιφερειακά μέτωπα που άνοιξε η διπλωματική του πολυπραγμοσύνη, ενώ ο Ερντογάν με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες του 2014 εξακολουθεί να εκφέρει τη ρητορική του προστάτη των σουνιτών στον Αραβικό Κόσμο και να απειλεί ΗΠΑ και Ε.Ε. με προσχώρηση στον ελεγχόμενο από τη Μόσχα και το Πεκίνο Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης!
Το ερώτημα δεν αφορά το Τελ Αβίβ, το Ριάντ και την Αγκυρα αλλά κυρίως την Ουάσιγκτον: τι θα κάνει η αμερικανική πλευρά; Θα περιμένει με μεγαλοψυχία την αναπόφευκτη εναρμόνιση των δυσαρεστημένων ή θα κάνει ό,τι μπορεί για να διαμορφωθούν ευνοϊκότεροι για τα συμφέροντά της πολιτικοί και κυβερνητικοί συσχετισμοί στο Ισραήλ, στη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία;
Ενα είναι βέβαιο: χωρίς την απειλή του Ιράν, σε συνεχή διάλογο με τη Μόσχα και με την προοπτική της ενεργειακής της απεξάρτησης από τη Μέση Ανατολή, η Ουάσιγκτον έχει πλέον πλήρη ελευθερία κινήσεων.
Δημοσίευση σχολίου