Διαστάσεις σκανδάλου – και δικαίως – έχει λάβει η παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) το οποίο αδειάζει κυριολεκτικώς και μεταφορικώς την Ευρωπαϊκή Ένωση στο θέμα του χειρισμού της κρίσης, ένα έγκλημα που κατέστη δυνατό λόγω της βλακώδους και αυτιστικής εμμονής της ελληνικής κυβέρνησης, να θεωρεί την ΕΕ «καλή» και το ΔΝΤ «κακό».
Όπως αποκάλυψε και ο πρώην αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, η τότε κυβέρνηση με τους Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου στο «τιμόνι», απέτυχαν παταγωδώς να αντιληφθούν την κατάσταση και να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα, με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται στο σημερινό τέλμα.
Ακούμε και τις κατηγορίες ότι δεν ήταν «θέμα αντίληψης» αλλά σκοπιμότητα που οδήγησε τους δυο πολιτικούς στις αποφάσεις τους, ωστόσο, κατηγορίες δίχως αποδείξεις δεν μπορούμε να εκτοξεύουμε, ιδίως μάλιστα όταν υπάρχουν εξίσου επιβαρυντικές λογικές ερμηνείες για το τι έχει συμβεί. Ας μη βιαστούν όμως οι αναγνώστες να προδιαγράψουν όσα υποστηρίζει στη συνέχεια το άρθρο…
Παρεμπιπτόντως κι επειδή μιλάμε ανοιχτά και «με το χέρι στην καρδιά», ο Παπανδρέου θεωρείται στο πλαίσιο της δεύτερης «συνωμοτικής» προσέγγισης ως «παιδί των Αμερικανών». Γιατί τότε δεν ακολούθησε τις επιταγές του ΔΝΤ που από πολύ νωρίς είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και επί 18 μήνες, σύμφωνα με τον Π. Ρουμελιώτη, δεν έκανε απολύτως τίποτε, με αποτέλεσμα το σημερινό αδιέξοδο;
Με αυτό δεν επιθυμούμε να παρέμβουμε στη… συζήτηση ποιανού παιδί είναι ο Γιώργος, αλλά εάν ίσχυαν όσα λέγονταν, τότε θα είχε ακολουθήσει τη συνταγή του ΔΝΤ, που όπως αποδεικνύεται πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση κακής ελληνικής εκτίμησης, αφού μας είχαν μάθει να εξιδανικεύουμε την ΕΕ και να μισούμε το ΔΝΤ. Η λογική και η ψυχραιμία ποτέ δεν αποτελούσαν αρετές μας.
Ο Παπανδρέου σαφέστατα ευθύνεται σε πλειάδα θεμάτων, το να προσθέτουμε επιπλέον κατηγορίες οι οποίες όμως αναιρούν τις βασικές παραδοχές, δεν είναι έξυπνο, δείχνει εμπαθές και δίνει επικοινωνιακό όπλο «συσκότισης» της πραγματικής διάστασης των βαρύτατων πολιτικών του ευθυνών.
Εν πλήρη γνώση των συνεπειών όσων λέμε και γράφουμε στο «defence-point.gr» τόσο καιρό, θα αποτολμήσουμε μια πολύ σύντομη και περιληπτική αξιολόγηση του που βρισκόμαστε σήμερα, ποια είναι η πραγματική κατάσταση και ποιες είναι οι επιλογές μας ως χώρα και ως κοινωνία:
Έχουμε λόγους που προκύπτουν από το ρεπορτάζ να θεωρούμε ότι τα περί «φως στην άκρη του τούνελ» είναι επικοινωνιακά τεχνάσματα με στόχο τόσο το εσωτερικό όσο και το εξωτερικό, τα οποία προέρχονται και από το εσωτερικό και από το εξωτερικό, η κάθε πλευρά για τους δικούς της προφανείς λόγους.
Επίσης, έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι για τη Γερμανία που σέρνει κυριολεκτικά «από τη μύτη» την Ευρωπαϊκή Ένωση απαξιώνοντάς την μέρα με την ημέρα, η Ελλάδα ΕΧΕΙ ΠΑΨΕΙ να αποτελεί μια χώρα του «σκληρού πυρήνα» της Ένωσης και αντιμετωπίζεται στο Βερολίνο ως μια προβληματική χώρα των Βαλκανίων.
Συναφές με το ανωτέρω, έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι η πραγματική διάθεση των Γερμανών δεν περιλαμβάνει τίποτε παραπάνω από τη γνωστή εμμονή στο τρίπτυχο «λιτότητα, λιτότητα, περισσότερη λιτότητα» και η ανθρωπιστική κρίση που βιώνει ο ελληνικός λαός τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Επισημαίνουμε και τονίζουμε, ότι αυτά είναι στοιχεία που έχουν προκύψει από το ρεπορτάζ, ΟΧΙ υποκειμενικές εκτιμήσεις και διατύπωση προσωπικών απόψεων.
Το «παιχνίδι» ανάμεσα στη Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες έχει όντως λάβει γεωπολιτικές διαστάσεις, με τις δυο πλευρές να υποστηρίζουν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο θέμα, ενώ η Γερμανία για την Ελλάδα αναδεικνύεται για μια ακόμα φορά στην Ιστορία της χώρας μας, ως μοιραία δύναμη καταστροφής. Αυτό είναι δική μας εκτίμηση και το τεκμηριώνουμε ως ακολούθως:
Η Ελλάδα συντάχθηκε με το Βερολίνο αναγνωρίζοντας τα σφάλματα του παρελθόντος και ξεκινώντας μια τεράστια προσπάθεια οικονομικής αποκατάστασης και εξορθολογισμού, με στόχο να παραμείνει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Τόσα χρόνια μετά, παρότι το ελληνικό χρέος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟ κι όσοι ισχυριστούν οτιδήποτε διαφορετικό είναι απλά ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, το Βερολίνο αδιαφορεί για τις θυσίες που δεν οδηγούν πουθενά και εμμένει στον οικονομικό και φυσικό σε αρκετές περιπτώσεις θάνατο των Ελλήνων πολιτών.
Κατά συνέπεια, το ερώτημα προς την κυβέρνηση που παίρνει τα πάνω της δημοσκοπικά εξαιτίας της ανυπαρξίας σοβαρής και χωρίς ιδεοληπτικές εμμονές αντιπολίτευσης, είναι για πόσο καιρό ακόμα σκοπεύει να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο ακολουθώντας τις εντολές της κυρίας του Βερολίνου, τη στιγμή που όλος ο κόσμος φωνάζει ότι διαπράττει κολοσσιαίο σφάλμα, για τον απλούστατο λόγο ότι οι θυσίες πλέον ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΚΡΙΣΜΑ.
Αυτή τη στιγμή δύο είναι τα στοιχεία που κάνουν την κυβέρνηση να εμμένει σε αυτή τη γραμμή. Το πρώτο ισχύει εδώ και πολλά χρόνια, από την αρχή της κρίσης, ήταν λογικό, χάνει όμως συνεχώς την αξιοπιστία του όσο περνά ο καιρός:Είναι το ότι η Ελλάδα θα πρέπει να είναι εντός Ευρωζώνης όταν – με τη χαρακτηριστική και αναμενόμενη εξ αρχής καθυστέρηση – η ΕΕ αποφασίσει να παρέμβει δραστικά στο πρόβλημα με στόχο τη δυναμική αντιμετώπισή του και αφού οι «ασθενείς» οικονομίες θα έχουν προβεί στις απαραίτητες περικοπές και θα έχουν βιώσει τη λιτότητα.
Το δεύτερο, εξίσου λογικό το οποίο επίσης έχουμε υποστηρίξει στο παρελθόν, είναι ότι η νέα κυβέρνηση στη Γερμανία θα μπορέσει να πάρει άλλες αποφάσεις, όπως για παράδειγμα αυτό που φωνάζει το ΔΝΤ, «κάντε νέο κούρεμα, ώστε να καταστεί το χρέος βιώσιμο».
Τι από τα ανωτέρω φαίνεται και σήμερα λογικό, όταν αποδεικνύεται ότι στο Βερολίνο κυβερνούν είτε παχύδερμα είτε άνθρωποι που έχουν στο «DNA γραμμένο» (σε εισαγωγικά για να είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για ρατσιστικό υπαινιγμό) δηλαδή ενστικτωδως και εμμέσως, χωρίς ενδεχομένως να το αντιλαμβάνονται, επαναλαμβάνουν σε έναν τουλάχιστον βαθμό όσα έκαναν στο παρελθόν οι πρόγονοί τους στην Ελλάδα; Ας διαλέξουν οι ίδιοι σε ποια κατηγορία να τους εντάξουμε.
Εάν δεν εξακολουθούν να ισχύουν πλέον οι δύο παραδοχές που μας οδήγησαν στην απόφαση να προσπαθήσουμε να κάνουμε όσα μας αναλογούν για να συμμαζευτούμε, ποιος είναι ο λόγος που εξακολουθούμε την ίδια τακτική; Ποιος είναι ο λόγος ώστε ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, εμμένει να μην εξετάζει εναλλακτικές λύσεις (αν το κάνει να μας συμπαθά…); Ποιος ο λόγος που δεν ξεκίνησε έναν κύκλο επαφών, ενδεχομένως δι’ αντιπροσώπων, ώστε να δούμε τι εναλλακτικές διαθέτει ο τόπος και με ποιο κόστος; Πλέον, η απλή υπόμνηση «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» ΔΕΝ είναι πειστική. Διότι απλά, λύση δεν είναι ΟΥΤΕ η σημερινή κατάσταση και το γνωρίζουν πολύ καλά.
Για να συνοψίσουμε. Η Γερμανία ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να κάνει οτιδήποτε εκτός κι αν αναγκαστεί. Έχει επιδείξει και στην περίπτωση της κρίσης χρέους απίστευτη για τα δεδομένα του δυτικού κόσμου αναλγησία και αδιαφορία, η οποία εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν κράτος, θα είχε οδηγήσει σε επαναστάσεις. Μάλλον γι’ αυτό θέλει την ένταξη ο Ερντογάν, διότι κατά βάθος βλέπει πολλούς ηγέτες με τη δική του νοοτροπία, πέραν φυσικά της τεράστιας και δικαιολογημένης γεωπολιτικής του ανασφάλειας.
Η ΕΕ δεν μπορεί να προχωρήσει έτσι και το πιθανότερο είναι ότι το Βερολίνο ενδιαφέρεται για μια Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων», όπου οι «πρώτη ταχύτητα» των «νοικοκυραίων» θα προχωρήσει μπροστά, ενώ οι «άσωτοι» στην ουσία θα οδηγηθούν σε μια χαλαρή σχέση με την Ένωση, η οποία θα χαλαρώνει όλο και περισσότερο, αφού η όποια αναδιανομή θα πραγματοποιείται στο πλαίσιο του σκληρού γερμανικού πυρήνα, στον οποίο αμφιβάλουμε σφόδρα για το αν θα συμπεριλαμβάνεται η Γαλλία.
Σίγουρα θα την πετούσαν έξω εάν οι υπολογισμοί ήταν αμιγώς οικονομικοί. Έχει και την ατυχία να ηγείται ένας εκ των χειρότερων και ανεπαρκών – όπως όλα δείχνουν μέχρι στιγμής – πολιτικός ηγέτης, ο Φρανσουά Ολάντ, το πολιτικό μέγεθος του οποίου είναι χαμηλότερο και από το μικρό του μπόι. Ας μην κοροϊδευόμαστε, ας είμαστε ειλικρινείς κι ας βλέπουμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Μόνο καλό θα μας κάνει.
Τούτων λεχθέντων, είναι σοβαρότατο θέμα προς προβληματισμό και σοβαρή σκέψη, το αν και κατά πόσον αξίζει συνολικότερα το να αποτελεί μια χώρα μέλος μιας τέτοιας Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας όψεται όμως η διεφθαρμένη ακαδημαϊκή ΑΛΗΤΕΙΑ (να προσθέσουμε και το δημοσιογραφική μήπως;) που με όσα έγραφε, συμπεριλαμβανομένης της άμυνας και της ασφάλειας, κοίμισε τον κόσμο και του καλλιέργησε την πεποίθηση ότι όλα του τα προβλήματα τα λύνει η ενωμένη Ευρώπη, αρνούμενη να δει ακόμα και το λογικό λάθος των ιδιοτελών συλλογισμών της. Είναι απείρως χειρότεροι από τον όποιον Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου και θα έπρεπε να ελεγχθούν. Αυτοί βρίσκονταν πίσω από τους πολιτικούς.
Η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει, ότι εάν δεν προχωρήσει στην εκπόνηση εναλλακτικού σχεδίου για τη χώρα, το χειρότερό μας σενάριο αν θέλετε (worst case scenario) και να κινηθεί με σοβαρότητα προειδοποιώντας ότι υπάρχει ακόμα και τώρα ένα όριο στη συμπεριφορά που μπορεί να ανεχθεί η χώρα, όχι από… ευθιξία, αλλά διότι είναι βλακώδες να το ανέχεσαι όταν σε οδηγεί σε γκρεμό, παρά τις καλές της προθέσεις, τις οποίες θεωρούμε αναμφισβήτητες, θα έχει εγκληματίσει κατά της χώρας και του ελληνικού λαού.
Όποιος θέλει ας ακούσει. Εμείς τα γράψαμε. Όταν έρθει η ώρα θα τα επαναφέρουμε. Και ο καθένας από εμάς ας αναλάβει τις ευθύνες του.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου